Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

1. III K 797/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M.

R.

został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 2 maja 2022 r w W. przy ul. (...) dokonał włamania do skrytki nr (...) w paczkomacie nr (...) poprzez wyłamanie drzwiczek łomem, a następnie dokonał zaboru w celu przewłaszczenia z jej wnętrza paczki o nr (...) z zawartością obiektywu fotograficznego marki (...) o nr seryjnym (...) o wartości 4 590 zł na szkodę firmy K. (...) oraz usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do skrytki nr (...) znajdującej się w tym samym paczkomacie poprzez wyłamanie drzwiczek łomem przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na brak we wnętrzu skrytki przedmiotu nadającego się do popełnienia przestępstwa czym spowodował straty w wysokości 4 590 zł na szkodę firmy K. (...) oraz straty w wysokości 547,47 zł na szkodę (...) sp. z o.o. powstałej wskutek uszkodzenia paczkomatu,

tj. o czyn z art. 279 §1 kk w zb z art. 13 §2 kk w zw. 279 §1 kk w zw z art. 11 § 2 kk

II.  dniu 22 kwietnia 2022 r. w W. przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał włamania do skrytek paczkomatu nr (...) poprzez wyłamanie drzwiczek łomem a następnie zaboru w celu przywłaszczenia paczek a w tym:

- ze skrytki nr (...)- paczki o nr (...) z zawartością aparatu cyfrowego N. (...) w zestawie z ładowarką i akumulatorem o wartości 4317,50 zł na szkodę firmy F. (...),

- ze skrytki nr (...) - paczki o nr (...) z zawartością aparatu cyfrowego N. (...) o numerze seryjnym (...), obiektywu N. mm SE o numerze seryjnym (...) oraz osłoną (...) o łącznej wartości 4 888 zł na szkodę firmy (...),

oraz

usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do skrytki nr (...) znajdującej się w tym samym paczkomacie poprzez wyłamanie drzwiczek łomem przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na brak we wnętrzu skrytki przedmiotu nadającego się do popełnienia przestępstwa czym spowodował straty na szkodę w/w firm oraz straty o wartości 1435,65 na szkodę (...) sp. z o.o. powstałej w wyniku uszkodzenia paczkomatu,

tj. o czyn z art. 279 §1 kk w zb. z art. 13 §2 kk w zw. z art. 279 §1 kk zw. z art. 12 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk

III.  w dniu 8 maja 2022 r w W. przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru usiłował dokonać kradzieży z włamaniem paczki znajdującej się w skrytce nr (...) paczkomatu nr (...) poprzez wyłamanie łomem drzwiczek przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na brak we wnętrzu skrytki przedmiotu nadającego się do popełnienia przestępstwa oraz usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do skrytki nr(...) znajdującej się w tym samym paczkomacie przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na to, że zabezpieczenia skrytki nie pokonał, czym spowodował straty o wartości 1577,60 zł powstałej w wyniku uszkodzenia paczkomatu na szkodę (...) sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 13 §2 kk w zw. z art. 279 §1 kk w zw. z art. 12 §1 kk

IV.  w dniu 3 marca 2022 r w W. przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał włamania do skrytek paczkomatu nr (...) poprzez wyłamanie drzwiczek łomem a następnie zaboru w celu przywłaszczenia paczek a w tym:

- ze skrytki nr (...) - paczki o nr (...) z zwartością zegarka (...) o wartości 4004 zł na szkodę nadawcy (...)

- ze skrytki nr (...) - paczki o nr (...) z zawartością obiektywu fotograficznego (...) o wartości 4 310,40 zł na szkodę finny F. (...)

oraz

usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do skrytki nr (...) znajdującej się w tym samym paczkomacie poprzez wyłamanie drzwiczek łomem przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na brak we wnętrzu skrytki przedmiotu nadającego się do popełnienia przestępstwa czym spowodował straty na szkodę w/w firm oraz straty o wartości 943,53 zł na szkodę (...) sp. z o.o. powstałej w wyniku uszkodzenia paczkomatu,

tj. o czyn z art. 279 §1 kk w zb. z art. 13 §2 kk w zw. z art. 279 §1 kk zw. z art. 12 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk

V.  w dniu 17 kwietnia 2022 r w W. przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał włamania do skrytek paczkomatu nr (...) poprzez wyłamanie drzwiczek łomem a następnie zaboru w celu przywłaszczenia paczek a w tym:

- ze skrytki nr (...) paczki o nr (...) z zawartością aparatu C. lustrzanka (...) + 4-5.6 (...) o wartości 4471 zł na szkodę nadawcy (...),

- ze skrytki (...) - paczki o nr (...) z zawartością telefonu komórkowego S. (...) o wartości 4188 zł na szkodę nadawcy (...) sp. z o.o.

oraz

usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do skrytki nr (...) i (...) znajdujących się w tym samym paczkomacie poprzez wyłamanie drzwiczek łomem przy czym czynu tego nie dokonał z uwagi na brak we wnętrzu skrytek przedmiotów nadających się do popełnienia przestępstwa czym spowodował straty na szkodę w/w firm oraz straty o wartości 648.70 zł na szkodę (...) sp. z o.o. powstałej w wyniku uszkodzenia paczkomatu,

tj. o czyn z art. 279 §1 kk w zb. z art. 13 §2 kk w zw. z art. 279 §1 kk zw. z art. 12 §1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

VI.  w dniu 29 kwietnia 2022 r. w W. przy (...) w lombardzie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem firmę (...) w kwocie 1500 PLN poprzez zawarcie umowy sprzedaży o nr (...) i wprowadzenie w błąd pracownika lombardu co do faktu własności i pochodzenia mienia będącego przedmiotem umowy w postaci telefonu komórkowego m-ki S. (...), posługując się przy tym podrobionym przez siebie dokumentem w postaci faktury, czym działał na szkodę (...),

tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zb z art. 270 §1 kk w zw z art. 11 §2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na początku marca 2022r. oskarżony M. R. za pośrednictwem sklepu internetowego, prowadzonego przez D. S., prowadzącego działalność pod firmą (...), zamówił zegarek (...). Zegarek miał zostać przesłany za pośrednictwem spółki (...) do paczkomatu, zaś wydanie przysyłki nastąpić miało za pobraniem. Zamawiając zegarek oskarżony użył danych (...). Zegarek został faktycznie wysłany do paczkomatu oznaczonego symbolem (...) przy ul. (...) w W. i umieszczony w skrytce nr (...), o czym oskarżony został powiadomiony przez aplikację na telefonie. W efekcie oskarżony przyjechał pod paczkomat i za pomocą łomu włamał się do skrytki nr (...), zabierając paczkę, a także do skrytki nr (...), w której umieszczona została przesyłka, nadana przez (...)., z zawartością obiektywu fotograficznego (...) dla odbiorcy J. K. (2), który, nie otrzymawszy przesyłki, zareklamował fakt ten u nadawcy przesyłki. Dodatkowo oskarżony włamał się do skrytki nr (...), jednak była ona pusta. Wówczas oskarżony oddalił się od paczkomatu.

W połowie kwietnia 2022r. oskarżony za pośrednictwem sieci internet, podając dane P. S., zamówił telefon komórkowy S. (...) o wartości 4.188 PLN – sprzedawcą telefonu była spółka (...) sp. z.o.o. Przesyłka, po jej skompletowaniu, została nadana za pobraniem do poczkomatu nr (...), usytuowanego przy ul. (...) w W. i umieszczona w skrytce nr (...). Wykorzystując te same dane osobowe oskarżony w kwietniu 2022r. zamówił także w analogicznej formie aparat C. lustrzanka (...) + 4-5.6 (...) o wartości 4.471 PLN, którego sprzedawcą była firma (...). Przesyłka została nadana przez sprzedawcę w dn. 14.04.2022r. i umieszczona skrytce nr (...). O powyższym oskarżony został powiadomiony za pośrednictwem aplikacji w telefonie. W efekcie oskarżony w dn. 17.04.2022r przyjechał pod paczkomat i przy pomocy łomu włamał się do w/wym. skrzynek, zabierając z nich przesyłki, a także włamał się do skrytek nr (...) i (...), jednak były one puste. Wówczas oskarżony oddalił się od paczkomatu.

W dniu 29 kwietnia 2022r. oskarżony z telefonem m-ki S. (...) udał się do usytuowanego przy (...) lombardu, prowadzonego pod firmą „(...)”. Oskarżony dodatkowo miał przy sobie wykonaną przez sobie w oparciu o ściągnięty z internetu szablon fakturę, mającą dowodzić nabycia telefonu w dn. 28.07.2021r. z sieci sklepów (...) za cenę 4.599 PLN przez osobę o danych L. K.. W lombardzie oskarżony zastawił telefon za kwotę 1.500 PLN, zawierając umowę sprzedaży o nr (...).

W połowie kwietnia 2022r. oskarżony zamówił również za pośrednictwem sieci internet aparat cyfrowy N. (...) o numerze seryjnym (...), obiektyw N. mm SE o numerze seryjnym (...) oraz osłonę (...) o łącznej wartości 4.888 PLN, której sprzedawcą był T. Ś., prowadzący działalność pod firmą (...), jak i aparat cyfrowy N. (...) w zestawie z ładowarką i akumulatorem o wartości 4317,50, której sprzedawcą była spółka (...). Obydwa zamówienia oskarżony złożył, podając dane P. B.; obydwie przesyłki zostały dostarczone do (...) przy ul. (...) jako przesyłki pobraniowe i umieszczone w skrytkach nr – odpowiednio - (...) i (...), o czym oskarżony został powiadomiony za pośrednictwem aplikacji w telefonie. W efekcie dn. 22 kwietnia 2022r. oskarżony przyjechał pod paczkomat i łomem wyłamał drzwi do w/w skrytek, zabierając przesyłki, jak i dodatkowo w ten sam sposób włamał się do skrytki nr (...), która jednak była pusta.

Na początku maja 2022r. oskarżony zamówił także, w sposób analogiczny jak poprzednio, obiektyw fotograficzny marki (...) o nr seryjnym (...) o wartości 4.590 PLN, posługując się danymi odbiorcy (...). Sprzedawcą towaru była spółka (...) Przesyłka ta w dn. 02.05.2022r. została dostarczona do skrytki nr (...) w paczkomacie nr (...) przy ul. (...). W tym samym dniu oskarżony przyjechał pod paczkomat i za pomocą łomu włamał się do w/wym. skrytki, zabierając przesyłkę, jak i otworzył łomem skrytkę nr (...), jednak okazała się ona pusta.

W dniu 8 maja 2022r. oskarżony przyjechał pod paczkomat nr (...), usytuowany przy ul. (...) w W.; tam oskarżony łomem otworzył skrytkę nr (...), która jednak okazała się pusta, następnie zaś usiłował w ten sam sposób otworzyć skrytkę nr (...), jednak nie pokonał mechanizmu zamknięcia.

Powołany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

- protokół zatrzymania osoby (k. 3)

- protokół zatrzymania rzeczy z zał. (k. 6-8, 13-17)

- protokół przeszukania (k. 9-12, 18-20)

- zawiadomienie z zał. (k. 26-32, 124-133, 146-151)

- protokół oględzin z zał. (k 35-74, 82-113, 156-157, 164-168)

- dokumentacja przesyłki (k. 118, 139-142, 206-208, 222, 234, 236, 238, 240, 242, 251-254, 258-261, 273, 342-347, 5000-501)

- dokumentacja (...) sp. z o.o. (k. 276-281, 327-331, 494-498, 543-570)

- zeznania świadków:

⚫

P. P. (k. 24-25, 114v-115, 600-601)

⚫

K. N. (k. 76, 601)

⚫

M. C. (k. 116v)

⚫

S. S. (k. 135, 153)

⚫

M. W. (k. 204v, 602)

⚫

J. S. (k. 267v, 602-603)

⚫

D. S. (k. 245v, 602 – dane 3.4, T. K. , pobranie)

⚫

T. M. (k. 256v-257

⚫

J. K. (3) (k. 321v-322, 599-560)

⚫

Ł. G. (k. 338v)

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k. 162, 179v-180, 517, 603)

- opinia psychiatryczno-psychologiczna (k. 305-312)

- dokumentacja lekarska (k. 314-315, 357)

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

Sąd obdarzył wyjaśnienia oskarżonego wiarą za wyjątkiem tej ich części, w której wskazał on, że włamania do skrzynek pustych, względnie do skrzynek w paczkomacie usytuowanym przy ul. (...), podejmowane były nie z zamiarem przywłaszczenia znajdujących się w nim przesyłek, lecz z zamiarem uszkodzenia skrytki – twierdzenie to Sąd uznał bowiem za sprzeczne z całością pozostałych dowodów, jak i względami racjonalnego rozumowania. W pierwszej kolejności Sąd miał na uwadze, że – za wyjątkiem wskazanego paczkomatu – otwarcie skrzynek psutych następowało każdorazowo w paczkomacie, z którego oskarżony faktycznie zabierał przesyłki, tym samym nielogiczne staje się twierdzenie, iż działanie powyższe było wynikiem frustracji i niezadowolenia oskarżonego. Podobnie Sąd miał na uwadze, że oskarżony, zamawiając przesyłki, każdorazowo podawał fikcyjne dane osobowe, co świadczy jasno, iż podejmował on środki ostrożności, by prawdziwa jego tożsamość nie została odkryta. Tym samym jako nielogiczne jawi się, by podejmował on dodatkowe ryzyko w postaci przedłużenia czasu przebywania przy paczkomacie, co zwiększało ryzyko ujęcia, jak i wydłużenia czasu rejestracji przez zamontowane przy paczkomacie kamery, jeśli nie służyłoby to uzyskaniu dodatkowej korzyści w postaci zaboru dodatkowych przedmiotów. Nie sposób przy tym pominąć, że wokół każdorazowo występowała wręcz nieskończona liczba możliwości rozładowania frustracji w sposób nierodzący powyższych ryzyk, w tym zniszczenia przedmiotów mniej trwałych niż paczkomat, jak choćby rozmieszczone wszędzie pojemniki na odpady, i do tego nieobjętych systemem kamer. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że każdorazowo podejmując próbę otwarcia skrytki oskarżony działał w zamiarze zaboru znajdujących się tam paczek. Wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, Sąd uznał za przyjętą linię obrony.

W pozostałym zakresie wyjaśnieniom oskarżonego nie zaprzecza żaden inny dowód, z tych też przyczyn Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiary.

zeznania świadków jw.

Sąd obdarzył wiarą zeznania świadków, przesłuchanych w niniejszej sprawie – są oni dla oskarżonego osobami obcymi, a tym samym, w ocenie Sądu, nie mieliby oni interesu w złożeniu zeznań niezgodnych z prawdą. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by zeznaniom tym odmówić wiary.

opinia psychiatryczno-psychologiczna

Sąd obdarzył wskazaną opinię wiarą w całości - opinia biegłych jest pełna, jasna i pozbawiona sprzeczności, a sformułowane wnioski zrozumiałe i znajdujące oparcie w aktualnych wskazaniach wiedzy medycznej oraz dołączonej do akt sprawy dokumentacji lekarskiej. Opinia czyni też zadość wymogom art. 202 §4 kpk. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by opinii tej odmówić wiary, uznając ją za przydatną do poczynienia ustaleń w zakresie zdrowia psychicznego oskarżonego i jego poczytalności w odniesieniu do zarzuconych mu czynów.

Sąd obdarzył też wiarą pozostałe dowody i dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie, wskazane powyżej - zostały one zgromadzone prawidłowo, dokumenty zaś sporządzone przez osoby do tego uprawnione, stosownie do przepisów regulujących ich formę i treść, stanowiąc tym samym wierne odzwierciedlenie okoliczności w nich opisanych. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić im wiary.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięciaz wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 279 §1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, przy czym zabór ten musi zostać dokonany z włamaniem. Konstrukcja przestępstwa przewidzianego w art. 279 §1 kk określa zatem dwie czynności sprawcze, z których pierwsza polega na przełamaniu zabezpieczenia rzeczy ruchomej (usunięciu przeszkody materialnej) zamykającego dostęp do rzeczy innym osobom, druga zaś sprowadza się do zaboru zabezpieczonej rzeczy ruchomej. Istota włamania sprowadza się nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia przeszkody chroniącej dostęp do rzeczy, lecz polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dn. 11.10.2013r. o sygn. II AKa 152/13, LEX nr 1388759).

Przez zabezpieczenie rozumieć należy część konstrukcji pomieszczenia zamkniętego, specjalne zamknięcie tego pomieszczenia lub inne specjalne zabezpieczenie rzeczy, utrudniające dostęp do tegoż pomieszczenia lub do rzeczy. Istotą zabezpieczenia nie jest uczynienie całkowicie niemożliwym dostępu osobom nieuprawnionym do zabezpieczonego przedmiotu w taki sposób, iż dostęp ten jest możliwy jedynie przy zastosowaniu siły fizycznej lub specjalnych środków technicznych, lecz stworzenie zewnętrznej bariery, jednoznacznie symbolizującej, że celem jej zainstalowania było wykluczenie dostępu do tych przedmiotów przez osoby nieuprawnione. Za zabezpieczenie uznać należy zamek w drzwiach, bramie itp., zamek w drzwiach samochodu, plomby w wagonie kolejowym, śruby na kranach zamykających cysternę, szyby w zamkniętych oknach lub zamkniętych drzwiach, kłódki umieszczone przy zamku bram, drzwi itp., plomby, specjalnie oznaczone (opieczętowane) taśmy sygnalizujące zamknięcie pomieszczenia przez odpowiednie służby lub osoby itp. Przez pomieszczenie zamknięte natomiast należy rozumieć wszelkiego rodzaju budynki, skarbce, schowki (np. kasy pancerne, kasetki, biurka, szafy), specjalne środki transportu (np. wagony kolejowe, samochody, chłodnie) i inne środki służące do przechowywania lub przesyłania rzeczy do obrotu towarowego lub transportu, np. wszelkiego rodzaju zbiorniki i pojemniki (vide W. W., Komentarz, (...) 2022).

Warunkiem odpowiedzialności za kradzież z włamaniem jest ustalenie koniunktywnie dwóch okoliczności: po pierwsze – że stanowiąca przedmiot zaboru rzecz ruchoma jest zabezpieczona, a więc istnieje specjalne urządzenie (mechaniczne lub elektroniczne), którego funkcją jest zamknięcie dostępu do rzeczy osobom nieuprawnionym; po drugie zaś - że to zabezpieczenie rzeczy zostało aktywowane i było uruchomione w chwili podejmowania przez sprawcę zamachu na zabezpieczone mienie (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 3 lutego 1999r. o sygn. V KKN 566/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7-8, poz. 7).

Przestępstwo określone w art. 279 §1 kk jest przestępstwem materialnym, znamiennym skutkiem w postaci przywłaszczenia rzeczy przez sprawcę. Skutek zachowania sprawcy jest identyczny ze skutkiem przestępstwa określonego w art. 278 kk. Przestępstwo określone w art. 279 należy do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy przez sprawcę. Przestępstwo to może być popełnione tylko w formie zamiaru bezpośredniego.

W wypadku kradzieży z włamaniem zamiarem bezpośrednim sprawcy objęte być musi także zachowanie polegające na przełamaniu zabezpieczenia. W odniesieniu do tego elementu znamion sprawca w płaszczyźnie intelektualnej musi mieć co najmniej świadomość możliwości zrealizowania przez podejmowane przez niego zachowanie opisanego w ustawie stanu rzeczy, tzn. przełamania zabezpieczenia.

W realiach niniejszej sprawy Sąd uznał za udowodnione, że oskarżony działaniem swym wyczerpał znamiona zarzuconych mu przestępstw z art. 279 §1 kk.

Zamknięta skrytka, w której znajdowały się zabrane przez oskarżonego przesyłki, stanowiła każdorazowo zabezpieczenie przed dostępem do nich przez osoby niepowołane; przełamując zabezpieczenie, co wynika jasno już z samych wyjaśnień oskarżonego, zrealizował on znamię czynnościowe „włamania” w rozumieniu art. 279 §1 kk. Podobnie poprzez zabór znajdujących się w skrytkach przedmiotów zrealizował on znamię „kradzieży”. Sąd nie powziął wątpliwości, że celem zaboru było przywłaszczenie przesyłek, skoro faktycznie je oskarżony zabrał; podobnie Sąd nie powziął wątpliwości, że celem włamania była kradzież, skoro powszechnie wiadomym jest, że paczkomaty służą umieszczaniu w nich przesyłek, nadto w realiach niniejszej sprawy kradzież dotyczyła – za wyjątkiem przesyłki, przeznaczonej dla J. K. (2) - przedmiotów uprzednio przez oskarżonego zamówionych, lecz nieopłaconych. Skoro zaś oskarżony za przedmioty te nie zapłacił, oczywistym jest, że nie nabył ich własności, a tym samym pozostały one rzeczami cudzymi, a zabierając je oskarżony postąpił z nimi jak właściciel. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że działaniem swoim oskarżony wyczerpał znamiona zarzuconych mu przestępstw z art. 279 §1 kk.

W odniesieniu do tej części działania oskarżonego, która objęła otwarcie skrytek pustych, Sąd uznał, że działanie to objęte jest normą art. 13 §2 kk, bowiem oskarżony przełamał zabezpieczenie w postaci zamknięcia skrytki w celu zaboru i przywłaszczenia znajdujących się tam rzeczy, przedmiotów tych jednak w skrzynce nie było – tym samym zaistniał brak przedmiotu, nadającego się do popełnienia przestępstwa.

Działanie polegające na usiłowaniu otwarcia skrytki, do czego nie doszło wskutek nieprzełamania mechanizmu zamknięcia, Sąd uznał w powyższym zakresie za pochłoniętą czynność współukaraną.

W odniesieniu do wartości zabranych przez oskarżonego przedmiotów Sąd miał na uwadze, że w przypadku zaboru wartość rzeczy najlepiej odzwierciedla wartość rynkowa, a taką jest cena sklepowa (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 25.06.2014r. o sygn. sygn. akt II KK 108/14, Lex). W tym stanie rzeczy Sąd przyjął, że wartość zabranych każdorazowo przez oskarżonego przedmiotów jest tożsama z ceną, po jakiej były one sprzedawane.

Przestępstwa oszustwa, stypizowanego w art. 286 §1 kk dopuszcza się ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą jednego z trzech sposobów, tj. wprowadzenia w błąd tej osoby, wyzyskania błędu tej osoby, wyzyskania niezdolności tej osoby do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Błędem w rozumieniu znamion tego przestępstwa jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości człowieka. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez oszukiwaną osobę określonej decyzji rozporządzenia mieniem. Innymi słowy - działanie mające na celu wywołanie błędu odnosić się musi do okoliczności powodującej, że rozporządzenie mieniem ma charakter niekorzystny („Kodeks karny – część szczególna”, K. Buchała, A. Zoll, Zakamycze 2000, t. III, s. 153-154).

Wprowadzenie w błąd może przejawiać się w najrozmaitszych formach - może polegać m.in. na złożeniu określonego oświadczenia bądź dokumentów stwierdzających nieprawdę lub podrobionych. Podnieść należy, iż przedmiotem działania mającego na celu wprowadzenie w błąd może być m.in. informacja dotycząca stanu majątkowego sprawcy czy dane dotyczące jego obecnych możliwości finansowych.

Stronę podmiotową przestępstwa oszustwa, stypizowanego w art. 286 § 1 kk, stanowi zamiar bezpośredni. Jest to przestępstwo kierunkowe ("w celu osiągnięcia korzyści majątkowej"). Dla dokonania oszustwa nie ma znaczenia, czy sprawca w rzeczywistości osiągnął wspomnianą korzyść. Przestępstwo to jest zatem przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 kk wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 04.01.2011r. o sygn. III KK 181/10, OSNKW 2011/3/27).

Przestępstwo określone w art. 286 §1 kk jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem. Nadmienić należy, iż do skutku nie należy osiągnięcie korzyści majątkowej z niekorzystnego rozporządzenia mieniem - ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, który w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi chcieć w tym celu użyć określonego działania lub zaniechania. Dla przyjęcia zamiaru konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość przekazywania osobie rozporządzającej mieniem nieprawdziwych informacji i działania w celu doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem dla osiągnięcia korzyści majątkowej („Kodeks karny – część szczególna”, t. III tamże, s. 155).

Na podkreślenie zasługuje, że pojęcie "mienia", jako przedmiotu ochrony prawnokarnej, występuje w szerokim sensie, obejmując wszelkie prawa majątkowe, rzeczowe i obligacyjne, w tym także usługi, świadczenia, zyski lub pożytki stanowiące majątek (vide wyrok WSA w Bydgoszczy z dn. 15.04.2009r. o sygn. I SA/Bd 108/09, LEX nr 549445).

Jeśli chodzi o element doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, to ocena powyższego winna być dokonywana zarówno z punktu widzenia subiektywnego, tj. pod kątem tego, czy sam pokrzywdzony uważa rozporządzenie mieniem za niekorzystne dla siebie, jak i obiektywnego, sprowadzającego się do ustalenia, iż rozporządzenie takie spowodowało rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego podmiotu, w stosunku do którego nastąpiło rozporządzenie (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dn. 02.02.2004r. o sygn. IV KK 322/03, OSNwSK 2004/1/233).

Znamiona czasownikowe przestępstwa określonego w art. 270 §1 kk (zwanego fałszem materialnym dokumentu) wyrażono określeniami: "podrabia", "przerabia", "używa". Podrabianiem jest nadanie jakiemuś przedmiotowi (np. pismu) pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy, podczas gdy w rzeczywistości tak nie jest. W grę może wchodzić podrobienie całości dokumentu lub tylko jego fragmentu. Podrobieniem będzie więc zarówno podrobienie całego tekstu dokumentu wraz z podpisem, jak i podrobienie samego podpisu. Nie czyni przy tym różnicy, czy osoba, której podpis podrobiono, w rzeczywistości istnieje i nosi imię i nazwisko, które podrobiono, czy też osoba ta nie istnieje. Przerobienie może polegać między innymi na dokonaniu skreśleń, dopisków, wymazań.

Przestępstwo z art. 270 §1 kk jest przestępstwem powszechnym, które może być popełnione umyślnie. W odniesieniu do podrabiania i przerabiania w grę wchodzi jedynie zamiar bezpośredni (ustawa używa określenia "w celu"); zaś w przypadku używania dokumentu jako autentycznego możliwy jest też zamiar ewentualny (bowiem sprawca może przewidywać i godzić się na to, że dokument nie jest autentyczny) (vide Mozgawa M, Komentarz, Lex 2012).

Tym samym dokument jest podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony, zaś przerobiony jest wówczas, gdy osoba nieupoważniona zmienia dokument autentyczny (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 27.11.2000r. o sygn. III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4).

W realiach niniejszej sprawy Sąd miał na uwadze, że wprawdzie czyn sprawcy kradzieży polegający na tym, że sprawca następnie mienie to sprzedaje, wprowadzając nabywcę w błąd tylko co do tego, że jest właścicielem tego mienia, w następstwie czego doprowadza nabywcę do takiego rozporządzenia mieniem, które - w wypadku ujawnienia kradzieży - może okazać się dla niego niekorzystne - nie stanowi odrębnego przestępstwa oszustwa, lecz sprzedaż w takich warunkach skradzionej rzeczy nie powinna być traktowana jako odrębne przestępstwo, lecz jako tzw. czyn następczy współukarany, jednak w tym wypadku wprowadzenie w błąd ofiary musi ograniczyć się wyłącznie do zapewnienia przez sprawcę, iż jest właścicielem mienia. Wprowadzenie zarazem w błąd co do innych cech sprzedawanej rzeczy, np. co do jakości, wartości, czy innych jej istotnych cech lub elementów uniemożliwia zastosowania instytucji współukarania, a w takim wypadku sprawca winien odpowiedzieć zarówno za kradzież czy kradzież z włamaniem, jak i za oszustwo. To stanowisko łączy się z tzw. testem właściciela (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dn. 23.06.2022r. o sygn. II AKa 56/22, LEX nr 3402800).

W realiach niniejszej sprawy Sąd stanął na stanowisku, że oskarżony wprowadził pracownika lombardu – K. N. w błąd nie tylko co do samego faktu własności telefonu, ale również co do okoliczności jego nabycia, daty tegoż nabycia, osoby nabywcy, wartości telefonu, jak i autentyczności przedkładanych w związku z tym dokumentów, tj. podrobionej faktury. Z przedłożonej bowiem przez oskarżonego faktury wynika, że telefon został sprzedany już w dn. 28.07.2021r. przez N. osobie o danych L. K. za cenę 4.599 PLN, uiszczoną w gotówce (k. 17), podczas gdy w rzeczywistości telefon został skradziony, zamówiony zaś został przez oskarżonego niemal rok później, niż data widniejąca na podrobionej fakturze, za kwotę 4.188 PLN. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że działanie oskarżonego wykroczyło poza samo zapewnienie, iż jest on właścicielem sprzedawanej rzeczy.

W konsekwencji Sąd uznał, że oskarżony wyczerpał znamiona zarzuconego mu czynu z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk.

Oskarżony wprowadził K. N. w błąd co do własności, pochodzenia telefonu i autentyczności przedkładanych dokumentów, to zaś po to, by otrzymać za telefon korzyść w kwocie 1.500 PLN. Wskazane rozporządzenie mieniem miało dla pokrzywdzonego charakter niekorzystny, skoro wiązało się z nabyciem przedmiotu, nieodpowiadającego zapewnieniom oskarżonego co do okoliczności powołanych powyżej, a ostatecznie z jego utratą z tychże powodów. Między działaniem oskarżonego, a rozporządzeniem mieniem przez pokrzywdzonego zachodził związek przyczynowy, gdyby bowiem oskarżony nie przedstawił pokrzywdzonemu stanu rzeczy niezgodnego z faktami, K. N. nie rozporządziłby mieniem. Nie ma przy tym znaczenia dla bytu przestępstwa oszustwa, czy pokrzywdzony mógł skontrolować wiarygodność sprawcy i wykryć podstępny charakter jego zabiegów, dokładając choćby tylko znikomej staranności, bowiem wszak nawet łatwowierność pokrzywdzonego nie wyłącza karygodności wprowadzenia go w błąd. Błąd pokrzywdzonego należy przyjmować także wtedy, gdy racjonalna ocena sytuacji pozwala stwierdzić, że mógł on błędu z łatwością uniknąć. Wysoki stopień naiwności czy też łatwość wprowadzenia w błąd osoby dokonującej niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie wpływa na ocenę karnoprawną zachowania sprawcy, bo istotne jest tylko to, czy podjęte przez niego działania, w przypadku tego konkretnego pokrzywdzonego okazały się wystarczające do wprowadzenia go w błąd (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 11.08.2021r. o sygn. IV KK 502/20, LEX nr 3398298).

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej orazzwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonemu za znaczny – czyny te są skierowane przeciwko mieniu, a zatem wartości, która w hierarchii dóbr chronionych prawem znajduje się zaraz za życiem i zdrowiem ludzkim, jak i pośrednio przeciwko wiarygodności dokumentów, a tym samym pewności obrotu prawnego. Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości zarzuconych oskarżonemu czynów Sąd nie mógł też pominąć, że oskarżony działał powodowany wyłącznie motywacją majątkową, przy czym zamiast podjąć poszukiwania innego zatrudnienia i potrzebne ewentualnie oskarżonemu środki uzyskać w drodze wynagrodzenia za pracę, oskarżony zdecydował się na obranie drogi przestępstwa.

Podobnie za znaczny Sąd poczytał stopień winy oskarżonego – działanie oskarżonego stanowiło proces rozciągnięty w czasie, wymagało bowiem najpierw wyszukania podmiotu, od którego możliwe było zamówienie kosztownych wszak przedmiotów, następnie złożenia samego zamówienia, następnie zaś udania się do paczkomatu i otwarcia go przy użyciu zakupionego uprzednio łomu, w końcu zaś wytworzenia fikcyjnej faktury dotyczącej telefonu m-ki S.. Oskarżony miał możliwość na każdym etapie swego działania od zamiaru popełnienia przestępstwa odstąpić, czego jednak nie uczynił. Sąd nie stwierdził jakichkolwiek okoliczności wyłączających winę oskarżonego bądź bezprawność działania, podobnie jak Sąd nie stwierdził wystąpienia tego typu okoliczności, które mogłyby wpłynąć na obniżenie stopnia zawinienia oskarżonego. W efekcie Sąd nie znalazł podstaw, by stopień winy oskarżonego ocenić odmiennie od stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów.

Znaczny stopień winy i znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd poczytał za okoliczności obciążające oskarżonego. Za okoliczność taką Sąd poczytał także uprzednią karalność oskarżonego, to zaś za przestępstwo podobne (k. 203), jak też fakt, że wartość zabranych przez oskarżonego przedmiotów znacznie przewyższa kwoty, jakimi dysponować może przeważająca część obywateli.

Za okoliczność łagodzącą Sąd przyjął przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzuconych mu czynów oraz złożenie wyjaśnień, pozwalających na rekonstrukcję na tej podstawie stanu faktycznego w niniejszej sprawie, jak i fakt częściowego odzyskania mienia przez pokrzywdzonych.

Całość powołanych okoliczności obciążających skłoniła Sąd do przekonania, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara powyżej dolnego progu ustawowego zagrożenia. Jednocześnie powołane okoliczności łagodzące doprowadziły Sąd do przekonania, że wymierzona oskarżonemu kara winna kształtować się także znacznie poniżej górnej granicy ustawowego zagrożenia.

W tym stanie rzeczy Sąd stanął na stanowisku, że za czyny z art. 279 §1 kk, przy zastosowaniu art. 91 §1 kk, winna zostać oskarżonemu wymierzona kara 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 286 §1 kk w zb. z art. 270 §1 kk – kara 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Sąd stanął na stanowisku, że wskazany powyżej każdorazowo wymiar kary będzie dla oskarżonego z jednej strony wymiernie dolegliwy, a tym samym uświadomi oskarżonemu, że czyny jego spotkały się z wymiernym potępieniem ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając w ten sposób wobec oskarżonego cele wychowawcze i zapobiegawcze, a w efekcie powstrzyma oskarżonego od naruszenia prawa w przyszłości, z drugiej zaś strony nie przekroczy stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Sąd stanął też na stanowisku, że orzeczona w powyższym wymiarze każdorazowo kara będzie stanowiła również czytelny sygnał dla innych potencjalnych sprawców przestępstw, że działania sprzeczne z prawem pozostają nieopłacalne i każdorazowo spotkają się z wymierną reakcją ze strony wymiaru sprawiedliwości, osiągając tym samym cele stawiane wymiarowi kary w zakresie prewencji ogólnej i wpływając na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

VIII

Rozstrzygając o wymiarze kary łącznej Sąd miał na uwadze, że o ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle jednak wymierzając karę łączną Sąd musi każdorazowo uwzględnić potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara, także orzeczona jako kara łączna, powinna wpływać na przekonanie, że popełnianie przestępstw nie może ujść bezkarnie i spotyka się ze sprawiedliwą karą. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że oskarżonemu winna zostać wymierzona kara łączna 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta w ocenie Sądu czyni zadość względom tak prewencji indywidualnej, jak i generalnej. Faktem jest, że oparcie kary łącznej na zasadzie kumulacji uchodzi w doktrynie za rozwiązanie skrajne, jednak mając na uwadze stanowisko oskarżonego wobec toczącego się wobec niego procesu, wyrażone na k. 349 i 442, Sąd doszedł do wniosku, iż oparcie kary na zasadzie absorpcji, jak i asperacji, przyczyni się do wywołania u oskarżonego przekonania o opłacalności popełnienia wielu przestępstw, pomimo którego może on liczyć na redukcję kary, a tym samym nie osiągnie celów stawianych wymiarowi kary. W stosunku do orzeczonego zaś przez Sąd wymiaru kary łącznej Sąd stanął na stanowisku, że kara ta będzie z jednej strony wystarczająca dla wdrożenia oskarżonego na przyszłość do przestrzegania porządku prawnego, z drugiej zaś strony - iż kara ta pozostaje zgodna ze społecznym odczuciem sprawiedliwości, czyniąc zadość dyrektywom wymiaru kary, formułowanym w stosunku do orzekania w ramach kary łącznej. Przywołane okoliczności upoważniają zdaniem Sądu do stwierdzenia, że wymierzona kara łączna stanowić będzie prawidłową z punktu widzenia prewencyjnego reakcję na popełnione przez oskarżonego czyny.

VI

Wobec faktu, że w dacie orzekania przez Sąd jedynie na rzecz (...) szkoda nie została naprawiona, Sąd orzekł o obowiązku naprawienia szkody jedynie na rzecz tego podmiotu, to zaś poprzez zwrot kwoty 1.500 PLN. Jednocześnie, wobec konieczności osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych, Sąd uznał za niezbędne również nałożenie na oskarżonego w/wym. obowiązku.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX, X

Na podstawie art. 44 §2 kk Sąd orzekł przepadek jako służących do popełnienia przestępstwa dowodów rzeczowych, ujętych w wykazie drz nr I/567/22/P w poz. 6, 11 i 15, zaś dowody, ujęte w wykazie tym w poz. 4 i 5 na podstawie art. 231 kpk złożył do depozytu sądowego.

Dowody rzeczowe, ukradzione na szkodę sprzedawców, na podstawie art. 230 §2 kpk Sąd zwrócił:

a/ w poz. 7 – (...)

b/ w poz. 8 – (...)

c/ w poz. 9 – Ł. G.

d/ w poz. 14 – (...) sp. z o.o.

natomiast dowody z poz. 2, 3, 10, 12, 13 i 16 - oskarżonemu M. R. jako należące do oskarżonego.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionychw innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowałokreślonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wobec orzeczenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności Sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

6.  1Podpis