Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

(art. 423 §1a kpk)

M. K. została uznana za winną tego, że: w okresie od 21.01.2014r. do 23.01.2014r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu z dwiema nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i uzyskania kredytu, wprowadziła w błąd przedstawiciela (...) SA we W. co do faktu swojego zatrudnienia i osiąganych dochodów w (...) sp. z o.o. w B., co do zamiaru i możliwości finansowych spłaty kredytu i przedłożyła jako autentyczny uprzednio podrobiony dokument w postaci zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach z dn. 17.01.2014r. w sytuacji, gdy nie była zatrudniona w w/w firmie, który to dokument dotyczył okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania kredytu i doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) SA we W. w kwocie 59.300, działając na szkodę w/wym. banku, tj. czynu z art. 286 §1 kk w zb. z art. 297 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk w zw. z art 12 §1 kk.

Wymierzając oskarżonej karę Sąd kierował się względami art. 53 kk.

Sąd uznał stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego oskarżonej za znaczny - wskazać należy, iż okolicznością powszechnie znaną jest, że stabilny system bankowy pozostaje jednym z gwarantów stabilności w sektorze gospodarczym, a tym samym popełnianie przestępstw skierowanych ostatecznie w system bankowy w oczywisty sposób przyczynia się do osłabienia tej stabilności, co z kolei przekłada się na zaostrzenie rygoru dostępu do produktów bankowych nie tylko dla klientów indywidualnych, ale także dla podmiotów gospodarczych. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że przypisany oskarżonej czyn godził również w dobro chronione prawem w postaci wiarygodności dokumentów. Dodatkowo Sąd miał na uwadze, że kwota niemal 60.000 PLN, stanowiąca przedmiot niekorzystnego rozporządzenia mieniem ze strony banku, stanowi kwotę znaczenie przewyższającą budżety nie tylko większości osób prywatnych, ale również kwoty, którymi może swobodnie dysponować szereg przedsiębiorców.

Z analogicznych przyczyn Sąd za znaczny uznał stopień winy oskarżonej – czyn zarzucony oskarżonej jest przestępstwem umyślnym, nadto popełnianym z zamiarem bezpośrednim kierunkowym – oskarżona była w pełni świadoma swego bezprawnego działania, nie zaszła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność albo winę.

W efekcie znaczny stopień winy oskarżonej i znaczny stopień społecznej szkodliwości zarzuconego jej czynu Sąd uznał za okoliczności obciążające oskarżoną. Podobnie za okoliczność taką Sąd przyjął jej dotychczasową 9-krotną karalność, w tym za przestępstwa podobne.

Za okoliczność łagodzącą Sąd poczytał niekaralność oskarżonej w dacie popełnienia zarzuconego jej czynu, jak i przyznanie się do winy i złożenie wyjaśnień, przydatnych do oparcia na tej podstawie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W konsekwencji Sąd stanął na stanowisku, że całość powołanych powyżej okoliczności obciążających przemawia za wymierzeniem oskarżonej kary, to zaś najsurowszego rodzaju. Jednocześnie powołane okoliczności łagodzące skłoniły Sąd do uznania, że dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary wystarczające będzie wymierzenie jej na poziomie dolnego progu, przewidzianego przez art. 286 §1 kk. W tym stanie rzeczy Sąd stanął na stanowisku, że oskarżonej winna zostać wymierzona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że orzeczona kara będzie w stanie zrealizować wobec oskarżonej cele zapobiegawcze i wychowawcze, a ponadto potrzeby związane z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa. Zdaniem Sądu kara ta będzie stanowiła czytelny sygnał dla oskarżonej, że czyn jej spotkał się z potępieniem ze strony wymiaru sprawiedliwości, a także takiż sam sygnał dla społeczeństwa, że popełnienie przestępstw jest nieopłacalne i każdorazowo spotka się z nieuchronną karą.

Jednocześnie Sąd stanął na stanowisku, że wobec dotychczasowej karalności oskarżonej nie może zostać sformułowana w stosunku do niej tzw. pozytywna prognoza kryminologiczna. W powyższym kontekście Sąd uwzględnił, że od daty popełnienia zarzuconego oskarżonej czynu do chwili wyrokowania przez Sąd upłynął okres niemal 10 lat, w którym to czasie oskarżona została skazana 9 razy, w tym za czyny z art. 280 §1 kk i 279 §1 kk. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że cele kary zostaną wobec oskarżonej osiągnięte jedynie wówczas, gdy orzeczona kara będzie podlegała efektywnemu wykonaniu.

Sąd, kształtując orzeczenie o karze, miał na uwadze zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu, uwzględniając, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości, był adekwatny do stopnia winy i osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także, aby orzeczona kara była adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu. W ocenie Sądu orzeczenie o karze, ukształtowane wobec oskarżonej we wskazany powyżej sposób, czyni zadość dyrektywom wymiaru kary, sformułowanym w art. 53 kk, nie czyniąc kary tej ani niewspółmiernie rażąco surową, ani też niewspółmiernie łagodną.

Mając na uwadze powołane okoliczności Sąd orzekł, jak w wyroku.