Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 900/22

1.USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. C.

został oskarżony o to, że:

w W. przy ul. (...) działając przy wykorzystaniu takiej samej sposobności w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w dniach: 17-18 grudnia 2020 roku, 3 stycznia 2021 roku, 15 stycznia 2021 roku, 21 stycznia 2021 roku oraz 26 lutego 2021 roku dokonał uszkodzenia pojazdu m-ki F. (...) o nr rej. (...) zaparkowanego na (...) w garażu podziemnym w ten sposób, że pojazdem m-ki R. o nr rej. (...) umyślnie uderzał w/w pojazd, czym spowodował zarysowanie powierzchni lakierniczej na tylnym zderzaku oraz zarysowanie powierzchni lakierniczej i wgniecenia na poszyciu dachu, gdzie wartość strat wyniosła 4.853,70 PLN brutto na szkodę (...) S.A., tj. o czyn z art. 288 §1 kk w zw. z art. 12 §1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Oskarżony M. C. i M. K. (1) użytkują sąsiadujące ze sobą miejsca parkingowe o nr odpowiednio (...), położone w garażu podziemnym, przynależnym do budynku W. Z. W.. Miejsca wyposażone są w podnoszone platformy, nadto w garażu pozostawione jest niewiele miejsca na manewrowanie, co manewrowanie utrudnia, lecz go nie uniemożliwia. Oskarżony na należącym do siebie miejscu parkował samochód m-ki R. (...) o nr rej. (...), M. K. (1) zaś – samochód m-ki F. (...) o nr rej. (...)

Oskarżony pozostawał niezadowolony ze sposobu, w jaki pojazd swój parkował M. K. (1). W efekcie w dn. 17-18 grudnia 2020 roku, 3 stycznia 2021 roku, 15 stycznia 2021 roku, 21 stycznia 2021 roku oraz 26 lutego 2021 roku, podczas jazdy swoim samochodem na terenie garażu, oskarżony każdorazowo uderzał w samochód M. K. (1), powodując zarysowania lakieru na tylnym zderzaku, a także poprzez „wbijanie” samochodu M. K. (1) na platformę wgniecenie i uszkodzenie lakieru na dachu pojazdu.

Koszt naprawy pojazdu został wyceniony na 4.853,70 PLN brutto

- protokół oględzin z zał (k. 5-9, 18-21, 25-26, 33-35, 46-47, 63-64)

- nośnik z nagraniem (k. 11, 31, 44, 65)

- zdjęcie (k. 29, 38-39)

- pismo U. C. (k. 30, 51, 91-92

- pismo A. Bank (k. 43)

- pismo W. Z. W. (k. 72)

- pismo A. (...) (k. 98)

- dokumentacja pojazdu (k. 101-108, 118-123)

- opinia sądowo-psychiatryczna (k. 269-273)

- opinia z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych (k. 297-309)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 61, 115, 250-251)

- zeznania M. K. (1) (k. 247-250, 1v, 2v-3v, 14v, 17, 28-28v, 40v)

- częściowo opinia moto-ekspert (k. 312-315)

- nośnik z nagraniem (k. 316)

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

(k. 61, 115, 250-251)

Sąd obdarzył wyjaśnienia oskarżonego wiarą w takim zakresie, w jakim wynika z nich przyznanie się do najeżdżania na samochód M. K. (1) – w powyższym zakresie wyjaśnieniom tym nie zaprzecza żaden inny dowód. Za niezasługujące na wiarę Sąd uznał natomiast wyjaśnienia te w pozostałym zakresie. Twierdzenie oskarżonego, że nie zamierzał on uszkodzić samochodu M. K. (1) pozostaje wprost sprzeczne ze wskazaniami racjonalnego rozumowania, oczywistym bowiem dla Sądu jest, że uderzenie samochodem w inny samochód może spowodować jego uszkodzenie. Podobnie za nieznajdujące oparcia w pozostałych dowodach Sąd uznał twierdzenia oskarżonego co do trybu życia, jak i podejmowanych na jego szkodę działaniach M. K. (1). Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, Sąd uznał za realizowaną linię obrony.

zeznania

M. K. (1)
(k. 247-250, 1v, 2v-3v, 14v, 17, 28-28v, 40v)

Sąd obdarzył zeznania te wiarą w całości – korespondują one ze złożonymi do akt sprawy nagraniami, jak i opinią biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że świadek jest dla oskarżonego osobą obcą, z tych też przyczyn, zdaniem Sądu, nie miałby on interesu w złożeniu niezgodnych z prawdą; zeznania takie nie znalazłyby wówczas też i potwierdzenia w innych dowodach, tj. nagraniach i opinii biegłego. W tym stanie rzeczy Sąd zeznania świadka uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy, przydatny do poczynienia na tej podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

opinia z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych (k. 297-309

Sąd obdarzył wskazaną opinię wiarą w całości jako pełną, jasną i pozbawioną sprzeczności, zawarte zaś w opinii wnioski Sąd uznał za zrozumiałe i wypływające logicznie z poczynionych przez biegłego ustaleń badawczych. Sąd nie stwierdził błędów w zakresie przeprowadzonych przez biegłego czynności badawczych ani dowolności w zakresie sformułowanych następnie na tej podstawie wniosków, które Sąd uznał za znajdujące oparcie w aktualnych wskazaniach wiedzy. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by opinii tej odmówić wiary.

opinia sądowo-psychiatryczna (k. 269-273

Wskazaną opinię Sąd ocenił analogicznie, jak powyżej, a zdecydowały o tym analogiczne względy. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że opinia biegłych psychiatrów czyni zadość wymogom art. 202 §4 kpk. W tym stanie rzeczy Sąd uznał opinię biegłych za przydatną do poczynienia na tej podstawie ustaleń faktycznych co do zdrowia psychicznego oskarżonego i jego poczytalności w odniesieniu do zarzuconego mu czynu.

opinia moto-ekspert

(k. 312-315)

Sąd za wiarygodne uznał poczynione przez autora opinii ustalenia co do wymiarów poszczególnych elementów miejsc parkingowych – w powyższym zakresie ustaleniom tym nie zaprzecza żaden dowód. Podobnie za wiarygodne Sąd uznał twierdzenie, że miejsca te dają możliwość manewrowania, choć jest ona utrudniona. Poza zakresem swoich rozważań Sąd pozostawił natomiast sformułowane przez autora opinii wnioski co do naruszenia jakichkolwiek przepisów przez osoby parkujące na poszczególnych miejscach, to zaś jako wkraczające na obszar prawa, nie zaś faktów.

pozostałe dowody i dokumenty jw.

Sąd obdarzył dowody te wiarą w całości, to zaś jako dołączone do akt sprawy zgodnie z prawem, a dokumenty urzędowe sporządzone przez osoby uprawnione stosownie do przepisów, regulujących ich formę i treść. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym i dokumentom odmówić wiary.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

opinia antropologiczna

(k. 83-86)

Z racji faktu, że opinia nie zawiera wniosków co do osoby widocznej na nagraniach Sąd uznał ją za nieprzydatną do poczynienia na tej podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięciaz wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Rodzajowym przedmiotem ochrony przestępstwa, przewidzianego w art. 288 §1 kk, jest mienie w szerokim znaczeniu tego terminu - stosownie do art. 44 kc mieniem jest własność i inne prawa majątkowe; szczególnym przedmiotem ochrony kk jest zaś własność, posiadanie oraz inne prawa do rzeczy.

Zachowanie sprawcy przestępstwa określonego w art. 288 §1 kk przybierać może różne formy, wyliczone w powołanym przepisie, i polegać na niszczeniu, uszkadzaniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy - oddziaływanie na cudzą rzecz w inny sposób nie wypełnia znamion typu czynu zabronionego, o którym mowa w art. 288 §1 kk. Różnica między zachowaniem polegającym na zniszczeniu rzeczy, a zachowaniem stanowiącym jej uszkodzenie, sprowadza się przede wszystkim do natężenia skutku wywołanego przez zachowanie sprawcy. Czynności sprawcze charakterystyczne dla poszczególnych odmian przestępstwa uszkodzenia rzeczy mogą mieć zbliżony bądź wręcz identyczny kształt, zaś o zaliczeniu zachowania do kategorii zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatnym do użytku przesądzać będzie wywołany przez sprawcę skutek. Przepis wymaga przy tym, aby zachowanie zwrócone było przeciwko cudzej rzeczy.

Między zachowaniem sprawcy, a skutkiem, zachodzić musi powiązanie przyczynowe. W wypadku czynności wykonawczej, przyjmującej formę działania, wykazanie tego powiązania (związku przyczynowego) opiera się na tzw. teście warunku właściwego - innymi słowy, konieczne jest ustalenie, że w świetle aktualnego stanu wiedzy podjęte przez sprawcę działanie uznane być może za doprowadzenie do rezultatu, stanowiącego skutek przestępstwa.

Typ czynu zabronionego, o którym mowa w art. 288 §1 kk, ma charakter umyślny. Umyślność może wystąpić zarówno w formie zamiaru bezpośredniego, jak i wynikowego. Dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma przy tym znaczenia cel i motywacja sprawcy. Sprawca musi obejmować umyślnością desygnaty wszystkich znamion typu czynu zabronionego, w tym także skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku rzeczy, w stosunku do której podejmuje swoje zachowanie. W wypadku zachowania, objętego formą zamiaru bezpośredniego, w płaszczyźnie intelektualnej sprawca musi mieć świadomość, że jego zachowanie prowadzić będzie do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzą rzecz lub świadomość możliwości doprowadzenia do takich stanów rzeczy w wyniku przedsiębranego zachowania. W płaszczyźnie woluntatywnej uświadomione elementy zachowania sprawcy muszą być objęte wolą w postaci chęci wywołania uświadomionych stanów rzeczy. W przypadku działania umyślnego, gdy umyślność występuje w formie zamiaru wynikowego, sprawca w płaszczyźnie intelektualnej musi mieć świadomość możliwości doprowadzenia swoim zachowaniem do zniszczenia, uszkodzenia lub uczynienia niezdatną do użytku cudzej rzeczy, oraz w płaszczyźnie woluntatywnej godzić się na zrealizowanie uświadomionych elementów (vide Dąbrowska-Kardas M., Komentarz, Zakamycze 2006).

W realiach niniejszej sprawy Sąd uznał za udowodnione, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzuconego mu czynu. Okoliczność, że samochód oskarżonego uderzał w pojazd użytkowany przez M. K. (1) wynika wprost zarówno z wyjaśnień samego oskarżonego, jak i złożonych do akt sprawy nagrań. Okoliczność, że uderzenia te nie mają charakteru jednostkowego, lecz w widoczny sposób oskarżony po pierwszym uderzeniu zatrzymywał się, cofał, i uderzał w pojazd m-ki F. ponownie, dowodzi, że działanie oskarżonego było intencjonalne i podejmowane całkowicie świadomie. Sąd za niewiarygodne uznał, by działanie to podyktowane było blokowaniem oskarżonemu wyjazdu przez M. K. (1) – powyższe pozostaje wprost sprzeczne z treścią nagrań. Oczywistym w świetle wskazań wiedzy dla Sądu pozostaje, że – jak była o tym mowa powyżej – uderzenie samochodem w inny pojazd co najmniej może spowodować jego uszkodzenie, czego oskarżony, jak kierowca, musiał być świadomy. Już samo działanie z zamiarem ewentualnym jest wystarczające dla wyczerpania znamion przestępstwa z art. 288 §1 kk.

Sąd, w oparciu o opinię biegłego z zakresu ruchu drogowego, uznał za udowodniony również związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy działaniem oskarżonego, a powstaniem szkody w pojeździe użytkowanym przez M. K. (1). Nawet gdyby przyjąć na podstawie złożonego do akt sprawy nagrania z rozprawy w innym postępowaniu, że do powstania szkód w ogólności dochodziło również w innych okoliczności, to Sąd wykluczył, by w innych okolicznościach powstały również szkody, korespondujące - zgodnie z opinią biegłego – z działaniem oskarżonego, ujawnionym na nagraniach w sprawie niniejszej.

Oceny powyższej nie zmienia miejsce, względnie sposób, w jaki zaparkowany był samochód m-ki F.. O ile oskarżony pozostawał w przekonaniu o naruszeniu przepisów ruchu drogowego przez kierowcę tegoż pojazdu, co z kolei uniemożliwiałby mu wyjazd, względnie dojazd do swojego miejsca parkingowego, winien on był powiadomić o tym choćby Straż Miejską czy Policję, względnie administrację WM, które to organy podjęłyby stosowną interwencję. Okoliczność, że oskarżony podjął się manewru opuszczenia miejsca parkingowego, czy też wjazdu na to miejsce, nałożyła na niego obowiązek wykonania manewru tego w sposób bezpieczny. Nie sposób zgodzić się z poglądem, że niewłaściwe parkowanie rodzi po stronie innych osób prawo do samosądu, polegającego na uszkodzeniu źle zaparkowanego samochodu.

Podobnie oceny tej nie zmienia treść złożonego do akt nagrania z innego toczącego się postępowania – fakt, że sam M. K. (1), względnie jego żona dostrzegli trudności w parkowaniu w garażu ze względu na jego konstrukcję i wymiary miejsc parkingowych, żadną miarą nie upoważniała oskarżonego do powodowania szkód na użytkowanym przez w/wymienionych samochodzie.

W odniesieniu do wartości szkody Sąd stanął na stanowisku, że skoro podana w kalkulacji naprawy kwota jest kwotą, jaką pokrzywdzony musiałby uiścić, by naprawić spowodowane przez oskarżonego uszkodzenia, kwota ta jest w realiach niniejszej sprawy wartością poniesionej przez niego szkody.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

I

Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego z art. 288 §1 kk za znaczny. Oskarżony działaniem swoim naruszył dobro w postaci własności osoby uprawnionej (początkowo (...) S.A, potem własność ta przeszła na M. K. (1)) i możliwość swobodnego władania należącą do niego rzeczą w stanie nieuszkodzonym przez osoby trzecie, działając przy tym w sposób przemyślany, o czym świadczy uszkodzenie samochodu „w kilku etapach” – poprzez kilkukrotne uderzanie. Motywacja oskarżonego była, zdaniem Sądu, jedynie motywacją o charakterze odwetowym – oskarżony chciał zamanifestować swoje niezadowolenie z powodu błędnej w jego ocenie techniki parkowania pojazdu, użytkowanego przez M. K. (1).

Analogicznie Sąd ocenił stopień zawinienia oskarżonego. Oskarżony działał umyślne, Sąd zaś nie stwierdził żadnych okoliczności wyłączających winę bądź bezprawność działania. Oskarżony miał przy tym niczym nieograniczoną możliwość zachować się zgodnie z prawem, czego nie uczynił.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego i stopień jego zawinienia, ocenione w powołany powyżej sposób, Sąd poczytał za okoliczności obciążające oskarżonego. Jako okoliczność taką Sąd poczytał również, iż kwota szkody, tj. 4.853,70 PLN brutto, choć stosunkowo niewysoka, to jednak znacznie przewyższa kwoty, jakimi swobodnie może dysponować większość obywateli polskich.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego, a także fakt, że uszkodzenia spowodowane przez oskarżonego nie uniemożliwiały poruszania się samochodem.

Całość powołanych okoliczności skłoniła Sąd do przyjęcia, że kara pozbawienia wolności, w wypadku jej wymierzenia, byłaby karą rażąco niewspółmiernie surową, jednocześnie jednak - że kara grzywny byłaby karą niewspółmiernie łagodną, nieodpowiadającą stopniowi winy oskarżonego i stopniowi społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu. Równocześnie Sąd stanął na stanowisku, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara, która będzie stanowiła realną dolegliwość. Dlatego też Sąd zdecydował, że kara ograniczenia wolności będzie karą adekwatną, dolegliwą w stopniu gwarantującym osiągnięcie wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych, jednocześnie jednak nie będzie karą nadmiernie surową, przy czym Sąd uznał, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu, w tym powodująca nim motywacja, przemawia za uznaniem, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara znacznie powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Dlatego też Sąd stanął na stanowisku, że kara 8 miesięcy ograniczenia wolności połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w skali miesiąca osiągnie wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, zaś stanowiący element kary obowiązek świadczenia pracy pozwoli oskarżonemu w sposób rzeczywisty odczuć, iż czynem swoim zaatakował on przedmiot własności osoby trzeciej. Okres, na jaki opiewa wymiar kary, jest zdaniem Sądu wystarczająco długi, by uświadomić oskarżonemu, że popełnianie przestępstw jest nieopłacalne, podobnie jak nieopłacalne jest działanie stanowiące swoisty „samosąd”.

Wobec faktu, że szkoda zaistniała w samochodzie, stanowiącym obecnie własność M. K. (2), stanowi przedmiot toczącego się odrębnie postępowania cywilnego, Sąd na podstawie art. 415 §1 kpk odstąpił od orzekania w powyższym zakresie.

Sąd uznał też przepis art. 37a §1 kk w brzmieniu obowiązującym w dacie orzekania za względniejszy, skoro nie przewiduje on obowiązku orzeczenia dodatkowych dolegliwości obok kary.

1.KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych. Sąd w pełni podzielił stanowisko, iż regułą winno być obciążenie skazanych kosztami procesu, zaś czymś wyjątkowym zwolnienie od ponoszenia tych kosztów. Zwolnienie takie może nastąpić jedynie przy zaistnieniu przesłanek wskazanych w art. 624 §1 kpk, gdy istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie tych kosztów byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również wtedy, gdy przemawiają za tym względy słuszności (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dn. 28.06.2012r. o sygn. I AKa 98/12, LEX nr 1217813). W realiach niniejszej sprawy Sąd okoliczności takich nie stwierdził.

1.1Podpis