Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 03 stycznia 2018 roku (data prezentaty) powódka H. M., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie VII Wydział Cywilny Rejestrowy z dnia 23 czerwca 2014 roku o sygnaturze VII C 1066/12 poprzez podwyższenie alimentów zasądzonych od pozwanego A. M. na rzecz H. M. z kwoty po 2.000 zł do kwoty po 4.000 zł miesięcznie, płatnej do 5-tego każdego miesiąca z góry wraz z odsetkami ustawowymi w razie uchybienia płatności którejkolwiek z rat. Wraz z pozwem wniesiono o udzielenie zabezpieczenia w sposób tożsamy z wnioskiem głównym (k. 4-9).

Postanowieniem z dnia 11 stycznia 2018 roku tut. Sąd oddalił wniosek o udzielenie zabezpieczenia (k. 46-49).

Pismem z dnia 23 marca 2018 roku (data prezentaty) powódka, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika ponownie wniosła o udzielenie zabezpieczenia w sposób tożsamy z wnioskiem pierwotnym (k. 233-235).

Postanowieniem z dnia 02 kwietnia 2018 roku tut. Sąd uwzględnił wniosek o udzielenie zabezpieczenia w części i podwyższył alimenty należne od pozwanego na rzecz powódki do kwoty po 2.700 zł miesięcznie, na co strona powodowa złożyła zażalenie (k. 236-242, 269-270v).

Pozwem z dnia 15 czerwca 2018 roku (data prezentaty) A. M. wniósł o obniżenie jego obowiązku alimentacyjnego do kwoty po 100 zł miesięcznie, sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą V RC 406/18 i połączona do wspólnego rozpoznania ze sprawą w niniejszym postępowaniu (k. 343-343v, 367).

Na rozprawie w dniu 14 listopada 2018 roku strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie (k. 410 i 414).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka H. M. i pozwany A. M. zawarli związek małżeński w dniu 08 grudnia 1964 roku. Ze związku tego pochodzi dwoje dzieci: córka A. urodzona w (...) roku oraz córka E. urodzona w (...) roku.

W trakcie trwania małżeństwa rodzina żyła bardzo oszczędnie, pozwany starał się inwestować zarobione środki w zakup kolejnych nieruchomości, jednocześnie samodzielnie i bez uzgodnienia z żoną dysponując zgromadzonym majątkiem.

Strony zgromadziły znaczny majątek, w skład którego wchodzi: mieszkanie w W. przy ul. (...), lokal usługowy przy ul. (...), dom w P. przy ul. (...) (wraz z drugim domkiem mieszkalnym na tej samej działce), 3 domy w P. przy ul. (...) (każdy o powierzchni około 200 m2), dwie działki w W. o powierzchni 1.600 m2 (k. 425 akt sprawy VII C 304/13)

Wyrokiem z dnia 05 czerwca 2013 roku wydanym w sprawie III RC 166/13 Sąd Rejonowy w Pruszkowie III Wydział Rodzinny i Nieletnich ustanowił z dniem 11 marca 2013 roku rozdzielność majątkową pomiędzy małżonkami.

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2014 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt VII C 304/13 Sąd Okręgowy w Warszawie VII Wydział Cywilny Rejestrowy orzekł o rozwiązaniu związku małżeńskiego stron poprzez rozwód z winy męża z jednoczesnym obciążeniem pozwanego A. M. obowiązkiem alimentacyjnym na rzecz byłej żony w kwocie po 2.000 zł miesięcznie (k. 419-419v akt sprawy VII 304/13).

Pomiędzy stronami przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie toczyło się postępowanie o podział majątku wspólnego, które nie zostało prawomocnie zakończone. (okoliczność bezsporna i przyznana przez strony).

W dacie orzekania o rozwodzie sytuacja stron była następująca:

Powódka H. M. miała 67 lat.

Powódka cierpiała na choroby układu krążenia oraz depresję. Posiadała wykształcenie wyższe, przebywała na rencie, którą otrzymywała w wysokości około 1.968 zł miesięcznie.

Powódka swoje koszty utrzymania określała na kwotę około 3.600 zł miesięcznie, w co zaliczała: opłaty za media – 350 zł, opłaty za Internet i telefon – 140 zł, opłaty za lekarzy – 400 zł, leki – 500 zł, ubrania – 300 zł, wyżywienie – 700 zł, środki czystości – 150 zł, kosmetyki – 300 zł, komunikacja – 250 zł, raty kredytów – 500 zł (k. 131-134 akt sprawy VII C 304/13).

Pozwany A. M. miał 67 lat. Posiadał wykształcenie technik – technolog żywienia zbiorowego. Uzyskiwał świadczenie emerytalne w wysokości około 2.000 zł miesięcznie.

Arbitralnie dysponował i zarządzał majątkiem wspólnym stron, z czego osiągał miesięcznie dochód na poziomie kwoty około 5.000-7.000 zł. Spłacał kredyt zaciągnięty na wybudowanie domu na nieruchomości znajdującej się pod adresem ul. (...) w kwocie po 2.500 zł miesięcznie.

Obecnie sytuacja stron wygląda następująco:

Pomiędzy stronami w dalszym ciągu toczy się postępowanie o podział majątku wspólnego. W toku tego postępowania został powołany biegły sądowy celem wyceny wartości poszczególnych nieruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego.

Lokal mieszkalny znajdujący się przy ul. (...) został wyceniony na kwotę 720.400 zł. Nieruchomość ta jest wynajmowana za kwotę 3.500 zł netto, która to kwota, według stanu na datę zamknięcia rozprawy, wpływała w całości na konto pozwanego.

Udział w lokalu niemieszkalnym – garażu (...) został wyceniony na kwotę 22.000 zł.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego zlokalizowanego pod adresem ul. (...) zostało wycenione na kwotę 180.500 zł. Lokal ten jest wynajmowany za kwotę 2.200 zł plus VAT, która wpływa na konto pozwanego.

Prawo własności nieruchomości znajdującej się pod adresem ul. (...) zostało wycenione na kwotę 476.000 zł. Nieruchomość ta obciążona była kredytem hipotecznym, który został spłacony pod koniec 2017 roku (k. 94-98). Nieruchomość ta jest wynajmowana za kwotę 3.500 zł netto miesięcznie plus VAT, która wpływa na konto pozwanego.

Prawo własności nieruchomości położonych pod adresem ul. (...) i ul. (...) zostało wycenione na kwotę 994.000 zł. Prawo własności nieruchomości znajdującej się pod adresem ul. (...) zostało wycenione na kwotę 664.000 zł. Nieruchomość pod adresem, ul. (...) zamieszkuje pozwany, w domach znajdujących się pod adresami ul. (...) znajduje się łącznie 15 pokoi do wynajęcia, miesięczny dochód z tytułu najmu tych pokoi to kwota około 10.000 zł.

Prawo własności nieruchomości stanowiącej niezabudowane działki w miejscowości W., gmina R. zostało wycenione na kwotę 59.000 zł (k. 133-226).

W sprawie o podział majątku stron o sygnaturze I Ns 1208/14 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Pruszkowie w dniu 04 marca 2018 roku zostało wydane postanowienie zabezpieczające na mocy, którego powódka H. M. jest osobą uprawnioną do wyłącznego korzystania i pobierania pożytków z nieruchomości znajdujących się pod adresem: ul. (...) wraz z udziałem w części wspólnej, udziału 1/49 w prawie odrębnej własności lokalu niemieszkalnego nr (...) w W. przy ul. (...) wraz z udziałem w części wspólnej, oraz prawem do wyłącznego posiadani miejsca postojowego nr 1, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego o powierzchni 35 m2 znajdującego się pod adresem ul. (...) oraz zabudowanej nieruchomości nr 15 przy ul. (...) w P. (okoliczność podnoszona przez pozwanego i przyznana przez powódkę). Postanowienie to jest natychmiast wykonalne.

Powódka H. M. ma 70 lat. Mieszka wraz z córką E. M. w wynajmowanym mieszkaniu. Jest na emeryturze, wysokość miesięcznego świadczenia wraz z przysługującymi wzrostami i dodatkami wynosi 1.958 zł, a po odliczeniu składki 1.011,06 zł (k. 31). We wcześniejszym okresie tj. od 01.03.2017 r. otrzymywała świadczenie w kwocie 2.412, 61 zł (k. 25) . Według deklaracji podatkowej PIT 37 w 2016 r. osiągnęła dochód po odliczeniach w kwocie 50.596,02 zł (k . 66).

Leczy się kardiologicznie, ma rozpoznany bezdech senny, nadciśnienie tętnicze, arytmię, cukrzyce, problemy metaboliczne, zaburzenia krzepliwości krwi, nerwicę oraz depresję lękową. Z powodu w/w schorzeń była hospitalizowana już w 2011 roku (k. 31-37). W dniu 17 stycznia 2017 roku poddana została zabiegowi operacyjnemu zaćmy (k. 38). Przeszła również dwie operacje serca. Dodatkowo powódka zmaga się z otyłością olbrzymiego typu.

Swój łączny koszt utrzymania określa na kwotę około 6.000 zł, na co składają się następujące wydatki: leki, sprzęt medyczny, wizyty lekarskie – 2.031 zł, opłaty za TV, telefon i Internet – 170 zł, media, prąd i gaz – 500 zł, podatek od nieruchomości –26 zł, użytkowanie wieczyste – 59 zł, czynsz mieszkanie + garaż – 1.030 zł, rozliczenie z US – 233 zł, koszty utrzymania samochodu – 685 zł, opłata za komunikację miejską i taxi – 70 zł, raty kredytów – 500 zł, kosmetyki – 300 zł, żywność – 1.200 zł, środki higieniczne – 300 zł, okulary – 33 zł, odzież – 300 zł, rozrywka – 150 zł, fryzjer – 50 zł, utrzymanie zwierząt – 180 zł, naprawy sprzętu – 100 zł (k. 291-292, 300).

Pozwany A. M. ma 71 lat. Zamieszkuje w jednym z domów będącym wspólną własnością jego i powódki.

Uzyskuje emeryturę w miesięcznej wysokości około 2.400 zł (k. 350). Jest właścicielem działki rekreacyjnej w miejscowości G..

Ma duże problemy z poruszaniem się, jest pod stałą opieką ortopedy, dostaje zastrzyki w kolana i uczęszcza na rehabilitację. Zdiagnozowano u niego również cukrzycę typu 2 skojarzoną z otyłością, nadciśnienie i chorobę wieńcową (k. 282, 285) Przyjmuje znaczną ilość leków na swoje schorzenia, korzysta z maski nosowej (...). Regularnie raz do roku jeździ do sanatorium w ramach NFZ.

Wspomaga córkę E. poprzez dokonywanie opłat dotyczących jej samochodu, oprócz paliwa.

Posiada wierzytelność względem najemców posiadanych nieruchomości w łącznej wysokości 50.000 zł, którą próbuje wyegzekwować poprzez komornika.

Swoje miesięczne koszty utrzymania ocenił na kwotę około 3.000 zł, w co zaliczył: zastrzyki w kolana – 500 zł (rocznie), opłaty związane z domem – 1000 zł, wyżywienie – 1.500 zł, środki higieniczne, kosmetyczne i czystość – 300-400 zł.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w szczególności zeznań pozwanego (k. 412- 414), zeznań świadka E. M. (k. 299-301, 411-412), dokumentacji medycznej stron postępowania załączonej do akt sprawy (k. 34-40, 248-251, 282-287, 302-322), zeznań PIT powódki (k. 65-72, 293-297v), dokumentów stanowiących załącznik do pisma z dnia 08 marca 2018 roku – data prezentaty (k. 78-231) oraz akt sprawy rozwodowej o sygnaturze VII C 304/13.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie w jakim korespondowały one z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy. Co prawda świadka ze stronami łączą powiązania rodzinne, jednakże jej zeznania obiektywnie i rzetelnie przedstawiały sytuację stron, w szczególności powódki.

Sąd nie wziął pod uwagę dwóch pism powoda, które wpłynęły do tut. Sądu z datą prezentaty 22 listopada 2018 roku mając na uwadze, że pisma te złożone zostały po zamknięciu rozprawy, bez zezwolenia Sądu, oraz że nie został przeprowadzony dowód z dokumentów załączonych do tych pism.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo H. M. zasługuje na uwzględnienie w części. Powództwo zaś A. M. zasługuje na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 60 § 1 kro w sytuacji kiedy małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczenia środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

Pod pojęciem „ niedostatku” w orzecznictwie rozumieć należy zarówno brak jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuację, w której uzyskane środki utrzymania nie zaspokajają w całości usprawiedliwionych potrzeb (por. orzeczenie SN z dnia 29 września 1958 r., 2 Cr 817/57, OSPiKA 1959, z. 11, poz. 294; uchwała SN z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, LEX nr 3342; wyrok SN z dnia 5 lipca 2000 r., I CKN 226/00, LEX nr 51343; wyrok SN z dnia 19 maja 1975 r., III CRN 55/75, LEX nr 1935).

Podkreślenia również wymaga fakt, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 7 października 1999 r. w sprawie I CKN 146/98, „ Prawidłowe wyłożenie ustawowego pojęcia "niedostatku", którym posługuje się art. 60 § 1 kro, wymaga uwzględnienia całokształtu okoliczności charakteryzujących życiowe i majątkowe położenie rozwiedzionego małżonka domagającego się świadczenia alimentacyjnego od byłego współmałżonka. Mieć należy przy tym na uwadze, iż do przyjęcia niedostatku wystarcza, że środki uprawnionego nie są dostateczne do samodzielnego utrzymania się, nie jest zaś konieczne ustalenie, że uprawniony w ogóle nie ma żadnych środków do utrzymania się; chodzi tu o sytuację, w której osoba uprawniona nie może w pełni zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb”.

Zgodnie z artykułem 60 § 2kro, jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

O zakresie obowiązku alimentacyjnego byłego małżonka mówi uchwała Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 roku, III CZP 91/86. Wskazano w niej, że obowiązek świadczeń alimentacyjnych między małżonkami po rozwodzie stanowi kontynuację obowiązku wzajemnej pomocy powstałego przez zawarcie związku małżeńskiego. Przy ocenie, czy nastąpiło istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego (art. 60 par. 2 kro), należy brać pod uwagę warunki materialne tego małżonka, jakie miałby gdyby drugi z małżonków spełniał należycie swoje obowiązki i gdyby małżonkowie kontynuowali pożycie.

Powództwa w niniejszej sprawie zostały oparte o art. 138 kro, zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków należy rozumieć istotne zwiększenie lub zmniejszenie się możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, jak również istotne zwiększenie lub zmniejszenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Przy czym podstawę takiego powództwa może stanowić tylko taka zmiana stosunków, która nastąpiła nie wcześniej, niż po uprawomocnieniu się wyroku zasądzającego alimenty, albowiem powództwo nie może zmierzać do weryfikacji prawomocnego orzeczenia sądu dotyczącego obowiązku alimentacyjnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 1999 r. sygn. akt I CKN 274/99; wyrok Sądy Najwyższego z dnia 27 lipca 1999 r., sygn. akt I CKN 687/98).

Alimenty płatne przez powoda na rzecz pozwanej w wysokości po 2.000 zł zostały ustalone wyrokiem rozwodowym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2014 roku, sygn. akt VII C 304/13.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do wskazywanych przez stronę powodową H. M. kosztów utrzymania na poziomie około 6.000 zł miesięcznie. W ocenie Sądu wskazywane kwoty są prezentowane przez stronę powodową w sposób zawyżony i nierzetelny.

Odnosząc się do kosztów związanych z eksploatacją zajmowanej przez powódkę i jej córkę nieruchomości tut. Sąd miał na uwadze, że koszty TV, telefon i Internetu, mediów, prądu gazu, podatku od nieruchomości, opłaty za użytkowanie wieczyste, czynszu za mieszkanie i garaż oraz kosztów utrzymania zwierząt i napraw sprzętu zostały przedstawione w zestawieniu dot. kosztów utrzymania powódki w całości, jednakże jak wynika z zeznań świadka E. M., córki powódki z którą powódka zamieszkuje, wskazane koszty winny jedynie w połowie obciążać powódkę, gdyż druga połowa tych kosztów przypada na córkę stron. Z tego też względu Sąd uznał koszy związane z nieruchomością do kwoty łącznej po 1.032,50 tj. połowę wskazywanych kosztów ponoszonych z tego tytułu przez powódkę i jej córkę.

Sąd całkowicie nie uznał przedstawionego kosztu utrzymania samochodu, gdyż strona powodowa nie wykazała, że to na niej spoczywa obowiązek utrzymania tego pojazdu. Jednocześnie wobec twierdzeń strony pozwanej co do osoby ponoszącej koszty napraw i ubezpieczenia i nie wykazania tego faktu przez stronę powodową brak jest przesłanek do uwzględnienia tej pozycji. Na marginesie jedynie wskazać należy, że sama świadek E. M. w trakcie zeznań wskazała, że to ona użytkuje samochód, a w zestawieniu kosztów widnieje również pozycja dotycząca opłat za komunikację miejską i taksówki, co sugeruje, że jednak to w ten sposób porusza się powódka.

Sąd za znacznie zawyżone uznał prezentowane koszty kosmetyków i środków higienicznych w łącznej kwocie po 600 zł. W ocenie Sądu kwota 150 zł miesięcznie na ten cel powinna zaspokoić potrzeby powódki w tym zakresie, w szczególności, że w kosztach zakupu środków czystości winna partycypować również jej córka, z którą zamieszkuje.

Sąd nie uznał kosztu wskazywanego jako rozliczenie roczne z Urzędem Skarbowym, gdyż w toku postępowania strona powodowa nie wykazała by wydatek z tego tytułu we wskazywanej wysokości ponosiła.

W ocenie Sądu prezentowana kwota na wyżywienie powódki jest znacząco zawyżona, a kwotą wystarczającą do zaspokojenia potrzeb powódki byłaby suma 800 zł miesięcznie. Co prawda Sąd miał na uwadze, że powódka posiada liczne schorzenia, jednakże jak wynika z doświadczenia życiowego tut. Sądu koszty wyżywienia generowane w przypadku takich chorób jak ma powódka nie są aż tak znaczne jak przedstawia to strona powodowa.

Sąd nie uznał w kosztach utrzymania powódki kwoty po 500 zł miesięcznie z tytułu raty kredytów. Co prawda w toku postępowania córka stron wskazała, że zaciągnęła zobowiązanie finansowe u swojego siostrzeńca, jednakże jak sama również wskazała zobowiązanie to obecnie nie jest spłacane. Strona powodowa w toku postępowania nie wykazała, by powódka posiadała inne zobowiązania finansowe, które ją obciążają.

Koszt leków, sprzętu medycznego, okularów i wizyt lekarskich Sąd uznał do kwoty po 1.150 zł miesięcznie. W ocenie Sądu wskazana kwota pozwoli na zaspokojenie wszystkich potrzeb powódki w tym zakresie.

W pozostałym zakresie koszty odzieży, rozrywki i fryzjera w prezentowanej przez stronę powodową wysokości tut. Sąd uznał za zasadną.

Mając powyższe na uwadze tut. Sąd ocenił koszty utrzymania powódki na kwotę około 3.700 zł miesięcznie.

Wobec powyższego, należało stwierdzić, że roszczenie H. M. o zapłatę alimentów na jej rzecz przez byłego męża jest usprawiedliwione co do zasady. W związku z faktem, że rozwód nastąpił z orzeczeniem o wyłącznej winie A. M., dla zasadności roszczenia nie jest konieczne, aby powódka pozostawała w niedostatku.

Niezależnie od powyższego, należało stwierdzić, że przedstawione przez H. M. żądanie, zgodnie z którym miesięczna kwota alimentów miałaby opiewać na sumę 4.000 złotych, jest nieco wygórowane. Jak wskazuje treść art. 60 § 2 kro, małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego. W odniesieniu do tej kwestii, Sąd orzekający podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 28 października 1980 roku w sprawie o sygnaturze akt: III CRN 222/80, w którym wskazano, że zakres świadczenia alimentacyjnego wobec byłego małżonka: „określa z jednej strony stopień pogorszenia się sytuacji materialnej małżonka niewinnego, a z drugiej strony zasady słuszności. Tylko bowiem zasady słuszności mogą w sposób prawidłowy wyważyć rozstrzygnięcie, jaki w konkretnej sprawie zakres przyczynienia się małżonka winnego może być uznany za «odpowiedni». Z reguły będzie on się znajdował pomiędzy granicą, poniżej której leży niedostatek, a granicą, której przekroczenie byłoby zrównaniem stopy życiowej obojga rozwiedzionych małżonków. Jak bowiem przyjmuje się powszechnie w piśmiennictwie i judykaturze, obowiązek alimentacyjny małżonka wyłącznie winnego nie sięga – przynajmniej z reguły – tak daleko, aby miał on zapewnić byłemu małżonkowi równą stopę życiową, jednakże nie jest przy tym ograniczony do zaspokajania tylko tych usprawiedliwionych potrzeb, o których mówi art. 60 k.r.o. w § 1”.

Mając powyższe na względzie, Sąd uznał, że część wskazanych przez powódkę kosztów utrzymania nie może zostać uznana za usprawiedliwioną, co było szerzej omawiane we wcześniejszej części uzasadnienia.

Nie ulega wątpliwości, że powódka ma prawo do utrzymania dostatniego poziomu życia, na jaki mogłaby sobie pozwolić w czasie, gdyby pozostawała w związku małżeńskim z pozwanym. Niemniej jednak, H. M. powinna liczyć się także z własnymi możliwościami finansowymi i gospodarować środkami w taki sposób, aby nie pogłębiać stanu swojego zadłużenia. Pozwany nie jest zobowiązany do zapewnienia jej takiego samego standardu życia, jaki sam posiada.

Mając na uwadze powyższe, a także to, że „odpowiednia” kwota w rozumieniu art. 60 § 2 kro nie powinna sięgać tak daleko, aby pozwany miał zapewnić powódce równą stopę życiową, a przy tym nie powinna być ograniczona do zaspokajania tylko tych usprawiedliwionych potrzeb, o których mówi art. 60 k.r.o. w § 1, należało stwierdzić, że zasadne będzie zasądzenie od A. G. na rzecz G. B. kwoty 1.500 złotych tytułem miesięcznych alimentów. Orzekając w tym przedmiocie Sąd wziął pod uwagę usprawiedliwione potrzeby powódki i uznał, że składają się na nie wskazane przez nią koszty utrzymania, przy czym koszty te zostały zweryfikowane przez tut. Sąd zgodnie z wcześniej przytoczonymi zasadami.

Ustalając kwotę zasądzonych alimentów Sąd miał też na uwadze sytuację finansową powódki. Osiągany przez nią dochód co do zasady nie przekracza kwoty 1.011,06 złotych. Wysokość kosztów utrzymania ustalona przez tut. Sąd wynosi około 3.700 złotych. W tym też zakresie potrzebuje ona comiesięcznego wsparcia finansowego, aby móc zaspokoić swoje potrzeby. Dlatego Sąd uznał, że pozwany poprzez zapłatę miesięcznych alimentów w kwocie 3.700 złotych będzie w odpowiednim zakresie zaspokajał usprawiedliwione potrzeby powódki H. M..

Ponadto, należało zauważyć, że za przyznaniem powódce alimentów w powyższej kwocie przemawiały zasady słuszności, albowiem potrzeby powódki wzrosły z uwagi na to, że w stosunkowo dojrzałym wieku, na skutek rozwodu, musiała zapewnić sobie nowe miejsce zamieszkania, podczas, gdy wcześniej poświęcała czas i środki finansowe na zapewnienie miejsca zamieszkania dla siebie i pozwanego, w którym to miejscu ostatecznie mieszka jedynie A. M..

Jednocześnie Sąd miał na uwadze, że dotychczas majątkiem wspólnym stron dysponował jedynie pozwany i to wyłącznie on pobierał pożytki jakie ten majątek przynosił. Ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynika, że dysponował on miesięcznie kwotą około 20.000 zł z tytułu najmu posiadanych nieruchomości i świadczenia emerytalnego. Sytuacja ta uległa zmianie od dnia 04 marca 2018 roku kiedy to Sąd Rejonowy w Pruszkowie w sprawie I NS 1208/14 wydał postanowienie w przedmiocie przyznania powódce prawa do wyłącznego korzystania i pobierania pożytków z kilku nieruchomości wchodzących w skład majątku wspólnego.

Mając powyższe rozważania w ocenie Sądu powództwo o podwyższenie alimentów jest zasadne za okres od dnia 03 stycznia 2018 roku tj. od dnia wniesienia powództwa do dnia 03 marca 2018 roku.

Biorąc powyższe, pod uwagę, należ wskazać, iż tut. Sąd błędnie wskazał datę 14 czerwca 2018 roku jako datę końcową podwyższonego świadczenia alimentacyjnego – a nie datę 03 marca 2018 roku. Sąd uznał za zasadne podwyższenie alimentów jedynie we wskazanym okresie tj. od dnia wytoczenia powództwa czyli 3 stycznia 2018 roku do dnia 3 marca 2018 roku – przeddzień wydania postanowienia o zabezpieczeniu w sprawie o podział majątku wspólnego - mając na uwadze, że od dnia 04 marca 2018 roku obowiązywało, jako natychmiast wykonalne, postanowienie Sądu Rejonowego w Pruszkowie wydane w sprawie I NS 1208/14. Od tej daty powódka była wyłącznie uprawniona do korzystania i pobierania pożytków z nieruchomości wskazanych w postanowieniu i mogła swoje potrzeby zaspokoić z dochodów generowanych przez ten majątek, co jednocześnie obniżyło uzyskiwane przez pozwanego dochody do poziomu zbliżonego z potencjalnymi dochodami powódki. Kwestia korzystania przez powódkę z przysługujących jej uprawnień zaspokojenia swoich potrzeb z posiadanego majątku jest jej wyłączną sprawą, w której to ona podejmuje decyzje. Dla Sądu istotne jest jedynie to, że miała ona możliwość dokonania takiego zaspokojenia już od daty 04 marca 2018 roku.

W ocenie tut. Sądu roszczenie powódki H. M. w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu z uwagi na możliwość zaspokojenia jej wszystkich potrzeb z posiadanego majątku, który generuje miesięcznie dochody przekraczające potrzeby powódki.

Mając na uwadze argumentację przytoczoną powyżej tut. Sąd doszedł do przekonania, że powództwo o obniżenie świadczenia alimentacyjnego od pozwanego A. M. na rzecz powódki H. M. jest zasadne w całości i w związku z tym ustalono obniżenie tegoż świadczenia do kwoty po 100 zł miesięcznie od dnia 15 czerwca 2018 roku tj. od dnia wniesienia powództwa w tym przedmiocie.

W punkcie 4 wyroku Sąd orzekł o oddaleniu powództwa pozwanego powoda wzajemnego A. M. w pozostałym zakresie, jednakże orzeczenie w tym zakresie zostało przez tut. Sąd wydane omyłkowo, gdyż jak wynika z akt sprawy i sentencji orzeczenia zawartego w punkcie 3 wyroku powództwo A. M. zostało uwzględnione w całości. W związku z powyższym tut. Sąd postanowieniem wydanym na posiedzeniu niejawnym sprostował oczywistą niedokładność wyroku w tym zakresie poprzez wykreślenie punktu 4 orzeczenia mówiącego o oddaleniu powództwa A. M. w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 108 § 1 k.p.c. w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji należy zamieścić rozstrzygnięcie o kosztach.

O kosztach postępowania w zakresie oddalonej części powództwa Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., stosownie do którego w wypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W przedmiotowej bowiem sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że zasadnym będzie nieobciążanie strony powodowej kosztami sądowymi, od uiszczenia których strona była zwolniona, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Jednocześnie wobec jedynie nieznacznego uwzględnienia powództwa głównego i całkowitego uwzględnienia powództwa wzajemnego Sąd nie uznał za zasadne obciążanie pozwanego A. M. kosztami procesu w zakresie powództwa H. M..

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.