Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. F. w 2015r. - 2016r. pełniła funkcję Prezesa Zarządu spółki O.
Sp. z o.o. W związku z pełnioną funkcją zajmowała się sprawami gospodarczymi,
a w szczególności finansowymi ww. podmiotu.

W dniu 12 stycznia 2016 roku funkcjonariusze Urzędu Celnego I w W.: I. D., M. W. (1), M. W. (2) oraz J. K. udali się do lokalu przy Cynamonowej w W., wynajmowanego przez ww. spółkę, gdzie urządzano gry na trzech niezarejestrowanych automatach, o nazwach (...) o numerze (...), (...) nr (...), (...) nr (...), spełniających warunki określone w art. 2 ust. 1 pkt. 5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych bez wymaganej koncesji na prowadzenie kasyna gry a więc wbrew art. 6 ust. 1 w zw. z art. 3 w/w ustawy. Urządzenia były podłączone do sieci elektrycznej i gotowe do użycia. (...) sp. z.o.o. w latach 2009-2016 nie występowała do właściwych w tym względzie ministerstw z wnioskami o udzielenie koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Wyżej wymieniony lokal w momencie kontroli był wynajmowany przez ww. spółkę na podstawie umowy najmu zawartą 1 stycznia 2016 roku z firmą (...), która dokonała podnajmu. Wyżej wymieniona firma była najemcą lokalu przy ulicy (...) na podstawie umowy z M. M. zawartej dnia 01.12.2015 roku.

Podejmując czynności procesowe funkcjonariusze wylegitymowali A. T., jako osobę opiekującą się obiektem. Ujawniono także dwa zeszyty formatu A5, w którym były zapiski w postaci dat, godzin, nazwy automatów i sumy wpłat kwot oraz prywatnych zapisków, a także trzy dokumenty (...) o łącznej wartości 480 złotych.

Funkcjonariusze Urzędu Celnego I w W. przeprowadzili eksperymenty procesowe
z wykorzystaniem w/w automatów, które to eksperymenty potwierdziły hazardowy charakter gier urządzanych na zatrzymanych automatach. W toku eksperymentów stwierdzono, że gry na w/w automatach posiadają charakter losowy gdyż grający nie ma możliwości zatrzymania zmieniających się symboli na bębnach w najlepszym dla siebie ustawieniu, a w związku z tym decydować o wysokości wygranej. Gry przeprowadzane są w celach komercyjnych, albowiem wymagają zasilenia środkami pieniężnymi oraz dokonują wypłat wygranych w postaci bilonu. W czasie eksperymentu uzyskiwano wygrane pieniężne oraz rzeczowe w postaci dodatkowych punktów kredytowych dających możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej w formie punktów uzyskanych w poprzedniej grze. Gry w w/w lokalu były organizowane przez (...) Sp. z o.o. siedzibą w W..

W trakcie czynności przedmioty w postaci rejestratora (...) model:EV- (...) - (...) o numerze identyfikacyjnym (...), router bezprzewodowy (...) model: (...)+ o numerze (...) zostały poddane oględzinom. Na potrzeby postępowania przygotowawczego została sporządzona opinia przez biegłego sądowego w celu analizy przedmiotów powyżej i przeprowadzenie specjalistycznych badań analitycznych, w efekcie których stwierdzono, że zabezpieczone urządzenia nie archiwizowały danych z monitoringu przemysłowego.

E. F. w chwili obecnej ma 43 lata. Miesięcznie uzyskuje dochody w wysokości
2 tys. złotych netto. Posiada córkę na utrzymaniu. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani antynarkotykowo. Wielokrotnie karna głównie za popełnienie występku z art. 107 § 1 k.k.s.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o następujące dowody: notatki urzędowej z dnia 13 stycznia 16 (k.1), protokołu przeszukania z dnia 12 stycznia 2016 r. (k.2-4), druki ,,kasa wypłaci” (k.5), zeszyty z odręcznymi zapiskami (k.6-7), pokwitowania PL/MF/AL nr (...) (k.8), protokół oględzin miejsca (k.13-14), protokół oględzin rzeczy-automaty do gier (k.15-16), protokołu przeprowadzenia eksperymentu procesowego (k.17-18), płyty dvd z nagraniem odtwarzającym przebieg gry na automatach (k. 19), oględzin rzeczy –rejestrator (...), router bezprzewodowy (...), 2 zeszyty formatu A5, 3 szt. dowodów wypłat (k.21), umowy najmu lokalu użytkowego zawarta w dn. 1 grudnia 2015r. (k.90-92), opinia biegłego dot. zabezpieczonego rejestrator obrazu oraz routera (k. 103-104), pokwitowania PL/MF/AL. (...) (k.122); umowa najmu lokalu nr. (...) zawarta w dn. 1 stycznia 2016r. (k.32-u.), KRS dot. (...) Sp. z o.o.(k.157-164), karta karna dot. E. F. (k. 172-176, 329-331), wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie o sygn. II K 176/15 z dn. 29 września 2015r. (k.206-208), kserokopia wyroku SO w Warszawie (sygn. IX Ka 971/18) z dn. 21 listopada 2018r. z uzasadnieniem (k.340-344), kserokopii postanowienia SR dla m.st. Warszawy w Warszawie z dn. 16 czerwca 2015r. (sygn. III Kp 668/15); kserokopii postanowienia SR dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 23 czerwca 2015r. (sygn. V Kp 463/15); kserokopii postanowienia SR w Otwocku z dn. 28 września 2015r. (sygn. II Kp 211/15); kserokopii postanowienia SR dla m.st. Warszawy w Warszawie z dn. 27 października 2015r. (sygn. III Kp1312/15); kopi pisma Izby Celnej w W. Wydziału Akcyzy i Gier z dnia 1 grudnia 2016r.; kopia pisma Departamentu Podatków Sektorowych, (...) oraz Podatku od Gier z dnia 21 grudnia 2016r. , zeznań M. M. k. 88-89, k. 350v, częściowo wyjaśnienia E. F. k. 346.

W toku postępowania sądowego E. F. (k.346) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Jak wyjaśniała, prowadziła swoją działalność w pełnym przekonaniu, że jest to działalność legalna, z której płaciła wszystkie należne podatki do Skarbu Państwa. Wyjaśniła także, że informacje legalności swojej działalności posiadała ze stron internetowych i wygłaszanych opinii prawnych. Następnie wskazała, że Urzędy Celne rekwirowały sprzęt do gier lecz następnie zostały one jej każdorazowo zwracane. Oświadczyła, że prowadziła swoją działalność w przekonaniu o jej legalności i w momencie Uchwały Sądu Najwyższego w styczniu 2017 roku zakończyła swoją działalność w takim charakterze.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej zasługują na miano wiarygodnych w zakresie,
w jakim przyznała się, że zajmowała się organizacją gier na automatach poza kasynami bez wymaganej koncesji. Oskarżona nie zaprzeczyła, iż pełniła funkcję prezesa zarządu w spółce prawa handlowego (...) Sp. z o.o.. W wyjaśnieniach zaprezentowała swoją ocenę prawną prowadzonej przez siebie działalności, która to ocena nie może spotkać się z akceptacją ze strony Sądu. Trudno dać wiarę wyjaśnieniom o jej niewiedzy, iż prowadzona działalność była prowadzona w pełnym przekonaniu o swojej legalności, o czym szczegółowo Sąd rozważy w dalszej części uzasadnienia.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka M. M. (k. 88v, 350v). Świadek ten zeznał, że od lutego 2017 wynajmował lokal spółce (...) Sp. z o.o. Wskazał, że wcześniejszym okresie dzierżawcą powierzchni tj. od 2015 roku była firma (...), która następnie dokonała podnajmu na rzecz spółki (...) z o.o. Wskazał, że w umowie oficjalnie jako rodzaj działalności była wpisana kawiarenka internetowa. Dodał także, że jest świadomy, iż w momencie zmiany ustawy, osoby zajmujące tą nielegalną działalnością, o jaką toczy się niniejsze postępowanie, dostosowują jej profil do obowiązujących przepisów. Sąd nie dopatrzył się przesłanek aby zeznaniom tym odmówić wiarygodności. Są one zdaniem Sadu przekonujące, spójne i komplementarne.

Do sprawy nie wniosły istotnych okoliczności zeznania A. T. (k.11-12), który zeznawał w postępowaniu przygotowawczym.

Sąd nie miał żadnych zastrzeżeń co do wiedzy, kompetencji i rzetelności biegłego sporządzającego opinię na etapie postępowania przygotowawczego, a dotyczącą zabezpieczonego rejestratora obrazu oraz routera. Sąd uznał opinie za profesjonalną, należycie umotywowaną i zgodną z zasadami logicznego wnioskowania, za czym przemawia również wiedza naukowa i doświadczenie biegłego sądowego.

Nie budziły wątpliwości Sądu pozostałe dowody i dokumenty, zgromadzone w aktach sprawy. Dowody te zgromadzone zostały prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji określających ich formę i treść, a tym samym Sąd uznał je za odzwierciedlające w sposób wierny okoliczności w nich opisane. Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym odmówić wiarygodności. Strony postępowania również nie kwestionowały ich treści. Dotyczy to również protokołów dokumentujących przeprowadzenie eksperymentu procesowego przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego przy użyciu automatów do gier. Jak wynika z protokołu przeprowadzonego eksperymentu procesowego, potwierdził on hazardowy charakter gier urządzanych na zatrzymanych automatach. W toku eksperymentu stwierdzono każdorazowo, że gry na w/w automatach posiadają charakter losowy. Grający nie ma możliwości zatrzymania zmieniających się symboli na bębnach w najlepszym dla siebie ustawieniu, a w związku z tym decydować o wysokości wygranej. Gry przeprowadzane są w celach komercyjnych, albowiem wymagają zasilenia środkami pieniężnymi oraz dokonują wypłat wygranych w postaci bilonu. W czasie eksperymentów uzyskiwano wygrane pieniężne oraz rzeczowe w postaci dodatkowych punktów kredytowych dające możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej w formie punktów uzyskanych w poprzedniej grze.

W ocenie Sądu oskarżona E. F. dopuściła się zarzucanego jej czynu, wypełniającego w całości znamiona przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

W tym momencie należy wskazać, że oskarżona E. F., nie kwestionowała faktu pełnienia funkcji prezesa spółki (...) Sp. z o.o. jak również faktu umieszczenia prze zarządzaną przez nią spółkę automatów do gier ww. wskazanym lokalu. Za udowodnione uznać także należy, iż w/w spółka nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach, a automaty te nie były zarejestrowane przez naczelników urzędów celnych. Oskarżona nie kwestionowała tego, że nie dysponowała odpowiednią koncesją lub zezwoleniem, a wyjaśniała, że jej zdaniem w świetle wówczas obowiązujących przepisów nie było takiej konieczności z uwagi na brak notyfikacji przepisów art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych.

Zgodnie z treścią art. 107 § 1 k.k.s. odpowiedzialność karną skarbową ponosi ten kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe. Przepis art. 107 § 1 k.k.s. penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier hazardowych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Artykuł 3 ustawy o grach hazardowych wyraźnie stanowi, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia. Prowadzenie zaś działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry stanowi monopol państwa.

Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych
i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatami w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych, co zresztą nie było kwestionowane w trakcie prowadzonego postępowania.

W orzecznictwie sądowym występowały rozbieżności co do charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych – tzn. co do tego, czy stanowią one tzw. przepisy techniczne w rozumieniu do niedawna jeszcze obowiązującej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji
w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne" w rozumieniu tego aktu prawnego, to czy wobec faktu (bezspornego) nienotyfikowania tych przepisów KE sądy karne w sprawach
o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. lub o wykroczenie skarbowe z art. 107 § 4 k.k.s. były uprawnione na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji RP do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.

Należy jednak zauważyć, że ustawa z dnia 12.06.2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych weszła w życie w dniu 03.09.2015r. a jej projekt został poddany procedurze notyfikacji Komisji Europejskiej (nr powiadomienia (...)). Z kolei w wyroku z dnia 13 października 2016 r., sygn. akt C-305/15, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że o ile art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych ma charakter przepisu technicznego, o tyle nie ma takiego charakteru przepis art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, który stanowi, że dla celów prowadzenia działalności w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, w kości oraz gier na automatach konieczna jest koncesja na prowadzenie kasyna gry. Trybunał wskazał, że art. 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielenia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 20 lipca 1998 r. należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych" w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. Podobne stanowisko zostało wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 r., gdzie wskazano, iż kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Mając na względzie przedmiotowe stanowiska Sąd uznał za prawidłowe wyeliminowanie z opisu czynu art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, ustalając iż oskarżona dopuściła się przestępstwa skarbowego spenalizowanego w kombinacji opisu czynu z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks wbrew warunkom z art. 6 ust. 1 w zw. z art. 3 ww. ustawy.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu zabronionego określonego w art. 107 § 1 k.k.s. przy uwzględnieniu treści art. 6 ust. 1 oraz art. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, który stanowił w okresie objętym zarzutem, że dla celów prowadzenia działalności w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, w kości oraz gier na automatach konieczna jest koncesja na prowadzenie kasyna gry. Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić, iż oskarżona jako osoba odpowiedzialna za prowadzenie spraw gospodarczych i finansowych spółki organizującej gry na automatach działała bez wymaganej koncesji w tym zakresie.

Zasadniczą kwestią, którą należało poddać pod rozważania Sądu, były wyjaśnienia oskarżonej E. F. co pozostawania w nieświadomości karalności zarzucanego jej czynu a także czy pozostawała ona w usprawiedliwionej nieświadomości.

Błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się wbrew przepisom, może oznaczać dwie sytuacje:

1) sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego,
a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe, albo

2) sprawca, znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji drugiej mamy do czynienia z nieświadomością karalności, o której mowa w art. 10 § 4 k.k.s., natomiast w sytuacji pierwszej – z błędem co do ustawowego znamienia, o którym mowa w art. 10 § 1 k.k.s. Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero
w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy. Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy (art. 63 § 1 k.k.s.), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu w myśl art. 10 § 1 k.k.s. Również z błędem co do faktu wyłączającym umyślność będziemy mieli do czynienia, gdy np. sprawca jest przekonany, że prawidłowo prowadzi księgę, podczas gdy w rzeczywistości prowadzi ją wadliwie (art. 61 § 3 k.k.s.).

Prawo karne skarbowe penalizuje naruszenia rozmaitych obowiązków nakładanych na podmioty prawa podatkowego, podmioty uczestniczące w obrocie towarowym
z zagranicą, obrocie dewizowym czy organizujące gry i zakłady. Obowiązki te wynikają
z odpowiednich przepisów prawa finansowego. Nieświadomość zatem obowiązku to nieświadomość stosownych przepisów, obowiązek zaś indywidualizuje podmiot, stąd tego rodzaju błąd jest błędem co do znamienia, wyłączającym w myśl art. 10 § 1 k.k.s. umyślność (por. Leszek Wilk, Jarosław Zagrodnik (red.). Kodeks karny skarbowy. Komentarz 2018, Legalis, 2018).

Sąd oceniając okoliczności niniejszej sprawy, z całą stanowczością nie mógł przyjąć, że oskarżona działała w warunkach z art. 10 §1 lub 4 kks. Biorąc pod uwagę zasady logicznego rozumowania, należy uznać, że osoba decydująca się na prowadzenie tego rodzaju działalności powinna na bieżąco zapoznawać się i analizować odpowiednie przepisy a nie powoływać się w celu obrony na wskazanie, iż takich punktów w W. było w tamtym czasie wiele. W dacie popełnienia zarzucanego E. F. występku wspomniana powyżej notyfikowana nowelizacja ustawy o grach hazardowych z dnia 12.06.2015r. już obowiązywała od kilku miesięcy, zaś oskarżona z racji zainteresowana przedmiotową tematyką powinna wówczas powziąć wiedzę na temat zmiany sytuacji prawnej ściśle związanej z prowadzoną przez nią działalnością, choćby od właściwych organów co nie sprawiłoby znacznych trudności. Fakt korzystania z profesjonalnej pomocy prawniczej nie zmienia sposobu wnioskowania w zakresie strony podmiotowej albowiem tym bardziej tego rodzaju podmioty i osoby zmianę przepisów musiały dostrzegać. Oskarżona jako prowadząca działalność gospodarczą od dłuższego czasu, wobec której toczyły się wówczas także inne postępowania karnoskarbowe, monitorująca stan prawny odnoszący się do źródła jej zarobkowania, w ocenie Sądu, nie może skutecznie powoływać się na pozostawanie w usprawiedliwionej błędnej nieświadomości o której mowa w art. 10§4 kks jak również w warunkach określonych w art. 10§1 kks albowiem profesjonalistom którym była i ona, stawiane są zawsze wyższe wymagania niż przeciętnemu obywatelowi stykającemu się z problemami prawnymi sporadycznie, choćby w roli konsumenta czy petenta. Jej działanie Sąd ocenił jako świadome w zakresie uznawania prowadzonej przezeń w dniu kontroli działalności za bezprawną.

Sąd w pełni podziela stanowisko wyrażone w wyroku SO w Gliwicach z dnia 18.01.2017r. sygn. akt VI Ka 313/16 (opubl. orzeczenia.ms.gov.pl) zgodnie z którym ,, nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna wedle art. 10 §4 kks, a tylko usprawiedliwiona. Sytuacja, w której oskarżony braku karalności swej działalności doszukiwał się li tylko w korzystnych dla siebie orzeczeniach i poglądach doktryny, wpartych prywatnymi opiniami jakiś prawników, które wszakże z założenia miały z góry zaspokoić jego oczekiwania, bagatelizując natomiast, a nawet lekceważąc wszystkie te autorytatywne wypowiedzi organów państwa, które byłby dla niego niekorzystne, nie podobna zaś byłoby uważać za usprawiedliwiającą jego ewentualnie błędne przekonanie co do miarodajności konsekwencji braku notyfikacji przepisów technicznych wynikających z orzecznictwa (...). Badając formułę usprawiedliwienia, należy przecież odwoływać się do wzorca osobowego zachowania przeciętnego obywatela. W wypadku prawa karnego skarbowego często jednak w grę wchodzić będzie model osobowy o podwyższonym standardzie wymagań. Taka też być musi miara dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Im zaś wyższe oczekiwania od sprawcy, tym możliwość wystąpienia błędu usprawiedliwionego mniejsza (por. wyrok SN z dnia 3 lutego 1997r., II KKN 124/96, (...) 1997/5-6/46).

Nadto, w odniesieniu do stawianego zarzutu należy wskazać, że oskarżona odpowiada na zasadzie przewidzianej w art. 9 § 3 kks, bowiem jako Prezes Zarządu spółki O. Sp. z o o.o. zajmowała się głównie sprawami gospodarczymi i finansowymi wymienionego podmiotu gospodarczego.

Podsumowując Sąd uznał oskarżoną E. F. za winną tego, że będąc prezesem (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. i z racji pełnionej funkcji zajmując się sprawami gospodarczymi, a w szczególności finansowymi w/wym. podmiotu, dnia 12 stycznia 2016r. w lokalu oznaczonym banerem reklamowym „ (...) mieszczącym się w W. przy ul. (...), bez koncesji na prowadzenie kasyna gry urządzała gry na trzech niezarejestrowanych automatach: N. L. o numerze nadanym (...), H. S. o numerze nadanym (...) oraz N. L. o numerze nadanym (...) spełniających warunki wskazane w art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych, działając wbrew art. 6 ust. 1 w zw. z art. 3 w/w ustawy tj. przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks.

Rozważając kwestię kary, Sąd przy jej wymierzaniu wziął pod uwagę dyrektywy określone w przepisach art. 12 i 13 k.k.s. Wymierzając karę, środek karny lub inny środek, Sąd uwzględnia
w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego, jego motywację i sposób zachowania się, właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego
i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieżenie uszczupleniu należności publicznoprawnej lub o jej późniejsze wyrównanie. Okoliczności wpływające na wymiar kary, środka karnego lub innego środka uwzględnia się tylko co do osoby, której one dotyczą. Zgodnie natomiast z treścią art. 53 § 7 k.k.s. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego bierze się pod uwagę rodzaj i charakter zagrożonego lub naruszonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowego, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia.

Czyn z art. 107 § 1 k.k.s. zagrożony jest karą grzywny do 720 stawek dziennych, karą pozbawienia wolności do lat 3, albo karą grzywny i pozbawienia wolności łącznie.

Sąd stopień winy oskarżonej ocenił jako średni. Zdaniem Sądu, oskarżona działała umyślnie, z zamiarem ewentualnym. W ustalonym stanie faktycznym mogła zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jej winę. Także stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuściła się oskarżona jest średni. Oskarżona wbrew obowiązującym przepisom w ramach prowadzonej działalności organizowała gry losowe na automatach. Zwrócić uwagę należy również na to, iż wykazała się ona świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów, dysponowała bowiem odpowiednim doświadczeniem w branży związanej z grami na automatach. W pełnym przekonaniu więc systematycznie orientowała się w obowiązujących przepisach z racji zawodowego zajmowania się tego typu działalnością.

Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności jak również doczasową karalność, w tym głównie po dacie czynu z a/o, Sąd wymierzył oskarżonej karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na 80 złotych – w oparciu o dochody E. F. jak też sytuację rodzinną i majątkową.

Przy ustalaniu wymiaru kary Sąd miał na względzie, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Sąd uznał, że orzeczona kara będzie w stanie zrealizować wobec oskarżonej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a ponadto potrzeby związane z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu kara ta będzie stanowiła czytelny sygnał dla oskarżonej, że czyn jej spotkał się z potępieniem ze strony wymiaru sprawiedliwości, a także takiż sam sygnał dla społeczeństwa, że popełnienie przestępstw jest nieopłacalne i każdorazowo spotka się z nieuchronną karą.

W ocenie Sądu kara grzywny wymierzona w niniejszym wyroku jest adekwatna i właściwa, uwzględniając rodzaj i rozmiar ujemnych następstw popełnionego przez oskarżoną czynu zabronionego oraz rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na oskarżonej obowiązku finansowym.

Zważywszy na okoliczności sprawy, w tym ustalenia w zakresie strony podmiotowej działania oskarżonej jak również datę popełnienia czynu przypisanego (01.2016r.) zdaniem Sądu orzeczenie w niniejszym postępowaniu zakazu pełnienia przez oskarżoną funkcji prezesa spółki z o.o. na okres 3 lat zgodnie z wnioskiem oskarżyciela publicznego, byłoby zbyt daleko idącą dolegliwością, niewspółmierną do popełnionego występku.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 626 k.p.k. Sąd uznał, iż zasadnym będzie zasądzenie obowiązku poniesienia przez oskarżoną kosztów sądowych w całości. Sąd uwzględnił sytuację finansową, oskarżonej i uznał, że poniesienie kosztów nie będzie nadto obciążeniem jej sytuacji materialnej.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.