Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, a ujawnionego na rozprawie głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Jesienią 2011r. pokrzywdzony A. K. oraz T. M. postanowili rozpocząć działalność gospodarczą w zakresie obrotu biomasą a w szczególności pelletem. W tym celu w dniu 18.11.2011r. na portalu internetowym www.biotrade.pl umieścili ogłoszenie dotyczące chęci zakupu pelletu; w tym samym czasie nawiązali współpracę z koncernem V. - Elektrociepłownią (...) jako potencjalnym odbiorcą biomasy.

W dniu 22.11.2011r. skontaktował się z nimi K. W. twierdząc, że jest producentem pelletu ze słomy i drewna z wydajnością 1500 ton miesięcznie i jest zainteresowany podjęciem współpracy. W związku z tym w dniu 29.11.2011r. pokrzywdzony wraz z T. M. udali się do Z. gdzie oskarżony pokazywał im zabudowania gospodarcze, 100 hektarowe pole na którym znajdowało się około 300 ton słomy oraz fotografie samochodów ciężarowych (jak utrzymywał miał ich 18 sztuk) które miały w tym czasie realizować dostawy jego pelletu do Danii i W.. Jednocześnie oskarżony, przed podjęciem współpracy, oczekiwał przedpłaty w wysokości 30.000 złotych. W trakcie dalszych kontaktów telefonicznych oraz korespondencji mailowej oskarżony ponaglał pokrzywdzonego o wpłatę zaliczki twierdząc, że brak tej wpłaty będzie skutkował rozpoczęciem przez niego współpracy z innymi podmiotami.

W rzeczywistości oskarżony wprowadził A. K. w błąd co do prowadzonej działalności gospodarczej, swojej sytuacji finansowej, możliwości i chęci wywiązania się z podejmowanych zobowiązań.

Oskarżony zataił przed pokrzywdzonym, że jest w trudnej sytuacji finansowej – jest dłużnikiem a jego zadłużenie opiewa na blisko dwa miliony złotych. Zataił, że w zasadzie jedyny składnik jego majątku - nieruchomość w Z. o wartości zaledwie około 360.000 złotych jest przedmiotem egzekucji komorniczej a jej wartość wystarcza co najwyżej na pokrycie około 15% wysokości jego zobowiązań finansowych wynikających z egzekwowanych tytułów. W końcu oskarżony wprowadził pokrzywdzonego w błąd co do posiadanego przez siebie majątku i zakresu prowadzonej działalności gospodarczej – w rzeczywistości nie był właścicielem 100 hektarowego pola, nie posiadał floty 18 samochodów ciężarowych i nie zajmował się na skalę masową produkcją pelletu i jego transportem. Jak wskazują dane o karalności oskarżony od kilkunastu lat zajmował się popełnianiem oszustw. Gdyby nie powyższe fałszywe informacje oraz zatajony stan faktyczny, pokrzywdzony nie zdecydowałby się na współpracę z K. W. a przede wszystkim nie dokonałby wpłaty na jego konto kwoty 30.000 złotych.

A. K., wprowadzony w błąd, mając w swojej świadomości, że oskarżony jest uczciwym, rzetelnym i poważnym przedsiębiorcom, że w każdej chwili może podjęć współpracę z inną osobą, postanowił zaufać oskarżonemu i w dniach 7 i 8 grudnia 2011r. przelał na konto oskarżonego K. W. prowadzone w Idea Banku (...) tytułem przedpłaty za pellet kwotę 30.000 złotych. Pieniądze te, bezpośrednio po dokonanych przelewach, zostały wypłacone kartą bankomatową oskarżonego z bankomatów na terenie G..

Następnie oskarżony zwodził pokrzywdzonego obiecując i zmieniając kolejne terminy dostawy pierwszej partii pelletu która miała obejmować 24 tony. Oskarżony w swojej arogancji poinformował nawet, że w dniu 11.01.2013r. wysłał dwie ciężarówki z towarem bezpośrednio do EC Ż. równocześnie kierując pokrzywdzonego pod bramę elektrociepłowni celem weryfikacji tego faktu. Oczywiście żadnego pelletu oskarżony nie przesłał wszak od początku nie miał takiego zamiaru a podane przez niego numery pojazdów rzekomo realizujących dostawę dotyczyły środków transportu dzięki którymi zrealizowanie dostawy 24 ton biomasy fizycznie było niemożliwe. Następnie oskarżony zaprzestał utrzymywania kontaktu z pokrzywdzonym i odpowiadania na jego wezwania.

Próba dochodzenia przez A. K. swoich roszczeń na drodze postępowania cywilnego okazała się w całości bezskuteczna z uwagi na poziom zadłużenia oskarżonego.

Czynu tego K. W. dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk – w dniu 11.01.2011r. opuścił zakład karny na przedterminowe warunkowe zwolnienie z kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności odbywanej od dnia 28.12.2009r. a orzeczonej wyrokiem łącznym z dnia 3.10.2010r. sygn.. II K 404/10 Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim łączącym kary w wymiarze od 1 roku do 3 lat pozbawienia wolności orzeczone m. in. za czyny z art. 286 § 1 kk czy z art. 284 § 2 kk.

powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie: zeznań A. K. (k. 40-42, 340-341), zeznań T. M. (k. 341-342), zaświadczenia (k. 10), umowy (k. 23-33), maili (k. 11-18, 39), potwierdzenia przelewów (k. 19-22), informacji z banku (k. 129-131), informacji z PP w Z. (k. 133-142), danych o karalności (k. 272-294, 897-901), informacji ze starostwa (k. 296), wydruku odpisu kw (...) (k. 298-333), kopii akt komorniczych i informacji komornika (k. 392-409, 428-438,), informacji dotyczących pojazdów (k. 424-426, 460-462, 884-895)

K. W. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W wyjaśnieniach (k. 126-128, 340) oskarżony zaprzeczył swojemu sprawstwu. Jako ewentualne powody wyłączające jego odpowiedzialność podawał okoliczności nie związane ze sprawą np. kradzieże z włamaniem w kwietniu i czerwcu bądź lipcu 2011r. w trakcie których skradziono mu komputery na których znajdowały się dane dotyczące jego działalności gospodarczej i konta bankowego nadto egzekucję komorniczą komputera ze wszystkimi danymi.

W ocenie sądu zaprzeczanie przez oskarżonego sprawstwu nie zasługuje na wiarę wobec konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie w tym przede wszystkim zeznaniami pokrzywdzonego, świadka T. M., dokumentami, w tym informacją z banku i potwierdzeniami dokonania przelewów.

Oskarżony de facto nie złożył merytorycznych wyjaśnień ograniczając się w trakcie postępowania do zaprzeczenia sprawstwu i zgłaszania wniosków dowodowych z których miałyby wynikać okoliczności nieistotne dla sprawy m. in. że dokonano kradzieży jego komputera (z informacji z KP w Z. wynika jednak, że skradziono inne przedmioty), że zajęto mu komputer w trakcie egzekucji komorniczej (rzeczywiście w dniu 28.09.2010r. komornik zajął oskarżonemu zestaw komputerowy - co zdaniem sądu nie ma znaczenia dla sprawy) czy też, że w toku innego postępowania dokonano analizy zawartości jego komputera (rzeczywiście jak wynika z opinii informatycznej z tamtej sprawy system operacyjny został zainstalowany na tym komputerze w dniu 18.06.2014r. co jednoznacznie wskazuje, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy). Sąd jedynie może się domyślać, że oskarżony w ten sposób chciał podważyć stwierdzenie, że to on osobiście wysyłał maile do pokrzywdzonego oraz świadka T. M.. Powyższe jednak, w sytuacji jednoznacznego rozpoznania przez ww. świadków oskarżonego jako tę osobę, która z nimi prowadziła bezpośrednie rozmowy dotyczące współpracy, fałszywie zapewniała o swoich przymiotach gospodarczych jednocześnie zatajając faktyczną bardzo złą sytuację finansową, domagała się dokonania przedpłaty w wysokości 30.000 złotych oraz danych zawartych w dokumentach bankowych wskazujących na kwotę, tytuł i odbiorcę przelewów, po prostu nie mają znaczenia. Być może oskarżony osobiście nie wysyłał maili do pokrzywdzonego i świadka a robił to przy pomocy innej współdziałającej z nim osoby, niemniej ta okoliczność nie ma znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Drugim rodzajem wniosków oskarżonego stanowiącym niejako swoistą „linię obrony” był szereg instrumentalnych wniosków procesowych zmierzających do opóźnienia zakończenia postępowania lub też wykazania rzekomego naruszenia jego praw procesowych poczynając od wniosków, kiedy oskarżony „przypominał” sobie o chęci zapoznawanie się z aktami sprawy zgłaszanych na rozprawie, tuż przed otwarciem przewodu sądowego lub w końcowych głosach stron, poprzez podnoszenie na rozprawie wątpliwości co do własnej poczytalności podczas gdy w kilkunastu wcześniejszych postępowaniach okoliczności takich nie wskazywał oraz obstrukcję co do badań sądowo-psychiatrycznych i odmowę w nich uczestniczenia a kończąc na wnioskach o zmianę obrońcy. W tym aspekcie oskarżony niewątpliwie wykorzystuje swoje „bogate doświadczenie procesowe” potwierdzone wpisami z danych krajowego rejestru karnego licząc, że dzięki temu uzyska jakieś „profity” procesowe.

Pokrzywdzony A. K. zeznał (k. 40-42, 340-341), iż we wrześniu 2011r. wraz z T. M. postanowił rozpocząć działalność gospodarczą w zakresie obrotu biomasą a w szczególności pelletem. W tym celu w dniu 18.11.2011r. na portalu internetowym www.biotrade.pl umieścili ogłoszenie dotyczące chęci zakupu pelletu. W tym samym czasie nawiązali współpracę z koncernem V. - Elektrociepłownią (...) jako odbiorcą biomasy. W dniu 22.11.2011r. skontaktował się z nimi K. W. twierdząc, że jest producentem pelletu ze słomy i drewna z wydajnością 1500 ton miesięcznie i jest zainteresowany podjęciem współpracy. Aby sprawdzić wiarygodność potencjalnego partnera biznesowego w dniu 29.11.2011r. pokrzywdzony wraz z T. M. udali się do Z. gdzie oskarżony pokazywał im zabudowania gospodarcze, pole na którym znajdowało się około 300 ton słomy oraz fotografie samochodów ciężarowych (jak utrzymywał miał ich 18 sztuk) które miały w tym czasie realizować jego dostawy pelletu do Danii i W.. Jednocześnie oskarżony, przed podjęciem współpracy, oczekiwał przedpłaty w wysokości 30.000 złotych. W trakcie dalszych kontaktów telefonicznych oraz korespondencji mailowej oskarżony ponaglał pokrzywdzonego o wpłatę zaliczki. W związku z tym w dniach 7 i 8 grudnia 2011r. pokrzywdzony przelał na konto oskarżonego łącznie kwotę 30.000 złotych licząc na współpracę. Oskarżony zadeklarował pierwszą dostawę 24 ton pelletu ze słomy w dniu 9.01.2012r. potem przesuwając ten termin o jeden dzień a następnie o kolejny. 11.01.2012r. oskarżony poinformował, że dwie ciężarówki (o nr rej. (...)) z pelletem wyjechały do elektrociepłowni, podawał nawet numer kontaktowy do kierowcy. Jak się okazało ciężarówki takie nigdy do elektrociepłowni nie dojechały, numer kierowcy nie odpowiadał a K. W. zaczął wymyślać różnorakie wymówki i unikał kontaktu z pokrzywdzonym. W toku dalszych czynności pokrzywdzony ustalił, że osób w podobnej do jego sytuacji – to jest oszukanych przez K. W. jest więcej jak również, że pokazywane mu składniki majątkowe, które miały służyć do produkcji pelletu nie są własnością oskarżonego. Postępowanie w sądzie gospodarczym zakończyło się wydaniem orzeczenia zasądzającego na rzecz pokrzywdzonego zwrot wpłaconych pieniędzy niemniej prowadzona w tej sprawie egzekucja pozostaje całkowicie bezskuteczna. Na rozprawie A. K. jednoznacznie rozpoznał oskarżonego wskazując również na cechy charakterystyczne w wyglądzie oskarżonego m. in. wadę uzębienia.

Świadek T. M. zeznała (k. 341-342), że w listopadzie 2011r. zamieścili na portalu B. ogłoszenie, że poszukują dostawcy pelletu. Na ich ogłoszenie telefonicznie odpowiedział K. W. podając się za producenta pelletu i zaoferował gotowość realizacji dostaw. Razem z A. K. udali się do Z. gdzie oskarżony pokazywał im zabudowania gospodarcze, około 100 hektarowe pole na którym znajdowało się kilkaset ton słomy oraz fotografie kilkunastu samochodów ciężarowych (jak utrzymywał miał ich 18 sztuk) które miały w tym czasie realizować jego dostawy pelletu do Danii. Oskarżony zobowiązał się do realizacji pierwszych dostaw do 9 stycznia 2012r. potem kilkukrotnie termin ten przekładał, w końcu utrzymywał, że wysłał dwie ciężarówki z towarem do EC Ż. gdy okazało się, że żadna z nich nie dojechała, K. W. zarwał kontakt. Świadek na rozprawie rozpoznała oskarżonego.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków A. K. i T. M. albowiem zbieżne są ze sobą i mają potwierdzenie w przedłożonych dokumentach – potwierdzeniach przelewów, dokumentacji bankowej i kopiach maili. Zdaniem sądu brak jest jakichkolwiek powodów by podważyć wiarygodność świadków. Ich zeznania są wyważone, spójne i obiektywne. Należy zauważyć, że brak jest jakichkolwiek przesłanek, iż świadkowie mogliby czy też mieli jakikolwiek cel lub powód w fałszywy sposób pomawiać oskarżonego, wszak do końca 2011r. w ogóle go nie znali zaś jedynym elementem jaki łączy ich z osobą oskarżonego są dokonane na jego konto przez A. K. przelewy na sumę 30.000 złotych.

Z opinii biegłych lekarzy psychiatrów (k. 860-863) wynika, że nie stwierdzono u K. W. objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznano u niego natomiast osobowość o cechach nieprawidłowych. W ocenie biegłych poczytalność oskarżonego nie budzi wątpliwości, a nadto stan psychiczny oskarżonego umożliwia mu uczestnictwo w postępowaniu procesowym w tym prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny. Zdaniem sądu przedmiotowa opinia biegłych jest prawidłowa, oparta na badaniu podmiotowym oskarżonego, materiałach z akt sprawy; opinia została w sposób jednoznaczny uzasadniona i nie zawiera luk czy sprzeczności.

Z treści zgromadzonych w aktach dokumentów wynikają następujące fakty:

1.  z zaświadczenia o prowadzonej działalności gospodarczej (k.10) oraz umowy (k. 23-33) wynika fakt podjęcia przez A. K. działalności gospodarczej w zakresie dostarczania biomasy do EC W. Ż.;

2.  z wydruków maili (k. 11-18, 39) – wynika treść korespondencji z osobą podającą się za K. W. w trakcie której ww. deklaruje wykonanie dostaw pelletu jednocześnie ponaglając pokrzywdzonego do wpłaty przedpłaty której brak może skutkować podjęcia współpracy z innym odbiorcą;

3.  z potwierdzenia przelewów (19-22) oraz informacji z (...) Bank SA (k.129-131) wynika, że A. K. w dniach 7.12.2011r. i 8.12.2011r. dokonał na rachunek K. W. prowadzony w Idea Banku (...) tytułem przedpłaty za pellet czterech przelewów na łączną kwotę 30.000 złotych które to pieniądze, bezpośrednio po dokonanych przelewach, zostały wypłacone kartą bankomatową oskarżonego z bankomatów na terenie G.;

4.  z informacji z Posterunku Policji w Z. (k. 133-142) wynika, że nieruchomość oskarżonego w Z. ma powierzchnię 0,4 ha a oskarżony nie posiada na terenie ww. gminy innych nieruchomości; jak również że były prowadzone postępowania w przedmiocie kradzieży z włamaniem dokonanych w dniu 10.02.2011r. w trakcie której nieustaleni sprawcy skradli elektronarzędzia oraz aluminiowe przewody o łącznej wartości 4.000 złotych oraz w dniu 14.03.2011r. w trakcie której ustaleni sprawcy skradli jedną parę obuwia o wartości 80 złotych oraz akumulatory i złom stalowy o wartości 880 złotych;

5.  z odpisów wyroków (k. 272-294) oraz informacji z K. (k. 897-901) wynikają dane o karalności oskarżonego, w tym mi. in. popełnienie czynu na szkodę A. K. w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 kk – odbywanie w okresie od 28.12.2009r. do 11.01.2011r. (przedterminowe warunkowe zwolnienie) kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym z dnia 3.10.2010r. sygn.. II K 404/10 Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim łączącym kary w wymiarze od 1 roku do 3 lat pozbawienia wolności orzeczone m. in. za czyny z art. 286 § 1 kk, z art. 284 § 2 kk;

6.  z informacji Starostwa Powiatowego w S. (k. 296) wynika, że oskarżony był właścicielem nieruchomości położonej w Z. dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Z wydruku z Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych (k. 298-333) wynika, że nieruchomość ta ma powierzchnie 0,4057ha. W dziale III Kw jest wpisanych (począwszy od listopada 2009r.) kilkanaście wzmianek o egzekucji komorniczej lub przyłączeniu się do niej kolejnych wierzycieli oskarżonego, w dziale IV wpisanych jest (od lutego 2010r.) kilkanaście hipotek przymusowych;

7.  z kopii dokumentów z akt komorniczych KM 990/10 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Starogardzie Gdańskim (k. 392-409) wynika, że dotyczą one egzekucji wszczętej wobec oskarżonego wnioskiem z dnia 22.04.2010r. a w trakcie czynności komorniczych – w dniu 28.09.2010r. zajęto oskarżonemu zestaw komputerowy o wartości 500 złotych (k. 361). Z akt tych wynika ponadto, że co najmniej od 26.07.2011r. trwały czynności egzekucyjne zmierzające do zlicytowania nieruchomości K. W. położonej w Z. której wartość została oszacowana na 363.000 złotych (k. 375) a tym samym wynika z powyższego, że oskarżony nie posiadał innych realnych składników majątkowych mogących w jakikolwiek sposób zabezpieczyć spłatę wierzycieli nie mówiąc już o możliwości prowadzenia działalności gospodarczej do jakiej zobowiązywał się w trakcie negocjacji z pokrzywdzonym (produkcja kilkuset ton peletu miesięcznie);

8.  z informacji od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Starogardzie Gdańskim (k. 428-438) wynika, że na dzień 1.01.2012r. przeciwko oskarżonemu toczyły się egzekucje z wniosku 10 wierzycieli na łączną sumę roszczeń ponad 1,8 miliona złotych;

9.  z informacji z (...) (k. 424-426, 460-462) oraz dokumentacji dotyczącej rejestracji pojazdów (k. 884-895) wynika, że numery rejestracyjne (...) oraz (...) to numery specjalistycznego (...) należącego do oskarżonego o ładowności 410 kg oraz przyczepy podłodziowej ZARÓD należącej do (...) w G. o ładowności 750 kg. Powyższe wskazuje, że oskarżony wprowadzał pokrzywdzonego w błąd, iż zrealizował dostawę 24 ton pelletu. Z ogólnodostępnych danych wynika, że 1m3 pelletu waży ok 120-150 kg, tak więc 24 tony tego towaru to 160-200m3 ładunku co odpowiada co najmniej dwóm 13,6 metrowym naczepom typu TIR (każda ma objętość od 80 do 90 m3) tymczasem wg. oskarżonego dostawa miała być realizowana samochodem ciężarowym o ładowności 410 kg (masa własna to 3,5 tony – długość niespełna 7 metrów) wraz z przyczepą przeznaczoną do transportu łodzi o ładowności 750 kg;

10.  z opinii z zakresu informatyki ze sprawy II K 887/12 Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim (k. 914-921) wynika, że przekazany do badań komputer ma zainstalowany system operacyjny L.. Data instalacji systemu to 18.06.2014r. i jedynie w tym dniu system ten był użytkowany. Na twardym dysku komputera nie wykryto plików zawierających nazwy (...), (...), (...), (...).

Analizując tak ustalony stan faktyczny, w świetle poczynionej oceny materiału dowodowego sąd uznał, iż oskarżony K. W. dopuścił się występku kwalifikowanego z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk a polegającego na tym, że w okresie od listopada 2011r. do stycznia 2012r. w bliżej nieokreślonym miejscu w Polsce, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził A. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 30.000 złotych poprzez wprowadzenie w błąd, co do okoliczności wyprodukowania biomasy oraz dostarczenia jej we wskazane miejsce, po uprzednim wpłaceniu przez A. K. kwoty zaliczki na wskazane konto bankowe, nie mając zamiaru wywiązania się z zawartej umowy, działając tym na szkodę A. K., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.

Odpowiedzialności karnej z art. 286 § 1 k.k. podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego czynu.

Błędem w rozumienia znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości człowieka. Jest to urojenie lub nieświadomość faktów, zjawisk, stosunków, okoliczności dotyczących osób, jakości, liczby i wartości rzeczy, a także istniejących przepisów prawnych. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę określonej decyzji rozporządzenia mieniem. Innymi słowy działanie mające na celu wywołanie błędu, odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, t. III, s. 153-154). Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach. Może polegać, m.in. jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, na złożeniu fałszywej obietnicy wywiązania się z umowy dostarczenia towaru w zamian za z góry zapłaconą zaliczkę, fałszywego kreowania się na uczciwego przedsiębiorcę prowadzącego w branży rozliczne interesy, dysponującego zapleczem technicznym, logistycznym i finansowym umożliwiającym wykonanie zobowiązania jak również zatajania istotnych okoliczności z punktu widzenia kontrahenta np. jak w tym przypadku szeregu nieuregulowanych zobowiązań finansowych, toczących się egzekucji i braku majątku na pokrycie dotychczasowych zobowiązań oraz wywiązania się z kolejnych.

Niekorzystne rozporządzenie mieniem jako znamię strony przedmiotowej typu czynu zabronionego, określonego w art. 286 § 1 k.k. jest to taki stan, który z punktu widzenia aktualnej sytuacji majątkowej (tj. istniejącego w chwili wykonywania czynności prawnej, czy innej czynności faktycznej), powstałej w wyniku podjętych przez pokrzywdzonego czynności, powoduje negatywne konsekwencje w szeroko pojętej sferze majątkowej pokrzywdzonego. Pokrzywdzonym może być zarówno osoba fizyczna, osoba prawna, jak i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. Jak słusznie zauważa się w piśmiennictwie prawniczym, kryterium, w oparciu o które należy ustalać realizację znamienia „niekorzystności”, odnosi się do podmiotu, dotkniętego tym stanem, a więc pokrzywdzonego ( szerzej: A. P., Niekorzystne rozporządzenie mieniem jako znamię oszustwa z art. 286 § 1 k.k., Prok. i Pr. 10/2005, s. 78 i n.). Na tle przedmiotowej sprawy kwestią niewątpliwą jest, że z punktu widzenia interesów majątkowych A. K. wpłacenie przez niego kwoty 30.000 złotych na konto oskarżonego wiązało się z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem (stratą) albowiem nie otrzymał on później zamawianego i w ten sposób opłacanego towaru jak i wpłacone pieniądze nie zostały mu zwrócone.

Należy też stwierdzić, że oskarżony niewątpliwie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie albowiem żądana przez niego kwota 30.000 zaliczki zasiliła jego konto bankowe.

Przesłanka przypisania działania oskarżanemu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 kk została wcześniej omówiona przy ustaleniach karalności oskarżonego.

Przy wymiarze kary sąd kierował się przesłankami z art. 53 kk.

Czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Możliwość zastosowania art. 64 § 1 kk przesuwa maksymalną granice wymiaru kary na 12 lat pozbawienia wolności.

Oskarżony K. W. ma obecnie 43 lata, wykształcenie zawodowe - stolarz, jest kawalerem, nie posiada dzieci. Obecnie przebywa w zakładzie karnym i nie uzyskuje dochodów. Oskarżony był wielokrotnie karany (od 2002r. dwanaście skazań plus trzy wyroki łączne), wśród przestępstw popełnianych przez oskarżonego dominują oszustwa.

Stopień winy oskarżonego sąd uznał za wysoki. Oskarżony działał z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Podobnie należy ocenić stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Wyrządzona pokrzywdzonemu szkoda – 30.000 złotych jest dość znaczna. Dodatkowo na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego negatywnie wpływa fakt braku naprawienia szkody w jakimkolwiek zakresie.

Okolicznością obciążająca oskarżonego jest popełnienie zarzucanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk oraz wielokrotna karalność oskarżonego za przestępstwa podobne.

Biorąc pod uwagę powyższe, sąd wymierzył oskarżonemu K. W. na podstawie art. 286 § 1 k.k. karę 3 lat pozbawienia wolności uznając, że taka kara będzie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Zdaniem sądu, z uwagi na popełnienie czynu w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w art. 64 § 1 kk, w trakcie przedterminowego warunkowego zwolnienia, brak jest podstaw do wymierzania oskarżonemu kary łagodniejszej, w tym również z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zdaniem sądu oskarżony z popełniania przestępstw przeciwko mieniu uczynił sobie sposób na życie a wobec takich sprawców bardziej efektywna zarówno z punktu widzenia prewencji szczególnej jak i generalnej będzie bezwzględna kara pozbawienia wolności – oskarżony zrozumie, że ponowne łamanie przez niego prawa będzie wiązało się z orzekaniem kar bezwzględnych, również społeczeństwu zostanie ukazane, że wymiar sprawiedliwości „po raz kolejny” nie będzie dawał szansy w sytuacji gdy wcześniejsze szanse były przez oskarżonego w bezrefleksyjny sposób zaprzepaszczane.

Sąd nie orzekał wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody albowiem z zeznań A. K. wynika, że dysponuje on już tytułem wykonawczym przeciwko oskarżonemu a tym samym orzeczenie takiego obowiązku w wyroku skazującym jest, zgodnie z aktualną treścią art. 415 § 1 kpk, niedopuszczalne.

Na podstawie art. 627 kpk są zasądził od oskarżonego K. W. na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 1.040 złotych tytułem zwrotu kosztów ustanowienia pełnomocnika z wyboru w toku postępowania przygotowawczego i przed sądem zaś na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 kpk zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy - adw. P. K. kwotę 588 złotych powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług (VAT) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu oskarżonego.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych określając, że wchodzące w ich skład wydatki poniesie Skarb Państwa. Zwolnienie od kosztów podyktowane jest niemożliwością wyegzekwowania tych należności od oskarżonego.

Mając powyższe na względzie sąd orzekł jak w wyroku.