Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie III Wydział Karny

z dnia 16 lipca 2018 r.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 kwietnia 2015 r. I. F. poznał w W. obywatela Francji E. O.. Mężczyźni byli najpierw nad W., a potem spożywali alkohol w domu I. F.. W kolejnych dniach mężczyźni utrzymywali kontakt. I. F. informował E. O. o swojej trudnej sytuacji finansowej. Około 22 maja 2015 r. E. O. ponownie przyjechał do I. F. i zaproponował mu założenie własnej działalności gospodarczej, a następnie kont firmowych w kilku bankach, m.in.: (...) S.A., Banku (...) S.A. oraz w (...) Banku (...) S.A. W bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej jednak niż w dniu 26 maja 2015 r. i nie później niż w dniu 03 sierpnia 2015 r. I. F. otworzył rachunek bankowy w (...) Banku (...). Do rachunku została wydana karata bankomatowa MasterCard numer (...). Za założenie konta I. F. miał otrzymać „prowizję” w wysokości 5 procent wpływów środków na te konta. W związku z założeniem kont w różnych bankach (...) otrzymał łącznie 9 kart bankomatowych wraz z kodami (...). I. F. przekazał E. O. 6 kart z numerem PIN oraz hasłami dostępu internetowego. I. F. przekazał także mężczyźnie wszystkie numery kont, na które miały być przelewane pieniądze. Do zadań I. F. należało sprawdzanie, czy na rachunki bankowe wpłynęły środki, a jeżeli tak, to miał on obowiązek ich niezwłocznej wypłaty. Pieniądze te przekazywał następnie E. O.. W nieustalonym dniu E. O. poprosił I. F. o przekazanie karty bankomatowej MasterCard numer (...) wystawionej do rachunku w (...) Banku (...) S.A. wraz z numerem PIN. I. F. przekazał tę kartę wraz z numerem (...).

W dniu 03 sierpnia 2015 r. nieustalone osoby posługując się kartą bankomatową MasterCard numer (...) dokonały kradzieży następujących kwot pieniędzy:

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

­- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy
ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...) po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 2000 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy
ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”,

- kwoty 3900 złotych, poprzez wypłacenie z bankomatu o nr (...) przy ul. (...), po uprzednim wyłamaniu klapki zabezpieczającej wyrzutnik „shutter”.

W wyżej wymienionych bankomatach należących do Banku (...) S.A. proces wypłaty gotówki wyglądał w następujący sposób: po włożeniu karty, wpisaniu kodu PIN
i wybraniu jako rodzaju operacji wypłaty środków, bankomat pobierał te środki z kaset znajdujących się w środku i transportował je do prezentera umieszczonego tuż za klapką shuttera. W tym momencie bankomat wysuwał także kartę z podajnika. Całkowite wysunięcie karty było warunkiem koniecznym do otwarcia shuttera. Tymczasem podczas wykonywania transakcji
w dniu 03 sierpnia 2015 r. przy użyciu karty numer (...) jeden z mężczyzn blokował podajnik karty bankomatowej, uniemożliwiając jej tym samym wysunięcie. Jednocześnie drugi mężczyzna siłując się z shutterem wyważył jego klapkę i odebrał pieniądze w kwocie 3 900 złotych (w jednym przypadku była to kwota 2000 złotych). Ponieważ bankomat zarejestrował, że karta nie została wysunięta, to potraktował to jako brak dokonania transakcji, a w konsekwencji rachunek powiązany z kartą nie został obciążony. Z uwagi zaś na to, że nie nastąpiło faktyczne obciążenie rachunku, to bank (...) nie mógł rozliczyć wypłaconych środków z bankiem (...), który był wystawcą użytej karty. Mimo wypłaty środków z bankomatu nie dochodziło do obciążenia rachunku bankowego. Tym samym sprawcy działali na szkodę Banku (...) S.A.

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego I. F. – k. 27-29, 144-145, 161-162, 298-299, zeznania świadka W. O. – k. 5-6, 58-59, 210-211, 340, zeznania świadka K. B. – k. 35-36, , 211, 340-341, zeznania świadka T. W. – k. 300, 429,
a także dokumenty: pisemne zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – k. 1-4, 49, 55-56, 61-64, protokół zatrzymania osoby – k. 14-15, protokół przeszukania lokalu mieszkalnego wraz z załącznikami – k. 18-24, protokół zatrzymania rzeczy – k. 30-33, wydruki z rachunku w banku (...) S.A. – k. 38-39, protokół oględzin rzeczy – k. 43-46, 50-54, pismo z Banku (...) S.A. – k. 72-73, 75, protokół oględzin nagrań z monitoringu – k. 76-120, pismo z banku (...) – k. 9.

I. F. urodził się w dniu (...) w W.. Posiada wykształcenie gimnazjalne. Nie ma wyuczonego zawodu. Obecnie przebywa w zakładzie karnym, gdzie odbywa karę 1 roku pozbawienia wolności. Przed osadzeniem w jednostce penitencjarnej nie pracował. Pozostawał na utrzymaniu rodziców. Jest kawalerem. Nie ma dzieci. Jest osobą uzależnioną od amfetaminy, dopalaczy, marihuany i kokainy. W przeszłości I. F. był trzykrotnie karany, ostatni raz wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie
z dnia 17 października 2016 r., sygn. akt III K 732/16, za czyn z art. 288 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności polegająca na wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzi miesięcznie.

Dowody: dane osobopoznawcze – k. 232-234, dane o karalności – k. 291, 399-400.

Biegli psychiatrzy nie stwierdzili u I. F. objawów choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast uzależnienie mieszane od substancji psychostymulujących - kanabinoli, co mogło skutkować zaburzeniami psychicznym
i zaburzeniami zachowania spowodowanymi naprzemiennym przyjmowaniem środków psychoaktywnych. Ten stan psychiczny w odniesieniu do zarzucanego mu czynu nie znosił jednak ani nie ograniczał zdolności rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem – poczytalność I. F. nie budzi wątpliwości. O ile tempore criminis wprawił się on w stan nietrzeźwości (odurzenia) to był to stan bez podłoża patologicznego, którego skutki były mu wcześniej znane. I. F. może brać udział w postępowaniu sądowym i prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny. Konieczne jest jednak dalsze leczenie odwykowe.

Dowody: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 240-242, uzupełniająca opinia sądowo – psychiatryczna – k. 282-284, uzupełniająca opinia sądowo – psychiatryczna – k. 402-406.

Podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego oskarżony I. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił, że w dniu 26 kwietnia 2015 r. poznał w W. obywatela Francji E. O.. Około 22 maja 2015 r. E. O. ponownie przyjechał do oskarżonego i zaproponował mu założenie własnej działalności gospodarczej, a następnie kont firmowych w kliku bankach, m.in. w (...) Banku (...) S.A. Za założenie konta oskarżony miał otrzymać „prowizję” w wysokości
5 procent od środków wpływających na rachunek bankowy. Do rachunków bankowych oskarżony otrzymał łącznie 9 kart bankomatowych wraz z kodami PIN. Z tego co oskarżony pamięta, to przekazał E. O. 6 kart z numerem PIN oraz dostępem internetowym. E. O. mówił, że karty tę są mu potrzebne do szybszego wypłacania pieniędzy z kont. Ponadto oskarżony przekazał mężczyźnie wszystkie numery kont, na które miały być przelewane pieniądze. Oskarżony uzgodnił z E. O., że miał sprawdzać rachunki walutowe
i wypłacać wszystkie pieniądze, jak tylko wpłynął na rachunek bankowy. E. O. miał następnie po nie przyjeżdżać w czwartek lub w piątek. Oskarżony nie pamięta ile razy wypłacał pieniądze. Któregoś dnia E. O. poprosił oskarżonego o przekazani karty do rachunku
w (...) Banku (...) S.A. wraz z numerem (...). Oskarżony rozpoznał na nagraniach
z monitoringu E. O. jako jednego z mężczyzn, którzy dokonali kradzieży pieniędzy
z bankomatu. Oskarżony stwierdził, że nie ma nic wspólnego z tą kradzieżą ( protokół przesłuchania – k. 28-29). Podczas następnych dwóch przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów i odmówił składania wyjaśnień ( protokół przesłuchania – k. 144-145, 161-162).

W toku postępowania sądowego oskarżony I. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Wyjaśnił, że kartę bankomatową wraz z numerem PIN przekazał chłopakowi poznanemu na imprezie w celu wypłaty środków z rachunku bankowego, a nie
w celu kradzieży. Oskarżony opisał okoliczności, w jakich poznał mężczyznę o imieniu E..
W tym okresie oskarżony miał problemy finansowe. E. zaproponował, że oskarżony założy rachunek bankowy, na które będą przelewane określone kwoty. Oskarżony będzie je wypłacał
i przekazywał E.. Jednocześnie będzie otrzymywał procent od każdej wypłaty. Mówił, że są to jego pieniądze, ale on nie może w Polsce założyć rachunku bankowego. Oskarżony pamięta, że otrzymał jakieś pieniądze od E., ale nie wie dokładnie jakie to były kwoty i co zrobił
z tymi pieniędzmi. Oskarżony nie interesował tym co dzieje się na jego rachunku bankowym i czy są wypłacane z niego jakieś pieniądze przy użyciu karty bankomatowej ( protokół rozprawy z dnia 20 marca 2017 r. – k. 298-299).

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego I. F. zasługują w przeważającej części na miano wiarygodnych. Oskarżony obszernie opisał okoliczności w jakich doszło do założenia przez niego rachunków bankowych w kilku bankach oraz że dokonał tego na polecenie osoby trzeciej, za co otrzymał określoną kwotę pieniędzy. Wskazał, że przekazał karty bankomatowe, kody PIN oraz inne dokumenty dotyczące tych rachunków innym osobom. Oskarżony wyjaśniał logicznie, jednocześnie jego wyjaśnienia są wewnętrznie spójne i ich treść jest powiązana z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie. W szczególności fakt rozpoznania przez oskarżonego na zdjęciu z nagrania z monitoringu osoby, której przekazał dokumenty do rachunków bankowych, wskazuje, że oskarżony przekazał innej osobie kartę, która następnie została wykorzystana do popełnienia czynu zabronionego. Oskarżony nie przyznał się w toku postępowania sądowego do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże potwierdził, że przekazał kartę bankomatową wystawioną przez (...) Bank (...) S.A. E. O.. Oskarżony tłumaczył, że nie wiedział w jaki sposób karta ta zostanie wykorzystana przez E. O..

W ocenie Sądu na miano wiarygodnych zasługują zeznania świadka W. O. , który jest pracownikiem Banku (...) S.A. z siedzibą w W.. Świadek ten szczegółowo opisał mechanizm, jaki były wykorzystywany przez sprawców kradzieży pieniędzy z bankomatów należących do pokrzywdzonego banku. Świadek będący pracownikiem Millennium Bank szczegółowo i obszernie opisał sposób działania bankomatów, a także wyjaśnił jak wyglądał mechanizm pobierania pieniędzy z tych bankomatów bez obciążania rachunku bankowego. Świadek wskazał, że mniej więcej w tym samym czasie było kilka takich zdarzeń. Sprawcy działali w taki sam sposób, wykorzystując błąd w oprogramowaniu bankomatu, posługując się kartami bankomatowymi wystawionymi do rachunków prowadzonych w innych bankach. Z tego co świadek pamięta, to karty bankomatowe, którymi posłużono się w celu popełnienia czynu zabronionego były wystawione do rachunków prowadzonych w bankach (...) S.A. oraz (...) Bank (...) S.A. ( protokół przesłuchania – k. 5-6, 58-59, protokół rozprawy z dnia 12 lipca 2016 r. – k. 210-211, protokół rozprawy z dnia 30 sierpnia 2017 r. – k. 340).

Zeznania świadka są logicznie, wewnętrznie spójne, a nadto znajdują potwierdzenie
w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, m.in. w postaci protokołów oględzin bankomatów oraz zabezpieczonych nagrań z kamer monitoringu umieszczonych w pobliżu bankomatów. Brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności jego zeznań. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, a informacje dotyczące całego zdarzenia posiada w związku
z wykonywanymi obowiązkami zawodowymi.

Na miano wiarygodnych zasługują również zeznania świadka K. B. , która była w 2015 r konkubiną brata oskarżonego. Świadek zeznała, że I. F. poprosił ją około dwóch miesięcy wcześniej o to, czy może przelać pieniądze na rachunek bankowy świadka w Banku (...). K. B. zgodziła się. Nie pytała skąd pochodzą te pieniądze, jak również nie sprawdzała, kto przelał te pieniądze. Tego samego dnia lub kilka dni później I. F. przyjechał do świadka i poprosił o wypłatę tych pieniędzy z konta. Świadek udała się do banku i wypłaciła ze swojego rachunku kwotę 20 000,00 złotych, którą następnie przekazała oskarżonemu. Świadek nie otrzymała od niego żadnych pieniędzy z tego tytułu ( protokół przesłuchania – k. 35-36, protokół rozprawy z dnia 12 lipca 2016 r., - k. 211, protokół rozprawy z dnia 30 sierpnia 2017 r. – k. 340-341). Zeznania świadka K. B. są wewnętrznie spójne, logiczne, a nadto znajdują potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Jak bowiem wynika z treści tych dokumentów w dniu 29 czerwca 2015 r. na rachunek bankowy K. B. wpłynęła kwota 5 400,00 euro. Przelew został wykonany z rachunku bankowego nr (...) ( dowód: potwierdzenie transakcji – k. 38). Tego samego dnia, z tego samego rachunku została przelana kwota 280 euro na rachunek K. B. ( dowód: potwierdzenie transakcji – k. 39).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka T. W. , która zeznała, że między majem a sierpniem 2015 r. nie zauważyła, aby jej syn I. F. dysponował dodatkowymi środkami finansowymi. Nie wspominał, że ma konto. Świadek nie rozmawiała
z oskarżonym na temat jego źródeł dochodów. W tym okresie oskarżony zachowywał się jak zawsze. Czasami był nerwowy, ale to też nie było niczym nadzwyczajnym. Świadek zaznaczyła, że w tamtym okresie często mijała się z synem w domu z uwagi na fakt, iż 13 godzin dziennie pracowała. Świadek zeznała również, iż o zakładaniu rachunków bankowych przez syna dowiedziała się dopiero jak zostało wszczęte postępowanie w sprawie. Gdyby wiedziała o tym wcześniej, to nie pozwoliłaby synowi na to. Nie słyszała również, aby syna w domu odwiedzali cudzoziemcy ( protokół rozprawy z dnia 20 marca 2017 r. – k. 300, protokół rozprawy z dnia 06 lipca 2018 r. – k. 429). W ocenie Sądu zeznania tego świadka są spójne i logiczne. Z uwagi jednak na ich treść mogą one jedynie w ograniczonym zakresie stanowić podstawę dokonywania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Wskazać należy, iż oskarżony nie kwestionował faktu utrzymywania kontaktów z E. O., jak również tego, że otrzymywał od niego pieniądze.

Brat oskarżonego I. D. F. , pouczony o treści art. 182 § 1 k.p.k., odmówił w toku rozprawy głównej składania zeznań w sprawie.

W ocenie Sądu na miano wiarygodnej zasługuje również opinie sądowo-psychiatryczne dotyczące oskarżonego sporządzona przez biegłych psychiatrów na etapie postępowania sądowego. Zostały w wiarygodny i przejrzysty sposób przedstawione oraz uzasadnione. Opinie te są spójne i logiczne. Zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do podważania ustaleń
i wniosków wynikających z tych opinii. Nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby kompetencje biegłych lub ich bezstronność.

Sąd uznał również za wiarygodne dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych
w niniejszej sprawie. Ich treść nie budzi wątpliwości. Rzetelności, prawdziwości i fachowości powyższych dokumentów strony nie kwestionowały, zaś Sąd nie znalazł podstaw, aby tych cech owym dokumentom odmówić.

Analizując tak ustalony stan faktyczny, zgodnie z poczynioną oceną materiału dowodowego, Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego uznać należy, że zachowanie oskarżonego I. F. wypełnia znamiona występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278
§ 1 k.k.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że doszło do zaboru pieniędzy
w łącznej kwocie 29 300 zł z bankomatów należących do Banku (...) S.A., poprzez wykorzystanie błędu w systemie bankomatów należącego do banku Millennium, w wyniku czego mimo faktycznego pobrania pieniędzy nie doszło do obciążenia rachunku bankowego. Zachowanie to wypełniło znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem karze podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. W niniejszej sprawie doszło do bezprawnego pobrania pieniędzy z bankomatu. Dwie osoby posługując się kartą przekazaną przez oskarżonego spowodowały uruchomienie w bankomacie mechanizmu wydania pieniędzy, a następnie uniemożliwiając prawidłowe wykonanie transakcji – tj. obciążenie rachunku pobraną kwotą – zabrały z bankomatu pieniądze w kwocie 2000 lub 3900 złotych
(w zależności od bankomatu). Doszło więc do bezpodstawnego zabrania cudzej rzeczy, co wypełnia znamiona przestępstwa kradzieży. Wskazać przy tym należy, że osoby te weszły
w posiadanie karty za zgodą właściciela rachunku, który przekazał im także kody PIN oraz dokumentację dotyczącą poszczególnych rachunków.

Do dokonania kradzieży posłużono się kartą wydaną do rachunku założonego przez oskarżonego w (...) Banku (...) S.A. Oskarżony przekazał tę kartę osobom trzecim mając świadomość, że zostanie ona wykorzystana do popełnienia czynu zabronionego. Z okoliczności, w jakich zwrócono się do niego o założenie rachunku bankowego, a także z faktu, iż zażądano od niego wydania karty bankomatowej, kodu PIN oraz dokumentacji dotyczącej załączonego rachunku, wynika jednoznacznie, iż oskarżony D. F. co najmniej godził się na to, że jego zachowanie może stanowić pomocnictwo do popełnienia czynu zabronionego. Ponadto oskarżony otrzymał pieniądze za założenie rachunków bankowych. Zachowanie oskarżonego wypełniło więc znamiona pomocnictwa do przestępstwa kradzieży. Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie. Pomocnictwa można dopuścić się tylko umyślnie i to zarówno w zamiarze bezpośrednim jak i ewentualnym, w sytuacji gdy pomocnik może nie być w pełni poinformowany o zamiarze sprawcy i jedynie może przewidywać możliwość popełnienia przez niego przestępstwa, na co się godzi, skoro udziela pomocy (por.
L. T. (w:) M. F. (red.), Kodeks karny. Komentarz,, W. 2012 r., s. 75). Istota pomocnictwa polega bowiem na obiektywnym ułatwieniu popełnienia czynu zabronionego, przy czym od strony podmiotowej pomocnictwo charakteryzuje się zamiarem, aby inna osoba popełniła czyn zabroniony. Jakkolwiek oskarżony wyjaśnił, że nie wiedział po co tym osobom są potrzebne założone przez niego rachunki bankowe, to w ocenie Sądu okoliczności sprawy wskazują jednak na to, że co najmniej przewidywał możliwość popełnienia przestępstwa przy użyciu przekazanych przez niego dokumentów i kart. Przemawia za tym to, że na polecenie obcej osoby otworzył kilka rachunków w różnych bankach, a także to, że otrzymał w zamian za to zapłatę. Takie okoliczności wskazują, że oskarżony musiał zdawać sobie sprawę z przestępnych zamiarów osób, dla których otworzył rachunki bankowe. Oskarżony swoim działaniem dostarczył narzędzia do popełnienia czynu zabronionego.

Reasumując tę część rozważań, Sąd uznał, iż oskarżony I. F. dopuścił się czynu zabronionego wypełniającego znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk. Według treści art. 53 § 1 k.k. sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze
i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Stosownie do treści przepisu art. 53 § 2k.k. Sąd wymierzając karę uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się sprawcy po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Wina oskarżonego nie budzi wątpliwości. Oskarżony ze względu na swój wiek, stopień dojrzałości oraz rozwoju umysłowego, jest osobą od której można wymagać zachowania się zgodnego z normami prawnymi. W sprawie zostały sporządzone opinie sądowo-psychiatryczne, w których biegli wskazali, że w czasie zarzucanego czynu oskarżony nie miał zniesionej ani ograniczonej poczytalności. Nawet jeżeli badany w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia, to był to stan bez podłoża patologicznego, którego skutki były mu wcześniej znane. Biegli rozpoznali u oskarżonego uzależnienie mieszane od substancji psychostymulujących i kanabinoli. Okoliczność ta nie miała jednak wpływu na zdolność rozpoznania znaczenia czynów przez oskarżonego i na możliwość pokierowania swoim postępowanie.

Przypisany oskarżonemu czyn cechuje również wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości. Otworzenie rachunku bankowego i przekazanie dostępu do niego innym osobom w ze świadomością, że zostanie to wykorzystane do popełnienia czynu zabronionego, nie może zostać uznane za obojętne z punktu widzenia społecznej szkodliwości.

Czyn zarzucany oskarżonemu, z uwagi na treść art. 19 § 1 k.k., zagrożony jest karą pozbawienia wolności w wymierza od 3 miesięcy do lat 5. Sąd wymierza bowiem karę za pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianego za sprawstwo. Wymierzając karę za pomocnictwo Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy brak było podstaw do zastosowania wobec oskarżonego przepisu art. 19 § 2 k.k. Sąd wymierzając oskarżonemu karę 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności połączoną
z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym, kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., a w szczególności stopniem winy i stopniem społecznej szkodliwości czynu. Sąd orzekł karę ograniczenia wolności przy zastosowaniu art. 37a k.k., który dopuszcza możliwość orzeczenia kary ograniczenia wolności lub kary grzywny zamiast kary pozbawienia wolności, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat.

Wymierzając oskarżonemu karę ograniczenia wolności przede wszystkim Sąd miał na względzie uprzednią karalność oskarżonego. Brak wyciągnięcia konsekwencji z wcześniejszego postępowania i powrót na drogę przestępstwa należy uznać jako okoliczność obciążającą oskarżonego. Oskarżony jest jednak osobą młodą, która obecnie odbywa karę pozbawienia wolności za inny czyn popełniony w przeszłości. W konsekwencji Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego karą sprawiedliwą, a zarazem adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości będzie kara 1 roku i 2 miesięcy ograniczenia wolności połączona z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Celem kary nie jest bowiem jedynie represja, ale także dążenie do zmiany postawy oskarżonego i prawidłowego ukształtowania jego osobowości. Zdaniem Sądu kary w orzeczonym wymiarze powinny spełnić cele także w zakresie prewencji ogólnej, sprzyjając kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa i wpływając na wzmocnienie się przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie.

W punkcie II wyroku na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. Sąd zaliczył na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności oskarżonemu I. F. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 sierpnia 2015 roku od godziny 06:20 do dnia 19 sierpnia 2015 r. godziny 15:30, ustalając, że jest on równoważny 4 dniom kary ograniczenia wolności i w takim zakresie karę tę uznaje za wykonaną.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego I. F. obowiązek naprawienia szkody w części, poprzez zapłatę na rzecz banku (...) S.A. kwoty 9 766,66 zł, stanowiącej 1/3 łącznej kwoty skradzionej z bankomatów przy użyciu przekazanej przez niego karty. Jak bowiem ustalono sprawców kradzieży było dwóch, co wynika z nagrania zabezpieczonego w miejscu zdarzenia, a więc zasadne było obciążenie oskarżonego obowiązkiem naprawienia szkody jedynie w 1/3.

Wysokość wynagrodzenia obrońcy z urzędu z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu oskarżonemu I. F. została ustalona na podstawie przepisów rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października
2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1801). Zgodnie z treścią § 17 ust. 2 pkt 3 opłata maksymalna za obronę z urzędu w postępowaniu zwyczajnym przed sądem rejonowym wynosi 420,00 złotych. Opłata ta ulega podwyższeniu o 20% za każdy kolejny dzień, jeżeli rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień (§ 20 w/w rozporządzenia). W niniejszej sprawie było 5 dodatkowych terminów rozpraw, w których uczestniczył obrońca, co oznacza że łączna wysokość wynagrodzenia wynosi 840 złote [420 + (5 x 84 złote) = 840,00 złote]. Kwotę tę należy podwyższyć o kwotę należnego podatku od towaru i usług VAT.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Uwzględniając okoliczność, iż oskarżony I. F. jest osobą bezrobotną, odbywającą obecnie karę pozbawienia wolności, a nadto uzależnioną od środków odurzających, zasadnym jest zwolnienie go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu oskarżony nie ma obecnie możliwości ich uiszczenia, zwłaszcza w sytuacji, gdy koszty te są stosunkowo wysokie z uwagi na dopuszczenie w toku postępowania dowodów z opinii biegłych lekarzy psychiatrów.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć obrońcy oskarżonego.