Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2020 r. o godz. 20:27 w W. przy ul. (...) samochód marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) został zatrzymany w miejscu obowiązywania znaku P-21 „powierzchnia wyłączona”. W toku czynności wyjaśniających ustalono, że właścicielem pojazdu jest (...) Spółka z o.o., która oddała pojazd w użytkowanie firmie (...) (...), którą samodzielnie reprezentuje D. B..

W związku z powyższym pismem z dnia 8 września 2020 r. (odebrane 23.09.20 r.) Straż Miejska (...) W. II Odział (...) wystosował do niego wezwanie do wskazania w terminie 7 dni użytkownika pojazdu, któremu powierzył dnia 25 maja 2020 r. o godz. 20:27 w W. przy ul. (...) pojazd do kierowania lub używania.

D. B. pismem z dnia 29 września 2020 r. (data stempla pocztowego) nie wskazał osoby, która ww. samochód prowadziła w ww. dniu i miejscu.

Straż Miejska m. st. Warszawy II Odział Terenowy pismem z dnia 8 marca 2021 r. na podstawie art. 54 §7 k.p.w. pouczyła go o przysługującym mu prawie złożenia wyjaśnień w terminie 7 dni oraz poinformowała, że po upływie tego terminu skieruje wniosek o ukaranie do Sądu.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: kopia zdjęcia (k. 1v), wezwania do wskazania użytkownika pojazdu (k. 4, 6), ZPO (k. 4a, 6a), oświadczenie właściciela pojazdu (k. 5), oświadczenie posiadacza samochodu (7), pouczenia w trybie art. 54§7 k.p.w. (k. 9), notatki urzędowe (k. 3, 11, 12), sprzeciw (k. 23), KRS (k. 10-10v).

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzany materiał dostarczył podstaw do uznania obwinionego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu.

W postępowaniu wyjaśniającym obwiniony złożył oświadczenia, w których podniósł, że nie wie kto prowadził samochodem. Mógł prowadzić auto obwiniony lub jego żona (k. 7).

Przed Sądem obwiniony również nie przyznał się do czynu powtórzył, że mógł prowadzić auto on lub jego żona (k. 44-45).

Odnosząc się do stanowiska obwinionego, Sąd zauważa, że na obwinionym, jako posiadaczu pojazdu ciąży szereg obowiązków a jednym z nich jest nałożony na posiadacza pojazdu właśnie obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Nie wypełnienie tego obowiązku, zgodnie z treścią art. 96 § 3 k.w., stanowi wykroczenie zagrożone karą grzywny do 5000 złotych.

W toku rozprawy przesłuchano również świadka B. B. (k. 45), który złożył zawiadomienie o wykroczeniu i jednocześnie potwierdził, że samochód prowadził mężczyzna. Zeznania świadka jako osoby bezstronnej były dla Sądu wiarygodne.

Brak pamięci obwinionego o tym, kto kierował pojazdem nie zwalnia posiadacza pojazdu z obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy – prawo o ruchu drogowym. Powyższe oznacza, że każda osoba ma obowiązek upewnienia się i zapamiętania, komu w danym czasie powierza pojazd, którym dysponuje. W konsekwencji, na możliwość przypisania przedmiotowego wykroczenia nie może mieć wpływu brak pamięci. Świadczy to bowiem jedynie o utrudnianiu w wykryciu sprawcy czynu.

W postanowieniu z 26 września 2012 r., sygn. akt VIII KZ 444/12 (http://bialystok.so.gov.pl/orzecznictwo.html), Sąd Okręgowy w Białymstoku stwierdził, że "(...) ustawodawca przewidział możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te muszą zostać spełnione łącznie".

W niniejszej sprawie obwiniony nie wykazał, aby spełnione zostały powyższe przesłanki wyłączenia jego odpowiedzialności za wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. Z całą pewnością jest on posiadaczem przedmiotowego pojazdu i okoliczności powyższej nie kwestionował. Obwiniony zaniedbał ciążący na nim obowiązek wskazany w ustawie Prawo o ruchu drogowym nie dochowując należytej staranności wymaganej od niego jako posiadacza pojazdu.

Reasumując powyższe przyjąć należy, iż w niniejszej sprawie ujawniony i należycie oceniony materiał dowodowy wykazał zatem w sposób niebudzący wątpliwości, że obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. W przedmiotowej sprawie nie zaistniały okoliczności, które zwalniałyby obwinionego z obowiązku posiadania wiedzy na temat tego, co działo się z jego samochodem.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania obwinionemu winy. Jest on osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, o określonym doświadczeniu życiowym. Jego postępowania nie usprawiedliwiają żadne okoliczności ekstremalne.

Wymierzając karę, Sąd rozważył przesłanki z art. 33 § 1 i 2 k.w., a mianowicie ustawowe granice kary za wykroczenie, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionego. W szczególności, przy wymiarze kary, sąd bierze pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki i sposób działania obwinionego, stosunek do pokrzywdzonego (o ile takowy występuje), warunki osobiste i majątkowe obwinionego, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie po jego popełnieniu. Zgodnie z art. 47 § 6 k.w. przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Obwiniony, jako posiadacz pojazdu, którym naruszono przepisy dotyczące dozwolonej prędkości na drodze, pomimo ustawowego obowiązku nie wskazał na żądanie uprawnionego organu komu powierzył swój pojazd w określonym czasie i miejscu. Wobec powyższego oceniając stopień winy obwinionego – Sąd uznał, iż przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. zagrożone jest jedynie karą grzywny. Dostosowując zatem wymiar kary do stopnia winy obwinionego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia jego zawinienia będzie kara grzywny w wysokości 500 złotych. Wymierzona obwinionemu kara mieści się w ustawowych granicach zagrożenia. Orzekając karę w takim wymiarze Sąd baczył także na społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej oddziaływania wychowawczego na obwinionego. Zdaniem Sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy obwinionego, spełni też swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Nałożony obowiązek finansowy w postaci konieczności uiszczenia kary grzywny będzie realną, odczuwalną dla niego dolegliwością i przez swoją finansową dolegliwość sprawi, że w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego. Zdaniem Sądu kara w takim wymiarze jest właściwą reakcją na czyn popełniony przez obwinionego.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.w Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania przed sądem ustaloną na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467) oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), a nadto kwotę 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających ustaloną na podstawie § 2 ww. rozporządzenia.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku.