Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w VIII Wydziale Karnym

w składzie :

Przewodnicząca SSR Marta Bujko

Protokolant Cezary Mancarz

w obecności Prokuratora Marioli Redy Pieczeniewskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dn.23.02.15, 27.05.15, 30.07.15, 5.10.15, 27.01.16r.

sprawy

P. W. s. S. i H. ur. (...) w W.

ur. (...) we W.

oraz

J. S. (1) s. J. i J., ur. (...) w P.

oskarżonych o to, że : w okresie od 15 do 20 maja 2002 roku w W. działając z góry powziętym zamiarem wspólnie i w porozumieniu, oraz z J. N. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzili (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. ul. (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci sprzętu komputerowego w wartości 47.833,76 zł w ten sposób, że działając w imieniu firmy (...) sp. z o. o. w dniu 15 maja 2002 r. P. W. i J. S. (1) złożyli w firmie (...) sp. z o. o. wniosek o zawarcie umowy leasingu przedmiotowego sprzętu w którym wprowadzili w błąd przedstawicieli w/w firmy co do braku zobowiązań wobec Skarbu Państwa tj. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego oraz zaległości czynszowych firmy (...) sp. z o. o., a następnie na tej podstawie zawarli umowę leasingu przedmiotowego sprzętu, z której nie mieli zamiaru się wywiązać, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k

I.  Oskarżonych P. W. i J. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 1 części wstępnej wyroku tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. skazuje ich i wymierza im kary 6 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 1 roku próby;

III.  Na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonych do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o. o. kwot po 1000 złotych w okresie próby;

IV.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego na rozprawie, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2002 r. P. W. i J. S. (1) działając w imieniu firmy (...) sp. z o. o. złożyli w firmie (...) sp. z o. o. wniosek o zawarcie umowy leasingu sprzętu komputerowego w wartości 47.833,76 zł.

W chwili podpisania umowy leasingu J. S. (2) i P. W. napisali, że firma (...) nie posiada żadnych przeterminowanych zobowiązań oraz zaległości czynszowych.

Na podstawie w/w wniosku P. W. i J. S. (1) zawarli w imieniu firmy (...) sp. z o. o. umowę leasingu przedmiotowego sprzętu.

W rzeczywistości (...) sp. z o. o. zalegała z płatnościami za czynsz. (...) nie odprowadzała w okresie od stycznia 1999 roku do kwietnia 2002 roku składek na ZUS tj. na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy i FG ŚP.

Zadłużenie firmy (...) sp. z o. o. w czasie zawarcia umowy wyniosło łącznie 886.467, 90 złotych.

(...) wpłaciła opłatę wstępną na konto firmy (...).

Mimo kilkukrotnych ponagleń, ze strony (...) nie wpłynęła żadna rata. W związku z powyższym (...) wypowiedział umowę leasingu z winy leasingobiorcy wzywając jednocześnie do zwrotu sprzętu. Wówczas okazało się, że firma (...) nie prowadzi już działalności i nieznany jest adres jej nowej siedziby.

Zgodnie z zapisem zawartym w KRS z dnia 25.10.2002 roku w chwili podpisania umowy prezesem był P. W. zaś członkiem Zarządu J. S. (1).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

wyjaśnienia oskarżonych P. W. i J. S. (1)

k: 520-523-zeznania świadka J. N.

zeznania W. W. (1) k. 20-22

zeznania J. S. (3) k. 52-53, 255-256, 461-462

zeznania M. S. k. 60-61, 478, 479, 801

zeznania P. K. k. 62-63, 470-472, 8-01

zeznania P. Z. k. 69-70, 480-481

zeznania A. G. k. 176-179, 216-217

zeznania J. K. k. 238

zeznania G. G. k. 251

zeznania T. O. k.257-258

zeznania L. S. k. 269-270

zeznania W. W. (2) k. 271-272

zeznania A. K. k. 338-341, 351-353, 361

zeznania M. K. k. 356

zeznania B. J. k. 368-372

zeznania D. Ł. k. 400-403

zeznania M. C. k. 411-412

k: 3 – ksero wypowiedzenia

k: 4-14 – ksero umowy lizingu

k: 15-19, 31-33 – odpis KRS

k: 25 – ksero faktury VAT

k: 37-40, 48-49 – ksero umowy sprzedaży udziałów

k: 42-50 – ksero umowy zbycia udziałów

k: 43-45 – ksero aktu notarialnego

k: 51 – ksero informacji

k: 54-57 ksero pisma

k: 65- ksero umowy sprzedaży sprzętu komputerowego

k: 66 – ksero protokołu odbioru sprzętu

k: 67 – ksero protokołu przekazania sprzętu

k: 72-76 – ksero protokołu komisyjnego otwarcia pomieszczeń (...)

k. 84: - ksero faktury VAT na zakup sprzętu

k: 91, 591 – odpowiedź z ZUS

k: 112, 143-144 – ksero umowy pożyczki

k: 113 – ksero dowodu wpłaty

k: 114-116 – ksero weksla i deklaracji

k: 117-126: wezwanie do wykupu weksla

k: 195-214 – dokumenty dotyczące wpisu do rejestru

k: 215 – ksero ubezpieczenia

k: 250 – ksero z wpisu natury

k: 261-264 – ksero dokumentu dot. A. (...) i polecenie wydania samochodu

k: 280 – ksero dowodu rejestracyjnego

k: 284-289 – odpowiedź z Wydziału Komunikacji w Z.

k: 287 – aktualne dane o karalności

k: 300-337 – ksero umowy lizingu plus dokumentacja

k: 353-355, 362-363 – notatka służbowa

k: 264-366 – ksero dokumentów

k: 371-376 – informacja dotycząca lokalu SPORE 2000

k: 404-418 – raport miesięczny dla osoby ubezpieczonej

k: 413-422 – ksero pozwu do Sądu Pracy plus dokumenty

k: 427-460 – ksero faktur plus dokumentów finansowych

k: 466-468 – ksero aktu notarialnego

k: 476 – odpowiedź z ZUS

k: 517-547, 549-550 – dane o karalności

k: 553-587 – ksero akt KRS SPORE 2000

k: 596-603 – odpisy wyroków

k: 810-811 – wyrok

k: 981-994, (...)- (...) – dokumentacja

aktualne karty karne z akt sprawy.

Oskarżony P. W. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił , że kiedy w roku 2002 wspólnie z J. S. (1) postanowili sprzedać spółkę (...) jej zadłużenie wynosiło około 3 milionów złotych. Rozwiązaniem miało być zbycie zadłużonej spółki (...). Ponieważ bezpośrednio po sprzedaży spółki nie zostały dokonane zmiany w KRS , a według J. N. sprzęt komputerowy był niezbędny do dalszego prowadzenia działalności P. W. zgodził się podpisać umowę leasingu.

Oskarżony J. S. (1) również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Wyjaśnił, że w roku 2002 spółka nie była w dobrej kondycji finansowej i miała zaległości płatnicze w kwocie ok. 600.000 złotych. Przy podpisywaniu wniosku kredytowego podejrzany był przekonany, że nikt nie udzielił kredytu tej spółce wobec zadłużenia w stosunku do Skarbu Państwa.

Wyjaśnienia oskarżonych wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie głównej Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k. zgodnie, z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Najistotniejszym w sprawie świadkiem był J. N., osoba na której, zdaniem oskarżonych, spoczywała odpowiedzialność za zawarcie przedmiotowej umowy.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego J. N. potwierdził fakt zawarcia umowy Leasingowej na zakup sprzętu komputerowego z firmą (...), zaprzeczył jednak by działał w zamiarze oszustwa. Stwierdził, że podpisanie umowy leasingu przez stary zarząd uzasadnione było brakiem wpisu do KRS nowego zarządu i koniecznością pilnego rozwiązania problemów spółki. Nie potrafił wyjaśnić przyczyn niespłacania rat leasingowych , tym bardziej że w jego ocenie firma była wypłacalna.

Podkreślić należy, że ocena wersji podanej przez J. N. była mocno utrudniona, z uwagi na fakt, że Sąd nie miał możliwości przesłuchania go na rozprawie i musiał ograniczyć się do ujawnienia jego wyjaśnień. Z uwagi jednak na fakt, że wersja J. N. zbieżna jest z wersją samych oskarżonych, Sąd uznał ją za wiarygodną.

Przedmiotowe zdarzenie opisał wyczerpująco pracownik przeprowadzający czynności, świadek W. W. (1). Złożył on wyczerpujące zeznania, w których szczegółowo opisał przedstawiony powyżej przebieg zdarzeń z udziałem oskarżonych. Na podstawie tych zeznań ustalono stan faktyczny. Analizując powyższe zeznania, Sąd dał im wiarę w całości. Świadek z niniejszą sprawą zetknął się przy wykonywaniu swoich rutynowych obowiązków. Nie ma żadnych powodów, aby bezpodstawnie obciążać oskarżonego .

Przesłuchany w charakterze świadka P. Z. zeznał, iż od czerwca do września 2002 roku pełnił funkcje członka zarządu i był świadkiem dostarczenia sprzętu komputerowego. Sprzęt ten odebrał J. N.. W dniu 8.11.2002 roku podczas komisyjnego otwarcia budynku zajmowanego przez (...) stwierdzono brak sprzętu komputerowego jak i części samochodowych składowanych na terenie spółki. W sporządzonym protokole " nie stwierdzono widocznych śladów włamania."

Przesłuchany w charakterze świadka na okoliczność podpisywania protokołu przekazania sprzętu M. S. , zeznał iż na dokumencie widnieje jego podpis, natomiast, na pewno nie podpisywał go w dacie zawartej na protokole i podpis taki musiał złożyć w terminie późniejszym, podczas podpisywania innych dokumentów.

Sąd ocenił zeznania P. Z. i M. S. za wiarygodne. Są one jasne i logiczne.

Zeznania pozostałych świadków były mniej istotne dla ustalenia stanu faktycznego , świadkowie bowiem nie mają wiedzy na temat opisywanych wydarzeń.

Nie budziły również żadnych wątpliwości, zdaniem Sądu, co do swej wiarygodności i rzetelności pozostałe dowody dokumentarne zebrane w sprawie, w tym dokumentacja związana z zawarciem przedmiotowej umowy. Zostały one sporządzone w sposób prawidłowy, zgodnie do stosownych regulacji prawnych określających ich formę i treść.

Reasumując zatem całokształt omówionego materiału dowodowego, Sąd doszedł do wniosku, że zebrane w sprawie dowody nie są wystarczającego do tego, aby przypisać oskarżonym dopuszczenie się zarzucanego im aktem oskarżenia przestępstwa.

W art. 286 k.k. określona została odpowiedzialność za oszustwo, którym jest motywowane celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Podjęcie przez pokrzywdzonego niekorzystnej decyzji majątkowej spowodowane jest posłużeniem się przez sprawcę fałszem jako czynnikiem sprawczym. Wprowadzenie w błąd (tzw. oszustwo czynne) polega na tym, że sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy. Przedmiotem wykonawczym oszustwa jest mienie, które obejmuje zarówno uszczerbek majątkowy – lucrum cessans, jak i utracone korzyści – damnum emergens, jeżeli są następstwem niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. Skutkiem przestępstwa oszustwa jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. Niekorzystne rozporządzenie mieniem oznacza pogorszenie sytuacji majątkowej pokrzywdzonego, aczkolwiek nie musi polegać na spowodowaniu efektywnej szkody (wyrok SN z 30.08.2000 r., V KKN 207/00). Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, a celem sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej, która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów.

Dążenie sprawcy może obejmować zarówno korzyść dla siebie, jak i dla kogo innego (zob. art. 115 § 4kk).

Przypisując sprawcy przestępstwo oszustwa konieczne jest wykazanie, że działał on w zamiarze bezpośrednim kierunkowym o szczególnym zabarwieniu (dolus coloratus), tak co do celu działania, jak i używanych środków (wyrok SN z 22.11.1973 r., III KR 278/73, OSNPG 1974, nr 7, poz. 81).

Przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa z art. 286 k.k. jest mienie. Pojęcie "mienie" określa także przedmiot ochrony wszystkich przestępstw zawartych w rozdziale XXXV kodeksu karnego. Mienie jako przedmiot ochrony przestępstw umieszczonych w rozdziale XXXV kodeksu karnego występuje w zależności od kontekstu znamion konkretnego typu czynu zabronionego w węższym lub szerszym zasięgu pojęciowym. W węższym zakresie tej nazwy mieszczą się tylko rzeczy oraz przedmioty i twory przyrody uznane za rzeczy przez postanowienia ustawy albo traktowane jak rzeczy przez ustawę karną (por. przestępstwo kradzieży, kradzieży z włamaniem i rozboju). W odniesieniu do przestępstwa oszustwa pojęcie "mienie", jako przedmiot ochrony, występuje w tzw. szerokim zakresie nazwy "mienie", obejmując wszelkie prawa majątkowe, rzeczowe i obligacyjne, w tym także usługi, świadczenia, zyski lub pożytki stanowiące majątek.

Oszustwo polegające na doprowadzeniu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd jest przestępstwem podwójnie skutkowym. Dla odpowiedzialności karnej konieczne jest bowiem ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a skutkiem w postaci błędnego wyobrażenia rozporządzającego mieniem o rzeczywistości, w części określającej elementy istotne z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu mieniem zachodzi związek przyczynowy oraz ustalenie, że między zachowaniem sprawcy a rozporządzeniem mieniem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok SA w Katowicach z 31 sierpnia 2000 r., II Aka 191/00, Prok. i Pr. 2001, nr 3, poz. 19; wyrok SN z 15 listopada 2002 r., IV KKN 618/99, LEX nr 75460).

Opis znamion oszustwa nie określa sposobów przy pomocy, których można wprowadzić w błąd daną osobę. Ustawa nie zawiera w tym zakresie żadnych ograniczeń, wprowadzenie w błąd możliwe jest, więc przy wykorzystaniu wszelkich sposobów i metod, które doprowadzą do powstania rozbieżności między świadomością osoby rozporządzającej mieniem a rzeczywistym stanem rzeczy. Brzmienie znamion oszustwa wskazuje jedynie, iż elementem, którym musi się charakteryzować każdy sposób wprowadzenia w błąd, jest to, iż ma ono wywołać u konkretnego podmiotu wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy nieodpowiadające prawdzie.

Przenosząc te teoretyczne rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż w świetle materiału dowodowego w ocenie Sądu zachowanie oskarżonych spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 286 § 1 k.k. Oskarżeni działali w celu uzyskania korzyści majątkowej. Chcieli doprowadzić do uzyskania, kosztem pokrzywdzonego, korzyści majątkowej dla C.. Oskarżeni, z racji pełnionych przez siebie w spółce funkcji, mieli pełną wiedzę i świadomość jaka jest kondycja finansowa spółki. Pomimo tego podpisując umowę leasingu poświadczyli nieprawdę stwierdzając, że firma (...) nie posiadała żadnych przeterminowanych zobowiązań oraz zaległości czynszowych. Wprowadzili więc w błąd pokrzywdzonego, przedkładając jako autentyczne stwierdzające nieprawdę zaświadczenie o braku w/w zaległości.

Oskarżeni mieli przy tym świadomość, że zła sytuacja finansowa spółki nie pozwoli na realizację umowy. Oskarżony P. W. podkreślał, że w tamtym czasie zadłużenie spółki było ogromne, oskarżony J. S. (1) wyjaśnił, że przy podpisywaniu wniosku kredytowego podejrzany był przekonany, że nikt nie udzieli kredytu tej spółce wobec zadłużenia w stosunku do Skarbu Państwa. Nie ma więc żadnych wątpliwości, że oskarżeni zawierając umowę nie mieli zamiaru wywiązania się z niej, zaś sytuacja materialna spółki w czasie zawierania umowy nie dawała możliwości dotrzymania postanowień umowy.

Uznając winę oskarżonych Sąd wymierzył oskarżonym kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 1 roku. Przy wymiarze kary Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności w przepisach art. 53 k.k. Sąd wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości kary, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Z okoliczności wpływających obciążająco na wymiar kary Sąd uwzględnił stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonych. Przestępstwo, którego dopuścili się oskarżeni, co wynika z jego istoty jest przestępstwem umyślnym. Oskarżeni mieli pełną świadomość swojego przestępczego działania, a w momencie dokonania czynu zabronionego mieli niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się zgodnie z prawem. Nie zaszła także żadna z okoliczności wyłączających winę czy bezprawność czynu.

Wymierzając oskarżonym karę Sąd baczył także, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Stopień ten również należy uznać za znaczny z uwagi na rodzaj naruszonego dobra, postać zamiaru i motywację oskarżonych. Przestępcze działanie oskarżonych zostało skierowano przeciwko dobru chronionemu prawem, jakim jest mienie.

Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć kara wobec oskarżonych. Warunki i właściwości osobiste oskarżonych, ich sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, uprzednia niekaralność, wpływały na ich korzyść.

Ustalając okres próby Sąd kierował się stopniem pewności prognozy kryminologicznej względem oskarżonych.

Sąd na podstawie 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonych do częściowego naprawienia wyrządzonej szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o. o. kwot po 1000 złotych w okresie próby

Sąd, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił oskarżonych w całości od zapłaty kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe, biorąc pod uwagę konieczność realizacji orzeczonego obowiązku naprawienia szkody.