Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Wioletta Zakrzewska

Prokurator Prokuratury Rejonowej W. – M.: Z. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 stycznia 2017 r.

sprawy przeciwko

M. C.

synowi M. i M.

ur. (...) w W.

oskarżonemu o to, że w dniu 12 wrzesnia 2015 r. w W. przy przystanku autobusowym (...) M. na ul. (...)/S. wspólnie z nieustalonym mężczyzną brał udział w pobiciu S. G. w ten sposób, że uderzał go pięściami oraz kopał nogami po całym ciele, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. o czyn z art. 158 § 1 kk

orzeka

I) oskarżonego M. C. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 kk i za to na podstawie art. 158 § 1 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II) na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązuje M. C. do przeproszenia pokrzywdzonego S. G. w formie listu poleconego,

III) na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 12.09.2016 r. i 13.09.2016 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

IV) na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia w całości oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 115/16

UZASADNIENIE

W oparciu o treść przepisu art. 424 § 3 kpk Sąd ograniczył zakres uzasadnienia w stosunku do oskarżonego M. C. do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

M. C. został oskarżony o to, że w dniu 12 września 2015 r. w W. przy przystanku autobusowym (...) M. na ul. (...)/S. wspólnie z nieustalonym mężczyzną brał udział w pobiciu S. G. w ten sposób, że uderzał go pięściami oraz kopał nogami po całym ciele, narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 kk lub art. 157 § 1 kk, tj. o czyn z art. 158 § 1 kk.

Oskarżony M. C. przesłuchiwany na rozprawie głównej w dniu 5 stycznia 2017 r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a ponadto w toku składania wyjaśnień wniósł o dobrowolne poddanie się karze, proponując karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, nałożenie obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego w formie listu poleconego oraz zwolnienie z ponoszenia kosztów sądowych. Obrońca oskarżonego poparł wniosek M. C., a Prokurator nie sprzeciwił się wnioskowi w powyższym kształcie, podobnie jak pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego wniosku w trybie art. 387 kpk. Wobec powyższego z uwagi na treść art. 387 § 1a kpk Sąd pouczył oskarżonego o treści art. 447 § 5 kpk. Zgodnie z treścią 387 § 1 kpk do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Wniosek może również dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu. Jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z urzędu. Natomiast zgodnie z art. 447 § 5 kpk podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4 kpk, związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 343 kpk, art. 343a kpk i art. 387kpk, a więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 kpk) oraz zarzut rażącej niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka (art. 438 pkt 4 kpk).

Przestępstwa z art. 158 § 1 kk dopuszcza się ten kto m.in. bierze udział w pobiciu. Pobiciem jest czynna napaść dwóch lub więcej osób na inną osobę lub osoby, przy czym w zdarzeniu tym występuje wyraźny podział ról na napastników i napadniętych (broniących się), innymi słowy w tym przypadku do atakujących należy przewaga.

Na marginesie zaznaczyć należy, że rozróżnienie między konstrukcjami prawnymi bójki i pobicia ma fundamentalne znaczenie, gdyż łatwo jest o niewłaściwe zakwalifikowanie zajścia jako bójki i pociągnięcie do odpowiedzialności zarówno napastników, jak i napadniętych, którzy zastosowali aktywne i skuteczne środki obrony.

Odpowiedzialności podlega ten, kto bierze udział w pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu. Karalny jest jedynie udział w niebezpiecznej bójce lub pobiciu, tzn. w takim zajściu, którego intensywność i agresywność osób uczestniczących stwarza poważne zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego. Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan bezpośredniego zagrożenia, o którym mowa, należy traktować jako skutek. („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, s. 765).

Znamię udziału w bójce lub pobiciu wypełnia nie tylko zadawanie ciosów, lecz także wszelkie inne formy zachowania, które w zbiorowym działaniu przyczyniają się do niebezpiecznego charakteru zajścia.

Udział w pobiciu jest przestępstwem umyślnym, które wymaga zamiaru bezpośredniego co do samego uczestnictwa w zajściu, natomiast znamię jego niebezpiecznego charakteru (tj. narażenia życia lub zdrowia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo) może być objęte zamiarem ewentualnym (wyrok SN z 7 IV 1975 r., II KRN 10/75, OSNPG 1976, nr 3, poz. 20).

Przestępstwo z art. 158 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3.

Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego Sąd uznał za znaczny. W momencie dokonania czynu oskarżony M. C. miał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia innej decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Na ocenę znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu wpłynęły: szczególna postać złego zamiaru nakierowanego na chęć zdobycia przewagi nad drugą osobą, motywacja, która zasługuje na potępienie, chęć wyładowania złości i agresji na innej osobie oraz okoliczności popełnienia przestępstwa w postaci wykorzystania bezbronności pokrzywdzonego oraz zdobycie i wykorzystanie własnej przewagi nad bezbronną osobą w postaci zadawania ciosów w newralgiczne miejsca ciała. Na znaczny stopień winy wpłynęło działanie w stanie upojenia alkoholowego oraz lekceważenie nakazów prawa jak i podstawowych zasad współżycia społecznego.

Mając na uwadze, iż okoliczności czynu popełnionego przez M. C. nie budzą wątpliwości, a oceniając, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzania rozprawy w całości, gdyż sprawca przestępstwa M. C. zostanie pociągnięty do odpowiedzialności karnej, rozstrzygnięcie sprawy nastąpi w rozsądnym terminie, zaś wymierzona oskarżonemu zgodnie z wnioskiem kara nie przekroczy stopnia winy i uwzględni stopień społecznej szkodliwości czynu, nadto spełni w stosunku do oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, a także wobec braku sprzeciwu oskarżyciela publicznego i prawidłowo zawiadomionego pokrzywdzonego, który został pouczony w tym przedmiocie, Sąd na podstawie art. 387 § 2 kpk uwzględnił wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego i na podstawie art. 158 § 1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk wymierzył M. C. karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Przepis art. 37a kk stanowi, że jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, o której mowa w art. 34 § 1a pkt 1 lub 4 kk. Przepis ten zatem wprowadza szeroką możliwość zamiany rodzaju kary, ale dotyczy to wyłącznie przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności do lat 8. Zamiana rodzaju kary ma polegać na orzeczeniu zamiast kary pozbawienia wolności kary grzywny lub ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne albo na obowiązku pozostawania w miejscu stałego pobytu lub w innym wyznaczonym miejscu, z zastosowaniem systemu dozoru elektronicznego bądź też na potrąceniu od 10 do 20% wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd. Wobec uwzględnienia złożonego przez oskarżonego wniosku o wydanie wyroku skazującego Sąd zastosował powyższy przepis wymierzając oskarżonemu zawnioskowaną karę.

Nadto, należy dodać, że obserwując postawę oskarżonego na sali rozpraw widać było, że już sam fakt trwania postępowania, spowodował u niego postawę, z której jednoznacznie wynikało, że traktuje on całe zdarzenie poczytywane wraz z toczącym się przeciwko jego osobie postępowaniem jako nauczkę na przyszłość i niepotrzebny epizod. Powyższe należało potraktować, w ocenie Sądu, jako istotny pozytywny czynnik prognostyczny, uzasadniający wysokość wymierzonej kary, tym bardziej, że bezpośrednio na sali sądowej oskarżony okazał skruchę. Istotnym elementem przy podejmowaniu decyzji odnośnie zaakceptowania wymiaru kary zgłoszonego przez oskarżonego, było również i to, że oskarżony jest osobą niekaraną (k. 57). Wobec powyższego Sąd stanął na stanowisku, że karą adekwatną w zakresie osiągnięcia celów prewencji indywidualnej jak i generalnej będzie proponowana przez oskarżonego kara 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Ponadto w związku ze złożonym przez M. C. wnioskiem Sąd na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 2 kk nałożył na niego obowiązek przeproszenia pokrzywdzonego S. G. w formie listu poleconego uznając, że taka forma przeprosin jest akceptowalna i adekwatna w odniesieniu do charakteru i okoliczności popełnionego przez niego czynu.

Realizując dyrektywy ustawowe na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu M. C. okres zatrzymania w niniejszej sprawie w dniach 12.09.2016 r i 13.09.2016 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

Mając na uwadze treść wniosku M. C. o wydanie wyroku skazującego, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, przyjmując, że wchodzące w ich skład poniesie Skarb Państwa.

Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji wyroku.