Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny

z dnia 05 marca 2018 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 października 2017 r. R. Ł. kierował samochodem marki P. nr rej. (...). Około godziny 10:00 zatrzymał ten pojazd na chodniku, na przystanku autobusowym (...) przy ulicy (...) w W.
w odległości mniejszej niż 15 metrów od słupka oznaczającego przystanek. Na przystanku umieszczony jest znak D-15 „przystanek autobusowy” oznaczają miejsce zatrzymywania się wskazanych na znaku pojazdów wykonujących odpłatny przewóz osób na regularnych liniach. Dodatkowo na jezdni znajduje się znak poziomy P-17 „linia przystankowa", który wyznacza na jezdni miejsce przystanku dla pojazdów wykonujących odpłaty przewóz osób na regularnych liniach i oznacza, że zakaz zatrzymywania się innych pojazdów na przystanku obowiązuje na całej długości linii. W bezpośrednim sąsiedztwie przystanku autobusowego wyznaczone są miejsca parkingowe na chodniku. Poza tymi miejscami obowiązuje zakaz zatrzymywania się, co wynika
z ustawionych znaków B-36.

Dowód: częściowo wyjaśnienia obwinionego R. Ł. – k. 42-43, notatka urzędowa – k. 1-3, dokumentacja fotograficzna – k. 4-4b, 19, 39-40, szkic organizacji ruchu – k. 35.

R. Ł. urodził się (...) w W.. Posiada wykształcenie wyższe.
Z zawodu jest konstruktorem. Pracuje w firmie produkującej naczepy. Z tego tytułu osiąga dochód w wysokości około 3 000,00 złotych miesięcznie. Jest żonaty. Ma dwoje dzieci w wieku
4 i 8 lat. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowód: dane osobopoznawcze – k. 42, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 37.

Obwiniony R. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podczas przesłuchania przed Sądem obwiniony wyjaśnił, że zaparkował swój samochód
w miejscu, które wyglądało tak samo jako inne miejsca parkingowe na tej ulicy. Obwiniony wyjaśnił również, iż jego zdaniem przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym należy interpretować w ten sposób, że odległość 15 metrów dotyczy pobocza, miejsca zakreskowanego bądź miejsca w jakim zatrzymuje się autobus. W przeciwnym razie oznaczałoby to, że zakaz dotyczy obszaru wokół znaku i samochody parkujące naprzeciwko, tj. po drugiej stronie ulicy, nie mogłyby się zatrzymywać. Wcześniej jest „wygrodzone” miejsce słupkami, na które nie można wjechać. Gdyby zarządca drogi chciałby wyłączyć miejsce, w którym zatrzymał się obwiniony, to zrobiłby tak samo, tzn. ustawiłby słupki. Miejsce jest odseparowane trawnikiem i drzewem. Obwiniony przedstawił zdjęcie ze swojej miejscowości, na którym naprzeciwko miejsca parkingowego jest przystanek autobusowy, co oznaczałoby przy takiej interpretacji przepisu tam nie można byłoby się zatrzymywać ( wyjaśnienia z dnia 05 marca 2018 r. – k. 42-43).

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego zasługują na miano wiarygodnych jedynie
w części, a mianowicie w zakresie, w jakim przyznał on, iż zaparkował swój pojazd dniu 31 października 2017 r. około godz. 10:00 w W. w miejscu, w którym następnie miała miejsce interwencja Straży Miejskiej. W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego stanowią jego interpretację przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, której to wykładni nie podziela Sąd, o czym szerzej w dalszej części uzasadnienia.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych
w niniejszej sprawie. Ich treść nie budzi wątpliwości. Rzetelności, prawdziwości i fachowości powyższych dokumentów strony nie kwestionowały, zaś Sąd nie znalazł podstaw, aby tych cech owym dokumentom odmówić.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiału dowodowego, Sąd zważył co następuje:

Obwiniony R. Ł. jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 97 k.w.

Przepis art. 97 k.w. stanowi, iż uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie, podlega karze grzywny do 3 000,00 złotych albo karze nagany. Zgodnie natomiast z treścią art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym zabrania się zatrzymywania w odległości mniejszej niż 15 m od słupka lub tablicy oznaczającej przystanek, a na przystanku z zatoką - na całej jej długości. (...) to unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające nie dłużej niż 1 minutę, oraz każde unieruchomienie pojazdu wynikające z tych warunków lub przepisów, zaś postój pojazdu to unieruchomienie pojazdu niewynikające z warunków lub przepisów ruchu drogowego, trwające dłużej niż 1 minutę.

W ocenie Sądu obwiniony R. Ł. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala uznać za udowodnione, że obwiniony w dniu 31 października 2017 r. około godz.10:00 w W. na przystanku (...) przy ulicy (...) zatrzymał pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...) w odległości mniejszej niż 15 metrów od słupka oznaczającego przystanek. Obwiniony nie kwestionował faktu, iż to on zatrzymał w/w pojazd w miejscu, w którym następnie interwencję podjęli funkcjonariusze Straży Miejskiej. Jak wynika z kserokopii planu sytuacyjnego organizacji ruchu na ul. (...) na odcinku od
ul. (...) do ul. (...) przystanek autobusowy (...) jest oznakowany w sposób zgodny z tym planem. Na przystanku tym znajduje się znak informacyjny D-15 „przystanek autobusowy”. Dodatkowo na jezdni umieszczono znak poziomy P-17 „linia przystankowa”. W tym zakresie oznakowanie przystanku odpowiada przepisom rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków
i sygnałów drogowych z dnia 31 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 170, poz. 1393 ze zm.). Takie oznakowanie w/w przystanku – w ocenie Sądu – jest wystarczające, a kierujący samochodem czy inny uczestnik ruchu drogowego nie powinien mieć wątpliwość co do tego, że w tym miejscu znajduje się przystanek autobusowy. W ocenie Sądu obowiązujące w tym miejscu oznakowanie nie wprowadza kierujących w błąd. Z analizy zdjęć wykonanych zarówno przez funkcjonariuszy Straży Miejskiej (...) W., jak i przez samego obwinionego wynika jednoznacznie, że zatrzymał on samochód w odległości mniejszej niż 15 metrów od słupka oznaczającego przystanek, tj. znaku D-15 ( zdjęcia – k. 4). Znak ten obowiązuje po tej stronie jezdni, przy której został ustawiony. Brak słupków w miejscu, w którym obwiniony zatrzymał swój pojazd nie oznacza, że można tam się zatrzymywać. Za miejscem, w którym obwiniony zatrzymał kierowany przez siebie samochód ustawiony jest znak B-36 „zakaz zatrzymywania się” wraz z tabliczką informującą, iż zakaz ten nie dotyczy chodnika. Nie oznacza to jednak, iż kierujący może zatrzymać się przed tym znakiem, albowiem przed tym znakiem znajduje się bezpośrednio przystanek autobusowy oznaczony znakiem D-15, a tym samym zatrzymywanie się w tym obszarze jest zabronione z mocy prawa, tj. przepisu art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Odległość 15 metrów należy liczyć od słupka przystankowego zarówno w jedną, jak
i w drugą stronę, wzdłuż krawędzi jezdni, przy której zarządca drogi umiejscowił przystanek autobusowy.

Reasumując tę część rozważań wskazać należy, iż w ocenie Sądu obwiniony R. Ł. wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 97 k.w., albowiem świadomie naruszył on przepis art. 49 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wymierzając karę obwinionemu Sąd rozważył przesłanki z art. 33 § 1 i 2 k.w.
a mianowicie ustawowe granice kary za wykroczenie, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego. W szczególności, przy wymiarze kary, sąd bierze pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki i sposób działania obwinionego, stosunek do pokrzywdzonego (o ile takowy występuje), warunki osobiste
i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie po jego popełnieniu. Zgodnie z art. 47 § 6 k.w. przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Odnosząc powyższe przesłanki do niniejszej sprawy Sąd zważył, co następuje.

Wykroczenie z art. 97 k.w. zagrożone jest karą grzywny do 3 000,00 złotych lub karą nagany.

Stopień winy obwinionego R. Ł. jest średni. W toku postępowania sądowego nie ujawniły się okoliczności, które uniemożliwiałyby przypisanie obwinionemu winy.

Jako średni należy również ocenić stopień społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił obwiniony. Naruszył zasady ruchu obowiązujące na drogach publicznych, albowiem
w dniu zdarzenia w odległości mniejszej niż 15 metrów od słupka oznaczającego przystanek autobusowy zaparkował swój samochód. Pozostawienie tego samochodu w tym miejscu mogło stanowić potencjalne utrudnienie dla pasażerów wysiadających lub wsiadających do autobusu, jak równie mogło ograniczać widoczność kierującego autobusem lub innych uczestników ruchu drogowego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny
w wysokości 100,00 złotych. W ocenie Sądu tak ukształtowane orzeczenie odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz stopniowi jego zawinienia, a także powinno spełnić cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej. Obwiniony uzyskuje regularne dochody. Kara grzywny w takiej wysokości spowoduje, że obwiniony karę tę odczuje,
a jednocześnie kara też będzie adekwatna do popełnionego przez niego czynu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie na podstawie art. 119 § 1 k.p.w.
Sąd zasądził od obwinionego łącznie kwotę 130,00 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 100,00 złotych zryczałtowanych kosztów postępowania (na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania
w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. – Dz.U. z 2017 r., poz. 2467) oraz kwotę 30,00 złotych tytułem opłaty (na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego
z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania, bowiem nie są to wysokie kwoty, a R. Ł. jest osobą dorosłą, posiadającą zdolności zarobkowe, a tym samym ich uiszczenie nie powinno stanowić dla niego nadmiernej uciążliwości.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz uzasadnieniem proszę doręczyć obwinionemu.