Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 608/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

P. C.

w okresie od 28 stycznia 2018 r. do dnia 25 lutego 2018 r. w W. przy ul. (...) działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem kierował groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia wobec A. P., przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, przy czym czynu tego oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czyn z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

1.1.2

P. C.

w dniu 25 lutego 2018 r. w W. przy ul. (...) będąc pod wpływem alkoholu dokonał uszkodzenia wnętrza i wyposażenia mieszkania nr (...) w ten sposób, że poprzez kopnięcie nogą wyłamał trzy sztuki drzwi oraz zalania wodą wykładziny w łazience, czym spowodował straty o wartości 551,13 zł na szkodę A. P., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.1

P. C. i A. P. byli w związku partnerskim. Od września 2017 r. zamieszkiwali oni lokal nr (...), znajdujący się w bloku 4 przy ul. (...) w W., stanowiący własność A. P.. Mężczyzna nadużywał alkoholu, pod którego wpływem zachowywał się agresywnie. W dniu 28 stycznia 2018 r. P. C. groził partnerce pozbawieniem życia i zdrowia, powtarzając, że „rozjebie jej głowę”. A. P. obawiała się spełnienia tych gróźb, a jej syn K. S. wezwał Policję. P. C. został zatrzymany i przewieziony na Izbę Wytrzeźwień. Na tej podstawie Sąd ustalił datę początkową czynu przypisanego oskarżonemu. A. P. powiedziała wówczas, że jej partner powinien wyprowadzić się z mieszkania, ale zgodziła się, żeby przebywał w nim do czasu znalezienia innego lokalu. Właścicielka mieszkania zastrzegła jednak, że P. C. powinien powstrzymać się od spożywania alkoholu i agresji wobec A. P. i jej małoletnich synów, tj. K. S. i K. M.. A. P. obawiała się jednak, że oskarżony może spełnić formułowane wcześniej groźby. W dniu 25 lutego 2018 roku około godziny 21:00 P. C. zadzwonił do A. P., która opuściła mieszkanie. Mężczyzna znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu i zaczął ubliżać partnerce oraz grozić jej pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała, używając sformułowań „zabiję cię” i „rozbiję ci łeb”. A. P., obawiając się, że jej partner będzie próbował wejść do mieszkania, zadzwoniła do swojego syna, 17-letniego K. S.. Kobieta powiedziała synowi, żeby on i jego brat, 14-letni K. M., nie wpuszczali P. C. do mieszkania i włożyli klucz od wewnętrznej strony drzwi, żeby mężczyzna nie mógł wejść do lokalu. A. P. realnie obawiała się spełnienia ww. gróźb formułowanych przez oskarżonego, bowiem P. C. uprzednio nadużywał alkoholu stosował wobec niej przemoc, niszczył wyposażenie mieszkania, był uprzednio karany.

1.1.2

W dniu 25 lutego 2018 r. około godz. 23:25 P. C. udał się do lokalu A. P. i zapukał do drzwi mieszkania. (...) A. P. nie otworzyli mu drzwi. Wówczas P. C. zadzwonił do partnerki i powiedział jej, że chce wejść do jej mieszkania. Partnerka słysząc, że jest on nietrzeźwy, powiedziała mu, że nie może w takim stanie wejść do mieszkania. P. C. w odpowiedzi stwierdził, że jeśli nie zostanie wpuszczony do lokalu, to wówczas zniszczy drzwi wejściowe. A. P. zadzwoniła wówczas do syna, K. S., który powiedział jej, że P. C. dobija się do drzwi, kopiąc w drzwi, dlatego też poinformował o zdarzeniu Policję. K. S. i K. M. zastawili drzwi szafą i stolikiem, ale P. C. w dalszym ciągu kopał w drzwi.

A. P., chcąc powstrzymać partnera przed dalszą agresją, zadzwoniła do P. C. i próbowała z nim rozmawiać w celu uspokojenia go, jednak mężczyzna zainteresowany był wyłącznie wejściem do mieszkania. Kopiąc kolejny raz w drzwi wejściowe P. C. wyłamał je z zawiasów i wszedł do mieszkania. K. S. i K. M. uciekli przed mężczyzną do jednego z pokojów. P. C. po wejściu do mieszkania w dalszym ciągu był agresywny. Mężczyzna wyłamał drzwi do łazienki oraz do pokoju, w którym schronili się synowie A. P., zaczął też wyzywać synów chłopców, a także swoją partnerkę. Po wejściu do łazienki P. C. rozerwał przewód doprowadzający wodę do pralki znajdującej się w ww. mieszkaniu, co skutkowało zalaniem podłogi i zniszczeniem gumowej wykładziny.

Około godziny 00:15 na miejsce przybył patrol Policji w składzie starszy posterunkowy A. F. i starszy posterunkowy M. P.. Funkcjonariusze Policji po wylegitymowaniu P. C. zatrzymali mężczyznę. Po przebadaniu go na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, oskarżony osadzony został w (...). Badanie wykazało, że w chwili zatrzymania P. C. znajdował się w stanie nietrzeźwości (0,78 mg/l i 0,80 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu).

Zachowanie oskarżonego skutkowało uszkodzeniem drzwi wejściowych, które zamykały się tylko na górny zamek, zniszczeniem drzwi do łazienki i pokoju małoletnich synów A. P..

W wyniku zdarzenia A. P. poniosła szkodę w mieniu w kwocie 551,13 zł.

W dniu 7 marca 2018 roku P. C. wręczył A. P. kwotę 80 zł na pokrycie kosztów naprawy uszkodzonych drzwi.

zeznania A. P. (obecnie Z.),

8, 19v-20, 91

zeznania K. S.,

40, 114v-115

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. C. złożone w postępowa-niu przygotowawczym

27-28

zeznania A. P. (obecnie Z.),

8, 19v-20, 91

zeznania K. S.,

40, 118v-119

częściowo

wyjaśnienia oskarżonego P. C.

27-28, 90v

Protokół badania stanu trzeźwości P. C. i świadectwo wzorcowania

5-6

Protokół oględzin mieszkania nr (...) przy ul. (...)

12-16

Opinia dotycząca wyceny szkód spowodowa-nych przez oskarżonego w dniu 25 lutego 2018 roku

139-151

Pokwitowanie odbioru kwoty 80 zł przez pokrzywdzoną

88, 162

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. C.

Czyn z pkt 1

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak kierowania przez oskarżonego gróźb karalnych wobec pokrzywdzonej.

Wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu sądowym

k.90

1.2.2

P. C.

Czyn z pkt 2

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Okoliczność prowokowania oskarżonego przez pokrzywdzoną do wejścia do mieszkania.

Wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu sądowym

90-91

Wysokości szkody wyrządzonej zachowaniem oskarżonego oszacowana przez pokrzywdzoną.

Zeznania A. P.

19v-20, 91

1.OCena DOWOdów

2.1 Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1

Zeznania A. P.

Pokrzywdzona nie miała żadnego interesu w fałszywym oskarżaniu P. C.. Ponadto jej zeznania były szczegółowe i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami K. S.. Dodać należy, że pokrzywdzona zeznając na temat zachowania oskarżonego starała się wypowiadać obiektywnie, podkreślając że oskarżony zachowywał się agresywnie wyłącznie wówczas, gdy znajdował się pod wpływem alkoholu. Zeznania pokrzywdzonej odnośnie kierowania groźby pozbawienia zdrowia i życia w dniu 28 stycznia 2018 r. częściowo potwierdziły wyjaśnienia oskarżonego w toku postepowania przygotowawczego, który stwierdził, że my w styczniu 2018 r. kłóciliśmy się i powiedziałem jej, że ją uderzę” (k.28).

Zeznania K. S.

Świadek nie wypowiadał się kategorycznie w kwestiach, co do których nie miał pewności, np. nie był w stanie przytoczyć treści gróźb wypowiadanych przez oskarżonego wobec pokrzywdzonej. Niemniej jednak jako syn pokrzywdzonej mógł ocenić, że w czasie związku z oskarżonym zachowanie A. P. zmieniło się, stała się małomówna i wycofana. Potwierdza to zeznania pokrzywdzonej, iż agresja oskarżonego pod wpływem alkoholu, a także jego przeszłość kryminalna stwarzały podstawę do realnego obawiania się gróźb formułowanych przez oskarżonego. Ponadto świadek słyszał jak oskarżony bił pokrzywdzoną ręcznikiem.

wyjaśnienia oskarżonego z postępowania przygotowaw-czego

Oskarżony nie miał żadnego interesu w fałszywym oskarżaniu siebie, o czyn, którego się nie dopuścił. Dlatego brak jest podstaw do kwestionowania fragmentu wyjaśnień, w których P. C. wskazał, że w styczniu 2018 roku groził A. P. pobiciem.

1.1.2

Zeznania A. P.

Spontaniczne, szczegółowe i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, w tym częściowo również z wyjaśnieniami P. C., który nie kwestionował faktu uszkodzenia wnętrza i wyposażenia mieszkania nr (...).

Zeznania K. S.

Spontaniczne, szczegółowe i zgodne z pozostałym materiałem dowodowym. W części zgodne również z wyjaśnieniami P. C., który nie kwestionował faktu uszkodzenia wnętrza i wyposażenia mieszkania nr (...) przy ulicy (...).

Wyjaśnienia oskarżonego w części, w której przyznał się do uszkodzenia mienia A. P.

Oskarżony nie miał żadnego interesu w fałszywym oskarżaniu siebie o czyn, którego nie popełnił. Dlatego brak jest podstaw do kwestionowania, że 25 lutego 2018 roku P. chyb dokonał uszkodzenia lokalu mieszkalnego A. P..

Protokół badania stanu trzeźwości, świadectwo wzorcowania

Dokumenty sporządzone zostały w sposób zgodny z powszechnie obowiązującymi przepisami przez upoważnione osoby. Żadne ze stron postępowania nie miała wątpliwości co do ich autentyczności oraz rzetelności, dlatego brak jest podstaw do kwestionowania zawartych w ich treści informacji.

Protokół oględzin mieszkania nr (...) przy ul. (...)

Sporządzony przez uprawnione osoby w sposób zgodny z powszechnie obowiązującymi przepisami. Żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń co jego autentyczności lub rzetelności, dlatego brak jest podstaw do kwestionowania zawartych w nim informacji.

Opinia dotycząca wyceny szkód spowodowa-nych przez oskarżonego w dniu 25 lutego 2018 roku

Jasna i pełna. Nie kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Pokwitowanie odbioru kwoty 80 zł przez pokrzywdzoną

Dokument niekwestionowany przez strony postępowania.

2.2  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1

wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie

Wyjaśnienia oskarżonego, iż nie kierował gróźb karalnych wobec pokrzywdzonej były sprzeczne z jego depozycjami w postępowaniu przygotowawczym, w którym nie kwestionował, że w styczniu 2018 r. groził pokrzywdzonej pobiciem. Ponadto wyjaśnienia oskarżonego były sprzeczne z ze spójnymi i konsekwentnymi zeznaniami pokrzywdzonej i świadka K. S. w omawianym zakresie. Zebrane w sprawie dowody wskazują niezbicie o skłonności oskarżonego do niekontrolowanych wybuchów agresji. Doświadczenie życiowe wskazuje, iż skłonności oskarżonego do fizycznej agresji mogła towarzyszyć, opisana przez pokrzywdzoną i świadka skłonność do formułowania groźby użycia przemocy fizycznej wobec domowników. Z zeznań pokrzywdzonej wynikało, że oskarżony stosował przemoc fizyczną wobec niej i jej syna.

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie

Zeznania I. J.

1.Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim stwierdził on, że został sprowokowany do zniszczenia drzwi przez pokrzywdzoną. Ww. wersja zdarzenia sprzeczna jest z wiarygodnymi zeznaniami pokrzywdzonej i świadka K. S., a także sprzeczna z zasadami logiki i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że oskarżony jest osobą agresywną. Z zeznań K. S. wynika z kolei, że pokrzywdzona jest osobą spokojną. Ponadto niezależnie od powyższego brak jest podstaw do stwierdzenia, że A. P. prowokowałby nietrzeźwego oskarżonego do agresji w celu ujęcia go na gorącym uczynku przez Policję narażając na niebezpieczeństwo małoletnich synów.

2.Dodać należy, że wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie wspomniał nic o prowokacji ze strony pokrzywdzonej, twierdząc jedynie, że nie chciała ona wpuścić P. C. do mieszkania ze względu na fakt, że znajdował się on wówczas w stanie nietrzeźwości. Oskarżony wskazywał wprawdzie, że nie pamiętał wówczas przebiegu zdarzenia z uwagi na nietrzeźwość, jednak Sąd nie podzielił ww. spostrzeżeń. Oskarżony po zatrzymaniu został przebadany pod kątem zawartości alkoholu w organizmie, brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, że mógłby znajdować się w ww. stanie również w chwili składania wyjaśnień.

4.Wersję oskarżonego potwierdzała świadek I. J., jednak Sąd uznał jej zeznania za pozbawione wiarygodności ze względów, o których będzie mowa poniżej.

5.Zeznania świadka są sprzeczne. W pierwszej kolejności zeznała ona, że pokrzywdzona kazała synowi wezwać Policję i zabroniła wpuścić do mieszkania P. C., a potem zadzwoniła do K. S. jeszcze raz, żeby dowiedzieć się, czy funkcjonariusze już przyjechali. Świadek zeznała jednak również, że pokrzywdzona powiedziała oskarżonemu żeby sobie poszedł, bo w przeciwnym razie wezwie Policję. W kolejnym fragmencie zeznań I. J. stwierdziła, że A. P. mówiła do oskarżonego „wejdź, wejdź!, No, spróbuj”, dążąc do tego, by został on zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, a następnie po zakończeniu rozmowy śmiała się z powyższej sytuacji. Z powyższego wynika zatem sprzeczny opis zachowania pokrzywdzonej, która na początku chciała powstrzymać oskarżonego przed wejściem do mieszkania, a potem chciała, żeby zrobił to i został ujęty przez funkcjonariuszy Policji. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do tego rodzaju przypuszczenia. A. P. nie była obecna na miejscu zdarzenia, nie była też w stanie przewidzieć, kiedy dokładnie na miejscu zdarzenia pojawią się funkcjonariusze Policji. Prowokując oskarżonego do próby wyłamania drzwi do mieszkania pokrzywdzona mogłaby narazić swoich małoletnich synów na niebezpieczeństwo, jakie z pewnością wiązało się z wejściem do mieszkania agresywnego i nietrzeźwego mężczyzny. Sąd nie dopatrzył się przesłanek uzasadniających stwierdzenie, że pokrzywdzona jest tego rodzaju osobą.

6.Ponadto Sąd miał na uwadze, że świadek pozostawała w związku partnerskim z obecnym mężem pokrzywdzonej, przy czym według zeznań I. J. A. P. zaczęła się z nim spotykać tuż przed zdarzeniem będącym przedmiotem niniejszego postępowania. Sąd miał na uwadze, że ww. okoliczność z pewnością nie pozostaje obojętna dla oceny wiarygodności zeznań świadka. Biorąc zaś pod uwagę ww. ustalenia, występujące w treści zeznań sprzeczności oraz brak potwierdzenia wskazanych w ich treści okoliczności, Sąd uznał że zeznania I. J. nie zasługują na przymiot wiarygodności.

7.Z powyższych względów ww. wyjaśnienia oskarżonego, korespondujące z ww. zeznaniami, Sąd uznał jedynie za linię obrony oskarżonego, która nie została potwierdzona w zgromadzonym materiale dowodowym.

Zeznania pokrzywdzonej dotyczące wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem, opiewającej na kwotę ok. 4000 zł

1.Pokrzywdzona załączyła do akt sprawy kosztorys, z którego treści wynikało, że koszt prac koniecznych do przywrócenia stanu sprzed dnia zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania wyniesie 3730 zł, do której to kwoty należy doliczyć podatek VAT. Należy jednak wskazać, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, że ww. prace zostały wykonane. Ponadto autor kosztorysu nie był osobą powołaną przez organy prowadzące postępowanie do wypowiedzenia się w przedmiocie szkód w mieniu pokrzywdzonej.

2. Z uwagi na powyższe Sąd dopuścił dowód z opinii rzeczoznawcy na okoliczność wyceny szkód. Z treści ww. opinii wynika, że łączna wartość prac naprawczych mających na celu usunięcie uszkodzeń drzwi wejściowych do lokalu mieszkalnego nr (...), drzwi łazienkowych i wymiana skrzydeł drzwiowych do pokoju wyniesie 551,13 zł.

3.Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała ww. ustaleń. Ponadto pokrzywdzona nie załączyła żadnych dokumentów, na podstawie których byłoby możliwe ustalenie kosztów poniesionych przez nią w celu naprawy uszkodzonych przedmiotów stanowiących jej własność. Zeznając na rozprawie pokrzywdzona wskazała natomiast, że jeszcze nie dokonała całości naprawy uszkodzonego mienia. A. P. dodała, że poniosła koszty wymiany drzwi w kwocie 300 zł, jednak nie udokumentowała tego w żaden sposób. Należy zatem uznać, że pokrzywdzona nie wykazała wysokości kosztów poniesionych w celu naprawienia szkód w mieniu będących skutkiem zachowania P. C..

1.3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pkt I sentencji wyroku

P. C.

pkt II sentencji wyroku

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przedmiotowej sprawie Sąd doszedł do przekonania, iż ujawniony materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że oskarżony P. C. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 1 aktu oskarżenia, tj. występku z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. Oskarżony wielokrotnie kierował wobec pokrzywdzonej A. P. groźby pozbawienia życia i zdrowia („zabiję cię”, „rozbiję ci łeb”), które wywołały u niej uzasadnioną obawę ich spełnienia. P. C. przed okresem zdarzenia zachowywał się w sposób agresywny, zwłaszcza znajdując się pod wpływem alkoholu. W dniu 28 stycznia 2018 roku oskarżony uderzył A. P. i groził jej pozbawieniem życia. Syn pokrzywdzonej wezwał wówczas Policję, a oskarżony doprowadzony został na Izbę Wytrzeźwień. W związku z powyższym pokrzywdzona zaczęła obawiać się o swoje życie i zażądała, by P. C. wyprowadził się z jej mieszkania, co miało nastąpić do końca lutego 2018 roku. Powyższe okoliczności, jak też niewątpliwa przewaga fizyczna oskarżonego, świadczą o tym, że odczuwana przez pokrzywdzoną obawa spełnienia wypowiadanych przez oskarżonego gróźb była uzasadniona. Dodać należy, że zmianę w zachowaniu A. P. dostrzegł jej syn, który zeznał również, że był świadkiem awantur wywoływanych przez P. C.. K. S. zeznał, że pokrzywdzona w trakcie związku z oskarżonym stała się osobą cichą i wycofaną. Ponadto pokrzywdzona powiedziała synowi o tym, że P. C. bił ją ręcznikiem, jednak bała się powiadomić Policję o ww. zdarzeniu.

Zachowanie oskarżonego stanowiło czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk. Na zarzucany mu czyn składały się bowiem co najmniej dwa zachowania polegające na groźbach pozbawienia życia i zdrowia A. P. (tj. w dniu 28 stycznia 2018 r. oraz w dniu 25 lutego 2018 r.), które wywołały u pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia.

Sąd zmienił opis czynu uznając, ustalając jego początkową datę na dzień 28 stycznia 2018 r. Tego dnia oskarżony P. C. powiedział pokrzywdzonej, czy chce zobaczyć jaki jest naprawdę i czy chce, by „rozjebał” jej głowę, cały czas w kółko to powtarzał, co pokrzywdzona odebrała jako groźby pozbawienia jej życia i zdrowia. A. P. obawiając się spełnienia ww. gróźb, wezwała wówczas funkcjonariuszy Policji, którzy doprowadzili oskarżonego na Izbę Wytrzeźwień. Należy zatem uznać, że od ww. daty pokrzywdzona odczuwała uzasadniona obawę, iż oskarżony spełni wypowiadane wobec niej groźby. Biorąc pod uwagę okoliczności czynu popełnionego P. C. Sąd dodał również do opisu czynu stwierdzenie, że oskarżony działał w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem.

Czyn, którego dopuścił się oskarżony popełniony został przez niego w ramach recydywy specjalnej zwykłej. P. C. dopuścił się go w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 12 października 2012 roku (II K 286/12, prawomocnym z dniem 20 października 2012 roku) P. C. uznany został za winnego dwóch czynów wypełniających znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, na której poczet zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13 maja 2012 roku do dnia 28 maja 2012 roku oraz od dnia 17 lipca 2012 roku do dnia 12 października 2012 roku. Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2015 roku oskarżony został warunkowo zwolniony z odbycia kary. Jak wynika z powyższego oskarżony odbył karę wyższą niż sześć miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną za przestępstwo rozboju. Czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania oskarżony dopuścił się w okresie od dnia 28 stycznia 2018 roku do dnia 25 lutego 2018 roku, a zatem w ciągu pięciu lat po odbyciu kary orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie. Obydwa czyny, o których mowa powyżej, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 kk oraz z art. 190 § 1 kk, są umyślnymi przestępstwami podobnymi w rozumieniu art. 64 § 1 kk oraz art. 115 § 3 kk. Jakkolwiek skierowane są one przeciwko rożnym dobrom prawnym (mienie oraz wolność), to jednak o ich podobieństwie świadczy fakt, że pierwsze z nich popełnione zostało z użyciem przemocy, a drugie z zastosowaniem groźby jej użycia. Ponadto każde z nich może zostać popełnione jedynie umyślnie.

Z powyższych względów zarzucony oskarżonemu czyn należało zakwalifikować jako występek z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

Drugi z czynów, których dopuścił się oskarżony, stanowił natomiast występek z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk. P. C. kilkakrotnie kopiąc w drzwi wejściowe do mieszkania nr (...) przy ul. (...) uszkodził ww. drzwi, a następnie działając w ten sam sposób uszkodził drzwi do łazienki oraz pokoju, tj. pomieszczeń znajdujących się w powyższym lokalu. Ponadto po wejściu do łazienki oskarżony wyrwał przewód doprowadzający wodę do pralki, co skutkowało zalaniem ww. pomieszczenia. Mieszkanie stanowiło własność A. P., dlatego też swoim zachowaniem oskarżony spowodował szkody w jej mieniu. Czyn, którego dopuścił się oskarżony, popełniony został przez niego w ramach recydywy, tj. dopuścił się on go w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 (sześciu) miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne. Jak wskazano powyżej w dniu 29 kwietnia 2015 roku oskarżony został warunkowo zwolniony z odbywania części kary 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za przestępstwo rozboju wyrokiem Sądu Rejonowego w Pruszkowie, uprawomocnionym w dniu 20 października 2012 roku. Na poczet ww. kary zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13 maja 2012 roku do dnia 28 maja 2012 roku oraz od dnia 17 lipca 2012 roku do dnia 12 października 2012 roku. Czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania oskarżony dopuścił się w dniu 25 lutego 2018 roku, a zatem w ciągu pięciu lat po odbyciu kary orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Pruszkowie. Obydwa czyny, o których mowa powyżej, tj. przestępstwa z art. 280 § 1 kk oraz z art. 288 § 1 kk są umyślnymi przestępstwami podobnymi w rozumieniu art. 64 § 1 kk oraz art. 115 § 3 kk. Każdy z ww. czynów może być popełniony jedynie umyślnie i skierowany jest przeciwko temu samemu dobru prawnemu (mienie). Z uwagi na powyższe P. C. dopuszczając się uszkodzenia mienia A. P., działał w warunkach recydywy specjalnej zwykłej.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisane-go czynu

Przytoczyć okoliczności

P. C.

pkt I

pkt II

pkt III

pkt I sentencji wyroku

pkt II sentencji wyroku

pkt III sentencji wyroku

Rozważając kwestię rodzaju i wysokości kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. Przy wymiarze kary Sąd analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości, nadto by był adekwatny do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz aby kara osiągnęła cele zapobiegawcze i wychowawcze. Nadto Sąd miał na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Występek z art. 190 § 1 kk może być popełniony jedynie umyślnie. Brak jest podstaw do stwierdzenia, że oskarżony w czasie popełnienia zarzuconego mu czynu z jakichkolwiek powodów nie był w stanie rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem. Na czyn P. C. składały się zachowania polegające na groźbach pozbawienia życia i zdrowia A. P., mających miejsce w okresie od 28 stycznia 2018 r. do 25 lutego 2018 r. Zachowanie oskarżonego stanowiło zatem czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości zarzucanego oskarżonemu czynu jako bardzo wysoki. P. C. dopuścił się zarzucanego mu występku wobec swojej partnerki, a więc osoby dla niego najbliższej. A. P., mając na uwadze, iż oskarżony wcześniej zachowywał się wobec niej agresywnie, obawiała się spełnienia gróźb formułowanych przez P. C.. Oskarżony zdawał sobie sprawę z powyższej okoliczności, a także swojej przewagi fizycznej nad pokrzywdzoną, z całą pewnością był zatem świadomy, iż jego partnerka obawia się, że będzie on w stanie spełnić swoje groźby. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by pokrzywdzona zachowywała się wobec oskarżonego agresywnie lub też w jakikolwiek inny sposób prowokowała partnera. Mimo powyższego oskarżony wielokrotnie groził jej pozbawieniem życia lub zdrowia. Ponadto należy mieć na uwadze, że A. P. zgodziła się na to, by oskarżony do końca lutego 2018 roku zamieszkiwał należący do niej lokal, chociaż w dniu 28 stycznia 2018 oskarżony groził, że ją zabije, co skłoniło pokrzywdzoną do wezwania Policji. Mimo powyższego oskarżony nie docenił dobrej woli pokrzywdzonej, która nie miała obowiązku wyrażenia zgody na dalszy pobyt oskarżonego w mieszkaniu stanowiącym jej własność i nie powstrzymał się od dalszej agresji wobec A. P., wywołując u niej uzasadnioną obawę utraty życia lub uszkodzenia ciała. Ponadto zarzucanego mu czynu oskarżony dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo rozboju. Powyższa okoliczność prowadzi do wniosku, że nie wyciągnął on wniosków z dotychczasowego postępowania i w dalszym ciągu nie dostrzega naganności zachowania polegającego na stosowaniu przemocy wobec innych osób lub groźby tego rodzaju zachowania. Dodać należy, że po powyższym świadczy również treść złożonych przez oskarżonego wyjaśnień. W postępowaniu przygotowawczym P. C. przyznał, że groził, iż uderzy pokrzywdzoną, nie wykazał jednak jakiejkolwiek skruchy w związku z powyższym.

Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że jedynie kara pozbawienia wolności związana z izolacją oskarżonego od społeczeństwa będzie w stanie uświadomić P. C., że zarówno przemoc wobec innej osoby, jak też groźba takiego zachowania nie zasługuje na jakąkolwiek akceptację. Mając na uwadze, iż zachowanie oskarżonego stanowiło czyn ciągły w rozumieniu art. 12 kk, a także że wcześniej dopuszczał się on podobnych przestępstw orzeczenie wobec niego grzywny lub kary ograniczenia wolności byłoby niezasadne. Tego rodzaju kara byłaby bowiem właściwa jedynie wobec sprawców, którzy dopuszczają się ww. występków incydentalnie i mają świadomość niewłaściwości swojego postępowania, a oskarżony nie należy do tego rodzaju osób. Z powyższych względów, na podstawie art. 190 § 1 kk Sąd za czyn z pkt. 1 aktu oskarżenia, po ustaleniu, że oskarżony dopuścił się go krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, wymierzył P. C. karę 3 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona kara jest uzasadniona biorąc pod uwagę okoliczności czynu i dotychczasową postawę oskarżonego, i z całą pewnością nie będzie stanowić dla niego nadmiernej dolegliwości.

Rozważając kwestię rodzaju i wysokości kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. Przy wymiarze kary Sąd analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości, nadto by był adekwatny do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz aby osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze. Nadto Sąd miał na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść. Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Występek z art. 288 § 1 kk może być popełniony jedynie umyślnie. Brak jest podstaw do stwierdzenia, że oskarżony w czasie popełnienia zarzuconego mu czynu z jakichkolwiek powodów nie był w stanie rozpoznać jego znaczenia lub pokierować swoim postępowaniem. Zachowanie oskarżonego cechowało się wysokim stopniu agresji. W pierwszej kolejności należy wskazać, że P. C. miał obowiązek zastosowania się do żądania pokrzywdzonej, która stanowczo zabroniła mu wejścia do swojego mieszkania. Nawet jeśli nie zgadzał się on z A. P. powinien ewentualnie próbować w sposób zgodny z prawem przekonać ją do zmiany decyzji w rozmowie telefonicznej lub zaczekać na jej powrót do domu. Oskarżony nie był uprawniony do jakiegokolwiek uszkodzenia drzwi wejściowych do lokalu zamieszkiwanego przez pokrzywdzoną lub jakiegokolwiek innego należącego do niej przedmiotu. Sąd nie podzielił stanowiska obrońcy oskarżonego, który podnosił, że pokrzywdzona swoim zachowaniem sprowokowała P. C. do uszkodzenia mienia. A. P. zeznała, że zgodziła się na to, by oskarżony mieszkał z nią, jednak warunkiem powyższego było powstrzymanie się P. C. od spożywania alkoholu, pod którego wpływem zachowywał się agresywnie. Oskarżony nie zaprzeczył, że zobowiązał się do ww. zachowania. W tej sytuacji nie sposób uznać, że pokrzywdzona każąc dzieciom włożyć klucz do drzwi od strony mieszkania sprowokowała oskarżonego do uszkodzenia drzwi. P. C. wyjaśnił, że znajdował się wówczas pod wpływem alkoholu i wiedząc, że na polecenie pokrzywdzonej drzwi zostały zablokowane, miał obowiązek powstrzymania się od próby wejścia do mieszkania. Pokrzywdzona jako właścicielka mieszkania miała natomiast prawo do uniemożliwienia oskarżonemu tego zachowania w wyżej opisany sposób. Zachowanie A. P. stanowiło realizację przysługującego jej jako osobie uprawnionej do korzystania z mieszkania prawa do decydowania o tym, czy jakiegokolwiek osoby poza jej dziećmi uprawnione są do przebywania w tym lokalu. P. C. mógł zatem przebywać na terenie ww. lokalu wyłącznie wówczas, gdy A. P. zgodziła się na to. Z powyższych względów nie sposób uznać, że swoim zachowaniem pokrzywdzona w jakikolwiek sposób sprowokowała oskarżonego do czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Dodać należy, że zachowanie oskarżonego nie ograniczyło się do uszkodzenia drzwi wejściowych do lokalu A. P., ponieważ po wejściu do mieszkania P. C. wyłamał drzwi do kolejnych znajdujących się w nim pomieszczeń (łazienki i pokoju syna pokrzywdzonej), a ponadto wyrwał przewód doprowadzający wodę do pralki. P. C. dopuścił się tego w obecności małoletnich synów pokrzywdzonej, nie zważając na to, że skutkowało to wywołaniem u ww. osób negatywnych emocji.

Z powyższych względów twierdzenie o rzekomej prowokacji ze strony pokrzywdzonej nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak wcześniejsze spostrzeżenia P. C. dotyczące rzekomego nakłaniania oskarżonego do wyłamania drzwi do lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...). Ww. twierdzenia należy uznać wyłącznie za linię obrony oskarżonego nie znajdującą potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Swoim zachowaniem oskarżony okazał całkowitą pogardę dla obowiązku poszanowania cudzej własności. Powyższe okoliczności prowadzą do wniosku, że również stopień społecznej szkodliwości czynu jest bardzo wysoki. Dodać należy, że przestępstwa przeciwko mieniu należą do kategorii najgroźniejszych społecznie przestępstw, skierowane są bowiem przeciwko jednemu z podstawowych dóbr chronionych prawem, jakim jest mienie, własność, a więc przeciwko dobru, które w gradacji dóbr chronionych prawem usytuowane jest tuż za ludzkim życiem i zdrowiem. Należy mieć na uwadze, że P. C. uszkodził mienie A. P. znajdując się pod wpływem alkoholu. Biorąc pod uwagę wiek i stan psychiczny oskarżonego, z pewnością był on w stanie przewidzieć skutki działania ww. substancji na swój organizm. Z powyższych względów należy uznać to jako okoliczność obciążającą.

Zdaniem Sądu karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jest kara 5 miesięcy pozbawienia wolności. Biorąc pod uwagę wcześniejsze skazanie P. C. za przestępstwo rozboju stwierdzić należy, że oskarżony kolejny raz dopuścił się występku skierowanego przeciwko mieniu innej osoby. Z powyższych względów jedynie kara pozbawienia wolności pozostająca w dolnych granicach zagrożenia za czyn, którego dopuścił się P. C. będzie właściwe biorąc pod uwagę cele, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także biorąc pod uwagę potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk karę łączną oskarżonemu, Sąd miał na uwadze bliskość czasową czynów, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, a także ich liczbę oraz fakt, że popełniając je oskarżony P. C. naruszył dwa różne dobra prawne. Oskarżony dopuścił się ich w ciągu jednego miesiąca, tj. od dnia 28 stycznia 2018 roku do dnia 25 lutego 2018 rok, naruszając wolność i mienie innej osoby, którą w obydwu przypadkach była A. P.. Sąd orzekł za ww. przestępstwa kary 3 oraz 5 miesięcy pozbawienia wolności. Mając na uwadze okoliczności, o których była mowa powyżej, Sąd uznał, że zasadne było wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyższej od najsurowszej z kar podlegających łączeniu, a jednocześnie niższej od ich sumy.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. C.

pkt IV sentencji wyroku

pkt IV sentencji wyroku

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności, Sąd zaliczył P. C. okres rzeczywistego zatrzymania, w sprawie od godz. 00:15 dnia 26 lutego 2018 r. do godz. 15:40 dnia 27 lutego 2018 r.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt V sentencji wyroku

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku, poz. 615 ze zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 3 oraz § 4 ust. 1 i 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uwzględniając uczestnictwo obrońcy na pięciu terminach rozprawy głównej (420 złotych + 4 x 84 złotych).

pkt IV sentencji wyroku

Na podstawie art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1000 złotych tytułem kosztów sądowych. Sąd uznał, że brak jest podstaw do obciążania Skarbu Państwa w całości kosztami postępowania wywołanego bezprawnym zachowaniem oskarżonego P. C.. Sąd miał na uwadze, że na ww. koszty składają się wydatki związane z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego na okoliczność strat wywołanych zachowaniem oskarżonego.

Równocześnie, biorąc pod uwagę, iż w związku z wymierzoną mu karą P. C. będzie pozbawiony wolności, Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od opłaty i pozostałej części kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

1.Podpis