Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

J. P. został oskarżony o to, że składając w dniu 30.04.2007r. we właściwym Urzędzie Skarbowym W.-M., zeznanie PIT-37 spowodował wystąpienie uszczuplenia w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006r. na kwotę 78.850 zł poprzez to, że w zeznaniu tym podał dane niezgodne z rzeczywistością, bowiem osiągając w dniu 16.08.2006r. przychód z kapitałów pieniężnych w wys. 500.000 zł w związku z objęciem w (...) z siedzibą w W. przy (...), 1.000 udziałów o wartości nominalnej 500 zł, m. in. w zamian za wkład niepieniężny, zadeklarował we wspomnianym zeznaniu, poniesienie kosztu uzyskania tego przychodu w wysokości 415.000 zł w postaci faktycznie wniesionego do wyżej wymienionej Spółki aportu tj. ruchomości- w postaci kotłowni (...) o mocy 720 KW, czym naruszył jednocześnie postanowienia przepisów art. 17 ust. 1 pkt. 9, ust. 1 a pkt 2 i ust. 2, art. 22 ust. 1 lit. e, pkt. 3, art. 30 b ust. 1, 2 pkt. 5 i ust. 5, art. 45 ust. 1 a pkt. 1 i ust. 6 ustawy z dnia 26.07.1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. z 2000 r. Dz.U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) tj. o czyn z art. 56 § 2 kks.

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Aktem notarialnym Repertorium (...) z dnia 06 lipca 2006 r. (Kancelaria Notarialna B. G. z siedzibą w W. przy ul. (...) sporządzono protokół Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki K. (...) z siedzibą w W. Al. (...) wpisanej do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy, XX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS: (...).

Na w/w zgromadzeniu podjęto m.in. uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego spółki z kwoty 50.000 zł do kwoty 550.000 zł poprzez ustanowienie nowych 1000 równych nie podzielnych udziałów o wartości nominalnej 500 zł każdy. Wszystkie nowo ustanowione udziały w kapitale zakładowym w całości zostały objęte przez nowego wspólnika J. P. i zostały pokryte w całości wkładem niepieniężnym w postaci:

- ruchomości – kotłowni typu V. P. S. o mocy 720 Kw, rok produkcji 1999, o wartości 415.000 zł oraz

-części wymaganej wierzytelności przysługującej J. P. do spółki pod nazwą K. sp. z o.o. z siedzibą w (...) z tytułu zapłaty kwoty wynikającej z umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 10 marca 2005 r. zawartej w E. o wartości 85.000 zł.

J. P. w dniu 15 marca 2007 r. złożył w Urzędzie Skarbowym W.-M. zeznanie podatkowe PIT-37 za 2006 r., w którym wykazał dochód ze stosunku pracy w wysokości 570.033,85 zł oraz dochód z innych źródeł w wysokości 6.569,70 zł. Łączny dochód wyniósł 576.603,55 zł, a pobrane przez płatników zaliczki łącznie 171.421 zł. Podstawa obliczenia podatku po odliczeniu od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne w kwocie 22.700,02 zł wynosiła kwotę 553.904 zł., obliczony podatek wyniósł 209.554,08 zł. Oskarżony odliczył składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 34.983,36 zł, wykazując podatek należny w kwocie 174.571 zł oraz podatek do zapłaty w kwocie 3.150 zł. Następnie oskarżony J. P. w dniu 30 kwietnia 2007 r. złożył korektę zeznania PIT-37 wykazując dochody ze stosunku pracy w kwocie 570.033,85 zł, dochody z innych źródeł – 6.569,70 zł oraz z praw majątkowych w wysokości 0 zł. Zerowy dochód z praw majątkowych wynikał z pomniejszenia przychodu w kwocie 500.000 zł o koszty uzyskania przychodu w wysokości 500.000 zł.

Na podstawie upoważnienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. nr (...) z dnia 12 listopada 2008 r. przeprowadzono kontrolę podatkową u J. P.. Zakresem kontroli objęto rzetelność deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowość obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych w tym wydatków nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu za 2006 r.

Decyzją nr (...) Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 07 grudnia 2010 r. określono zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 374.571 zł. Od powyższej decyzji pełnomocnik J. P. złożył odwołanie, wskutek czego Decyzją nr (...) Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 29 czerwca 2011 r. uchylono w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ. W decyzji wskazano na konieczność ustalenia czy kotłownia stanowiła środek trwały o którym mowa w art. 22 ust. 1e pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a także ustalenia czy dokonano zapłaty ceny wynikającej z umowy sprzedaży wierzytelności zawartej między oskarżonym a K. Sp. z o.o. z siedzibą w W.. powyższe pozytywne ustalenia rzutowały na możliwość ustalenia kosztów uzyskania przychodu.

Decyzją nr (...) Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 25 października 2012 r. określono zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w wysokości 78.850 zł. Powyższą decyzję zaskarżył pełnomocnik J. P.. W rezultacie decyzją nr (...) z dnia 12 grudnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. uchylił decyzję organu I instancji w całości i określił zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006 r. w kwocie 78.850 zł z tytułu dochodów z kapitałów pieniężnych.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z kapitałów pieniężnych uważa się nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną objętych w zamian za wkład niepieniężny. Przychód w wysokości 500.000 zł zgodnie z art. 17 ust. 1a pkt 2 w/w ustawy powstał w dniu dokonania wpisu dot. zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego w (...) z siedzibą w W. tj. w dniu 16 sierpnia 2006 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 e pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki mają być faktycznie poniesione.

J. P. w zakresie wierzytelności o wartości 85.000 zł przedłożył kserokopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 10 marca 2005 r. oraz dokument kompensaty umownej z dnia 30 czerwca 2005 r. pomiędzy K. Sp. z o.o. (zobowiązanie z tytułu umowy sprzedaży w kwocie 120.000 zł a J. P. (umowa cesji w kwocie 119.955,90 zł). Koszty uzyskania przychodu z tego źródła wyniosły kwotę 85.000 zł.

Natomiast w zakresie kotłowni typu V. P. S. o mocy 720 KW rok produkcji 1999 J. P. nie przedstawił dowodów kiedy i za jaką kwotę nabył kocioł będący przedmiotem aportu oraz tego, by w 2006 r. był jego właścicielem, wobec czego nie można było zaliczyć jej nabycia do kosztów uzyskania przychodu. Oskarżony nie udowodnił poniesienia wydatków na w/w składnik majątkowy.

J. P. wskazywał, że przychód z innych praw majątkowych wykazany w korekcie zeznania PIT-37 za 2006 r. powstał z tytułu wniesienia aportu (i objęcia udziałów) do spółki K. sp. z o.o. W celu jego wykazania przesłał kserokopię faktury VAT (...) z dnia 3 kwietnia 2000 r. z terminem zapłaty 14 dni, wystawioną przez Przedsiębiorstwo (...) prowadzone w firmie spółki cywilnej przez oskarżonego wspólnie z żoną (dot. sprzedaży kotłowni (...) o mocy 720 kW o wartościach netto 415.000 zł, podatku VAT 91.300 zł, brutto 506.300 zł).

Na podstawie dokumentacji fotograficznej w/w pieca ustalono u jego producenta, że został on wyprodukowany w roku 1999 r. i w dniu 14 października 1999 r. został on zakupiony przez firmę (...). P.H.U. (...) na podstawie faktury z dnia 14 października 1999 r. za kwotę 70.351 zł. W piśmie podpisanym przez M. B. skierowanym do oskarżonego potwierdził on dokonanie transakcji sprzedaży w/w urządzenia, jednakże nie podał on kto nabył i za jaką kwotę.

Oskarżony pomimo wielkokrotnych wezwań Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej nie przedłożył dokumentów potwierdzających zakup w/w kotłowni lub wytworzenia jej we własnym zakresie.

Kocioł V. P. S. o mocy 720 Kw w latach 1999-2000 nie był ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez oskarżonego działalności gospodarczej – P.P.H.U. (...), wobec czego nie można stwierdzić, by był on używany w związku z prowadzoną przez oskarżonego działalnością gospodarczą. Oskarżony w toku postępowania kontrolnego wskazywał, że w dniu 3 kwietnia 2000 r. w/w piec został wycofany z działalności gospodarczej prowadzonej przez J. i I. P. do majątku prywatnego. Przedstawił w tym celu oryginał faktury VAT (...) z dnia 3 kwietnia 2000 r. wystawionej przez PPHU (...) dla J. P. dot. sprzedaży kotłowni (...) o mocy 720KW o wartościach netto 415.000 z l, podatku VAT 91.300 zł, brutto 506.300 zł). Oskarżony stwierdził, że z tą fakturą nie wiązała się żadna płatność. Dalszy los kotłowni będącej przedmiotem aportu nie został przez oskarżonego J. P. wyjaśniony.

P.P.H.U. (...) nie zgłosiło w UDT w B. i w G. urządzeń zainstalowanych w kotłowni w G. i w E.. Urząd Dozoru Technicznego Oddział w B. pismem z dnia 25 czerwca 2012 r. poinformował, że nie posiada w swojej ewidencji urządzeń zainstalowanych w kotłowni w G. przy ul. (...). Poinformował również, że w świetle aktualnie obowiązujących przepisów dozorowi technicznemu podlegają kotły wodne pracujące w układzie zamkniętym o mocy większej od 70kW oraz naczynia zbiorcze przeponowe o iloczynie ciśnienia i pojemności większym od 300 litr. Urząd Dozoru Technicznego Oddział w G. w piśmie z dnia 28 czerwca 2012 r. wskazał, że w ich ewidencji nie są zarejestrowane urządzenia znajdujące się w kotłowni przy ul. (...) w G. i nie były zgłaszane do nich do rejestracji oraz że przedsiębiorstwo PPHU (...) z E. nigdy nie zgłaszało do rejestracji w Oddziale (...) w G. kotła wodnego o mocy 720 kW.

Od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 12 grudnia 2012 r. pełnomocnik oskarżonego J. P. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W..

Wyrokiem w/w sądu z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 415/13 oddalono skargę.

Od powyższego orzeczenia pełnomocnik oskarżonego J. P. złożył następnie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która wyrokiem z dnia 25 października 2016 r. sygn. akt II FSK 2555/14 została również oddalona.

Kwota zaległości wraz z odsetkami na dzień 21 stycznia 2013 r. wynosiła 135.592 zł.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: protokół kontroli- k. 8-15, decyzje - k. 16-25, 26-28, protokół kontroli wraz z poświadczeniem odbioru - k. 29-44, decyzja z poświadczeniem odbioru - k. 45-52, zeznania podatkowe - k. 62-65, informacja o wysokości zaległości - k. 156, decyzja - k. 159-170, odpis wyroku (...) SA/Wa 415/13 - k. 197-205, odpis wyroku (...) - k. 208-213

J. P. przesłuchany w trakcie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do winy i odmówił składania wyjaśnień (k. 184-1854). Oskarżony prawidłowo wezwany na rozprawę nie stawił się.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy sąd uznał, że wina oskarżonego odnośnie zarzucanego mu czynu, jak i okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Ustalając stan faktyczny sąd oparł się dowodach w postaci składanych przez oskarżonego zeznań podatkowych, protokołu kontroli skarbowej, decyzjach wydawanych przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W., decyzjach Dyrektora Izby Skarbowej w W., orzeczeniach: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wszystkim dokumentom zgromadzonym w sprawie sąd nadał przymiot wiarygodności, uznając, iż ich moc dowodowa nie może być kwestionowana, w szczególności, iż są to dokumenty oraz orzeczenia wydawane przez organy państwowe. W przedmiotowej sprawie, nie jest spornym stan faktyczny sprawy, ten bowiem bez żadnych wątpliwości został ustalony w postępowaniu podatkowym, usankcjonowanym prawomocnymi decyzjami organu podatkowego. Chociaż sąd rozpoznający przedmiotową sprawę jest uprawniony, a wręcz zobowiązany do poczynienia własnych ustaleń, niezależnych od organów podatkowych wskazać należy, iż sąd orzekający w pełni podziela stanowisko organu podatkowego znajdujące odzwierciedlenie w ostatecznych decyzjach podatkowych.

Zdaniem Sądu, wszystkie ocenione wyżej dowody tworzą logicznie powiązaną całość i pozwalają na ustalenie stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zgodnie z art. 56 § 1 k.k.s. podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Zgodnie zaś z art. 56 § 2 k.k.s., jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych.

Delikt karnoskarbowy z art. 56 § 1 k.k.s. jest wyrazem kryminalizacji zachowania podatnika polegającego na podaniu w składanej organowi lub płatnikowi deklaracji lub oświadczeniu nieprawdy, zatajeniu prawdy lub niezawiadomieniu o zmianie danych, przez co następuje narażenie podatku na uszczuplenie. Ma charakter indywidualny, co oznacza, że jego sprawcą może być tylko podatnik, przy czym podatnikiem jest - wedle treści art. 7 § 1 Ordynacji podatkowej - osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Czynność sprawcza podejmowana ma być przez sprawcę przy składaniu deklaracji albo przy składaniu oświadczenia. Zgodnie z art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej za deklaracje uznaje się zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania zobowiązani są m.in. podatnicy.

Oszustwo podatkowe z art. 56 § 1 k.k.s. polega na takim działaniu lub zaniechaniu, które wprawdzie czyni zadość formalnym obowiązkom podatkowym (składanie deklaracji), ale jednocześnie znamionuje się usiłowaniem co najmniej wprowadzenia organu podatkowego w błąd. Istotą tego przestępstwa jest podanie danych nieprawdziwych albo też zatajenie danych prawdziwych oraz niedokonanie aktualizacji danych w sytuacji istnienia takiego obowiązku wyrażonego w ustawie podatkowej (F. Prusak, „Komentarz do art. 56 Kodeksu karnego skarbowego” LEX 21860). Określone w art. 56 § 1 k.k.s. przestępstwo oszustwa podatkowego ma charakter umyślny.

Jednym ze znamion określających czynność sprawczą tego przestępstwa jest niedopełnienie obowiązku zawiadomienia o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem. Realizacja tego znamienia związana jest z istnieniem w systemie prawnym normy prawa podatkowego nakładającej na podatnika obowiązek notyfikacji w określonej formie zmian danych objętych deklaracją lub oświadczeniem. Istotne jest również, że normy prawa podatkowego wskazują termin, w ciągu którego należy złożyć zawiadomienie o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem (P. Kardas, Komentarz do art. 56 Kodeksu karnego skarbowego, WKP 2012, teza 40, 41). Niezawiadomieniem o zmianie danych objętych deklaracją lub oświadczeniem jest niedopełnienie obowiązku skorygowania deklaracji podatkowej w sytuacji, gdy norma prawa podatkowego nakłada taki obowiązek (A. Nita [w:] Kodeks karny skarbowy..., 2007, s. 338).

Art. 56 § 1 k.k.s. ma charakter normy blankietowej, bowiem w swej treści odsyła do innych unormowań prawnych, szczegółowo konkretyzujących znamiona czynu karalnego. Ustalenia znamion czynu karalnego wymaga zatem połączenie dyspozycji blankietowego przepisu ustawy karnej i szczegółowych przepisów określonych w ustawie podatkowej.

Konstrukcja art. 56 § 1 k.k.s. przesądza, że dla odpowiedzialności karnej niezbędne jest wywołanie skutku w postaci narażenia na uszczuplenie danego podatku. Trafnie w powyższym kontekście wskazuje się w orzecznictwie, że warunkiem odpowiedzialności podatnika jest, po pierwsze, naruszenie właściwych przepisów podatkowych, po drugie zaś, narażenie na uszczuplenie podatku (wyrok SN z dnia 11 lutego 2003 r., IV KKN 21/00, LEX nr 77435).

Art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2007 roku stanowił że za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną albo wkładów w spółdzielni objętych w zamian za wkład niepieniężny. W ust. 2 wskazano, że przy ustalaniu wartości przychodów, o których mowa w ust. 1 pkt 4 lit. c), pkt 6, 7, 9 i 10, stosuje się odpowiednio przepisy art. 19.

Art. 19 ust. 1 w/w ustawy stanowi, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1a. przychód określony w ust. 1 pkt 9 powstaje w dniu:

1) zarejestrowania spółki albo

2) wpisu do rejestru podwyższenia kapitału zakładowego spółki, albo

3) wydania dokumentów akcji, jeżeli objęcie akcji jest związane z warunkowym podwyższeniem kapitału zakładowego.

Jak wynika z akt sprawy wpisu rejestrującego podwyższenie kapitału zakładowego dokonano w dniu 16 sierpnia 2006 r. Przychód wyniósł 500.000 zł.

W myśl art. 22 ust. 1 lit e w/w ustawy w przypadku objęcia udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część - na dzień objęcia tych udziałów (akcji), wkładów - ustala się koszt uzyskania, przychodu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9, w wysokości:

1) wartości początkowej przedmiotu wkładu, zaktualizowanej zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszonej o sumę dokonanych przed wniesieniem tego wkładu odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne,

2) wartości:

a) nominalnej wnoszonych w formie wkładu niepieniężnego udziałów (akcji) w spółce albo wkładów w spółdzielni, w przypadku gdy zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część,

b) określonej zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 38, w przypadku gdy udziały (akcje) w spółce albo wkłady w spółdzielni, które są wnoszone w formie wkładu niepieniężnego, nie zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny,

c) określonej zgodnie z ust. 1f, w przypadku gdy udziały (akcje) w spółce albo wkłady w spółdzielni, które są wnoszone w formie wkładu niepieniężnego, zostały objęte w zamian za wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części - jeżeli przedmiotem wkładu niepieniężnego są udziały (akcje) w spółce albo wkłady w spółdzielni,

3) faktycznie poniesionych, niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na nabycie innych niż wymienione w pkt 1 i 2 składników majątku podatnika - jeżeli przedmiotem wkładu są te inne składniki.

W wyroku z dnia 7 marca 2008 r. sygn. akt ISA/Wr 1483/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że rację należy przyznać organom podatkowym kiedy twierdziły, że koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik może powiększyć tylko o te wydatki, które poniósł w związku z obejmowaniem udziałów (akcji) w zamian za wkład niepieniężny oraz, że podatnik nie ma możliwości zastosowania ani reguł ogólnych wyrażonych w art. 22 ust. 1 w/w ustawy ani postanowień żadnego innego przepisu traktującego o kosztach uzyskania przychodów.

Oskarżony J. P. w zakresie wierzytelności o wartości 85.000 zł przedłożył kserokopię umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 10 marca 2005 r. oraz dokument kompensaty umownej z dnia 30 czerwca 2005 r. pomiędzy K. Sp. z o.o. (zobowiązanie z tytułu umowy sprzedaży w kwocie 120.000 zł a J. P. (umowa cesji w kwocie 119.955,90 zł). Koszty uzyskania przychodu z tego źródła ustalone zgodnie z art. 22 ust. 1 lit e pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynoszą kwotę 85.000 zł.

Zgodnie z art. 30 b ust. 1 w/ ustawy od dochodów uzyskanych z odpłatnego zbycia papierów wartościowych lub pochodnych instrumentów finansowych, i z realizacji praw z nich wynikających oraz z odpłatnego zbycia udziałów w spółkach mających osobowość prawną oraz z tytułu objęcia udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w postaci innej niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, podatek dochodowy wynosi 19% uzyskanego dochodu. W ust. 2 pkt 5 wskazano, że dochodem, o którym mowa w ust. 1, jest: różnica pomiędzy wartością nominalną objętych udziałów (akcji) w spółkach mających osobowość prawną albo wkładów w spółdzielniach w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część a kosztami uzyskania przychodów określonymi na podstawie art. 22 ust. 1e - osiągnięta w roku podatkowym. W ust. 5 wskazano, że dochodów, o których mowa w ust. 1, nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach określonych w art. 27 oraz art. 30c.

Art. 45 ust. 1a. pkt 1 stanowi natomiast, że w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z: kapitałów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30b. w ust. 6 podano, że podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. W razie niezłożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu, właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym

W realiach niniejszej sprawy sąd – w oparciu o pełną dokumentację postępowania podatkowego – uznał, że doszło do obiektywnego naruszenia przepisów podatkowych. Analiza przedstawionej dokumentacji pozwala na stwierdzenie, że oskarżony J. P. składając w dniu 30.04.2007r. w Urzędzie Skarbowym W.-M., zeznanie PIT-37 podał dane niezgodne z rzeczywistością, bowiem osiągając w dniu 16.08.2006r. (data zarejestrowania podwyższenia kapitału zakładowego) przychód z kapitałów pieniężnych w wysokości 500.000 zł w związku z objęciem w (...) z siedzibą w W. przy (...), 1.000 udziałów o wartości nominalnej 500 zł, m. in. w zamian za wkład niepieniężny, zadeklarował we wspomnianym zeznaniu, poniesienie kosztu uzyskania tego przychodu w wysokości 415.000 zł w postaci faktycznie wniesionego do wyżej wymienionej Spółki aportu tj. ruchomości- w postaci kotłowni (...) o mocy 720 KW, czym spowodował wystąpienie uszczuplenia w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2006r. na kwotę 78.850 zł.

Sąd doszedł do przekonania, iż ujawniony w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, że oskarżony J. P. popełnił zarzucany mu czyn i pozwala bez żadnych wątpliwości na uznanie za udowodnioną jego winę.

Oskarżony popełnił zarzucony mu czyn w dniu 30 kwietnia 2007 roku. Okoliczność ta ma wpływ na określenie, czy kwota uszczuplonego przez niego podatku dochodowego od osób fizycznych, czyli 78.850 złotych jest kwotą małej wartości w rozumieniu art. 53 § 14 k.k.s. W czasie popełnienia przez oskarżonego czynu, tj. w dniu 30 kwietnia 2007 roku minimalne wynagrodzenie wynosiło 936 złotych (por. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 września 2006 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2007 r., Dz.U. 2006 nr 171 poz. 1227). Według art. 53 § 14 k.k.s. małą wartością jest wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia, zatem w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu mała wartość nie przekraczała kwoty 187.200 złotych. Oskarżonemu przypisano uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie 78.500 złotych, stąd jego czyn, co Sąd dostrzegł na etapie sporządzania niniejszego uzasadnienia, należało zakwalifikować z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 56 § 2 k.k.s.

Sąd w przedmiotowej sprawie nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania oskarżonemu winy . Oskarżony jest osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, nie działał pod wpływem błędu. Można więc było od niego wymagać zachowania zgodnego z obowiązującymi normami prawnymi, a jego działania nie mogą być usprawiedliwione przez żadne okoliczności ekstremalne. Przypisanie winy oskarżonemu J. P. jest więc w pełni uzasadnione.

Oceniając stopień winy oskarżonego, Sąd uznał, iż oskarżony przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony świadomie w złożonym zeznaniu w dniu 30 kwietnia 2007 r. podał dane niezgodne z rzeczywistością. Jak wynika to z zebranego materiału dowodowego oskarżony J. P. nie przedłożył dokumentów potwierdzających zakup kotła V. P. S. o mocy 720 Kw lub wytworzenia go we własnym zakresie, który stał się przedmiotem aportu do (...) z siedzibą w W. przy (...) w zamian za objęcie 1.000 udziałów o wartości nominalnej 500 zł. W/w kocioł w latach 1999-2000 nie był ujęty w ewidencji środków trwałych prowadzonej przez oskarżonego działalności gospodarczej – P.P.H.U. (...), dlatego nie można stwierdzić, by był on używany w związku z prowadzoną przez oskarżonego działalnością gospodarczą. Treść przepisów podatkowych odnośnie wykazania kosztów uzyskania przychodu była w tym zakresie jasna i nie budziła wątpliwości.

W wyniku działania oskarżonego doszło do uszczuplenia należności publicznoprawnej w wysokości 78.850 zł. Ponadto oskarżony J. P. nie uiścił należnego podatku w wysokości 78.500 złotych wraz z odsetkami.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu należało określić jako znaczny, biorąc pod uwagę rodzaj chronionego dobra prawnego naruszonego przez oskarżoną, tj. bezpieczeństwo fiskalne Państwa, a także znaczną wartość uszczuplenia w należnym podatku.

Rozważając kwestie rodzaju i wysokości kary Sąd miał na względzie wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i na jego niekorzyść.

Do okoliczności obciążających zaliczyć należało przede wszystkim wskazywany wyżej znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów oraz stopień i formę winy.

Jako okoliczność wpływającą łagodząco na wymiar kary Sąd miał na względzie dotychczasową niekaralność oskarżonego (k. 216).

Na podstawie art. 23 § 3 zdanie 2 k.k.s. stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności. Podstawę ustalenia stawki dziennej grzywny stanowi natomiast minimalne wynagrodzenie obowiązujące w czasie popełnienia przypisanego czynu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 roku, III KK 397/11, Lex nr 1212891; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2011 roku, II KK 259/11, Lex nr 1084720). Wspominano już, że czyn przypisany oskarżonemu został popełniony w dniu 30 kwietnia 2007 roku, gdy minimalne wynagrodzenie wynosiło 936 zł. Wysokość stawki dziennej grzywny należało więc ustalić dla oskarżonego w granicach od 31,20 złotych do 12480 złotych.

Sąd wymierzył więc oskarżonego karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych.

Sąd stanął na stanowisku, że kara orzeczona w powyższym wymiarze jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego mu czynu, pozwalającą w sposób realny uświadomić oskarżonemu naganność jego postępowania, stanowiąc czytelny wyraz potępienia, z jakim jego czyn zostały przyjęte przez wymiar sprawiedliwości, powstrzymując oskarżonego w efekcie od podjęcia analogicznych działań w przyszłości, a tym samym osiągając cele zapobiegawcze i wychowawcze. Podobnie Sąd stanął na stanowisku, że orzeczony wymiar kary uświadomi innym, potencjalnym sprawcom przestępstw, iż wymiar sprawiedliwości nie pozostaje obojętny wobec naruszeń prawa, a działanie takie pozostaje nieopłacalne i spotka się z nieuchronną karą. W ocenie Sądu orzeczenie kary w niższym wymiarze nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonemu celów stawianych jej wymiarowi.

Wobec zaś treści art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., Sąd doszedł do wniosku, że z uwagi na obecną sytuację materialną oskarżonego związaną z obowiązkiem uiszczenia wysokiej kary grzywny, należy zwolnić go od ponoszenia kosztów postępowania.