Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 891/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

P.

K.

został oskarżony o to, że:

w dn. 25.02.2020r. ok. godz. 12.00 na parkingu przy ul. (...) w W. zaatakował J. P., zadając mu cios ręką zawiniętą w pięść w lewy policzek, w wyniku czego J. P. doznał obrażeń w postaci otarcia naskórka na twarzy, dwóch zaopatrzonych szwami chirurgicznymi ran w obrębie błony śluzowej wargi górnej i policzka lewego oraz ukruszenia korony zęba 22, co spowodowało rozstrój zdrowia lub naruszenie czynności narządu ciała na czas nieprzekraczający 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 §2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dn. 25.02.2020r. ok. godz. 12.00 J. P., jak i oskarżony P. K. przyjechali na teren parkingu, przylegającego do składu budowlanego przy ul. (...) w W.. P. K. jako pierwszy znalazł się na terenie parkingu i dostrzegłszy wolne miejsce parkingowe przejechał kawałek dalej, przygotowując się do wjazdu na miejsce to tyłem. W tym czasie w pobliże tego samego miejsca podjechał także J. P., który widząc cofający samochód najpierw zatrąbił na oskarżonego, potem zaś sam wjechał na wolne miejsce parkingowe. Oskarżony, widząc to, opuścił szybę w samochodzie i zaczął ubliżać w/wymienionemu, w odpowiedzi na co J.
P. wysiadł z samochodu i podszedł do samochodu oskarżonego. Wówczas oskarżony również wysiadł ze swojego samochodu i uderzył J. P., w wyniku czego doznał on otarć naskórka, dwóch ran w obrębie jamy ustanej oraz ukruszenia korony zęba 22. Obrażenia nie wymagały hospitalizacji i po założeniu dwóch szwów chirurgicznych J. P. został wypisany do domu.

Powołany stan faktyczny Sąd ustali na podstawie niżej wymienionych dowodów:

- częściowo wyjaśnienia P. K. (k. 117, 119)

- zeznania J. P. (k. 21v, 118-119)

- zeznania R. H. (k. 153)

- dokumentacja lekarska (k. 5-9)

- kopia notatnika służbowego (k. 28-31)

- opinia sadowo-lekarska (k. 100-101, 136)

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia

P. K.

(k. 117, 119)

Sąd w przeważającej części obdarzył wyjaśnienia oskarżonego wiarą – pozostają one zgodne z zeznaniami J. P., jak i pozostałym materiałem dowodowym co do samego faktu uderzenia w/wymienionego, jak i konfliktu na tle zajęcia miejsca parkingowego; w tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by wyjaśnieniom tym co do powołanych kwestii odmówić wiary.

Za niezasługujące na przymiot wiarygodności natomiast Sąd uznał twierdzenie oskarżonego, że uderzył on J. P., gdy ten otworzył drzwi do jego samochodu, jak i by nie widział on u w/wymienionego krwi – pierwszą ze wskazanych okoliczności Sąd uznał za sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i logicznego rozumowania, drugą zaś za sprzeczną z treścią opinii biegłego, jak i zeznaniami R. H.. Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego w powołanym zakresie Sąd miał na uwadze, że gdyby faktycznie oskarżony otworzył drzwi w pojeździe J. P. – które wszak każdy kierowca ma możliwość zablokować – to na wysokości ręki kierowcy znalazłby się jego tułów, nie zaś twarz. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że gdyby oskarżony faktycznie uderzył J. P. prawą ręką (k. 117), tj. ręką od strony pasażera, zasięg uderzenia w oczywisty sposób uległby skróceniu, skoro podejście do samochodu od strony kierowcy oznacza podejście od strony lewej. W tym stanie rzeczy Sąd wykluczył, aby uderzając w sposób przez siebie opisany oskarżony był w stanie spowodować obrażenia, opisane w dokumentacji lekarskiej, jak i w zeznaniach R. H.. Powstanie obrażeń takich jawi się jednak jako zgodne ze wskazaniami wiedzy, jeśli przyjąć w powyższym zakresie wersję wydarzeń, opisaną w zeznaniach J. P..

W odniesieniu do tej części wyjaśnień oskarżonego, w której wskazał on, że nie widział u J. P. krwi, Sąd miał na uwadze, jak była o tym mowa, ich sprzeczność z treścią dokumentacji lekarskiej, jak i treścią zeznań R. H.. Sąd uznał za sprzeczne ze wskazaniami racjonalnego rozumowania, by J. P. udał się do Szpitala (...) i zdecydował o poddaniu badaniu, jak i założeniu szwu, gdyby nie miał obrażeń, względnie – by sam sobie obrażenia te zadał.

Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, Sąd uznał za realizowaną linię obrony.

zeznania

J. P.

(k. 21v, 118-119)

Sąd obdarzył zeznania powyższe wiarą co do opisanego przez świadka przebiegu wypadków, przy czym w odniesieniu do kwestii opuszczenia przez świadka swego samochodu Sąd dał wiarę zeznaniom, złożonym bezpośrednio po zdarzeniu, uznając, że wówczas jego przebieg w pamięci świadka był świeży, a tym samym precyzyjnie potrafił on odtworzyć jego przebieg. Dodatkowo Sąd uznał zeznania te za znajdujące potwierdzenie w pozostałych dowodach, tj. dokumentacji lekarskiej, opinii sądowo-lekarskiej i zeznaniach R. H. – w tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiary.

zeznania

R. H.

(k. 153)

Sąd uznał zeznania te za wiarygodne w całości – świadek wprawdzie nie był bezpośrednim obserwatorem zdarzenia, jednak mimo częściowej niepamięci był w stanie odtworzyć obrażenia, widziane u J. P.. Pomimo wskazania świadka, że oskarżony jest mu znany z racji zatrudnienia w przeszłości u wspólnego pracodawcy, okoliczność ta, w ocenie Sądu, pozostała bez wpływu na treść złożonych przez świadka zeznań. Sąd nie znalazł podstaw, by zeznaniom tym odmówić wiary.

opinia sadowo-lekarska (k. 100-101, 136)

Sąd obdarzył opinię powyższą wiarą w całości – pozostaje ona pełna, jasna, spójna i pozbawiona sprzeczności, a zawarte w niej wnioski są zrozumiałe i znajdują oparcie w aktualnych wskazaniach wiedzy medycznej. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by opinii tej odmówić wiary.

dokumentacja lekarska (k. 5-9)

kopia notatnika służbowego (k. 28-31)

Sąd obdarzył wskazane dowody wiarą – zostały one zgromadzone zgodnie z prawem, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do regulacji, określających ich formę i treść, stanowiąc tym samym wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by dowodom tym i dokumentom odmówić wiary.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięciaz wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przestępstwo z art. 157 §2 kk charakteryzuje się spowodowaniem skutku w postaci spowodowania lekkiego uszczerbku na zdrowiu. Sam czas trwania naruszenia lub rozstroju nie wystarczy do zakwalifikowania czynu sprawcy na podstawie tego przepisu, owo naruszenie lub rozstrój muszą być znaczące, istotnie utrudniać prawidłowe funkcjonowanie narządów - do znamion przestępstwa z art. 157 §2 kk należy skutek w postaci naruszenia czynności ciała lub rozstroju zdrowia na czas nie dłuższy niż siedem dni. Minimalny czas trwania tego naruszenia pozwala odróżnić powyższe przestępstwo od naruszenia nietykalności cielesnej (art. 217 kk). Przestępstwo z art. 157 §2 kk można przypisać tylko tej osobie, która swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała konkretne obrażenia, powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej, niż siedem dni (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dn. 29.11.2011r. o sygn. II AKa 151/10, KZS 2011, z. 3, poz. 40). Przestępstwo z art. 157 §2 kk jest przestępstwem powszechnym, które może zostać popełnione umyślnie, w obu postaciach zamiaru (vide B.-K. M, Komentarz, Lex 2013).

Sąd stanął na stanowisku, że oskarżony P. K. zachowaniem swoim wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 157 §2 kk, to zaś poprzez uderzenie J. P. w twarz, co spowodowało przede wszystkim rany w obrębie jamy ustnej oraz ukruszenie zęba. Oskarżony w powyższym zakresie działał umyślnie, z zamiarem co najmniej ewentualnym – oskarżony, jako osoba dojrzała, o znacznym stopniu doświadczenia życiowego, miał świadomość skutku uderzenia człowieka pięścią w rejon twarzoczaszki, tym samym co najmniej godził się on na to, że uderzeniem takim spowoduje on naruszenie czynności umiejscowionych tam organów, to zaś w sposób znacznie wykraczający poza dolegliwość, o której mowa w art. 217 §1 kk. Oczywistym dla Sądu pozostaje, że każdy człowiek od najmłodszych lat jest świadomy wrażliwego charakteru narządów, usytuowanych w obrębie twarzy oraz konieczności szczególnej ich ochrony przed uszkodzeniami. Uderzenie właśnie na wysokości twarzy, nie zaś w kierunku innych partii ciała, jak choćby na wysokości szyi, klatki piersiowej czy rąk świadczy zdaniem Sądu jednoznacznie o woli oskarżonego zaatakowania właśnie jednego z najwrażliwszych elementów twarzy, jakim jest jama ustna i umiejscowione w niej zęby.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej orazzwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

I

Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości zarzuconego P. K. czynu za znaczny. Sąd w powyższym zakresie uwzględnił, że oskarżony działaniem swoim naruszył dobro w postaci zdrowia J. P., tj. dobro, stojące w hierarchii dóbr chronionych prawem zaraz za życiem ludzkim. Podobnie Sąd nie mógł pominąć, że oskarżony działaniem swoim spowodował u J. P. wymierny rozstrój zdrowia, w tym ukruszenie zęba. Sąd miał na uwadze, że J. P. nie doznał wprawdzie żadnych obrażeń, skutkujących zagrożeniem życia, jednak bezspornie doznał wymiernych dolegliwości bólowych.

Stopień zawinienia oskarżonego Sąd uznał za znaczny, jednak podlegający miarkowaniu. Zarzucony mu czyn popełniony został wprawdzie umyślnie, a oskarżony zaś był w pełni swego przestępnego działania świadomy – Sąd nie stwierdził jakichkolwiek okoliczności, wyłączających bezprawność albo winę, jednocześnie jednak Sąd nie mógł pominąć, że przebieg wydarzeń zapoczątkowany został przez J. P., który najpierw zajął miejsce parkingowe, co do którego widział, że zamierza na nie wjechać inny kierowca, potem zaś wdał się w wymianę zdań z oskarżonym. W tym stanie rzeczy Sąd stanął na stanowisku, że stopień zawinienia oskarżonego winien ulec miarkowaniu.

Oceniony w sposób wskazany powyżej stopień winy i znaczny stopień społecznej szkodliwości Sąd poczytał za okoliczności obciążające oskarżonego.

Za okoliczność łagodzącą Sąd poczytał, że J. P. wskutek wydarzeń, stanowiących przedmiot przedstawionego oskarżonemu zarzutu, nie odniósł uszczerbku na zdrowiu, upośledzającego jakąkolwiek aktywność życiową. Za okoliczność taką Sąd poczytał także dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Całość powołanych powyżej okoliczności obciążających skłoniła Sąd do uznania, iż w sprawie niniejszej oskarżonemu winna zostać wymierzona kara znacznie powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Jednocześnie jednak powołane powyżej okoliczności łagodzące skłoniły Sąd do uznania, że wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów stawianych wymiarowi kary będzie wymierzenie kary o charakterze wolnościowym. W efekcie Sądu stanął na stanowisku, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na 10 PLN. Sąd stanął na stanowisku, że wskazany powyżej wymiar kary będzie dla oskarżonego z jednej strony realnie odczuwalny, a tym samym uświadomi oskarżonemu, że czyn jego spotkał się z wymiernym potępieniem ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając w ten sposób wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, a w efekcie powstrzyma oskarżonego od naruszenia prawa w przyszłości, z drugiej zaś strony nie przekroczy stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu. Sąd stanął też na stanowisku, że orzeczona w powyższym wymiarze kara będzie stanowiła również czytelny sygnał dla innych potencjalnych sprawców przestępstw, że działania sprzeczne z prawem pozostają nieopłacalne i każdorazowo spotkają się z wymierną reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając tym samym cele stawiane wymiarowi kary w zakresie prewencji ogólnej i wpływając na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze konieczność osiągnięcia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych Sąd uznał za celowe także nałożenie na oskarżonego obowiązku zadośćuczynienia J. P. za doznaną krzywdę. Sąd w powyższym kontekście wziął pod uwagę, że zgodnie z dominującym poglądem krzywda stanowi niemajątkowy skutek naruszenia dóbr osobistych, polegający nie tylko na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach, bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale pozostaje związana też z dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu w wyglądzie, mobilności, poczuciu osamotnienia, nieprzydatności społecznej bądź nawet wykluczenia. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie przykrych doznań. Służyć temu ma nie tylko udzielenie pokrzywdzonemu należnej satysfakcji moralnej w postaci uznania jego krzywdy wyrokiem sądu, ale także zobowiązanie do świadczenia pieniężnego, które umożliwi pełniejsze zaspokojenie potrzeb i pragnień pokrzywdzonego lub wesprze realizację wskazanego przez niego celu społecznego (vide uchwała Sądu Najwyższego (Pełna Izba Cywilna) z dn. 08.12.1973r. o sygn. III CZP 37/73, OSN 1974, nr 9, poz. 145; wyrok Sądu Najwyższego z dn. 22.05.1990r. o sygn. II CR 225/90, LEX nr 9030; A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010). Mając na uwadze całość materiału dowodowego, który Sąd obdarzył wiarą, w ocenie Sądu bezspornym pozostaje, że J. P. doznał ze strony oskarżonego krzywdy, jednocześnie jednak Sąd nie mógł pominąć znacznego stopnia przyczynienia się w/wymienionego do zaistniałego zdarzenia. W tym stanie rzeczy Sąd doszedł do przekonania, że kwota 100 PLN pozostaje adekwatna do stopnia poniesionej przez w/wymienionego krzywdy, nadto jest to kwota ekonomicznie odczuwalna, co pozwoli, zdaniem Sądu, złagodzić jego cierpienia i towarzyszące im ujemne następstwa w sferze fizycznej oraz psychicznej. Zdaniem Sądu wskazana kwota spełni tym samym funkcję kompensacyjną i stanowić będzie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionychw innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowałokreślonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt. 1 kpk, a także na podstawie art. 628 kpk.

6.  1Podpis