Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 18 grudnia 2008 r., skierowanym do Samorządowego (...)w W. powód (...) G. R., J. (...) Spółka jawna z siedzibą w W. wniósł o ustalenie, że dokonana przez pozwane Miasto S. W. aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka o numerze ewidencyjnym (...) z obrębu (...)o powierzchni 2 309 m2, dla której Sąd Rejonowy dla W. M.w W., VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) jest nieuzasadniona. Powód podniósł, że wycena nieruchomości w wysokości 2 417 523 zł, dokonana przez rzeczoznawcę na zlecenie pozwanego nie odpowiada faktycznej wartości nieruchomości. (k. 129)

W uzupełnieniu tego pisma, powód wraz z pismem z dnia 18 lutego 2010 r. przedstawił operat szacunkowy dokonany przez rzeczoznawcę majątkowego na własne zlecenie, z którego wynika, iż nieruchomość posiada wartość 995 762 zł. W piśmie tym powód wniósł o zaliczenie na poczet różnicy pomiędzy dotychczasową opłatą a opłatą zaktualizowaną wartości nakładów poczynionych na nieruchomość na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej oraz nakładów koniecznych wpływających na cechy techniczno-użytkowe gruntu w kwocie 39 826,20 zł. (k. 24-39)

W orzeczeniu z dnia 21 marca 2013 r., sygn. akt KOX/6304/Po/08 Samorządowe (...)w W. ustaliło opierając się na podstawie średniej ceny nieruchomości wynikającej z dwóch przedstawionych przez strony operatów szacunkowych, że powoda od dnia 1 stycznia 2009 r. strony miała obowiązywać opłata roczna w wysokości 51 985,75 zł. (k. 20-21v)

Powód w terminie złożył sprzeciw od orzeczenia Samorządowego (...)w W. (k. 3-4).

Zgodnie z art. 80 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, z późn. zm.) wskutek wniesienia sprzeciwu sprawa została przekazana do Sądu Rejonowego dla W. M.w W., przy czym wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona zastąpił pozew.

W piśmie procesowym z dnia 24 marca 2014 r. (data nadania) – odpowiedź na pozew pozwany podniósł zasadność wniosku o podwyższenie opłaty z tytułu wieczystego użytkowania, wskazując, iż opłata ta nie była podwyższana od 1997 r., a ostatni operat szacunkowy sporządzony został na stan 02 grudnia 1996 r., przed podwyżką cen nieruchomości. Ponadto pozwany zakwestionował zasadność wniosku powodów o zaliczenie nakładów na poczet opłaty z tytułu wieczystego użytkowania przed ustaleniem wartości nieruchomości (k. 212-215).

W postępowaniu sądowym strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) G. R., J. (...) Spółka jawna z siedzibą w W. jest wieczystym użytkownikiem nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka o numerze ewidencyjnym (...) z obrębu (...)o powierzchni 2 309 m2, dla której Sąd Rejonowy dla W. M. w W., VII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Nieruchomość ta stanowi własność Skarbu Państwa. Do dnia 31 grudnia 2008 r. opłata roczna obowiązująca powodów z tytułu użytkowania wieczystego udziału w przedmiotowej nieruchomości wynosiła 6.372,84 zł.

(dowód: umowa sprzedaży – akt notarialny Rep. (...) (...) – k. 107-110, okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia miasto stołeczne W. wypowiedziało (...) G. R., J. (...) Spółce jawnej z siedzibą w W. dotychczasową opłatę z tytułu wieczystego użytkowania, oferując nową opłatę od dnia 1 stycznia 2009 r. w wysokości 72 525,69 zł. Pismo to zostało doręczone powodom w dniu 27 listopada 2008 r.

( dowody: wypowiedzenie – k. 111-111v, potwierdzenie odbioru – k. 112)

Wartość nieruchomości gruntowej położonej w W. przy ul. (...) oznaczonej jako działka o numerze ewidencyjnym (...) z obrębu 1-05-27 o powierzchni 2 309 m2 na dzień 31 grudnia 2008 r. wyniosła 1 244 551 zł.

( dowód: opinia pisemna biegłego wraz z załącznikami – k. 261-289)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane dowody, którym Sąd w pełni dał wiarę oraz na podstawie zgodnych twierdzeń stron. Sąd dał w pełni wiarę opinii biegłego sądowego - rzeczoznawcy mgr inż. S. S., gdyż opinia ta była spójna i logiczna, a na rozprawie w dniu 23 października 2015 r. biegły w odniesieniu się do zarzutów powoda podtrzymał swoją opinię oraz w sposób wyczerpujący udzielił odpowiedzi na kwestie sporne. Opinia ta nie budziła wątpliwości sądu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo należało tylko częściowo uwzględnić.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1774, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” - za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.

Zgodnie z art. 72 ust. 1 ustawy, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67.

Na mocy art. 77 ust. 1 i 3 ustawy, wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Aktualizacji opłaty rocznej dokonuje się z urzędu albo na wniosek użytkownika wieczystego nieruchomości gruntowej, na podstawie wartości nieruchomości gruntowej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego.

Zgodnie z art. 78 ust. 1-3 ustawy, właściwy organ zamierzający zaktualizować opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej powinien wypowiedzieć na piśmie wysokość dotychczasowej opłaty, do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego, przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia jej nowej wysokości. Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek składa się przeciwko właściwemu organowi. Ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty, spoczywa na właściwym organie.

Zgodnie z art. 79 ust. 1-5 i 8 ustawy, wniosek do samorządowego kolegium odwoławczego składa się na piśmie w dwóch egzemplarzach. Kolegium to wyznacza niezwłocznie termin pierwszej rozprawy, doręczając jednocześnie właściwemu organowi odpis wniosku. Kolegium powinno dążyć do polubownego załatwienia sprawy w drodze ugody. Jeżeli do ugody nie doszło, kolegium wydaje orzeczenie o oddaleniu wniosku lub o ustaleniu nowej wysokości opłaty.

Od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego odwołanie nie przysługuje. W przypadku oddalenia wniosku obowiązuje wysokość opłaty ustalona zgodnie z art. 78 ustawy. Ustalona na skutek prawomocnego orzeczenia kolegium lub w wyniku zawarcia przed kolegium ugody nowa wysokość opłaty rocznej obowiązuje począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty. Przepisy dwóch ostatnich zdań stosuje się odpowiednio, jeżeli sprawę rozstrzygnięto prawomocnym wyrokiem sądu lub zawarto ugodę sądową, w następstwie wniesienia sprzeciwu.

Zgodnie z art. 80 ust. 1 i 3 ustawy, od orzeczenia samorządowego kolegium odwoławczego właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości. W razie wniesienia sprzeciwu w terminie, orzeczenie traci moc, nawet gdy sprzeciw odnosi się tylko do części orzeczenia.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy po pierwsze należało stwierdzić, że bezspornym w sprawie było, iż nieruchomość gruntowa położona w W. przy ul. (...), oznaczona jako działka o numerze ewidencyjnym (...) z obrębu (...)o powierzchni 2 309 m2 stanowiła własność Skarbu Państwa i znajdowała się użytkowaniu wieczystym strony powodowej.

Jak wynika ze złożonych w sprawie dokumentów, stronie powodowej prawidłowo pismem z dnia została wypowiedziana dotychczasowa wysokość opłaty z tytułu wieczystego użytkowania przedmiotowej nieruchomości. Powód w terminie złożył od tego wypowiedzenia odwołanie do Samorządowego (...)w W., a następnie złożył sprzeciw od orzeczenia Samorządowego (...). Wobec złożenia sprzeciwu, orzeczenie Samorządowego (...)w W. straciło moc, a sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Sąd ten nie jest związany poprzednim postępowaniem administracyjnym, jak również operatem szacunkowym sporządzonym na wniosek strony pozwanej, czy powodowej. Sąd we własnym zakresie dokonuje ustaleń mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Najistotniejszą kwestią, której ustalenia dokonał Sąd była wartości nieruchomości będącej w użytkowaniu wieczystym powoda w momencie wypowiedzenia dotychczasowej stawki za wieczyste użytkowanie gruntu. Ustalając wysokość opłaty z tytułu wieczystego użytkowania, Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, który ustalił wartość nieruchomości na dzień 01 stycznia 2009 r. na kwotę 1 244 551 zł.

W tym miejscu należało zauważyć, iż opinia biegłego podlega ona – jak inne dowody – ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Przy ocenie opinii Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, jeżeli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 lipca 2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006/5-6/97; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, Lex nr 77046; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987r., II URN 228/87, (...)).

Strona powodowa zakwestionowała pisemną opinię biegłego. Wskazała, że nieruchomości reprezentatywne stanowiące podstawę do ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości nie są do tej nieruchomości podobne. Przedmiotowa nieruchomość posiada przeznaczenie przemysłowe podczas gdy podczas badania biegły porównywał nieruchomości przeznaczone na cele mieszkaniowe. W ocenie powodów żadna z przyjętych do wyceny nieruchomości nie jest podobna do nieruchomości stanowiącej przedmiot wyceny. Ponadto biegły nie wziął pod uwagę obciążeń nieruchomości – służebności gruntowej, zajmującej 18,29% całej nieruchomości oraz specyficznego ukształtowania nieruchomości – przebiega przez nią kanał ciepłowniczy i na działce stoi stary odbój, co zmniejsza faktyczną powierzchnię użytkową nieruchomości z 2 309 m2 do 1 814 m 2 (k. 303-309)

Sąd nie dopatrzył się uchybień w opinii, które mogłyby stanowić podstawę do jej podważenia. Z pisemnej opinii biegłego wynika, iż biegły porównał 11 nieruchomości położonych w podobnej lokalizacji, o podobnej możliwości inwestycyjnej i atrakcyjności. W badaniu odrzucono transakcje o cechach skrajnych. W ustnej opinii na rozprawie biegły podtrzymał opinię pisemną. Podał, iż podstawowym kryterium podobieństwa nieruchomości jest lokalizacja. Drugim kryterium przeznaczenie nieruchomości. Biegły wyraził opinię, że ponieważ w danym obszarze brak było transakcji dotyczących nieruchomości o tym samym przeznaczeniu, porównał nieruchomości, które miały inne przeznaczenie niż nieruchomość wyceniana. Zarówno te okoliczności, jak i wady i zalety nieruchomości zostały przez biegłego uwzględnione przy określeniu wartości współczynników korygujących dla wycenianej nieruchomości.

Biegły nie oszacował wartości nakładów poczynionych przez powodów na nieruchomość powołując się na to, iż wydatki te nie stanowią nakładów na nieruchomość.

Biegły wskazał, iż powodowie ponieśli koszty na ogrodzenie nieruchomości oraz przyłącza: elektroenergetyczne, wodne, telefoniczne, remont budynku. Biegły wyraził opinię, iż ogrodzenie wprawdzie podnosi walory użytkowe nieruchomości, lecz nie podnosi szacowanej wartości gruntu. Przyłącza związane są z budynkiem więc nie można uznać, iż podnoszą wartość nieruchomości z uwagi na brak waloru „uniwersalności”. W przypadku innej zabudowy gruntu wymagałyby przebudowania.

Zgodnie z art. 77 ust. 4-6 ustawy o gospodarce nieruchomościami w brzmieniu obowiązującym na datę aktualizacji opłaty rocznej, przy aktualizacji opłaty, o której mowa w ust. 1, na poczet różnicy między opłatą dotychczasową a opłatą zaktualizowaną zalicza się wartość nakładów poniesionych przez użytkownika wieczystego nieruchomości na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej po dniu dokonania ostatniej aktualizacji (ust.4). Zaliczenie wartości nakładów poniesionych przez użytkownika wieczystego nieruchomości na budowę poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej następuje również w przypadku, gdy nie zostały one uwzględnione w poprzednio dokonywanych aktualizacjach (ust.5). Zasady, o których mowa w ust. 4 i 5, stosuje się odpowiednio do nakładów koniecznych wpływających na cechy techniczno-użytkowe gruntu, poniesionych przez użytkownika wieczystego, o ile w ich następstwie wzrosła wartość nieruchomości gruntowej (ust.6).

Przepis art. 143 ust. 2 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym na datę aktualizacji opłaty rocznej stanowił, że przez budowę „urządzeń infrastruktury technicznej” rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.

W literaturze i w orzecznictwie wyróżnia się trzy rodzaje nakładów: konieczne, użytkowe i zbytkowe. Przez nakłady koniecznie rozumie się nakłady, których celem jest utrzymanie rzeczy w stanie zdatnym do normalnego korzystania z niej zgodnie z przeznaczeniem. Nakładami użytecznymi są zaś nakłady dokonane w celu ulepszenia rzeczy. Nakłady zbytkowe służą natomiast nadaniu rzeczy cech odpowiadających upodobaniom posiadacza, zaspokojeniu jego potrzeb estetycznych. Warto dodać, że Kodeks cywilny wyróżnia jedynie nakłady konieczne i inne nakłady (art. 226). Podział drugiej kategorii nakładów na użyteczne i zbytkowe jest podziałem przyjętym w piśmiennictwie i w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2006 r., III CSK 3/06, nie publ.). Reasumując, rozróżnienie między nakładami koniecznymi, a innymi nakładami polega na tym, że pierwsze z nich zostały poniesione na utrzymanie rzeczy w stanie zdatnym do normalnego korzystania z niej zgodnie z przeznaczeniem. Inne nakłady obejmują natomiast wszelkiego rodzaju ulepszenia rzeczy zwiększające jej wartość. „Przez użyte w art. 77 ust. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami pojęcie nakładów koniecznych należy zatem rozumieć poniesione przez użytkownika wieczystego nakłady na grunt potrzebne do normalnego korzystania z niego zgodnie z przeznaczeniem”. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2014 r., III CSK 42/13).

Ustawa o gospodarce nieruchomościami nie zawiera odrębnej definicji nakładów koniecznych, należy więc odnieść się do definicji zawartej w Kodeksie cywilnym. Nakładami koniecznymi w rozumieniu art. 226 k.c. są zatem te wydatki, których celem jest utrzymanie rzeczy w stanie zdatnym do normalnego korzystania, zgodnie z jej przeznaczeniem. Przy czym z art. 77 ust. 6 ustawy, wyraźnie wynika, iż w przepisie mowa tym wyłącznie o nakładach na grunt. Zasadniczym elementem uznania wydatków na ulepszenia za nakłady konieczne jest ich ścisły związek z utrzymaniem rzeczy w stanie zdatnym do normalnego korzystania, co wynika z art. 226 k.c. oraz ich związek z gruntem, co wynika z art. 77 ust. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, a nie budynkami na nim wybudowanymi, które są własnością wieczystego użytkownika.

Biegły dokonując oceny wykonanych ulepszeń wykonanych przez powodów wskazał, że nie można ich zaliczyć do ulepszenia gruntu z uwagi na brak po ich stronie cech „uniwersalności”. Ulepszenia te są ściśle związane z aktualnym budynkiem na nieruchomości i w przypadku innej zabudowy gruntu przez nowego inwestora mogą wymagać przebudowy lub ponownego wykonania. Nie można zatem do nakładów koniecznych gruntu zaliczyć nakładów na budowę urządzeń i infrastruktury technicznej związanych z budynkiem i stanowiących ulepszenie samego budynku.

Z tego względu w ocenie Sądu mając na względzie powyższe przepisy, poczynione przez stronę powodową wydatki na ulepszenia nie są nakładami koniecznymi na nieruchomość w rozumieniu przepisów o gospodarce nieruchomościami, a ulepszeniami związanymi ze znajdującym się na jej terenie budynkiem.

Na marginesie wskazać należy, iż powód nie wniósł o przeprowadzenie opinii przez innego biegłego, a Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego ustalania wartości nieruchomości, gdyż nie posiada w tym względzie wiadomości specjalnych pozwalających na dokonanie samodzielnych ustaleń. Podkreślenia przy tym wymaga to, iż to na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania przesłanek aktualizacji ww. opłaty – tj. zmiany wartości przedmiotowej nieruchomości – zarówno w postępowaniu przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym, jak i w niniejszym procesie. Zgodnie bowiem z art. 81 ust. 2 o gospodarce nieruchomościami, ciężar dowodu, że istnieją przesłanki do aktualizacji opłaty, spoczywa na użytkowniku wieczystym. Natomiast zgodnie z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. strony procesu obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 roku, II CKN 70/96, OSNC 1997, nr 8, poz. 113).

Dodać należy, że w przypadku nieuwzględnienia opinii biegłego przez Sąd, Sąd ten nie jest uprawniony do dokonywania samodzielnego ustalania wartości nieruchomości, czy też korygowania ustaleń biegłego. Nie jest także uprawniony do tego, co uczyniło Samorządowe Kolegium Odwoławcze – ustalania samodzielnie średniej wartości nieruchomości w oparciu operat szacunkowy sporządzony przez strony. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem prywatna opinia biegłego – choćby był nim biegły sądowy – sporządzona na polecenie strony i złożona do akt sądowych nie może być traktowana jako dowód w postępowaniu sądowym. Stanowi ona jedynie umotywowane stanowisko strony. Jeżeli jednak strona przedkłada taką opinię do akt z intencją uznania za dowód w sprawie, można ją potraktować co najwyżej jako dokument prywatny (art. 245 k.p.c.), stanowiący dowód tego, że osoba podpisująca złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Nie korzysta ona natomiast z domniemania zgodności z prawdą zawartych w niej twierdzeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., II CSK 77/07, M.Prawn. 2007/11/587 LEX nr 259067; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2010 r. I CSK 199/09, Lex nr 570114; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2011 r., V CSK 382/10, LEX nr 864025). Tak też potraktował Sąd operaty szacunkowe przedstawione przez strony.

Podkreślenia na marginesie wymaga także to, że w przypadku prawidłowego wniesienia sprzeciwu od orzeczenia Samorządowego(...), orzeczenie to utraciło moc, a wniosek do Samorządowego (...)zastąpił pozew. Na gruncie postępowania sądowego ma to taki skutek, iż w przypadku nieuwzględnienia opinii biegłego przez Sąd, pozew podlegałby oddaleniu, a strony obowiązywałaby opłata ustalona przez miasto stołeczne W. w wypowiedzeniu.

W niniejszej sprawie Sąd ustalając wartość nieruchomość oparł się na opinii biegłego. Sąd ustalił wartość nieruchomości na dzień wypowiedzenia stawki opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania wieczystego nieruchomości na kwotę 1.244.551 zł. Ponieważ stronę powodową obowiązywała 3% stawka procentowa od wartości nieruchomości, Sąd uznał, iż nowa stawka opłaty rocznej z tytułu wieczystego użytkowania, powinna wynosić 37.336,53 zł. Przy czym zgodnie z art. 79 ustawy, stawka ta powinna obowiązywać od 01 stycznia 2009 r.

Wobec nieuwzględniania w całości żądania strony powodowej tj. ustalenia opłaty z tytułu wieczystego użytkowania w dotychczasowej wysokości, powództwo podlegało oddaleniu w pozostałym zakresie, o czym Sąd orzekł w pkt II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c.

Zgodnie z art. 98 § 1 i 2 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Natomiast zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Powodowie ponieśli koszty w łącznej wysokości 7 425 zł, na które złożyła się opłata od pozwu w wysokości 3 308 zł, koszty zaliczki na poczet opinii biegłego w wysokości 500 zł, koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3 600 zł ustalone na podstawie § 6 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., 461 t.j., z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł,

Natomiast strona pozwana poniosła koszty procesu w wysokości 3600 zł – koszty zastępstwa koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika będącego radcą adwokatem ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 r., 490 t.j., z późn. zm.).

Do kosztów procesu należy zaliczyć koszty opracowania opinii przez biegłego sądowego (pisemnej i ustnej) w łącznej wysokości 4 029,52 zł, z czego 500 zł pokryto z zaliczki uiszczonej przez powoda, a pozostałą część tym czasowo z środków budżetowych Skarbu Państwa. Oznacza to zwrot przez strony kwoty 3 529,52 zł.

Koszty poniesione łącznie przez strony wyniosły 11 025 zł a wydatki poniesione przez Skarb Państwa 3 529,52 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 14 554,52 zł.

Ponieważ powodowie wygrali proces w 44% a pozwani w 56%, powodowie powinni ponieść koszty w wysokości 8 150,53 zł (56% wszystkich kosztów), a pozwany w wysokości 6 403,99 zł (44% wszystkich kosztów). Strona powodowa poniosła koszty w wysokości 7 425 zł, a zatem zobowiązana jest do zwrotu kwoty 725,53 zł, a strona pozwana 2 803,99 zł.

W rezultacie po stosunkowym rozdzieleniu kosztów, należało pobrać od strony powodowej kwotę 725,53 zł (pkt III sentencji wyroku), natomiast z uwagi na to, iż stroną pozwaną był Skarb Państwa zwolniony od kosztów sądowych na mocy ustawy, pozostałe nieuiszczone koszty sądowe w wysokości 2 803,99 zł, przypadające do zwrotu przez pozwanego, należało przejąć na rzecz Skarbu Państwa (pkt IV sentencji wyroku).

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...)

W., (...)

(...)