Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 1158/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Czyn przypisany oskarżonemu J. B.

1.  w dniu 02 grudnia 2019 r. w W. w samochodzie marki I. nr rej. (...), przy ul. (...) w W. zadając P. S. (1) uderzenia pięścią w twarz, a także uderzenia rękojeścią składanego noża trzymanego w prawej ręce po głowie, spowodował u niego naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, w postaci urazu głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, licznych ran ciętych i kłutych okolicy ciemieniowej i potylicznej, uraz palca II prawej ręki,

tj. o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

2.  w dniu 02 grudnia 2019 r. w W. w samochodzie marki I. nr rej. (...), przy ul. (...) w W., kierował wobec P. S. (2) groźby pozbawienia życia, które wzbudziły u niego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 k.p.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Dnia 02 grudnia 2019 r. P. S. (3) przyjechał samochodem marki I. nr rej. (...) pod blok przy ul. (...) w W., gdzie mieszkał.

Kiedy mężczyzna zatrzymał pojazd zauważył J. B., który gwałtownie otworzył drzwi samochodu i nieoczekiwanie uderzył go pięścią w twarz. P. S. (3) próbując ochronić się przed ciosami napastnika zasłonił głowę rękami, ale wtedy J. B., który trzymał składany nóż w prawej ręce zaczął uderzać go rękojeścią po głowie.

J. B. groził również P. S. (3), że ,, go zabije” za to że ten sypia z jego dziewczyną M. K..

Po wszystkim J. B. wysiadł z samochodu, a zakrwawiony P. S. (3) obawiając się spełnienia groźby J. B. wezwał Policję.

W wyniku tego zdarzenia pokrzywdzony P. S. (2) doznał obrażeń ciała w postaci: urazu głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, licznych ran ciętych i kłutych okolicy ciemieniowej i potylicznej, uraz palca II prawej ręki, a powyższe obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż dni 7.

Zeznania P. S. (2)

2v-3, 273

Notatka urzędowa

1

Protokół oględzin osoby

6

Protokół oględzin rzeczy

7-8

Zaświadczenie lekarskie

16-17

Karta informacyjna

18-20

Skierowanie do poradni

21-22

Opinia sądowo-lekarska

24-25

Oskarżony J. B. ma 39 lat, posiada średnie wykształcenie. Prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga dochód netto w wysokości ok. 3000 złotych miesięcznie. Jest żonaty, ma jedno dziecko na utrzymaniu. Oskarżony nie jest osobą karaną sądownie.

Dane osobopoznawcze

36, 258

Karta karna

212

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Zeznania świadka P. S. (2)

Sąd uznał za spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek wskazał, iż oskarżony groził mu pozbawieniem życia słowami jak na k.3. Sąd uznał za wiarygodne również zeznania pokrzywdzonego, w których wskazał, iż boi się oskarżonego i spełnienia jego gróźb. Ponadto opisał sposób naruszenia jego nietykalności cielesnej w przedmiotowym okresie.

Opinia sądowo-lekarska

Jasna i pełna

Pozostałe dowody wskazane w stanie faktycznym

Nie budziły wątpliwości Sądu także pozostałe dowody, zgromadzone w niniejszej sprawie. Żadna ze stron nie podnosiła wobec zgromadzonych dokumentów zarzutów, nikt nie kwestionował w ich zakresie podpisów i treści.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonego

(k. 36v, 38, 137-137v, 258-259)

Sąd nie uwzględnił wyjaśnień, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu uznając - w ślad za pozostałym zgromadzonym i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym - iż treść tych wyjaśnień stanowi wyłącznie linię obrony oskarżonego.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

J. B.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W ocenie Sądu oskarżony J. B. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona podmiotowe i przedmiotowe przestępstw stypizowanych w art. 190 § 1 k.k. oraz w art. 157 § 2 k.k.

Sprawcą występku opisanego w art. 190 § 1 k.k. jest ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Dobrem chronionym przy ww. przestępstwie jest wolność człowieka w sensie psychicznym, tj. wolność od poczucia obawy i strachu popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby najbliższej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2007 roku, IV KK 273/06).

Czynność sprawcza omawianego przestępstwa polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub osoby dla niej najbliższej. Groźba jest zatem zapowiedzią spowodowania określonej dolegliwości, tj. wykonania czegoś, co zagrożony odczuje jako przykrość (krzywdę), a co wzbudzi u osoby zagrożonej uzasadnione poczucie obawy, że może się realnie zdarzyć. Groźba jest zatem rodzajem oddziaływania na psychikę ofiary przez przedstawienie jej zła (szkody), które ją spotka ze strony sprawcy lub innej osoby, na którą sprawca ma realny wpływ, i jest zdolny ją w bliżej nieokreślonym czasie wypełnić.

Ochronie podlega zatem poczucie bezpieczeństwa człowieka w związku z jego subiektywnym odczuciem zagrożenia. Przepis art. 190 § 1 kk nie określa formy groźby, sprawca może zatem grozić słowem (ustnie), pismem, gestem lub jakimkolwiek innym zachowaniem świadczącym o tym, że sprawca chce wzbudzić w zagrożonym uzasadnioną obawę, że popełni przestępstwo na jego szkodę lub wobec jego osoby najbliższej. Groźba jest przestępstwem materialnym, ponieważ do jego znamion należy wystąpienie skutku polegającego na wzbudzeniu u adresata groźby uzasadnionej obawy, że zostanie ona spełniona. Obawa ta ma miejsce wówczas, gdy pokrzywdzony traktuje groźbę poważnie i uważa jej spełnienie za realne, mając podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo spełnienia groźby nie musi zatem obiektywnie istnieć, wystarczy że obiektywna jest groźba ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2010 roku, V KK 351/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2002 r., IV KKN 508/99).

Nie ulega zatem wątpliwości, że kwestionowane na gruncie niniejszej sprawy zachowanie oskarżonego J. B., wyczerpuje wszystkie znamiona przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. Zachowanie oskarżonego istotnie naruszyło poczucie bezpieczeństwa pokrzywdzonego. Całe zdarzenie było dla niego traumatycznym przeżyciem.

Oskarżony działał z winy umyślnej i w zamiarze bezpośrednim. Swoją agresję kierował wobec mężczyzny bez racjonalnego powodu, który mógłby usprawiedliwić takie jego zachowanie. Skutki jego przestępczego działania nie były relatywnie oceniając małe - groźba wywołała w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia i narażała go na stres. W ocenie Sądu P. S. (2) w realiach niniejszej sprawy istotnie mógł obawiać się spełnienia gróźb przez J. B.. Pokrzywdzony został przecież wcześniej pobity przez oskarżonego rękojeścią noża, a następnie groził mu on pozbawieniem życia. Przestępstwo groźby karalnej skierowane jest właśnie przeciwko wolności człowieka w sferze psychicznej, tj. poczucia bezpieczeństwa, rozumianego jako wolność od strachu i obawy o naruszenie innych jego - lub osób mu najbliższych - dóbr. Sąd podziel stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z dnia 25.05.2006r., sygn. IV KK 403/05, OSNwSK 2006/1/1123, iż dobrem chronionym przepisem art. 190 § 1 k.k. jest wolność w sensie subiektywnym, czyli poczucie wolności, wolność od obawy, strachu. Jest to przestępstwo materialne - skutkiem jest uzasadniona obawa adresata groźby, że będzie ona spełniona, zatem wystarczy, że pokrzywdzony uważa, iż niebezpieczeństwo spełnienia groźby jest realne i ma on podstawy do takiego poglądu. Niebezpieczeństwo realizacji groźby nie musi obiektywnie istnieć. Obiektywna musi być tylko groźba. Również w postanowieniu z dnia 23.02.2006r., III KK 262/05 Sąd Najwyższy uznał, że dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie ma znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby, ale czy urzeczywistnia zamiar wywołania obawy (u osób pokrzywdzonych) spełnienia gróźb.

Do znamion przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. należy zaś skutek w postaci naruszenia czynności ciała lub rozstroju zdrowia na czas nie dłuższy niż 7 dni. W odniesieniu do powyższego przestępstwa istotne znaczenie ma także minimalny czas trwania tego naruszenia, ponieważ pozwala on odróżnić to przestępstwo od naruszenia nietykalności cielesnej (art. 217 k.k.). Przestępstwo to może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach zamiaru Czynność sprawcza polega na „powodowaniu” opisanych w art. 157 §2 k.k. skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dn. 19.09.1995r. o sygn. II AKr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14 dodatek). Zachowanie sprawcy musi obiektywnie naruszać wynikającą z wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Sprawca nie musi uświadamiać sobie i na przykład chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał dłużej niż 7 dni albo nie dłużej niż 7 dni, lecz wystarczy, dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 k.k., że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, że oskarżony w dniu 2 grudnia 2019 r. dokonał naruszenia czynności narządu ciała i rozstroju zdrowia trwającego nie dłużej niż 7 dni o którym mowa w art. 157 § 2 k.k. w ten sposób: że zadając P. S. (3) uderzenia pięścią w twarz, a także uderzenia rękojeścią składanego noża trzymanego w prawej ręce po głowie, spowodował u niego naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, w postaci urazu głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, licznych ran ciętych i kłutych okolicy ciemieniowej i potylicznej, uraz palca II prawej ręki. Z opinii biegłego z zakresu chirurgii (k. 24-25) wynika, że obrażenia odniesione przez P. S. (2) skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia pokrzywdzonego na okres krótszy niż 7 dni, a odniesione przez pokrzywdzonego obrażenia mogły powstać w następstwie ww. zachowania oskarżonego.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania winy oskarżonemu. Należy bowiem wskazać, że oskarżony jest osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, nie działał pod wpływem błędu. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego postępowania nie usprawiedliwiają żadne okoliczności ekstremalne. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, będąc w pełni świadom podejmowanych działań, a także ich skutków.

Wobec powyższego przypisanie winy oskarżonemu jest w przekonaniu Sądu w pełni uzasadnione.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. B.

I-II

I-II

Wymierzając J. B. za przypisane mu czyny:

-z pkt. I karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,

-z pkt. II karę 7 miesięcy pozbawienia wolności,

Sąd uwzględnił:

1.  w przypadku czynów z pkt. I-II ustawowe zagrożenie za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2;

2.  znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów, na który składa się: naruszenie istotnego dobra prawnego, jakim jest poczucie bezpieczeństwa (czyn 2) oraz zdrowie innej osoby (czyn 1), stojącego wysoko w hierarchii dóbr chronionych prawem; ponadto oskarżony powodując swoim zachowaniem naruszenie czynności narządu ciała wykazał się brakiem szacunku do drugiego człowieka, a tego rodzaju postępowanie powoduje stanowczy brak akceptacji w społeczeństwie;

3.  znaczny stopień winy oskarżonego, który w chwili czynów był osobą dojrzałą i poczytalną, a więc w pełni zdolną do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, działał w normalnej sytuacji motywacyjnej, w której można było oczekiwać od niego zachowania zgodnego z prawem; oskarżony użył przemocy fizycznej nie będąc w żaden sposób do tego sprowokowanym, co należy uznać za zachowanie nie zasługujące na jakąkolwiek akceptację;

4.  działanie z zamiarem bezpośrednim;

5.  spowodowanie u pokrzywdzonego urazu głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, licznych ran ciętych i kłutych okolicy ciemieniowej i potylicznej, uraz palca II prawej ręki,

6.  działanie bez powodu, nie wyrażenie jakiejkolwiek skruchy i nie przeproszenie pokrzywdzonego,

7.  okoliczności łagodzące:

-brak uprzedniej karalności

-ustabilizowany tryb życia

8.  w zakresie wszystkich czynów cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego: wymierzona kara uświadomi mu fakt naruszenia obowiązujących norm społecznych, a przez dolegliwość, jaka łączy się z jej wykonaniem, stanowić będzie na przyszłość bodziec zniechęcający do popełnienia czynów naruszających prawo;

9.  w zakresie wszystkich czynów potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa: wyrobienie przekonania o nieuchronności sankcji, ugruntowanie poczucia obowiązywania określonych norm i wartości oraz zaufania do instytucji państwa i obowiązującego prawa, a także uświadomienie społeczeństwu, że przestępstwa przeciwko mieniu spotykają się z ostrą reakcją wymiaru sprawiedliwości.

III

I-II

Wymierzając J. B. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności Sąd uwzględnił:

1.  zaistnienie realnego zbiegu przestępstw, za które wymierzono oskarżonemu kary tego samego rodzaju;

2.  brzmienie art. 86 § 1 k.k. sprzed 24 czerwca 2020 r., który regulował niższy minimalny próg kary łącznej;

3.  potrzebę połączenia kar na zasadzie częściowej absorbcji z uwagi na stosunkowo bliski związek czasowy oraz tożsamość osoby pokrzywdzonej;

4.  cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego: kara łączna na zasadzie częściowej absorbcji najskuteczniej zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa;

5.  potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które na gruncie przedmiotowej sprawy przemawiają przeciwko łagodności wymiaru kary łącznej; kara łączna na zasadzie całkowitej absorpcji mogłaby wywoływać niepożądane wrażenie większej ,,opłacalności” popełniania wielu przestępstw, aniżeli przestępstwa pojedynczego

IV

I-II

Mając na uwadze fakt, iż oskarżony
w chwili popełnienia przypisanych mu czynów był osobą niekaraną, a wymiar orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności nie przekracza roku, Sąd zdecydował jednocześnie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej
w stosunku do oskarżonego.

Stosownie do treści art. 69 § 1 i 2 k.k. można warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary, Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa.

W ocenie Sądu sposób życia oskarżonego, jego warunki osobiste (stałe zatrudnienie, uprzednia niekaralność) przemawiają za warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 lat tytułem próby.

Zdaniem Sądu możliwe będzie osiągnięcie celów kary bez skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej, bowiem taka jej postać również zapobiegnie jego powrotowi do przestępczości. Okres próby wynoszący 2 lata w ocenie Sądu pozwoli na ocenę postawy oskarżonego, jak również na pogłębioną obserwację w zakresie przestrzegania przez niego porządku prawnego. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania może pozytywnie wpłynąć na oskarżonego. Jednocześnie kara ta powinna skłonić oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego, a zwłaszcza do powstrzymania się od popełnienia następnego czynu zabronionego. W takim bowiem przypadku Sąd mógłby, a w niektórych okolicznościach zobligowany byłby do zarządzenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

IV

I-II

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. Sąd zobowiązał oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

W przypadku zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, gdy Sąd nie orzekł środka karnego, istnieje obowiązek nałożenia jednego z obowiązków enumeratywnie wymienionych w art. 72 § 1 k.k.

Wobec oskarżonego orzeczono obowiązek w postaci informowania Sądu o przebiegu okresu próby. W ocenie Sądu jest to obowiązek, który nie spowoduje dodatkowych uciążliwości dla oskarżonego.

V

II

Mając na uwadze skutki zdrowotne, jakie wywołały działania oskarżonego u pokrzywdzonego, na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł od niego na rzecz P. S. (2) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w kwocie 2.500 zł. Sąd doszedł do przekonania, że kwota ta pozostaje adekwatna do stopnia poniesionej krzywdy, nadto pozwoli złagodzić cierpienia pokrzywdzonego i towarzyszące im ujemne następstwa działań oskarżonego. Wysokość orzeczonego środka kompensacyjnego jest dostosowana do stopnia odniesionej krzywdy, a także uwzględnia możliwości zarobkowe oskarżonego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. B.

VI

I-II

O dowodach rzeczowych Sąd orzekł na podstawie art. 230 § 2 k.k. nakazując ich zwrot osobom uprawnionym do ich zwrotu.

J. B.

VII

I-II

Z uwagi na zabezpieczenie śladów kryminalistycznych tj. śladów linii papilarnych, śladu zapachowego, śladu biologicznego należało na podstawie art. 192a § 1 k.p.k. orzec o ich usunięciu z akt sprawy i zniszczeniu.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Co do zasady niedopuszczalne jest orzekanie częściowo zgodnie z przepisami ustawy obowiązującej poprzednio, a częściowo według przepisów ustawy nowej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1970 r., V KRN 402/69, OSNKW 1970, nr 4-5, poz. 37, z glosą W. Woltera, PiP 1971, z. 1; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., V KKN 346/99, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 12, poz. 1), zatem Sąd, orzekając w niniejszej sprawie, w całości zastosował przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w czasie popełniania przypisanych oskarżonemu czynów.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VIII

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 310 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 180 zł tytułem opłaty. Sąd miał na uwadze, że oskarżony J. B. prowadzi działalność gospodarczą, z której osiąga regularne dochody w wysokości ok. 3000 zł miesięcznie. Z uwagi na powyższe brak jest podstaw do obciążania podatników kosztami postępowania wywołanego jego bezprawnymi i zawinionym zachowaniem.

6.  1Podpis