Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 179/18

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1 Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

W. J.

W nieustalonym dniu jednak nie wcześniej niż 02 grudnia 2005 r. i nie później niż 09 grudnia 2005 r. jako osoba pełniąca funkcję publiczną zastępcy Kierownika Kliniki/Ordynatora Oddziału C. w W. i lekarz specjalista ortopedii i traumatologii i medycyny sportowej, będąc osobą uprawnioną do wystawiania zaświadczeń lekarskich i dokonywania wpisów w kartach ambulatoryjnych, działając w związku z pełnieniem funkcji publicznej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, przyjął korzyść majątkową w kwocie 100 złotych, udzieloną mu przez K. T. w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, to jest wystawienie dokumentów, poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne w postaci zaświadczeń dla funkcjonariuszy Policji W. L. i M. D. (1) o braku możliwości wzięcia przez nich udziału w zajęciach wychowania fizycznego i odbycia testów sprawnościowych oraz wypełnienie na tę okoliczność kart ambulatoryjnych o nr (...) i (...) wystawionych dla tychże funkcjonariuszy, z których wynika, że w dniu 02 grudnia 2005 r. oskarżony badał ich w drodze wywiadu i uznał obu za niezdolnych do brania udziału w zajęciach z wychowania fizycznego, podczas gdy w rzeczywistości takich badań nie przeprowadził,

tj. czyn z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2005 roku W. J., lekarz specjalista ortopedii, traumatologii i medycyny sportowej, pełnił funkcję Zastępcy Kierownika Kliniki i (...) (...), mieszczącego się przy ul. (...) w W..

W (...) nie wprowadzono przepisów regulujących procedurę rejestracji pacjentów w bazie danych Szpitala. Zgodnie z przyjętą praktyką, dokonywano rejestracji w bazie danych szpitala oraz wypełniano odręcznie karty ambulatoryjne. Wpisanie pacjenta do bazy danych szpitala było jednak czynnością niepowiązaną z wypełnieniem karty ambulatoryjnej. Rejestracja w bazie danych następowała w chwili zapisu pacjenta na wizytę, a po jej odbyciu odznaczano obecność pacjenta. Występowały jednak takie sytuacje, kiedy lekarz przyjmował pacjentów w trybie pilnym, bez uprzedniej rejestracji i tym samym bez wpisu do bazy danych - wówczas wpisanie do bazy danych następowało po odbyciu wizyty.

w tym miejscu następuje

fragment uzasadnienia w aktach niejawnych

(cz. 1 części niejawnej uzasadnienia)

W. J. wypełnił nadto niezgodnie z prawdą dwie karty ambulatoryjne na okoliczność tego, że w tym dniu badał obu policjantów i uznał za niezdolnych do udziału w zajęciach. Oskarżony poświadczył w kartach ambulatoryjnych odbycie wizyt lekarskich w poradni ortopedycznej pacjentów: W. L. i M. D. (1). Wypełnił własnoręcznie w tych kartach rubryki: „wywiad, objawy, rozpoznanie, leczenie, uwagi i podpis lekarza” i wpisał datę 02 grudnia 2005 r. Karty ambulatoryjne w rubrykach zawierających dane osobowe (w tym numery PESEL) i adresowe W. L. i M. D. (1) wypełniła pielęgniarka J. A..

W dniu 09 grudnia 2005 roku doszło do wpisania do bazy danych poradni funkcjonariuszy policji W. L. i M. D. (1), poza tym nie było jednak żadnych innych wpisów, potwierdzających ich wizyty w poradni.

Nazwisko M. D. (1) pojawiło się w bazie szpitala po raz pierwszy w dniu 09 grudnia 2005 roku, a W. L. miał wcześniej umówioną wizytę w ramach medycyny pracy na dzień 15 listopada 2005 roku.

zeznania świadka koronnego K. T.

akta jawne

k. 65

w części wyjaśnienia oskarżonego W. J.

403-405, 493, 938-939

w części zeznania świadka J. A.

800-802, (...)-1030

zeznania świadka W. K.

361-363, 775-777

zeznania świadka R. M.

365-367, 681-683

zeznania świadka M. S.

244-247, 680-681

zeznania świadka J. S.

375-376

zeznania świadka W. Ż.

378-379

zeznania świadka B. N.

248-249, 679-680

Karty ambulatoryjne

229-230

opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego M. F.

747-760

pisma z CSK MSWiA wraz z załącznikiem

743, 744

wydruki z komputerowej bazy danych,

745-745v

informacje z KGP Biura Kadr i (...)

368-373, 423

pismo z CBŚ

662

raport o rzeczach

466

zakres czynności oskarżonego

396

arkusz ocen

387-389

protokół oględzin płyty zawierające w/w danych

342-345

opinia biegłego - odczytanie zapisów danych na kartach i telefonach

271-341

zdjęcia

266-270

protokół oględzin kart ambulatoryjnych

211-225, 262-265

protokół zatrzymania rzeczy

207-209, 258-261

1.2 Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCENA DOWODÓW

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka koronnego K. T.

zawarte w części jawnej akt

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka koronnego K. T. w zakresie, w jakim opisał okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zeznań jawnych wskazać należy, że Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Sąd miał na uwadze, iż świadek nie pamiętał dokładnie ile zapłacił lekarzowi za wystawienie dokumentacji medycznej: 100 zł czy 200 zł. Zeznania świadka koronnego są kluczowym dowodem w tej sprawie i należało podchodzić do niech ze szczególną ostrożnością. Fakt, że zeznania świadka koronnego stanowią jedyny dowód obciążający nie dyskwalifikują jego samego jako źródła dowodowego ani jego zeznań jako środka dowodowego, które to zeznania podlegają ocenie jak każdy dowód, oceniane są więc na zasadach ogólnych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04 kwietnia 2013 roku, II KK 67/13, opubl. (...) Mając na względzie, że okoliczności powołane przez świadka koronnego zostały potwierdzone w nieosobowym materiale dowodowym, to jest w kartach ambulatoryjnych, rejestrze poradni ortopedycznej oraz częściowo w wyjaśnieniach samego oskarżonego i zeznaniach świadka J. A..

w tym miejscu następuje

fragment uzasadnienia w aktach niejawnych

(cz. 2 części niejawnej uzasadnienia)

w części wyjaśnienia oskarżonego W. J.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego W. J. jedynie w zakresie w jakim potwierdził, że był autorem zapisów na kartach ambulatoryjnych, znajdujących się w rubrykach „wywiad, objawy, rozpoznanie, leczenie, uwagi i podpis lekarza”. Nie ujawniły się wątpliwości, które nakazywałyby to podważyć.

w części zeznania świadka J. A.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania tego świadka jedynie w zakresie, w jakim potwierdziła, że jako pielęgniarka (...) MSWiA w W. częściowo wypełniła karty ambulatoryjne, to jest w rubrykach zawierających dane osobowe i adresowe W. L. i M. D. (1). Nie ujawniły się wątpliwości, które nakazywałyby to podważyć.

zeznania świadków: M. S., W. K., R. M. oraz J. S., W. Ż. i B. N.

Za wiarygodne w pełni Sąd uznał zeznania świadków M. S., W. K., R. M. oraz J. S. i W. Ż. – funkcjonariuszy policji i lekarzy, którzy opisali okoliczności związane z badaniami policjantów, organizowanie i sposób przeprowadzania corocznych testów ze sprawności fizycznej policjantów. Zeznania te były spójne i tworzyły logiczną całość. Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności.

Za wiarygodne w pełni Sąd również uznał zeznania świadka B. N. , która była pracownikiem CSK MSWiA w W. i w ramach swoich obowiązków zabezpieczyła i przekazała organom ścigania dokumentację medyczną, w tym karty ambulatoryjne, znajdujące się na k. 229 i 230 akt sprawy. Zeznania te dotyczyły okoliczności, co do których Sąd nie miał wątpliwości i wobec tego nie wystąpiły żadne wątpliwości co do ich wiarygodności.

opinia biegłego z zakresu badań pisma ręcznego M. F.

Sąd uznał za miarodajną w pełni również pisemną opinię biegłego z zakresu badań pisma ręcznego M. F.. Opinia ta była jest jasna i pełna, gdyż znajdowały się w niej odpowiedzi na wszystkie zadane pytania, odpowiedzi te były jednoznaczne, a wnioski logiczne i wyczerpująco uzasadnione.

pisma z CSK MSWiA wraz z załącznikiem

Autentyczność i prawdziwość pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych nie była przez strony kwestionowana, nie wzbudziła ona także wątpliwości Sądu, który z tego też względu nie odmówił im wiary i mocy dowodowej.

wydruki z komputerowej bazy danych,

informacje z KGP Biura Kadr i (...)

pismo z CBŚ

raport o rzeczach

zakres czynności oskarżonego

arkusz ocen

protokół oględzin płyty zawierające w/w danych

opinia biegłego - odczytanie zapisów danych na kartach i telefonach

zdjęcia

protokół oględzin kart ambulatoryjnych

protokół zatrzymania rzeczy

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.2.1

w części wyjaśnienia oskarżonego W. J.

Sąd uznał za niewiarygodne wyjaśniania oskarżonego w zakresie, w jakim nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd uznał, że jest to przyjęta przez niego linia obrony. W tym zakresie Sąd dał wiarę zeznaniom świadka koronnego K. T., z przyczyn wskazanych w części niejawnej uzasadnienia.

w tym miejscu następuje

fragment uzasadnienia w aktach niejawnych

(cz. 3 części niejawnej uzasadnienia)

w części zeznania świadka J. A.

Sąd uznał za niewiarygodne w części zeznania świadka J. A.. Świadek dokładnie opisała procedurę wypełniania kart ambulatoryjnych, rejestracji pacjentów, twierdziła jednak, iż nie pamiętał wypełnienia konkretnie kart ambulatoryjnych W. L. i M. D. (1). W zakresie procedury wypełniania kart wskazała, że dane pacjentów otrzymywała z rejestracji ogólnej, tych danych nie pobierała od pacjentów, np. poprzez okazanie dowodu osobistego. Był to wykaz zaplanowanych do lekarza pacjentów na dany dzień. Rejestrowani byli nawet pacjenci, którzy przychodzili na opatrunki, zastrzyki oraz ci którzy korzystali z usług komercyjnie. Opisała, że karta ambulatoryjna wypisywana była jednak dopiero, gdy pacjent zgłosił się do gabinetu, a wobec tego nie było możliwości jej wypisania bez fizycznego kontaktu pacjenta z lekarzem.

Mając na uwadze informację z CSK MSWiA w W. oraz z wydruk z komputerowej bazy danych, z której wynika, że W. L. i M. D. (1) wpisani zostali do komputerowego rejestru w dniu 09 grudnia 2005 roku, widać jasno, iż zeznania tego świadka są z nimi niezgodne, gdyż karty ambulatoryjne zostały wypisane z datą 02 grudnia 2015 roku. Wynika z tego, że dane wpisane na kartach ambulatoryjnych nie zostały uzyskane z wydruku z rejestracji, gdyż pacjenci ci nie zostali jeszcze zarejestrowani do bazy danych i nie było możliwe wydrukowanie ich danych. Jednocześnie świadek zeznała, że nie pamięta by lekarz polecił jej sporządzenie kart wobec pacjenta, który nie zjawił się na wizytę.

Mając na uwadze, że świadek nie pamiętała okoliczności wypisania powołanych kart ambulatoryjnych, jej zeznania jawią się jako nieprzekonujące i naiwne. Sąd nie stracił z pola widzenia faktu, że w przypadku przyznania się przez świadka do wypełnienia powołanych kart niezgodnie z formalnymi wymogami mógłby on ponieść odpowiedzialność na gruncie prawa pracy.

zeznania świadków M. K. k. 384v-385, L. R. k. 386v

oraz M. D. (2)

k. 447

Zeznania M. K., L. R. oraz M. D. (2) nic do sprawy nie wniosły, wobec tego brak było potrzeby oceny ich wiarygodności.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

pkt I sentencji wyroku

W. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Po dokonaniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego, Sąd uznał oskarżonego W. J. winnym tego, że w nieustalonym dniu jednak nie wcześniej niż 02 grudnia 2005 r. i nie później niż 09 grudnia 2005 r. jako osoba pełniąca funkcję publiczną zastępcy Kierownika Kliniki/Ordynatora Oddziału C. w W. i lekarz specjalista ortopedii i traumatologii i medycyny sportowej, będąc osobą uprawnioną do wystawiania zaświadczeń lekarskich i dokonywania wpisów w kartach ambulatoryjnych, działając w związku z pełnieniem funkcji publicznej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, przyjął korzyść majątkową w kwocie 100 złotych, udzieloną mu przez K. T. w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa, to jest wystawienie dokumentów, poświadczających nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne w postaci zaświadczeń dla funkcjonariuszy Policji W. L. i M. D. (1) o braku możliwości wzięcia przez nich udziału w zajęciach wychowania fizycznego i odbycia testów sprawnościowych oraz wypełnienie na tę okoliczność kart ambulatoryjnych o nr (...) i (...) wystawionych dla tychże funkcjonariuszy, z których wynika, że w dniu 02 grudnia 2005 r. oskarżony badał ich w drodze wywiadu i uznał obu za niezdolnych do brania udziału w zajęciach z wychowania fizycznego, podczas gdy w rzeczywistości takich badań nie przeprowadził oraz przyjmuje, iż czyn ten wyczerpuje dyspozycję art. 271 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Przestępstwo z art. 271 § 1 k.k. jest przestępstwem indywidualnym właściwym i mogą go popełnić albo funkcjonariusze publiczni, czyli osoby wymienione w art. 115 § 13 k.k. albo osoby, które nie są funkcjonariuszami publicznymi, ale mogą być uprawnione do wystawienia dokumentu z mocy szczególnej podstawy prawnej. Taką osobą jest właśnie np. lekarz wystawiający zaświadczenie w przedmiocie stanu zdrowia pacjenta (por. Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Alicja Grześkowiak, prof. dr hab. Krzysztof Wiak, Warszawa 2017).

Poświadczenie nieprawdy w niniejszej sprawie polegało na tym, że W. J. w zaświadczeniach lekarskich wystawionych dla funkcjonariuszy policji W. L. i M. D. (1) stwierdził brak możliwości wzięcia przez nich udziału w zajęciach wychowania fizycznego i odbycia testów sprawnościowych. Ponadto w kartach ambulatoryjnych o nr (...) i (...) wystawionych na dane powołanych funkcjonariuszy z dnia 02 grudnia 2005 roku poświadczył, że ich zbadał w drodze wywiadu i uznał ich za niezdolnych do brania udziału w zajęciach z wychowania fizycznego, podczas gdy w rzeczywistości takich badań nie przeprowadził.

Powołane oświadczenia lekarza miały istotne znaczenie prawne, gdyż na ich podstawie M. D. (1) i W. L. nie musieli brać udziału w zajęciach wychowania fizycznego i przystępować do testów sprawnościowych, beż żadnych negatywnych konsekwencji służbowych.

Na uwagę zasługuje, że w przypadku gdy sprawca, który dopuszcza się czynu z art. 271 § 1 k.k. dodatkowo działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zagrożenie karą ulega obostrzeniu i czyn ten wyczerpuje znamiona art. 271 § 1 i 3 k.k. Analizując więc postawę W. J. i realia tej sprawy Sąd uznał, że oskarżony bez wątpienia działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Po pierwsze, w świetle zasad doświadczenia życiowego i zwykłej ludzkiej logiki (pozostawiając na boku, przedstawione w części niejawnej uzasadnienia tło kontaktów świadka koronnego z oskarżonym) nie sposób przyjąć, iż lekarz na wysokim stanowisku służbowym wystawia znajomemu dwa nieprawdziwe zaświadczenia dotyczące innych osób, co pociąga za sobą konieczność sfałszowania również dokumentacji medycznej, narażając się tym samym na odpowiedzialność karną i nie oczekuje za to żadnego wymiernego do tej sytuacji dowodu wdzięczności, zatem nie np. czekoladek. Po drugie, na cel działania oskarżonego wskazuje jego sposób zachowania po otrzymaniu korzyści – W. J. nie wykonał żadnej czynności, by kwotę tę świadkowi koronnemu zwrócić, gdyby jego przestępcze działanie miało mieć czysto charytatywną motywację. Trudno rzecz jasna wymagać, by podążał za świadkiem szpitalnym korytarzem z banknotem w dłoni, niemniej jednak nie zatrzymał go przed opuszczeniem gabinetu, ani też nie kontaktował się z nim w tym celu. Po trzecie nie można stracić z oczu okoliczności, iż już po przyjęciu pieniędzy sporządził jeszcze dodatkowe dwa dokumenty potwierdzające nieprawdę w postaci kart ambulatoryjnych zawierających okoliczności wizyt i badań lekarskich. Kwalifikacja prawna w tym zakresie została więc wskazana przez Prokurator prawidłowo.

Zachowanie oskarżonego należało również przeanalizować pod kątem wypełnienia znamion z art. 228 § 3 k.k., który polega na tym, że ktoś, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa. Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 115 § 19 k.k. osobą pełniącą funkcję publiczną, o której mowa w art. 228 § 3 k.k., jest m.in. lekarz zatrudniony w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej, niezależnie od jego statusu oraz zajmowanego stanowiska, czyli zarówno ordynator, kierujący np. pracą oddziału szpitalnego oraz podejmujący z tej racji istotne decyzje o charakterze organizacyjnym, jak również lekarz stażysta, ograniczający się do wykonywania czynności typowo leczniczych, nie mających charakteru wyłącznie usługowego. Zgodnie z powołaną definicją W. J. będący w grudniu 2005 roku Zastępcą Kierownika Kliniki/Ordynatora Oddziału C. w W. i jednocześnie lekarzem specjalistą ortopedii i traumatologii i medycyny sportowej, niewątpliwie był osobą pełniącą funkcję publiczną, o której mowa w art. 228 § 3 k.k.

Drugim fundamentalnym znamieniem powołanego przestępstwa jest przyjęcie korzyści majątkowej. Może ono mieć miejsce przed lub po dokonaniu czynności stanowiącej naruszenie przepisów prawa. W doktrynie wskazuje się na to, że przyjęcie korzyści nawet po załatwieniu sprawy bez uprzedniej obietnicy jej wręczenia należy uznać za wyczerpujące znamiona sprzedajności (P. W., Pojęcie korzyści majątkowej i osobistej w kontekście znamion przestępstwa łapownictwa, PS 2007, Nr 7–8, s. 96 i n., Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S.). Ponadto do wyczerpania znamion przestępstwa sprzedajności w typie kwalifikowanym z art. 228 § 3 k.k. nie jest konieczne, aby do zachowania stanowiącego naruszenie prawa doszło, wystarczająca jest zgoda, akceptacja działań, czy też bezprawnych zaniechać (uzasadnienie wyroku SA we Wrocławiu z 3 października 2007 r., II AKa 200/07, LEX nr 327535).

Taka sytuacja miała miejsce częściowo w niniejszej sprawie, gdyż K. T. po wypisaniu zwolnień dla dwóch funkcjonariuszy policji wręczył W. J. pieniądze. W. J. nie zareagował, nie zwrócił mu ich i nie zawiadomił nikogo o tym fakcie. W tej sytuacji tylko niezwłoczny zwrot pieniędzy wyeliminowałby znamię przyjęcia korzyści majątkowej. Okoliczności te pokazują, że oskarżony miał świadomość tego, że przyjmuje korzyść majątkową za zachowanie, które było niezgodne z przepisami prawa. Zachowaniem swoim oskarżony naruszył więc zarówno prawo, jak i etykę lekarską. (por. O. Górniok, w: A. Wąsek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. II, s. 1064; E. Pływaczewski, E. Guzik-Makaruk, w: M. Filar (red.), Kodeks karny, s. 1122, Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. Ryszard Stefański).

Trzecim ze znamion jest dokonanie czynności stanowiącej naruszenie przepisów prawa. Niewątpliwie zachowaniem takim było poświadczenie przez W. J. w zaświadczeniach lekarskich dla W. L. oraz M. D. (1) o braku możliwości wzięcia przez nich udziału w zajęciach wychowania fizycznego i odbycia testów sprawnościowych.

Z kwalifikacji prawnej sformułowanej w akcie oskarżenia należało wyeliminować art. 228 § 1 k.k. , bowiem art. 228 § 3 k.k. pochłania znamiona opisane w § 1 i nie było potrzeby powoływania ich łącznie.

Ponadto należało jeszcze dokonać zmian opisu zarzucanego oskarżonemu czynu:

- po pierwsze konieczna była zmiana wysokości przyjętej przez oskarżonego korzyści majątkowej z 200 zł na 100 zł, z uwagi na fakt, że świadek koronny K. T. nie pamiętał ile dokładnie wręczył lekarzowi: 100 zł lub 200 zł. Wobec tego Sąd był zobligowany zastosować zasadę in dubio pro reo z art. 5 § 2 kpk i rozstrzygnąć tę wątpliwość na korzyść oskarżonego.

- po drugie: nie było co prawda możliwe ustalenie konkretnego dnia popełnienia czynu przez oskarżonego, jednakże ujawniono, że karty ambulatoryjne dla funkcjonariuszy policji W. L. i M. D. (1) zostały wypisane w dniu 02 grudnia 2005 roku, a do wpisania ich danych do bazy danych poradni doszło w dniu 09 grudnia 2005 roku. W związku z tym czyn został popełniony w nieustalonym dniu jednak nie wcześniej niż 02 grudnia 2005 r. i nie później niż 09 grudnia 2005 r., co po zmianie znalazło odzwierciedlenie w opisie przypisanego czynu.

- po trzecie: działania oskarżonego W. J. podjęte zostały w warunkach czynu ciągłego, co również wymagało wskazania w opisie czynu.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 § 1 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony (…). Sąd zastosował art. 12 k.k. w brzmieniu obowiązującym na datę orzekania (§ 1), uznając całościowo ustawę karną w tym brzmieniu za względniejszą dla oskarżonego z przyczyn dalej wskazanych. Z uwagi jednak na tożsamą w stosunku do uprzedniej treść tego paragrafu była to kwestia bez znaczenia merytorycznego. W realiach niniejszej sprawy Sąd stanął na stanowisku, że skoro oskarżony wystawił dwa różne zaświadczenia oraz wypełnił dwie różne karty ambulatoryjne dla W. L. oraz M. D. (1), co nastąpiło nie wcześniej niż 02 grudnia 2005 r. i nie później niż 09 grudnia 2005 r., to działał w krótkich odstępach czasu z podjętym z góry zamiarem w rozumieniu art. 12 § 1 k.k. Sąd miał tu na uwadze, iż przesłanki „z góry powziętego zamiaru” nie wyklucza fakt, iż świadek koronny nie proponował wyraźnie ani nie zapowiadał, iż zamierza wręczyć korzyść majątkową, jak również sam oskarżony sam tego nie zażądał. Przyczyny, dla których Sąd uznał, iż oskarżony działał z zamiarem uzyskania korzyści majątkowej, zostały już powyżej przedstawione.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że zachowanie oskarżonego W. J. wypełniło znamiona dwóch przestępstw, tj. z art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 228 § 3 k.k., co stanowiło zbieg przepisów, o których mowa w art. 11 § 2 k.k. i jednocześnie działania oskarżonego zostały podjęte w warunkach czynu ciągłego z art. 12 § 1 k.k.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

W.

J. J.

I, II, III

I

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w przepisie art. 53 § 1 i 2 k.k.

Przy wymiarze kary Sąd wziął po uwagę:

-

w przypadku czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. zagrożenie karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8;

-

w przypadku czynu z czynu z art. 228 § 3 k.k. zagrożenie karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał:

-

działanie z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, jak wskazano powyżej oskarżony działał ze z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej i doskonale zdawał sobie sprawę z przestępnego charakteru swojego czynu;

-

wysoka społeczna szkodliwość czynu: nie ulega wątpliwości, że zachowanie oskarżonego wzbudza silną społeczną dezaprobatę. Oskarżonym kierowały niskie pobudki - osiągnięcie korzyści majątkowej, pomimo że miał wysoką pozycję społeczną i relatywnie znaczne dochody. Ponadto działanie oskarżonego było sprzeczne nie tylko z prawem, ale również z etyką lekarską, gdyż przyjął korzyść majątkową za wystawienie fałszywych zaświadczeń lekarskich;

-

zachowania oskarżonego skutkowały koniecznością przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji prawnej, dla oddania ich pełnej zawartości kryminalnej;

-

stworzenie aż czterech dokumentów medycznych poświadczających nieprawdę;

-

fikcyjne udzielenie pomocy lekarskiej pacjentom nie odbyło się w ramach prywatnej praktyki lekarskiej, ale na warunkach publicznej służby zdrowia, w której świadczenia finansowane są przez NFZ.

Za okoliczności łagodzące Sąd uznał:

-

brak uprzedniej karalności;

-

warunki i właściwości osobiste oskarżonego, w tym ustabilizowany tryb życia;

-

niewielka wartość korzyści majątkowej - 100 złotych;

-

nie sposób było również stracić z oczu okoliczności, iż zdarzenie miało miejsce 15 lat temu, zatem w świetle niekaralności oskarżonemu można je uznać za incydentalne w jego życiu.

Sąd, na podstawie art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności. Z uwagi na fakt, że czyn z art. 228 § 3 k.k. jest zagrożony karą do lat 10, nie było możliwości zamiany kary pozbawienia wolności na karę grzywny lub ograniczenia wolności w myśl art. 37a §1 k.k. (jak również uprzedniego art. 58 § 3 k.k.).

Mając na względzie powołane okoliczności łagodzące, Sąd uznał, że postawa oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary i na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił jej wykonanie na okres 1 roku próby. Zdaniem Sądu możliwe będzie osiągnięcie celów kary bez skazywania oskarżonego na karę pozbawienia wolności w postaci bezwzględnej, bowiem wolnościowa jej postać także zapobiegnie jego powrotowi do przestępczości. Sąd uznał, że okres próby wynoszący 1 rok będzie wystarczający.

Z uwagi na fakt, że zarzuconego czynu oskarżony dopuścił się w roku 2005, należało rozważyć jego sytuację prawną w świetle art. 4 § 1 k.k., pod kątem wyboru przepisów względniejszych.

Zmiana nastąpiła w zakresie warunków zawieszenia kary pozbawienia wolności: w dacie czynu istniała możliwość zawieszenia kary pozbawienia wolności do 2 lat na okres próby od 2 lat do 5 lat. W aktualnym stanie prawnym możliwość ta istnieje wobec kary pozbawienia wolności do 1 roku (uregulowanie surowsze) na okres próby wynoszący od 1 roku do lat 3 (uregulowanie łagodniejsze). Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 72 § 1 pkt 1 k.k. na oskarżonego obligatoryjnie (uprzednio łagodniej, bowiem fakultatywnie) należało również nałożyć jeden z obowiązków.

Sąd uznał, że w sytuacji oskarżonego korzystniejsze są przepisy obowiązujące obecnie: kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata nie jest karą względniejszą od kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 1 rok nawet połączonej z obowiązkiem informowania Sądu o przebiegu okresu próby. Nadto oczywistą konsekwencją krótszego okresu próby jest szybszy okres zatarcia skazania.

Sąd orzekając w stosunku do oskarżonego karę grzywny, miał na uwadze tę okoliczność, że dopuścił się on popełnienia zarzucanego mu w sprawie przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i korzyść tę osiągnął, wobec tego orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 10 złotych każda. Sąd uznał, iż wobec wymierzenia kary z warunkowym zawieszeniem, kara grzywny stanowić będzie realną dolegliwość dla oskarżonego, co zdaniem Sądu, było konieczne ze względów prewencji generalnej i indywidualnej.

IV

I

Zgodnie z dyspozycją art. 45 § 1 k.k. (obligatoryjnie od 2003 roku, zatem sprzed daty czynu) Sąd miał obowiązek orzec wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 100 złotych jako korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa.

5.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

V

I

Z uwagi zaś na to, że karty ambulatoryjne, znajdujące się na k. 229 i 230 akt sprawy stanowiły przedmioty pochodzące bezpośrednio z czynu zabronionego, na podstawie art. 44 § 1 k.k. należało orzec o ich przepadku.

1.6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI

Z uwagi na fakt, że oskarżony uzyskuje stałe dochody Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.249,85 złotych tytułem wydatków sądowych: 70 zł tytułem kosztów postępowania przygotowawczego, 20 zł ryczałtu za kartę karną, 20 zł ryczałtu za doręczenia w sprawie i 2.139,85 za opinię biegłego (k. 761) oraz kwotę 1.180 złotych tytułem opłaty od kary: 20% od kary grzywny oraz 180 zł z uwagi na karę pozbawienia wolności w wymiarze do 1 roku.

6.  PODPIS