Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 405/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

Wobec treści art. 424 §3 kpk uzasadnienie ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I i II

R. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Zgodnie z treścią art. 280 §1 kk odpowiedzialność karną ponosi ten, kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Rozbój jest przestępstwem złożonym, sprawca bowiem nie tylko zmierza do dokonania kradzieży – zaboru rzeczy, ale dokonuje tego, atakując integralność cielesną człowieka (przemoc), jego wolność, zdrowie, a nawet życie. Tak więc przedmiot kradzieży stanowi bliższy przedmiot ochrony, natomiast nietykalność człowieka, jego wolność i zdrowie - przedmiot dalszy. Przestępstwo określone w art. 280 §1 kk należy do kategorii tzw. przestępstw powszechnych, może je więc popełnić każdy podmiot, zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej.

Zachowanie sprawcy przestępstwa opisanego w art. 280 §1 kk jest ściśle przez ten przepis określone i polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia, dokonanym przy użyciu taksatywnie wymienionych w tym przepisie, szczególnych sposobów zachowania, skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą. Znamię czynności wykonawczej ma charakter złożony, wskazujący na etapy aktywności sprawcy: zastosowanie jednej z wymienionych w art. 280 §1 kk form oddziaływania wobec osoby oraz zabór rzeczy w celu przywłaszczenia. Istota rozboju polega na tym, że sprawca stosuje przemoc lub groźbę jej użycia po to, aby niesłusznie zawładnąć rzeczą i ją przywłaszczyć. Przesądza to, że posłużenie się przez sprawcę jednym z wymienionych w art. 280 §1 kk sposobów oddziaływania na osobę musi mieć miejsce przed lub co najmniej w chwili dokonywania zaboru rzeczy (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 26.06.2003r. o sygn. II Aka 164/03, KZS 2003, z. 11, poz. 44). Zabór rzeczy musi być albo poprzedzony użyciem przez sprawcę przemocy, albo następować jednocześnie z nim.

Przez zabór rzeczy rozumieć należy, identycznie jak w wypadku kradzieży, pozbawienie przez sprawcę osoby posiadającej rzecz władztwa nad tą rzeczą oraz objęcie jej we władanie przez sprawcę (vide Marek A., Kodeks karny. Komentarz, LEX 2010).

Strona podmiotowa przestępstwa określonego w art. 280 §1 kk zasadza się na umyślności - należy ono do kategorii tzw. przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy ukierunkowane było na określony cel, którym jest zamiar przywłaszczenia rzeczy. Warunkiem przypisania sprawcy przestępstwa rozboju jest udowodnienie, że jego zamiarem było objęte dążenie do zagarnięcia rzeczy (jej kradzieży) poprzez użycie przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia bądź doprowadzenie pokrzywdzonego do stanu nieprzytomności lub bezbronności (vide wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 1979r. o sygn. I KR 235/79, niepubl.; Kodeks karny z orzecznictwem, Gdańsk 1996, s. 647, teza 1 do art. 210 k.k. z 1969r.). Działanie sprawcy popełniającego przestępstwo rozboju składa się z dwóch części, z których pierwsza obejmuje zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia, druga zaś zastosowanie środków prowadzących do dokonania zaboru. W świadomości sprawcy musi więc znaleźć odzwierciedlenie fakt zmierzania do celu, jakim jest zabór rzeczy w celu przywłaszczenia, oraz fakt zmierzania do tego celu przy wykorzystaniu określonych sposobów. Oba te elementy muszą być objęte wolą sprawcy w postaci chęci uzyskania zarówno finalnego rezultatu w postaci zaboru rzeczy, jak i środków do niego prowadzących (vide Zoll A. (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. II, Zakamycze 2006).

Stosownie natomiast do treści art. 18 §1 kk za współsprawstwo odpowiada ten, kto wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wykonuje czyn zabroniony. Jest to sprawstwo oparte na porozumieniu dotyczącym wspólnego wykonanie czynu zabronionego, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników (partnerów) odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego. Z istoty konstrukcji współsprawstwa wynika więc, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego (wspólnie i w porozumieniu) przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców (zob. także post. SN z 5.7.2018 r., V KK 206/18, Legalis). Podobnie w post. z 17.9.2008 r. (III KK 274/08, KZS 2009, Nr 1, poz. 19) Sąd Najwyższy stwierdził, że przypisanie przestępstwa w postaci współsprawstwa oznacza odpowiedzialność karną za wspólne działanie, choćby sprawca sam nie wypełnił znamion przypisanego czynu, jeżeli tylko działanie innych akceptował i w nim uczestniczył.

W realiach niniejszej sprawy oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, albowiem zaboru mienia pokrzywdzonego J. L. w postaci pieniędzy w kwocie 9. 000 PLN dokonał po uprzednim zastosowaniu wobec niego przemocy w postaci uderzenia pięścią w twarz i przewrócenia go. Powyższe działanie oskarżony R. D. zrealizował wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą (co do której postępowanie sądowe jest w toku). Pokrzywdzony J. L. po uderzeniu pięścią w twarz przez oskarżonego R. D. (,,wyższy”) uciekł mu, ale następnie został przez niego dogoniony i zaczął się z nim szarpać. Wówczas towarzyszący R. D. M. K. (,,niższy”) dobiegł do pokrzywdzonego i chwycił go za szyję od tyłu, a oskarżony R. D. zaczął go przeszukiwać. Pokrzywdzony znowu wyrwał się w/wymienionym i zaczął biec, ale R. D. popchnął go, w następstwie czego pokrzywdzony przewrócił się i upadł na brzuch. R. D. zaczął go przeszukiwać, pytając go ,, gdzie ma pieniądze”. Po chwili do oskarżonego podbiegł M. K.. Kiedy R. D. znalazł pieniądze w kwocie 9.000 PLN, obaj w/wymienieni oddalili się.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że oskarżony i M. K. działali wspólnie w ramach łączącego ich porozumienia; oskarżony obejmował swoim zamiarem dokonanie rozboju, jak i utożsamiał się z całością podejmowanych w tym celu działań. Wszak gdyby R. D. i M. K. nie współpracowali ze sobą, a tym samym nie łączyłby ich porozumienie, obaj w/wymienieni nie goniliby pokrzywdzonego, ani też obaj nie dążyliby do tego, by go obezwładnić i w ten sposób umożliwić sobie jego przeszukanie, a w konsekwencji zabór pieniędzy.

R. D. zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 2 kk, bowiem będąc uprzednio skazany w warunkach art. 64 §1 kk wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. (...), działał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne - tj. po odbyciu z dniem 10.02.2018r. kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23.09.2011 r. sygn. (...) m.in. za przestępstwo z art. 280 §2 kk w zw. z art. 64 §1 kk, za które wymierzono karę jednostkową 2 lat pozbawienia wolności.

Wskazać należy, że w znamionach przestępstwa rozboju nie zostały określone skutki w zakresie życia lub zdrowia pokrzywdzonego, stąd też spowodowanie jakichkolwiek następstw w tej materii jest irrelewantne dla bytu tego przestępstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2020 r. II KK 139/20, LEX nr 3080072).

W myśl art. 286 §1 kk karze podlega kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Istotne jest, iż wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Ponadto w doktrynie podnosi się, że określone w art. 286 §1 kk przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 §1 kk , należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (wyrok SN z dnia 11 lutego 2009r., sygn. III KK 245/08).

Sąd stanął na stanowisku, że oskarżony R. D. dopuścił się zarzucanego mu czynu, wypełniając znamiona przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, albowiem kasjerka pracująca w sklepie (...) Sp.z o.o. została wprowadzona w błąd co do faktu, że przekazany jej przedmiot za kupione perfumy marki V., mający formę jednego banknotu o nominale 200 PLN, jest pieniądzem, tj. środkiem płatniczym, gdy w rzeczywistości stanowił on wyłącznie rekwizyt - kopię banknotu któremu nadano wygląd środka płatniczego przy jednoczesnym wyraźnym oznaczeniu go jego nazwą (...) – NIE JEST ŚRODKIEM PŁATNICZYM”. Podkreślić przy tym należy, iż oskarżony jako obywatel Rzeczypospolitej Polskiej na co dzień posługiwał się walutą w złotych polskich jako środkiem płatniczym. Tym samym Sąd nie powziął wątpliwości, że zdawał on sobie sprawę, jak w rzeczywistości wyglądają banknoty o nominale 200 PLN i z tego, że używany przez niego przedmiot, choć stylizowany w ten sposób, stanowi wyłącznie kopię banknotu z napisem (...) – NIE JEST ŚRODKIEM PŁATNICZYM”. Tego samego nie można przy tym powiedzieć o osobie, której oskarżony „banknot” ten przekazał – osobie pochodzenia ukraińskiego, siłą rzeczy znacznie mniej biegłej w posługiwaniu się walutą polską, w szczególności w dobie powszechnego korzystania w kart płatniczych. Jednak banknot oznaczony jako „(...)” mimo że nie stanowił środka płatniczego, został przez oskarżonego przekazany jako zapłata za perfumy, co dowodzi, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zachowanie oskarżonego było zatem intencjonalne, działał on z zamiarem bezpośrednim i w celu osiągnięcia dla siebie korzyści majątkowej, jaką było uzyskanie perfum bez dokonania rzeczywistej zapłaty za zrealizowany zakup. Oskarżony, co wynika m.in. z zeznań T. S., podszedł do kasy, trzymając w ręku banknot do zapłaty, który był poskładany i pozginany, co świadczy jasno o zamiarze ukrycia faktycznej jego natury. Zaznaczyć przy tym należy, iż nie ma znaczenia dla bytu przestępstwa oszustwa, czy pokrzywdzony mógł skontrolować wiarygodność sprawcy i wykryć podstępny charakter jego zabiegów, dokładając choćby tylko znikomej staranności, wszak nawet łatwowierność pokrzywdzonego nie wyłącza karygodności wprowadzenia go w błąd. Błąd pokrzywdzonego należy przyjmować także wtedy, gdy racjonalna ocena sytuacji pozwala stwierdzić, że mógł on błędu z łatwością uniknąć. Wysoki stopień naiwności czy też łatwość wprowadzenia w błąd osoby dokonującej niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie wpływa na ocenę karnoprawną zachowania sprawcy, bo istotne jest tylko to, czy podjęte przez niego działania, w przypadku tego konkretnego pokrzywdzonego okazały się wystarczające do wprowadzenia go w błąd (vide wyrok Sądu Najwyższego z dn. 11.08.2021r. o sygn. IV KK 502/20, LEX nr 3398298).

Oskarżony R. D. zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, określonego w art. 64 § 1 kk, tj. w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dn. (...). o sygn. (...) za czyn z art. 280 §1 kk (umyślne przestępstwo podobne) i in. na karę 7 lat pozbawienia wolności, którą odbywał od dn. 28.02.2011r. do dn. 10.02.2018r.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Przytoczyć okoliczności

I-II

III

Na rozprawie w dniu 13 czerwca 2022 r. Sąd na podstawie art. 387 § 2 kpk uwzględnił wniosek oskarżonego R. D. o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu kar: za pierwszy z czynów kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za drugi z czynów 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności, a także zasądzenie kosztów postępowania. Prokurator oraz pokrzywdzony należycie powiadomiony o terminie rozprawy oraz pouczony o możliwości złożenia przez oskarżonego takiego wniosku nie sprzeciwili się.

Oskarżony R. D. na rozprawie przyznał się w całości do zarzucanych mu czynów, jakkolwiek próbując umniejszać swoją odpowiedzialność. Niemniej jednak okoliczności popełnienia przestępstw oraz wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości.

Zdaniem Sądu postawa oskarżonego wskazuje, że wskutek wymierzenia mu zaproponowanych przez niego kar cele postępowania zostaną osiągnięte.

Sąd uznał, że zawarte we wniosku oskarżonego propozycje wymierzenia mu kar pozbawienia wolności za oba czyny:

-z pkt. I kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- z pkt. II kary 8 miesięcy pozbawienia wolności,

są odpowiednie biorąc pod uwagę dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 § 2 k.k.

Sąd uwzględnił przy tym:

1.  w przypadku czynu z pkt. I ustawowe zagrożenie za przestępstwo z art. 280 § 1 kk karą pozbawienia wolności od 2 lat do lat 12;

2.  w przypadku czynu z pkt. II ustawowe zagrożenie za przestępstwo z art. 286 § 1 kk karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8;

3.  w przypadku czynu z pkt. I - zasadę z art. 64 § 2 kk, zgodnie z którą sąd jest zobligowany do wymierzenia kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a ma możliwość ją wymierzyć do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę;

4.  znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów, na który składa się:

- w zakresie czynów I-II naruszenie istotnego dobra prawnego, jakim jest mienie, rozmiar wyrządzonej szkody (9000 PLN i 200 PLN), zaplanowane działanie, motywacja oskarżonego, jaką była chęć osiągnięcia w szybki sposób korzyści majątkowej, zamiast na pożądane dobra zapracować; należy przy tym mieć na uwadze, że przestępstwa przeciwko mieniu należą do kategorii najgroźniejszych społecznie przestępstw, skierowane są bowiem przeciwko jednemu z podstawowych dóbr chronionych prawem, jakim jest mienie, własność, a więc przeciwko dobru, które w gradacji dóbr chronionych prawem usytuowane jest tuż za ludzkim życiem i zdrowiem;

- nadto w zakresie czynu I naruszenie jednego z podstawowych dóbr chronionych jakim są zdrowie, nietykalność cielesna, wolność od strachu, wolność w wymiarze fizycznym, zdrowie;

5.  w zakresie obu czynów znaczny stopień winy oskarżonego, który w chwili czynów był osobą dojrzałą, o znacznym doświadczeniu życiowym, poczytalną – a tym samym zdolną do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem, a tym samym miał on pełną możliwość zachowania zgodnego z prawem;

6.  działanie z zamiarem bezpośrednim;

7.  uprzednia wielokrotna karalność oraz fakt, że czynów zarzuconych mu w sprawie niniejszej oskarżony dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa, zarówno w rozumieniu art. 64 § 1 kk (recydywy specjalnej zwykłej), jak i art. 64 § 2 kk (recydywy specjalnej wielokrotnej) - okoliczność dokonania zarzucanych oskarżonemu czynów w warunkach, kiedy był on już wielokrotnie karalny sądownie, świadczy o braku refleksji i nieumiejętności wyciągnięcia wniosków z wymierzonych dotychczas kar i negatywnej prognozie kryminologicznej. Pomimo kolejnych wyroków skazujących oskarżony nie zmienił trybu życia, wykazując wręcz lekceważenie norm prawnych i społecznych;

8.  okoliczności łagodzące:

- wyrażenie skruchy, upatrywane przez Sąd w przyznaniu się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów, a tym samym powzięcie krytycznego stosunku wobec popełnionych czynów;

9.  w zakresie obydwu czynów cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego: wymierzona kara uświadomi mu fakt naruszenia obowiązujących norm społecznych, a przez dolegliwość, jaka łączy się z jej wykonaniem, stanowić będzie na przyszłość bodziec zniechęcający do popełnienia czynów naruszających prawo; zdaniem Sądu stopień demoralizacji oskarżonego jest znaczny, dlatego wymierzona każdorazowo kara winna być realnie dolegliwa, by z jednej strony uświadomić oskarżonemu nieopłacalność naruszania porządku prawnego i przeciwdziałać poczuciu bezkarności, z drugiej zaś w analogiczny sposób wpłynąć na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa - wyrobienie przekonania o nieuchronności sankcji, ugruntowanie poczucia obowiązywania określonych norm i wartości oraz zaufania do instytucji państwa i obowiązującego prawa, a także uświadomienie społeczeństwu, że popełnianie przestępstw spotyka się z ostrą reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Uwzględniając wniosek oskarżonego w zakresie proponowanego przez niego wymiaru kary łącznej 2 lat i 11 miesięcy pozbawienia wolności Sąd uwzględnił:

1.  zaistnienie realnego zbiegu przestępstw, za które wobec oskarżonego wymierzono kary tego samego rodzaju;

2.  brzmienie art. 86 § 1 kk który stanowi, że Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy;

3.  potrzebę połączenia kar na zasadzie asperacji z uwagi na naruszenie przez oskarżonego w większości tych samych istotnych dóbr prawnych, tj. mienia oraz stosunkowo bliski związek czasowy pomiędzy oboma czynami oraz okoliczność, że o ile na wymiar kary łącznej nie ma już wpływu stopień zawinienia ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw, o tyle popełnienie wielu przestępstw, za które orzeczono kary podlegające obecnie łączeniu, ma duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dn. 20.05.2008r. o sygn. II AKa 129/08, LEX nr 466456);

4.  cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego: kara łączna wymierzona na zasadzie asperacji najskuteczniej zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa - zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się, że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (por. A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok SA w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03, LEX nr 183336) (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dn. 16.03.2010r. o sygn. II AKa 57/10, KZS 2010/7-8/74).

5.  potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, które na gruncie przedmiotowej sprawy przemawiają przeciwko łagodności wymiaru kary łącznej; kara łączna na zasadzie całkowitej absorpcji mogłaby wywoływać niepożądane wrażenie większej ,,opłacalności” popełniania wielu przestępstw, aniżeli przestępstwa pojedynczego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Przytoczyć okoliczności

III

Mając na uwadze, że oskarżony został zatrzymany w niniejszej sprawie w dniu 08 marca 2022 roku, a następnie zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania (który stosowany był w dacie wydania wyroku), na podstawie art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył oskarżonemu R. D. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia w sprawie od dnia 08 marca 2022 r. godz. 6.40 r. do dnia 13 czerwca 2022 r. godz. 11.45 tj. do dnia wydania wyroku przez Sąd I Instancji.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego R. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 2.341,53 złotych, w tym na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 5 Ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 400 złotych.

Kwestia kosztów postępowania została objęta treścią wniosku w trybie art. 387 § 1 kpk.

V

Wysokość wynagrodzenia radcy prawnego udzielającego pomocy prawnej z urzędu ustalono na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715).

6.  1Podpis