Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Wioletta Zakrzewska, K. K., P. W. (1), J. M.

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M.: M. W., E. S., M. M., M. R., K. A., I. G., K. D., P. W. (2)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 22 października 2015 r., 25 lipca 2016 r., 6 grudnia 2016 r., 8 lutego 2017 r., 10 października 2017 r., 8 stycznia 2018 r., 26 marca 2018 r., 25 września 2018 r.

sprawy przeciwko

M. K.

synowi B. i K.

urodzonemu dnia (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

1) w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w W. przy ul. (...), działając wspólnie z nieustaloną kobietą po uprzednim wyrwaniu zamków w drzwiach oraz drzwiach pomieszczenia nr 9 zabrał w celu przywłaszczenia drewniane elementy podłogi oraz zlewozmywak o łącznej wartości 1680 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

2) w okresie od dnia 2 stycznia 2015 r. do dnia 7 stycznia 2015 r. w miejscu jak w pkt 1, po uprzednim wyrwaniu zamków w drzwiach głównych oraz drzwiach do pomieszczenia nr 8 zabrał w celu przywłaszczenia zlewozmywak o wartości 370 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

orzeka:

I) w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu M. K. w pkt 1) aktu oskarżenia:

1) oskarżonego M. K. uznaje za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...), zniszczył drewniane elementy podłogi o wartości 115 zł, których koszt ułożenia wynosił 85 zł, czym spowodował straty w łącznej kwocie 200 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W., przy czym ustala, iż czyn ten stanowi wykroczenie kwalifikowane z art. 124 § 1 kw i na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 kpw umarza postępowanie w sprawie,

2) oskarżonego M. K. uniewinnia od popełnienia wykroczenia wyczerpującego dyspozycję czynu z art. 119 § 1 kw, polegającego na tym, że w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenia zlewozmywak o wartości 10 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W.,

II) oskarżonego M. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt 2) aktu oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

III) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. kwotę 1.296 zł (tysiąca dwustu dziewięćdziesięciu sześciu) złotych plus podatek VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu,

IV) na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw w zakresie czynów opisanych w pkt I) oraz na podstawie na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zakresie czynu opisanego w pkt II) stwierdza, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII K 101/15

UZASADNIENIE

W okresie od 2014 r. do stycznia 2015 r. budynek mieszkalny położony przy ul. (...) w W. stanowił własność (...) W.. Administratorem tej nieruchomości był Zakład (...) W. (...).

W grudniu 2014 r. budynek był częściowo wysiedlony. Na drugim piętrze budynku znajdowały się dwa lokale mieszkalne nr (...), do których z klatki schodowej prowadziły jedne drzwi. Po lewej stronie znajdował się lokal nr (...), a po prawej lokal nr (...). Lokale te w grudniu 2014 r. stanowiły pustostany, z czego lokal nr (...) stał pusty od dnia 1 września 2014 r.

Lokal mieszkalny nr (...) miał powierzchnię użytkową 30,63 m ² i składał się z jednego pokoju, kuchni, przedpokoju i wc. W pokoju znajdował się piec kaflowy, a w kuchni zlew blaszany z syfonem.

W lokalu mieszkalnym nr (...) w kuchni znajdował się zlewozmywak, a w łazience bojler i wanna żeliwna.

W okresie od grudnia 2014 r. do początku stycznia 2015 r. w lokalach numer (...) przebywały różne osoby bezdomne. Drzwi do lokali mieszkalnych nr (...), w tym drzwi prowadzące do tych lokali od klatki schodowej nie były zamknięte na zamek, a jedynie na klamkę. Osoby bezdomne przychodziły się tam ogrzać ponieważ do lokali (...) podłączony był prąd i bezdomni ogrzewali się za pomocą grzejnika elektrycznego, a także pieca kaflowego znajdującego się w pomieszczeniu nr 9.

W grudniu 2014 r. przed świętami Bożego Narodzenia do pustostanu przy ul. (...) trafił M. K.. Kiedy przyszedł do pustostanu w lokalach nr (...) byli inni bezdomni, w lokalu nr (...) nie było zlewu, w pokoju na około połowie powierzchni podłogi brakowało parkietu, a drzwi prowadzące do tych lokali miały wyłamaną zasuwę i zamknięte były jedynie na klamkę. M. K. zapytał kobiety i dwóch mężczyzn, którzy zajmowali te lokale czy może się tam przespać i za ich zgodą zajął lokal nr (...), gdzie nocował przez kilka dni. Razem z nim w lokalu nr (...) nocował mężczyzna nazywany (...). W tym czasie w lokalu nr (...) przebywał B. M. ( (...)) i E. I. ( (...)).

M. K. używał drewnianej klepki podłogowej, która znajdowała się w pokoju w lokalu mieszkalnym nr (...) jako podpałki do palenia w piecu kaflowym. W tym celu używał elementów zerwanej klepki, które znalazł na miejscu oraz elementów, które sam zerwał z podłogi znajdującej się w tym pomieszczeniu.

W Wigilię 2014 r. w pustostanie przebywało około 15-20 osób bezdomnych.

W dniu 2 stycznia 2014 r. administrator budynku W. D. zawiadomiła M. O. – inspektora nadzoru Zakładu (...) o włamaniu do lokalu nr (...). W tym samym dniu M. O. dokonała oględzin tego lokalu, podczas których stwierdziła wyłamanie zamka – zasuwy w drzwiach prowadzących do korytarza z którego wchodzi się do lokali nr (...). W lokalu nr (...) w kuchni stwierdzono brak zlewozmywaka i baterii, a na podłodze brak około 90 % powierzchni klepki drewnianej. W lokalu nr (...) znajdowali się wówczas M. K. i nieznana kobieta.

Tego samego dnia M. O. pojechała jeszcze raz do budynku przy ul. (...), gdzie miała miejsce interwencja Policji, w związku ze złożonym zawiadomieniem o włamaniu. Wówczas w lokalu nr (...) przebywali nieznany mężczyzna i kobieta.

W dniu 2 stycznia 2014 r. po interwencji Policji w drzwiach prowadzących do korytarza z którego wchodzi się do lokali nr (...) zainstalowany no zamek – zasuwę.

Wartość uszkodzonego przez M. K. drewnianego parkietu w pokoju znajdującym się w lokalu mieszkalnym nr (...) wyniosła 115 zł, a koszt jego ułożenia to 85 zł. Natomiast wartość zlewozmywaka z lokalu nr (...) to 10 zł, która to wartość została wyliczona jako wartość złomu stali nierdzewnej, gdyż jego stopień zużycia wynosił 100% i jego wartość użytkowa, tj. eksploatacyjna wynosiła 0 (zero) zł.

Po dniu 2 stycznia 2014 r. M. K. dwa lub trzy razy nocował na klatce schodowej pod strychem budynku położonego przy ul. (...) w W..

W dniu 7 stycznia 2014 r. M. O. podczas kolejnej interwencji Policji w budynku przy ul. (...) ujawniła ponowne wyrwanie zamka – zasuwy w drzwiach prowadzących do korytarza z którego wchodzi się do lokali nr (...). Dodatkowo, w lokalu nr (...) stwierdziła brak zlewozmywaka i baterii. W czasie kiedy M. O. była na miejscu z funkcjonariuszami Policji, w pewnym momencie po schodach z podestu z okolic strychu zaczął schodzić M. K.. Wówczas M. K. był nietrzeźwy – I wynik badania wykazał 0,41 mg/dm3 zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, II badania – 0,50 mg/dm3.

M. K. ma 33 lata. Jest kawalerem, nie ma dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu. Jest osobą bezdomną. Obecnie nie pracuje, przebywa w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności. Oskarżony nie posiada żadnego majątku.

M. K. nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Nie zażywa ani nie zażywał narkotyków. Nie nadużywa ani nie nadużywał alkoholu.

M. K. był karany.

Sąd ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego (k.34, 184-185, 266, 286-287, 363-363), zeznań świadków: M. O. (k. 7-9, 265-266, 363-364), M. B. (k.21-22, 210-211), E. I. (k.38), B. M. (k.41v, 211-212), protokołu oględzin (k.14-15), protokołu zatrzymania (k.17), protokołu badania trzeźwości (k.20), protokołu okazania (k.25-26), pisma (k.219), płyty ze zdjęciami (k.320), protokołu zdawczo – odbiorczego (k.370-374), opinii biegłego (k.317-319, 471-473, 521a-521c), pisma z ZGN (...) (k.575), odpisu wyroku (k.47-48), karty karnej (k.499-501), danych osobopoznawczych (k.117).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że jest osobą bezdomną. W budynku przy ul. (...) w W. był kilka razy i nocował tam kilka dni pod rząd. Początkowo spał na klatce schodowej, a później wszedł do lokali, które znajdowały się na przedostatnim piętrze budynku. (k.34)

W toku postępowania sądowego oskarżony wyjaśnił, że od października 2014 r. jest osobą bezdomną. W grudniu 2014 r. dowiedział się, że w pustostanie przy ul. (...) można się przespać, kiedy tam poszedł w lokalach nr (...) zastał dwóch mężczyzn o pseudonimach (...) ,. B. i kobietę, na którą pozostałe osoby mówiły H.. Podał, że mieszkał w lokalu nr (...) wraz z mężczyzną nazywanym B. (...), a lokal nr (...) zamieszkiwał drugi mężczyzna nazywany B. i kobieta nazywana H.. Wszyscy przebywali w pustostanie razem do 2 stycznia 2015 r. kiedy pracownicy administracji ich wyprosili i drzwi zostały zamknięte przez kogoś z administracji. Oskarżony przyznał, że jak mieszkał w lokalu numer (...) razem z innymi osobami palił w piecu kaflowym drewnianą klepką podłogową, którą podważali i wyrywali z podłogi tego pomieszczenia oraz podał, że gdy przyszedł pierwszy raz do tego pustostanu w lokalu nr (...) była już tylko szafka po zlewie, zlewu nie było. Oskarżony zaprzeczył, że kiedykolwiek wyłamał zamek w drzwiach i wskazał, że te drzwi były zawsze zamknięte na klamke. (k.184-185)

Na rozprawie w dniu 6 grudnia 2016 r. oskarżony wyjaśnił, że po tym jak został usunięty z tego lokalu przez administrację, nocował tam gdzie była możliwość. Dwa lub trzy razy nocował na klatce schodowej budynku przy ul. (...) pod strychem. (k.266)

Na rozprawach w dniach 8 lutego 2017 r. i 10 października 2017 r. oskarżony wyjaśnił, że jak przyszedł do pustostanu przy ul. (...) podłoga była już uszkodzona, brakowało parkietu na około połowie powierzchni podłogi i obok były odłożone pojedyncze fragmenty tej podłogi, które wrzucał do pieca. Wskazał, że to był parkiet drewniany z desek i osoby, które przed nim mieszkały używały go do palenia w piecu. Oskarżony zaprzeczył, że wyrywał i podważał parkiet, a także że kradł zlewy. Przyznał jedynie, że używał parkietu jako opału do palenia w piecu oraz wskazał, że nie pamięta czy jak był tam to ta podłoga była dalej wyrywana, pod oknem było dużo desek wyrwanych z podłogi. (k.286-287, 362-363)

Sad zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego w zasadniczej części należało uznać za wiarygodne, jako konsekwentne, logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, który Sąd uznał za wiarygodny i obdarzył go mocą dowodową w całości, a w szczególności z zeznaniami świadków M. O. (k. 7-9, 265-266, 363-364), M. B. (k.21-22, 210-211), E. I. (k.38) i B. M. (k.41v, 211-212). Przede wszystkim za wiarygodne należało uznać zaprzeczenie przez oskarżonego, że dokonał włamania do lokali nr (...) znajdujących się w opuszczonym budynku mieszkalnym przy ul. (...) oraz kradzieży z tych lokali dwóch zlewów. W tym zakresie zauważyć należy, że oskarżony konsekwentnie od początku wskazywał, że kiedy pierwszy raz przyszedł do budynku przy ul. (...) w W. drzwi do lokali nr (...) były otwarte, a w środku przebywały inne osoby bezdomne oraz, że w lokalu nr (...) nie było już zlewu. Nadto z depozycji świadków E. I. i B. M. wynika, że w lokalach nr (...) przebywało wiele osób, przewijało się bardzo wielu bezdomnych przychodzili i odchodzili. Świadek B. M. wskazał, że w Wigilię 2014 r. w pustostanie przebywało około 15-20 osób bezdomnych. Zeznania tych świadków były logiczne, rzetelne i korespondowały ze sobą dlatego Sąd obdarzył je wiarygodnością i mocą dowodową w całości. Tak samo Sąd ocenił zeznania świadków M. O. (k. 7-9, 265-266, 363-364) i M. B. (k.21-22, 210-211). Z depozycji świadka M. O. wynika, że w dniu 7 stycznia 2015 r. ujawniła brak zlewu w lokalu nr (...) i podała, że po interwencji Policji w dniu 2 stycznia 2015 r. drzwi prowadzące do lokali nr (...) zostały zamknięte na zamek zamontowany przez pracownika administracji. Świadek wskazała również, że w dniu 7 stycznia 2015 r. nie widziała oskarżonego w żadnym z tych dwóch lokali a jedynie na klatce schodowej, kiedy schodził schodami od strony strychu. Okoliczność tę potwierdził również świadek M. B., który wskazał, że w dniu 7 stycznia 2015 r. oskarżony był pomiędzy piętrami, a nie w lokalach mieszkalnych nr (...). Zeznania tych świadków Sąd ocenił jako spójne, rzeczowe oraz logiczne i obdarzył je pełną wiarygodnością i mocą dowodową. Zeznania te w pełni korespondują również z wyjaśnieniami oskarżonego, który zaprzeczając, że dokonał kradzieży z włamaniem zlewu z lokalu nr (...) wskazał także, że po tym jak w dniu 2 stycznia 2015 r. został usunięty z lokalu nr (...) przez administrację, dwa lub trzy razy nocował na klatce schodowej budynku przy ul. (...) pod strychem.

Za wiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia oskarżonego w zakresie w jakim podał, że gdy pierwszy raz przyszedł do lokalu nr (...) w pokoju na około 50 % powierzchni podłogi brakowało drewnianej klepki, a część wyrwanej klepki leżała pod oknem. Wyjaśnienia te w tym zakresie były konsekwentne i rzeczowe, a nadto w pełni korespondowały z zeznaniami świadków E. I. i B. M..

Natomiast, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim twierdził, że nie wyrywał klepki podłogowej znajdującej się w lokalu nr (...), a jedynie palił w piecu elementami klepki, które znalazł w pokoju. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie były konsekwentne, bowiem oskarżony sam we wcześniejszych wyjaśnieniach przyznał, że gdy mieszkał w lokalu numer (...), razem z innymi osobami palił w piecu kaflowym drewnianą klepką podłogową, którą podważali i wyrywali z podłogi tego pomieszczenia, a potem zmienił swoje wyjaśnienia podając, że nie pamięta czym palił w piecu. W ocenie Sądu, zmiana wyjaśnień oskarżonego miała na celu umniejszenie jego odpowiedzialności karnej i stanowiła jedynie przyjętą przez oskarżonego linię obrony. Nadto, z depozycji świadka B. M. wynika, że po sylwestrze (...) w pokoju znajdującym się w lokalu nr (...) brakowało około 3 m ² podłogi zaraz przy wejściu (k.212). Powyższe potwierdza również treść zeznań świadka M. O., która podała, że w dniu 2 stycznia 2015 r. w lokalu nr (...) brakowało drewnianej klepki na około 90 % powierzchni pokoju oraz treść protokołu oględzin lokali mieszkalnych nr (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł również na pozostałych dowodach zebranych w sprawie, w tym dowodach z dokumentów: protokole oględzin (k.14-15), protokole zatrzymania (k.17), protokole badania trzeźwości (k.20), protokole okazania (k.25-26), płycie ze zdjęciami (k.320), protokole zdawczo – odbiorczym (k.370-374), odpisie wyroku (k.47-48) i karcie karnej (k.499-501). Dowody te były obiektywne, brak jest na nich śladów ingerowania w ich treść, a co za tym idzie brak podstaw do podważania ich autentyczności. Autentyczność i rzetelność dokumentów nie była także kwestionowana przez uczestników postępowania.

Dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie istotne okazały się również dowody ze sporządzonych w toku postępowania opinii biegłego, które dotyczyły ustalenia wartości uszkodzonej podłogi – parkietu drewnianego na dzień 2 stycznia 2015 r. i jego ułożenia. Ostatecznie, biegły w opinii uzupełniającej stwierdził, że wartość tej podłogi wynosiła 115 zł., a koszt jej ułożenia wyniósłby 85 zł. Opinie te są spójne, rzetelne, jasne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i odpowiadają wymogom procesowym, sporządzone zostały przez osobę kompetentną, posiadającą doświadczenie i wiedzę niezbędną w danym zakresie. Opinie te cechuje fachowość i rzetelność. Z tych względów Sąd nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania i uznając je za wiarygodne obdarzył je pełną mocą dowodową, przyjmując ich wnioski za własne. (k.317-319, 471-473, 521a-521c)

W ocenie Sądu przy takim stanie faktycznym, konieczna stała się zmiana opisu pierwszego z zarzucanych oskarżonemu czynów oraz zakwalifikowanie go nie jako przestępstwa kradzieży z włamaniem z art. 279 § 1 kk, a z uwagi na wartość rzeczy dwóch wykroczeń odpowiednio kwalifikowanych z art. 124 § 1 kw w zakresie zniszczenia podłogi oraz art. 119 § 1 kw w zakresie kradzieży zlewu z lokalu nr (...), którego wartość, jak wynika z pisma z ZGN (...) (k.575) wynosiła 10 zł..

Stosownie bowiem do treści art. 279 § 1 kk odpowiedzialności karnej podlega ten kto kradnie czyli dokonuje zaboru cudzej rzeczy ruchomej z włamaniem. Przez pojęcie włamania należy rozumieć pokonanie wbrew woli (również dorozumianej) osoby uprawnionej przeszkody, która ma zabezpieczać określone pomieszczenie i znajdujące się tam przedmioty przed zamachami na nie, w szczególności przed zaborem. Włamać się oznacza wejść do środka, dostać się do wnętrza. Z tego wynika, że sprawca musi dostać się do wnętrza, pokonując zabezpieczenie, a z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie jednoznacznie wynika, że kiedy M. K. pierwszy raz przyszedł do pustostanu położonego przy ul. (...) w W., drzwi do lokali (...) były otwarte, a w lokalach tych przebywały osoby bezdomne. Ponad wszelką wątpliwość stwierdzić więc trzeba, że M. K. nie włamał się zatem do żadnego z tych lokali mieszkalnych.

Dalej stwierdzić należało, że o ile oskarżonemu nie można przypisać włamania do przedmiotowych lokali mieszkalnych, tak nie budzi wątpliwości fakt popełnienia przez oskarżonego tego, że w bliżej nieokreślonym czasie lecz w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...), zniszczył drewniane elementy podłogi o wartości 115 zł, których koszt ułożenia wynosił 85 zł, czym spowodował straty w łącznej kwocie 200 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W., z tym zastrzeżeniem, że czyn ten z uwagi na wartość zniszczonej podłogi i kosztu jej ułożenia należało uznać za wykroczenie, tj. czyn kwalifikowany z art. 124 § 1 kw. W kontekście powyższego wskazać trzeba, że w sprawie bezspornym było, że pokrzywdzony Z.G.N. M. (...) w W. nie naprawiał podłogi w lokalu nr (...) budynku przy ul. (...) w W., gdyż budynek ten był przeznaczony do sprzedaży. Z uwagi jednak na fakt, że przy dokonaniu przestępstwa zniszczenia w skład wartości szkody wlicza się również koszt przywrócenia rzeczy zniszczonej do stanu wyjściowego, Sąd uznał, że wartość poniesionej przez Z.G.N. M. (...) w W. szkody czynem oskarżonego wynosi równowartość zniszczonej przez oskarżonego podłogi, tj. 115 zł., oraz koszt jej ułożenia w stanie pierwotnym, a zatem bez cyklinowania, tj. 85 zł. W tym miejscu jeszcze raz zaznaczyć trzeba, że z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika, że kiedy oskarżony przyszedł do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) w pokoju brakowało już drewnianej klepki na powierzchni około 50% podłogi. Następnie kiedy przez okres kilku zimowych nocy tam nocował, ogrzewał się paląc w piecu kaflowym do czego używał elementów wcześniej zerwanej klepki, które znalazł pod oknem, ale też sam podważał i wyrywał drewnianą klepkę, tak, że w dniu 2 stycznia 2015 r. brakowało drewnianej klepki na około 90 % powierzchni pokoju.

Za wykroczenie z art. 124 § 1 kw odpowiada ten, kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 500 zł. Powołany przepis ochroną przed zniszczeniem lub uszkodzeniem obejmuje „rzeczy”. Zgodnie z art. 45 i 46 kc pojęcie rzeczy obejmuje rzeczy ruchome (ruchomości) oraz rzeczy nieruchome (nieruchomości). Strona przedmiotowa wykroczenia stypizowanego w art. 124 § 1 kw może polegać na zniszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy ruchomej. Te formy bezprawnego zachowania ujęte zostały w dyspozycji przepisu w sposób alternatywny. Do poniesienia odpowiedzialności wystarczy wystąpienie jednego z nich. Zniszczenie jest to takie oddziaływanie na rzecz, które powoduje, że przestaje ona istnieć lub tak zmienia jej właściwości, że nie nadaje się ona do użytku zgodnego z jej pierwotnym przeznaczeniem. Uszkodzenie rzeczy polega na takiej ingerencji w jej właściwości, która nie powoduje zniszczenia, lecz skutkuje zmniejszeniem wartości danej rzeczy. Natomiast uczynienie rzeczy niezdatną do użytku następuje, gdy w wyniku działania sprawcy rzecz nie nadaje się do wykorzystania zgodnie z jej przeznaczeniem, bez spowodowania jednak naruszenia jej substancji (zob. J. Bafia (w:) J. Bafia, D. Egierska, I. Śmietanka, Kodeks..., s. 300; M. Bojarski (w:) M. Bojarski, W. Radecki, Kodeks wykroczeń. Komentarz..., 2010, s. 742).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należało, że w świetle ujawnionego materiału nie budzi wątpliwości, iż M. K. w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...), zniszczył drewniane elementy podłogi o wartości 115 zł, których koszt ułożenia wynosił 85 zł, czym spowodował straty w łącznej kwocie 200 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W..

Jednak, mimo przypisania oskarżonemu tego czynu postępowanie należało umorzyć z uwagi na przedawnienie karalności czynu.

Zgodnie z treścią art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.

Przedawnienie stanowi negatywną przesłankę procesową o charakterze bezwzględnym (postanowienie SN z 7.06.2006 r., II KK 34/06, LEX nr 192978). Przedawnienie powoduje uchylenie karalności czynu, w następstwie czego powstaje skutek procesowy w postaci przeszkody procesowej wyrażonej zakazem wszczynania lub nakazem umorzenia postępowania już wszczętego. Stosownie do art. 45 § 1 kw karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a jeżeli w tym czasie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. Jak zaznaczono, zaistnienie przedawnienia sprawia, że postępowanie nie może się toczyć, co do zasady jej zaistnienie wyklucza więc możliwość wyjaśnienia pozostałych warunków karalności.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 kwietnia 2018 r., sygn. akt II KK 362/17 stwierdził, że termin dwuletni, o którym mowa w art. 45 § 1 kw, powinien być liczony od daty wszczęcia postępowania. W rozpoznawanej sprawie postępowanie przygotowawcze przeciwko M. K. zostało wszczęte w dniu 8 stycznia 2015 r. (k.30), zatem przedawnienie karalności zarzucanego mu wykroczenia nastąpiło z dniem 8 stycznia 2017 r. dlatego postępowanie podlegało umorzeniu.

Zebrane w sprawie dowody w ocenie Sądu nie dały natomiast podstaw do uznania winy M. K. w zakresie kradzieży zlewu z lokalu nr (...), co zostało objęte pierwszym zarzutem aktu oskarżenia oraz kradzieży drugiego zlewu z lokalu nr (...), co zostało objęte drugim zarzutem aktu oskarżenia. Przede wszystkim zauważyć należy, że w powyższym zakresie brak jest dowodów, które w sposób kategoryczny i obiektywny pozwoliłyby przesądzić o winie obwinionego.

W zakresie kradzieży zlewu z lokalu nr (...), zauważyć należy, że oskarżony konsekwentnie od początku wskazywał, że kiedy pierwszy raz przyszedł do lokalu nr (...), gdzie potem nocował, zlewu już nie było. Co więcej, z protokołu zdawczo – odbiorczego dotyczącego lokalu nr (...) wynika, że w dniu 1 września 2014 r., w lokalu tym znajdował się zlew (k.370-374), natomiast z materiału dowodowego zebranego w sprawie nie wynika, co działo się w tym lokalu w okresie od dnia 1 września 2014 r. do dnia 2 stycznia 2015 r. Z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków M. O., E. I. i B. M. wynika natomiast, że po oddaniu lokalu nr (...) w dniu 1 września 2014 r. lokal ten stał pusty przez nieokreślony czas dopóki nie zaczęły w nim przebywać osoby bezdomne. W grudniu 2014 r. w lokalach (...) przebywały różne osoby bezdomne w bliżej nieokreślonej ilości. W Wigilię 2014 r. w lokalach tych przebywało około 15-20 osób. Do lokali nielegalnie przyłączono prąd, w lokalu nr (...) znajdowała się nawet działająca lodówka. Lokale te były znane osobom bezdomnym, które przekazywały sobie informację, o tym, że w tym miejscu można się ogrzać i przespać. Nawet osoby spoza kręgu osób bezdomnych wiedziały o tym, że w lokalach tych przebywają bezdomni, na co wskazuje fakt, że M. K. o pustostanie przy ul. (...) dowiedział się od przypadkowo spotkanej kobiety na ulicy. Z uwagi na powyższe, nie można jednoznacznie stwierdzić, kiedy i kto dokonał zaboru zlewu z lokalu nr (...). Reasumując tę część rozważań, stwierdzić należało, że w ramach pierwszego zarzucanego oskarżonemu czynu w zakresie czynu z art. 119 § 1 kw brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 1 kpw wszczęte postępowanie podlega umorzeniu, gdy brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia wykroczenia. Z kolei stosownie do treści art. 62 § 1 kpw okoliczności wyłączające orzekanie uwzględnia się z urzędu w każdym stadium postępowania. W myśl § 3 powołanego przepisu w razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2 kpw, po rozpoczęciu przewodu sądowego sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca był w chwili czynu niepoczytalny.

Z tych względów, oskarżonego należało uniewinnić w ramach pierwszego zarzucanego mu czynu od tego, że w bliżej nieokreślonym czasie lecz nie później niż do dnia 2 stycznia 2015 r. w lokalu mieszkalnym nr (...) położonym w W. przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenia zlewozmywak o wartości 10 zł na szkodę Z.G.N. M. (...) w W., o czym Sąd orzekł w pkt I) ppkt 2) sentencji wyroku.

W zakresie drugiego zarzucanego oskarżonemu czynu, tj. kradzieży z włamaniem zlewu z lokalu nr (...) na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego również stwierdzić należało, że brak jest dowodów, które w sposób kategoryczny i obiektywny pozwoliłyby przesądzić o winie obwinionego.

W tym zakresie wskazać należy, że oskarżony wyjaśnił, że po dniu 2 stycznia 2015 r., kiedy został wyproszony z lokalu nr (...) nocował przez kilka nocy w tym pustostanie na klatce schodowej w okolicy strychu. Nadto, z zeznań świadka M. O. wynika, że po tym jak w dniu 2 stycznia 2015 r. razem z funkcjonariuszami Policji ujawnili, że w lokalach (...) znajdują się osoby bezdomne i osoby te zostały stamtąd wyproszone, drzwi prowadzące z klatki schodowej do korytarzyka znajdującego się bezpośrednio przed nimi zostały zamknięte na zamek, który został zamontowany przez pracownika administracji. Nie wiadomo kto i kiedy przełamał to zabezpieczenie, tak, że w dniu 7 stycznia 2015 r. ponownie stwierdzono włamanie do tych lokali. Z zeznań świadków M. O. i M. B. wynika, że w dniu 7 stycznia 2015 r. w lokalach tych nie zastali nikogo, natomiast kiedy byli na miejscu i dokonywali oględzin przedmiotowych lokali, na schodach prowadzących ze strychu pojawił się M. K.. Przy takim stanie faktycznym nie sposób więc stwierdzić, że oskarżony w ogóle dokonał włamania do tych lokali mieszkalnych, jak również kradzieży zlewu z lokalu nr (...). W kontekście powyższego, ponownie wskazać trzeba, że lokale nr (...) znajdujące się w pustostanie przy ul. (...) w W. były znane osobom bezdomnym, które przekazywały sobie informację o tym miejscu. Przy takim stanie faktycznym, wobec niemożności ustalenia, że oskarżony włamał się, a także, że w ogóle przebywał w tych lokalach mieszkalnych w okresie od dnia 2 do 7 stycznia 2015 r. stwierdzić należało, że również w tym zakresie brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia.

Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 1 kpk wszczęte postępowanie podlega umorzeniu, gdy brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa. Z kolei stosownie do treści art. 414 § 1 kpk w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wyłączającej ściganie lub danych przemawiających za warunkowym umorzeniem postępowania, sąd wyrokiem umarza postępowanie albo umarza je warunkowo. Jednakże w razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 kpk sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

Na podstawie art. 29. 1. ustawy z dnia 28 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze, (Dz. U. z 2009 r. Nr 216, poz. 1676) oraz § 14 ust pkt 1 i ust 2 pkt 1 i 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. G. kwotę 1.296 zł plus podatek VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpw w zakresie czynu opisanego w pkt I) sentencji oraz na podstawie art. 632 pkt 2 kpk w zakresie czynu opisanego w pkt II) uznając, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa. Stosownie do treści art. 119 § 2 pkt 1 kpw w razie uniewinnienia obwinionego lub umorzenia postępowania w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa, w oparciu o przepis art. 632 pkt 2 kpk, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia oskarżonego w sprawach z oskarżenia publicznego koszty procesu również ponosi skarb Państwa.