Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

P. W. został obwiniony o to, że w dniu 20 lutego 2021 roku ok. godz. 20:30 w W. na Al. (...) kierując pojazdem marki S. nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości (I badanie o godz. 21:03- wynik 0,58 mg/l, II badanie o godz. 21:21- wynik 0,58 mg/l, III badanie o godz. 22:04- wynik 0,42 mg/l), podczas zmiany zajmowanego pasa ruchu nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki BMW o nr rej. (...) jadącemu po tym pasie i doprowadził do zderzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym , tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 k.w.

Na podstawie całokształtu zgromadzonego na rozprawie głównej materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. W. w dniu 20 lutego 2021 roku około godziny 20:30 w W. poruszał samochodem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości. W tym czasie B. I. jechał pojazdem marki B. (...) o nr rej. (...), ul. (...), poruszając się lewym pasem, w kierunku skrzyżowania z ul. (...). W pewnym momencie na wysokości nr 1 na ul. (...) kierujący pojazdem S. nr rej. (...), P. W., jadąc środkowym pasem zjechał na pas ruchu, którym poruszał się pojazd B. i uderzył w jego prawy bok. W samochodzie kierowanym przez B. I. znajdowali się jeszcze O. I. oraz W. A.. P. W. nie zatrzymał pojazdu i zaczął się nim oddalać. B. I. pojechał za P. W.. Po zatrzymaniu pojazdu na czerwonym świetle przed ul. (...) wraz z W. A. wybiegli z pojazdu i podbiegli do kierującego pojazdem S.. Po otwarciu drzwi wyczuli od P. W. alkohol. Wyłączyli zapłon w jego samochodzie, nie pozwalając mu na kontynuowanie jazdy. Poinformowali go o konieczności oczekiwania na Policję w związku ze spowodowaną przez niego kolizją i ucieczką z miejsca zdarzenia. Kierujący nie poczuwał się do odpowiedzialności. Do czasu przyjazdu Policji P. W. nie spożywał alkoholu. Po przyjeździe Policji został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem alcosensor nr (...) wynik: 0,58 mg/l, II wynik 0,58 mg/l. P. W. został zatrzymany i przewieziony do komendy, gdzie ponownie poddano go badaniu na zawartość alkoholu z wynikiem III badanie 0,42 mg/l, IV badanie 0,48 mg/l, V badanie 0,47 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. P. W. przyznał się funkcjonariuszom do kierowania ww. pojazdem. Zatrzymano mu prawo jazdy za pokwitowaniem nr (...).

Samochód obwinionego został poddany oględzinom. St. sierż. B. W. stwierdził porysowaną powłokę lakierniczą zderzaka tylnego po lewej stronie, zarysowania powłoki lakierniczej błotnika koła tylnego lewego. Na pojeździe kierowanym przez B. I. stwierdzono zarysowania powłoki lakierniczej zderzaka przedniego z prawej strony, zarysowania błotnika koła przedniego prawego, zarysowania felgi koła przedniego prawego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: notatki urzędowej k. 4, protokołu zatrzymania osoby k. 5, protokołów badania wraz ze świadectwami wzorcowania k. 8- 14v, notatki urzędowej k. 15- 16v, szkicu k. 15, protokołów oględzin k. 16- 17v, zeznań świadka B. I. k. 24- 24v, 108- 109, zeznań świadka I. B. k. 27-27v, 108, opinii toksykologicznej wydanej w sprawie (...)-6 Ds.55.2021 k. 114- 122, a nadto częściowo wyjaśnień obwinionego k. 36- 37v.

Obwiniony, przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przeciwko P. W. podejrzanemu o czyn z art. 178a § 1 k.k. pod sygnaturą KP-K-1321/21, nie przyznał się do kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości oraz wyjaśnił, że nie odczuł i nie usłyszał, by uderzył w jakikolwiek pojazd. Grało głośno radio a samochód nie jest wyciszony. Zatrzymując pojazd przed skrzyżowaniem z ul. (...) podbiegło do niego dwóch mężczyzn. Jeden z nich otworzył drzwi i wyrwał ze stacyjki kluczyki. Był pewien, że to bandycki napad. Po chwili okazało się, że przyczyną ich zachowania jest rzekoma ucieczka z miejsca stłuczki. Po 15 minutach przyjechała Straż Miejska, która poleciła czekać na przyjazd Policji. Siedząc w samochodzie P. W. z powodu przestraszenia i wzburzenia spożył 170 miligramów wódki czyli niecałe 2 „małpki”, żeby odreagować. Nie powiedział policjantom, że pił w samochodzie. Później nastąpiło badanie alkomatem. Przed kolizją alkohol pił poprzedniego dnia w późnych godzinach wieczornych.

Sąd nie dał wiary większości wyjaśnień obwinionego. Jedynie w zakresie ogólnego przebiegu wydarzeń, tj. odnośnie okoliczności, że obwiniony kierował samochodem przedmiotowego dnia na ul. (...) oraz że została mu uniemożliwiona dalsza jazda przez dwóch mężczyzn, wyjaśnienia te pokrywają się z pozostałym zebranym materiałem dowodowym i tylko w tym zakresie Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego. Pozostałe szczegóły zdarzenia z dnia 20 lutego 2021 roku, tzn. kwestię trzeźwości obwinionego oraz fakt zderzenia jego pojazdu z pojazdem B., Sąd ustalił na podstawie innych przeprowadzonych dowodów, nie dając wiary wersji przedstawionej przez obwinionego.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków B. I. oraz I. B.. Świadkowie ci złożyli zeznania, których treść była wyczerpująca, wiarygodna, wzajemnie się uzupełniająca oraz zgodna z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadkowie opisali przebieg wydarzeń z dnia 20 lutego 2021 r. w zakresie w jakim byli ich bezpośrednimi obserwatorami. Świadek B. I. opisał zachowanie obwinionego, które świadczyło o upojeniu alkoholowym. Wskazał na silną woń alkoholu jaka się wokół obwinionego unosiła. Ponadto świadek B. I. opisał przebieg jazdy obwinionego, w tym przede wszystkim moment zderzenia obu pojazdów, a także oddalenie się obwinionego z miejsca zdarzenia. Z kolei świadek I. B. potwierdził przeprowadzenie badań obwinionego alkomatem, które wykazały stan nietrzeźwości. W rozmowie z B. I. ustalił, iż obwiniony po zdarzeniu był cały czas w pojeździe i się z niego nie oddalał. B. I. miał go w zasięgu swojego wzroku. Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia wiarygodności zeznaniom wskazanych świadków. Świadkowie są obiektywni, nie mającymi żadnego interesu w przedstawianiu faktów w sposób odmienny niż miały one w rzeczywistości przebieg, a przez to w pełni wiarygodnymi.

Okoliczności podane przez świadków znajdują swoje potwierdzenie w innych dowodach nieosobowych: badaniach stanu trzeźwości oraz opinii biegłego toksykologa. Wskazują one, że obwiniony kierował pojazdem był pod wpływem alkoholu, a nie, że spożył go bezpośrednio przed jego opuszczeniem. Okoliczność, że obwiniony był w stanie nietrzeźwości w dniu 20 lutego 2021 roku Sąd ustalił na podstawie dowodów osobowych i nieosobowych. Jak wynika z protokołów badań wydychanego powietrza, obwiniony niewątpliwie tego dnia znajdował się w stanie nietrzeźwości - (I badanie o godz. 21:03- wynik 0,58 mg/l, II badanie o godz. 21:21- wynik 0,58 mg/l, III badanie o godz. 22:04- wynik 0,42 mg/l) podczas gdy stan nietrzeźwości zgodnie z definicją z art. 115 § 16 k.k. zaczyna się, gdy przekracza on 0,25 mg/l).

Wartości te więc w chwili zdarzenia przeszło dwukrotnie przekroczyły wskazane w kodeksie karnym minimalne progi. Ponadto, świadek B. I. opisywał zachowanie obwinionego wskazujące na stan upojenia alkoholowego w chwili jego zatrzymania bezpośrednio po kolizji.

Obwiniony wyjaśnił, że alkohol w ilości 170 miligramów wódki czyli niecałe 2 „małpki” wódki spożył dopiero po unieruchomieniu pojazdu po kolizji. W kontekście wskazanych wyżej dowodów oraz przede wszystkim przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego z zakresu toksykologii wyjaśnienia te ocenić należy jako całkowicie niewiarygodne i stanowiące jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Wskazać należy, że biegły z zakresu toksykologii Z. W. w swojej pisemnej opinii wskazał, że w przedstawionych wersjach konsumpcji alkoholu podejrzany mija się z prawdą, gdyż ustalony przebieg alkoholemii podczas badań wyklucza konsumpcję alkoholu w deklarowanym czasie i ilości podanych przez P. W.. Ok. godz. 20.30 podejrzany znajdował się w stanie nietrzeźwości na szacunkowym poziomie ok. 1,35- 1,4 ‰ alkoholu we krwi, wyczerpującym znamiona art. 115 § 6 k.k. Biegły wskazuje, że aby uzyskać stężenie alkoholu we krwi jakie zostało zarejestrowane podczas I pomiaru wykonanego analizatorem A.- Sensor IV CM o godz. 21.03 podejrzany musiałby spożyć co najmniej 260 ml wódki 40% obj. na ok. 2,5- 3 godzin przed I pomiarem.

W ocenie Sądu, wskazana opinia jest pełna, rzeczowa i logiczna, biegły w dostateczny i przekonywujący sposób uzasadnił zajęte stanowisko, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw do jego kwestionowania. Również z punktu widzenia wskazań wynikających z zasad logiki i zasad doświadczenia życiowego Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wniosków opinii, która w konsekwencji stanowiła podstawę do dokonania ustaleń w sprawie, jak również była pomocna przy weryfikacji wersji zdarzenia zaprezentowanego przez obwinionego.

Zgromadzone w sprawie dokumenty stanowiły w ocenie Sądu wiarygodne dowody w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.

Biorąc pod uwagę treść powyższej opinii, zeznania świadków oraz doświadczenie życiowe Sąd doszedł do przekonania, że w chwili, gdy obwiniony doprowadził do zderzenia samochodu z pojazdem BMW, tj. ok. godziny 20:30 znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Na podstawie art. 39 § 2 k.p.w. w zw. z art. 170 pkt 5 k.p.k. Sąd oddalił wniosek dowodowy obrońcy obwinionego o dopuszczenie opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, jak i wyjaśnień obwinionego negującego samą okoliczność wystąpienia jakiejkolwiek kolizji drogowej z jego udziałem, przeprowadzenie tego dowodu zmierzało do przedłużenia postępowania i nie jest niezbędne.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 i 2 k.w. kto, będąc w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Wykroczenie to jest wykroczeniem materialnym, dla jego bytu jest bowiem niezbędne spowodowanie określonego skutku w postaci zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

W niniejszej sprawie ustalono, że obwiniony znajdował się w stanie po użyciu alkoholu. Definicja "stanu po użyciu alkoholu" zawarta jest w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2137), zgodnie z którym: stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: (1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ albo (2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Ustawa o wychowaniu w trzeźwości w art. 46 ust. 3 zawiera również definicję stanu nietrzeźwości, która zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do: (1) stężenia we krwi powyżej 0,5‰ alkoholu, (2) obecności w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³.

W niniejszej sprawie obwiniony miał we krwi w chwili zdarzenia ok. 1,35- 1,4 ‰, który można bez wątpliwości kwalifikować jako stan nietrzeźwości. W tym miejscu należy wskazać, że stan po użyciu alkoholu ma tylko granicę dolną wynoszącą 0,2‰ we krwi lub 0,1 mg w 1 dm ³ wydychanego powietrza, a kiedy przekracza 0,5‰ we krwi lub 0,25 mg w 1 dm ³ wydychanego powietrza przechodzi w stan "nietrzeźwości", nie przestając być stanem "po użyciu alkoholu". Jak wskazał Sąd Najwyższy: "Jeśli stan po użyciu alkoholu po przekroczeniu określonej granicy przechodzi w stan nietrzeźwości, to nie oznacza, że przestaje być stanem po użyciu alkoholu" (post. SN z 7 czerwca 2002 r., I KZP 14/02, OSA 2003, Nr 1, s. 68).

Stwierdzić zatem należy, że w niniejszej sprawie obwiniony wypełnił przesłankę pozostawania w stanie po użyciu alkoholu.

Ponadto, oceniając zachowanie obwinionego, należy zauważyć, że spowodował on zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zagrożenie to było związane z naruszeniem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Obowiązek, nałożony na każdego kierującego jakimkolwiek pojazdem drogowym w przepisie art. 3 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym jest sformułowany w sposób tak oczywisty i przejrzysty, że nie powinien budzić jakichkolwiek wątpliwości interpretacyjnych. Jest logicznym, iż biorąc pod uwagę ryzyko związane z komunikacją drogową, każdy uczestnik ruchu jest zobligowany do zachowania ostrożności i ograniczonego zaufania do innych użytkowników drogi w każdym czasie, a szczególną ostrożność, czyli dodatkowo wzmożoną czujność, winien zachować użytkownik drogi w niektórych sytuacjach przewidzianych przepisami o ruchu drogowym. Jak wskazano w wyroku SN z dnia 16 lipca 1976 r., (VI KRN 135/76, OSNKW 1976, nr 10-11, poz. 130), każdy kierowca jest obowiązany do prowadzenia pojazdu samochodowego z należytą ostrożnością, a więc do przedsiębrania takich czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a także do powstrzymania się od czynności, które mogą to bezpieczeństwo zmniejszyć.

"Szczególna ostrożność" jest kwalifikowaną postacią "ostrożności", tzn. podwyższoną do granic gwarantujących skuteczność reakcji, przede wszystkim w przypadku zmieniającej się nieoczekiwanie sytuacji na drodze. Dotyczy ona tylko kierujących i pieszych oraz obowiązuje, m.in. przy zmianie kierunku jazdy lub zajmowanego pasa ruchu (art. 22 ust. 1 p.r.d.), jak również przy zbliżaniu się pojazdem do skrzyżowania (art. 25 ust. 1 p.r.d.). Nie ulega wątpliwości, że P. W. był obowiązany do zachowania szczególnej ostrożności, zmieniał on bowiem zajmowany pas ruchu na Al. (...).

Sąd ustalił, że obwiniony doprowadził do zderzenia z pojazdem marki B. o nr rej. (...), a zatem należy stwierdzić, że obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności poruszając się swoim pojazdem Al. (...). Kierujący ma bowiem obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także prowadzić pojazd w sposób rozważny i ostrożny. W niniejszej sprawie obwiniony zaniechał zachowania szczególnej ostrożności w strefie zamieszkania i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz pozostawał w stanie po użyciu alkoholu. Tym samym obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 86 § 1 i 2 k.w.

Od strony podmiotowej zachowanie obwinionego charakteryzuje winą nieumyślną. Obwiniony bowiem z pewnością nie mając zamiaru popełnienia wykroczenia, tj. spowodowania zagrożenia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu przewidywał (art. 6 § 2 k.w.). Obwiniony miał świadomość tego, że zbliża się do skrzyżowania, zmienia kierunek jazdy, a co za tym idzie - miał świadomość konieczności zachowania szczególnej ostrożności. Kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości musiał zdawać sobie sprawę z ograniczenia swojej zdolności do podejmowania właściwych czynności jako kierujący samochodem, w szczególności w miejscach takich jak skrzyżowania, wymagających zachowania szczególnej ostrożności. Pomimo tego kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości i doprowadził do zderzenia z innym pojazdem.

Społeczna szkodliwość czynu zarzuconego obwinionemu jest, mając na uwadze dyrektywy art. 47 § 6 k.w., znaczna. Obwiniony swoim zachowaniem spowodował zagrożenie w ruchu drogowym, doprowadzając równocześnie, w stanie nietrzeźwości, do zderzenia się z innym pojazdem, którym podróżowała oprócz kierowcy dwójka pasażerów. Podkreślenia także wymaga bardzo wysoki stopień upojenia alkoholowego u obwinionego. P. W. nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości, jak również do obowiązku zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie kierunku jazdy oraz na skrzyżowaniu.

Mając na uwadze powyższe, jak też przesłanki wymiaru kary z art. 33 k.w. i uwzględniając cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 1.000 zł, która to kara z pewnością spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd zastosował przy tym przepisy obowiązujące w chwili zaistnienia wykroczenia w ruchu drogowym. Jest to, w ocenie Sądu, kara, sprawiedliwa i uzasadniona chociażby stopniem społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu, a w szczególności okolicznością popełnienia czynu w stanie nietrzeźwości.

Sąd nie doszukał się w przedmiotowej sprawie okoliczności łagodzących. Wysokość grzywny jest więc adekwatna do możliwości zarobkowych, stosunków rodzinnych i majątkowych obwinionego. Obwiniony jest osobą dojrzałą i doświadczoną życiowo, a zatem powinien sobie zdawać sprawę z konsekwencji popełnienia wykroczenia.

W konsekwencji rozstrzygnięcia należało od obwinionego zasądzić tytułem kosztów procesu, na podstawie art. 118 § 1 i 2 k.p.w. w zw. z art. 119 § 1 k.p.w. kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków w postępowaniu o wykroczenia (§ 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, Dz.U.2017.2467) i 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających (§ 2 wskazane Rozporządzenia). Ponadto Sąd zasądził od obwinionego kwotę 100 zł tytułem opłaty od kary grzywny, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223) jako 10% wymierzonej kary grzywny. W ocenie Sądu brak jest podstaw do zwolnienia obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, albowiem ich wysokość nie jest duża, a tym samym obwiniony ma możliwość ich uiszczenia, a koszty te są tylko i wyłącznie wynikiem zachowania obwinionego niezgodnego z podstawowymi zasadami ruchu drogowego.

Biorąc pod uwagę powyższe należało orzec jak na wstępie.