Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do osoby oskarżonego A. S. (wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożył tylko obrońca oskarżonego A. S.).

1. Ustalenia faktyczne

W dniu 17 grudnia 2016 roku w godzinach popołudniowych D. C., Ł. Z., K. K. oraz A. S. udali się samochodem marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...), pożyczonym przez D. C. od jego kolegi, do Centrum Handlowego Galeria (...) przy ulicy (...) w W..

(wyjaśnienia D. C. k. 115v, 365v; zeznania Ł. Z. k. 123, 366-366v; zeznania K. K. k. 98, 321)

Mężczyźni zaparkowali pojazd na parkingu na poziomie (...), a następnie wyposażeni m.in. w magnes do zdejmowania klipsów zabezpieczających sprzedawane artykuły przed kradzieżą, udali się do sklepów odzieżowych na terenie Galerii (...).

(wyjaśnienia D. C. k. 115v, 365v; zeznania Ł. Z. k. 123, 366-366v, zeznania K. K. k. 98, 321; zeznania A. R. k. 57v-58, 321-321v; zeznania I. B. k. 135v, 381v; zeznania M. J. k. 138v, 437v; zeznania M. G. (1) k. 141v, 365v)

Będąc w poszczególnych butikach, mężczyźni udawali się z wybraną odzieżą do przymierzalni, gdzie ściągali z niej klipsy zabezpieczające, a następnie ubierali się w nią, zakładając na wierzch lub pod spód swoich ubrań, po czym opuszczali sklep nie płacąc, nie uaktywniając przy tym bramek magnetycznych, znajdujących się przy wyjściach. W ten sposób zabrali ze sklepu (...) dwie koszule, siedem par spodni i dwie bluzy marki (...) o łącznej wartości 2.049,88 zł na szkodę (...) sp. z o.o., ze sklepu (...) bluzę i cztery pary spodni o łącznej wartości 579,95 zł na szkodę (...) S.A., ze sklepu (...) pięć kurtek, dwie koszule, bluzę i jedną parę spodni o łącznej wartości 2.051,00 zł na szkodę (...) sp. z o.o., ze sklepu H (...) trzy pary spodni o łącznej wartości 329,70 zł na szkodę H& (...) sp. z o.o., ze sklepu (...) pięć par spodni o łącznej wartości 729,95 zł (...) S.A. oraz ze sklepu (...) cztery koszule, dwie pary spodni i bluzę o łącznej wartości 739,94 zł na szkodę (...) S.A.

Następnie mężczyźni udali się na parking, gdzie ściągali z siebie skradzioną odzież i wkładali do bagażnika auta, którym przyjechali.

(wyjaśnienia D. C. k. 115v, 365v; zeznania Ł. Z. k. 123, 366-366v , zeznania K. K. k. 98, 321; zeznania A. R. k. 57v-58, 321-321v; zeznania I. B. k. 135v,381v; zeznania M. J. k. 138v, 437v; zeznania M. G. (1) k. 141v, 365v; zeznania M. W. k. 60v-61, 373v-374; zeznania M. G. (2) k. 65v-66,373; zeznania I. M. k. 80v, 373-373v; zeznania P. M. k. 83v,374-374v; zeznania K. B. k. 106v, 372v; zeznania K. F. k. 109v-110, 374)

Obserwujący to funkcjonariusze policji A. R., I. B., M. J. oraz M. G. (1), wylegitymowali D. C., Ł. Z., K. K. oraz A. S., a następnie ujawnili w bagażniku użytkowanego przez nich samochodu wyżej wymienioną odzież.

(zeznania A. R. k. 57v-58, 321-321v; zeznania I. B. k. 135v, 381v; zeznania M. J. k. 138v,437v; zeznania M. G. (1) k. 141v, 365v; protokół przeszukania samochodu k. 26-31; notatka urzędowa k. 1-1v, protokoły zatrzymania osób k. 2-4,14-16,34-36,45-47)

2. Ocena dowodów

Analiza materiału dowodowego, zdaniem Sądu wskazuje zarówno na sprawstwo jak i winę A. S. w zakresie zarzucanego mu czynu. Wynika to nie tylko z uznanych przez Sąd za wiarygodne zeznań świadków, tj. funkcjonariuszy policji: A. R., I. B., M. J., M. G. (1) oraz pracowników sklepów Centrum Handlowego Galerii (...), w których oskarżeni dokonali kradzieży odzieży: M. W., M. G. (2), I. M., P. M., K. B. i K. F., ale również z dokumentów zgromadzonych w sprawie.

Zdaniem Sądu nieprzyznanie się A. S. do popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiło jedynie przyjętą przezeń linię obrony, która żadną miarą ostać się nie mogła.

Co prawda D. C., Ł. Z. oraz K. K. w złożonych w sprawie wyjaśnieniach oraz zeznaniach podali, że A. S. został w samochodzie, podczas gdy oni udali się do sklepów Galerii (...), gdzie kradli odzież, jednak ich twierdzeniom przeczą spójne i jednoznaczne zeznania funkcjonariuszy policji. Obserwujący zdarzenie i zatrzymujący mężczyzn policjanci zgodnie zeznali, że najpierw zauważyli przy zaparkowanym samochodzie jednego z mężczyzn, podczas gdy ściągał z siebie spodnie założone na drugie spodnie i te zdjęte wkładał do bagażnika samochodu, a następnie widzieli jak do samochodu podeszli trzej pozostali mężczyźni, którzy także zdejmowali z siebie warstwy odzieży i wkładali je do bagażnika.

Oceniając zeznania A. R., I. B., M. J. i M. G. (1) Sąd uznał je za wiarygodne, ponieważ świadkowie w sposób dokładny i rzeczowy opisali zaobserwowane zdarzenie oraz przebieg podjętych przez nich czynności służbowych, które udokumentowali. Sąd miał również na uwadze, że powzięli oni wiedzę na temat okoliczności istotnych dla sprawy przy wykonywaniu swoich obowiązków służbowych oraz to, że oskarżeni nie byli im wcześniej znani. Nie ujawniły się w toku procesu żadne okoliczności (typu osobista niechęć, chęć zemsty), które mogłyby rzucać wątpliwości na możliwość pomówienia A. S. przez wymienionych świadków o postępowanie niezgodne z prawem.

Sąd nie miał także wątpliwości co do wiarygodności zeznań złożonych przez pracowników sklepów Galerii (...). M. W., M. G. (2), I. M., P. M., K. B. i K. F. rozpoznali po metkach oraz innych oznaczeniach odzież ujawnioną przez funkcjonariuszy w bagażniku auta, którym podróżowali oskarżeni i przyporządkowali poszczególne ubrania do konkretnych butików, z których zostały skradzione. Znalezione w samochodzie ubrania były nowe oraz pochodziły ze sklepów (...), (...), R., H., K. oraz C., co potwierdzili pracownicy tych sklepów.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień D. C. oraz zeznań Ł. Z. i K. K., w części w jakiej zaprzeczyli oni udziałowi oskarżonego A. S. w dokonywaniu kradzieży, Sąd nie dał tym wyjaśnieniom i zeznaniom wiary, ponieważ przeczą im uznane za wiarygodne zeznania funkcjonariuszy policji, o czym była już mowa wyżej. Zdaniem Sądu twierdzenia wymienionych mężczyzn w tym zakresie stanowią wyraz źle pojętej solidarności z oskarżonym A. S. i próbę poprawy jego sytuacji procesowej.

Za zasługujące na wiarę Sąd uznał natomiast wyjaśnienia D. C. i zeznania Ł. Z. oraz K. K. w części, w której podali oni, że odzież ujawniona przez policjantów w bagażniku auta, którym podróżowali, pochodziła z kradzieży dokonanej w sklepach znajdujących się na terenie Galerii (...). Mężczyźni opisali sposób dokonywania kradzieży i wynoszenia odzieży z terenu sklepów na sobie, a znajduje to potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszy policji, którzy zaobserwowali moment rozbierania się czterech mężczyzn z ubrań na parkingu, a następnie wkładania ich do bagażnika auta.

Autentyczność i prawdziwość pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przez strony kwestionowana, nie wzbudziła ona także wątpliwości Sądu, który z tego względu nie odmówił im wiary i mocy dowodowej.

3. Ocena prawna

Sąd uznał, że postępowanie dowodowe wykazało winę oskarżonego A. S., a jego zachowanie wypełniło znamiona czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. – czyli kradzieży.

Istota przestępstwa kradzieży polega na zabraniu rzeczy, tj. wyjęciu jej spod władztwa innej osoby wbrew jej woli, czego konsekwencją jest włączenie rzeczy do majątku sprawcy oraz postępowanie z nią jak właściciel.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uznaje się za jeden czyn zabroniony.

W świetle powyższych okoliczności wskazać należy, że A. S. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu w dniu 17 grudnia 2016 roku, na terenie Centrum Handlowego Galerii (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. C., Ł. Z. oraz K. K., dokonał zaboru w celu przywłaszczenia ze sklepu (...) dwóch koszul, siedmiu par spodni i dwóch bluz marki (...) o łącznej wartości 2.049,88 zł, ze sklepu (...) bluzy i czterech par spodni o łącznej wartości 579,95 zł, ze sklepu (...) pięciu kurtek, dwóch koszul, bluzy i jednej pary spodni o łącznej wartości 2.051,00 zł, ze sklepu H (...) trzech par spodni o łącznej wartości 329,70 zł, ze sklepu (...) pięciu par spodni o łącznej wartości 729,95 zł, ze sklepu (...) czterech koszul, dwóch par spodni i bluzy o łącznej wartości 739,94 zł.

W ocenie Sądu, z uwagi na ilość skradzionej odzieży oraz liczbę sklepów, w których mężczyźni dopuścili się przestępstwa, a także sposób dokonywania kradzieży, wyposażenie w narzędzie do zdejmowania klipsów zabezpieczających oraz sposób wynoszenia odzieży, zasadny jest wniosek, że A. S. wraz kolegami działali z góry powziętym zamiarem.

Podkreślić także trzeba, że A. S. i pozostali mężczyźni działali wspólnie i w porozumieniu.

Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego istotą współsprawstwa jest oparte na porozumieniu wspólne działanie co najmniej dwóch osób, z których każda obejmuje swym zamiarem urzeczywistnienie wszystkich określonych przedmiotowych znamion czynu przestępnego. Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji.

Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem koniecznym współsprawstwa jest porozumienie, oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie co najmniej dwóch osób w akcji przestępnej. Porozumienie to jest tym czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie dopełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, która przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 1976 roku, Rw 189/76, OSNKW 1976/9/117).

A zatem właśnie istniejące między A. S. a pozostałymi mężczyznami porozumienie pozwala na przypisanie A. S. kradzieży wszystkich ubrań, mimo, że każdy z oskarżonych osobiście dokonał kradzieży tylko części z nich.

Należy zaznaczyć, że Kodeks Karny nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może wiec ono dojść do skutku w każdej formie, nawet w sposób dorozumiany (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2001 roku, okoliczność KKN 730/98, Prokuratura i Prawo 2001/10/1).

Uprzednia zmowa nie stanowi warunku koniecznego współsprawstwa. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu wspólnymi siłami i świadome współdziałanie sprawców w realizacji znamion przestępstwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 marca 1998 roku, II AKa 15/98, Prokuratura i Prawo 1999/3/23).

4. Kara i konsekwencje prawne

Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uwzględnił przede wszystkim duży stopień społecznej szkodliwości przypisanego A. S. czynu, na który składają się przede wszystkim rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego przez prawo, którym jest mienie, sposób i okoliczności popełnienia przez oskarżonego przestępstwa, ilość skradzionych rzeczy oraz ich łączna wartość – 6 480,42 zł, jak również niskie pobudki jego działania. Wskazać bowiem należy, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się w celu osiągniecia korzyści majątkowej i jakkolwiek podał on w toku postępowania przygotowawczego, że jest bezrobotny, to okoliczność ta nie stanowi żadnego usprawiedliwienia dla jego przestępczego zachowania.

Do okoliczności obciążających, uwzględnionych przy wymiarze kary, Sąd zaliczył również znaczny stopień winy A. S., który umyślnie, z zamiarem bezpośrednim popełnił przestępstwo wspólnie z innymi osobami.

Należy także podkreślić, że oskarżony był dotychczas kilkukrotnie karany, w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu, zarówno na terenie kraju, jak i poza jego granicami, co również obciążająco wpływa na wymiar orzeczonej wobec niego kary.

Zaś jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary, Sąd uwzględnił to, że A. S. deklaruje, że obecnie wykonuje pracę zarobkową oraz uczestniczy w utrzymaniu małoletniego dziecka.

Mając powyższe na uwadze, Sąd wymierzył oskarżonemu A. S. karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

W ocenie Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego A. S. występku, zaś jej dolegliwość nie przekracza stopnia jego zawinienia. Jednocześnie kara ta spełni swe cele w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej, a także będzie właściwie kształtować świadomość prawną społeczeństwa.

Realizując dyrektywy ustawowe na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności, Sąd zaliczył A. S. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 17 grudnia 2016 roku godz. 19:30 do dnia 18 grudnia 2016 roku godz. 12:45.

Co się tyczy rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych, to Sąd uznał, że zabezpieczony w sprawie magnes oraz klucz uniwersalny z kompletem 11 końcówek i śrubokrętem służyły do popełnienia przestępstwa, a zatem należało orzec ich przepadek.

5. Koszty

Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla A. S. zbyt uciążliwe, zwłaszcza w świetle konieczności łożenia na utrzymanie małoletniego dziecka.

Z uwagi na fakt, iż A. S. korzystał w toku postępowania karnego z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, którego wynagrodzenie nie zostało w całości ani w części opłacone, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. J. wynagrodzenie na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U z 2018r. poz. 1184 ze zm.), jego wysokość ustalając w oparciu o § 17 ust. 2 pkt. 3, § 20, § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U z 2019r. poz. 18 ze zm.).