Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie dowodów zgromadzonych w sprawie sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04 listopada 2018 r. K. S. zamówił taksówkę i oczekiwał na nią w pobliżu restauracji (...)’s przy ul. (...). W tym czasie zachowywał się nienaturalnie, co zwróciło uwagę pełniącego służbę nieoznakowanym radiowozem patrolu Policji. Podczas wylegitymowania mężczyzna cały czas zachowywał się nerwowo i nienaturalnie. Zapytany, czy posiada przy sobie środki odurzające, wydał funkcjonariuszom trzy woreczki foliowe z zapięciem strunowym, według oświadczenia oskarżonego z zawartością kokainy, mefedronu i jednej nieznanej substancji.

Ujawnione substancje zostały następnie zidentyfikowane jako środek odurzający zaliczany do grupy I-N w postaci kokainy o łącznej wadze 0,68 grama netto, substancja psychotropowa zaliczana do grupy I-P w postaci (...) (3,4 metylenodioksymetamfetamina) o wadze 0,82 grama netto oraz substancja psychotropowa zaliczana do grupy I-P w postaci 3 - (...) (3-metylometkatynon) o łącznej wadze 0,39 grama netto.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o: k. 33-35 opinię biegłego z zakresu badań chemicznych, k. 25, 83-84 wyjaśnienia oskarżonego K. S., k. 15 zeznania świadka P. P., k. 5-7 protokół zatrzymania rzeczy, k. 8-9 protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu, k. 10-11 protokół oględzin rzeczy, k. 12-14 protokoły użycia testera narkotykowego .

K. S. ma 28 lat i wykształcenie średnie. Jest z zawodu kucharzem, zatrudnionym w charakterze pracownika produkcji w przedsiębiorstwie (...)
w W., zadeklarował miesięczny dochód wysokości 2.100 zł netto. Jest bezdzietnym kawalerem. Nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Był już karany m.in. za czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ( dane osobopoznawcze k. 24v, karta karna k. 62-62v).

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego K. S. (k. 25) przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że w sobotę 3 listopada 2018 r. podczas imprezy muzycznej na T. kupił od nieznanego mu mężczyzny substancję, która miała być kokainą oraz „jakiś kryształ”, które służyły mu do własnego użytku. Wskazał, że nikomu nie odsprzedawał tych substancji ani nikogo nimi nie częstował. Woreczek ze skruszonymi tabletkami znalazł w toalecie.

Na rozprawie przed Sądem oskarżony K. S. (k. 83-84) prawidłowo zawiadomiony nie stawił się, zatem skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego K. S. jedynie
w części, która była bezsporna, wynikała z dokumentacji zgromadzonej w aktach i zeznań świadków i potwierdzała okoliczności zatrzymania i częściowo okoliczności wejścia w posiadanie narkotyków. W pozostałym zakresie Sąd oskarżonemu nie dał wiary, w szczególności odnośnie znalezienia części substancji w toalecie. W ocenie Sądu jest to linia obrony, nieprzekonywująca w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania P. P. funkcjonariusza Policji (k. 15-16), który wraz z drugim funkcjonariuszem z patrolu zatrzymali oskarżonego, a następnie ujawnili przy nim narkotyki, ponieważ nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, które dyskredytowałyby ich moc dowodową, pochodzą od osoby bezstronnej, która podejmowała działania w ramach wykonywania obowiązków służbowych, a nadto są spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Sad uznał zatem zeznania tego świadka za w pełni wiarygodne.

Sąd uznał za miarodajną sporządzoną na potrzeby niniejszej sprawy pisemną opinię
(k. 33-35) biegłego ze specjalności badań chemicznych. Opinia ta jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności. Sąd nie stwierdził dowolności w zakresie sformułowanych na jej podstawie wniosków. W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by opinii powyższym odmówić wiary. Sąd uznał ją zatem za pełnowartościowy materiał dowodowy, przydatny do oparcia na nim ustaleń co do stanu faktycznego sprawy.

Sąd dokonał także ustaleń stanu faktycznego w niniejszej sprawie na podstawie dowodów nieosobowych. Zostały sporządzone przez instytucje i funkcjonariuszy publicznych i korzystają w związku z tym z domniemania autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich oświadczeń. Nie były przez oskarżonego kwestionowane.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie wina oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie budzi wątpliwości.

Opisane w przedstawionym wcześniej stanie faktycznym zachowanie K. S. wypełniło znamiona przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Znalezione przy oskarżonym środki odurzające znajdują się w wykazie substancji psychotropowych, o którym stanowi art. 32 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, określonych rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 17 sierpnia 2018 r. w sprawie wykazu substancji psychotropowych, środków odurzających oraz nowych substancji psychoaktywnych (Dz. U. z 2018 poz. 1591, z późn.zm.). Środek odurzający w postaci kokainy zaliczany do grupy I-N w Załączniku nr 2 pod poz. 112 wykazu, natomiast substancje psychotropowe zaliczane do grupy I-P w postaci (...) (3,4 metylenodioksymetamfetamina) w Załączniku numer 1 pod poz. 65. Znamię dotyczące posiadania środków odurzających wbrew przepisom ustawy zostało wypełnione bezspornie. Ww. substancje zostały dobrowolnie wydane podczas wylegitymowania oskarżonego. Przyznał się, że do niego należą i posiadał je na własny użytek. Nie zaszła zatem żadna z sytuacji w których posiadanie ww. substancji byłoby dopuszczalne przepisami prawa, jak np. w art. 33, art. 34 i art. 42 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd w realiach niniejszej sprawy nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy. Jest on osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, nie działał pod wpływem błędu. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego postępowanie nie usprawiedliwiają żadne okoliczności nadzwyczajne. Był on już karany sądownie za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nic nie usprawiedliwia tego zachowania, dlatego stopień jego winy jest wysoki.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu Sąd również uznał za wysoki, mając na uwadze rodzaj naruszonych przez nią dóbr, postać zamiaru, motywację oskarżonego, jak również okoliczności jego popełnienia.

Przechodząc do uzasadnienia wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie I wyroku należy wskazać, że rozważając kwestie rodzaju i wysokości kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary, określonymi w art. 53 k.k., nadto Sąd miał nadto na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Do okoliczności obciążających zaliczyć należało przede wszystkim wskazywany wyżej stopień społecznej szkodliwości przypisanych mu czynu, a także uprzednią karalność oskarżonego.

Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę to, że oskarżony przyznał się do posiadania substancji psychotropowych i środków odurzających wbrew przepisom ustawy. Mając powyższe na względzie, Sąd wymierzył oskarżonemu K. S. karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie.

W punkcie II wyroku Sąd na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył oskarżonemu zatrzymanie od dnia 04 listopada 2018 r. godz. 12:50 do dnia 05 listopada 2018 r. godz.14:30.

W punkcie III wyroku Sąd na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 27 pod poz. 1-3 i zarządził ich zniszczenie.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd w punkcie IV wyroku zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 90 złotych tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 180 złotych tytułem opłaty od kary.

W przypadku uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu generalną zasadą jest obciążenie go kosztami postępowania sądowego. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie stan majątku oskarżonego również na to pozwala.