Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 kwietnia 2016 r.

Na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia – z uwagi na wniosek oskarżyciela publicznego (k. 1291) – do części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie dowodów rzeczowych.

We wniosku, złożonym na podstawie art. 335 § 1 k.p.k. Prokurator wniósł o wymierzenie wobec oskarżonego G. S. uzgodnionej z nim kary. Nie określił przy tym sposobu orzeczenia o dowodach rzeczowych, które przekazał Sądowi (dowody rzeczowe zarejestrowane pod nr (...), (...), znajdujące się w aktach sprawy na k. 1009).

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2016r. tut. Sąd uzależnił uwzględnienie w/w wniosku m.in. od kwestii odniesienia się prokuratora do środka karnego w postaci przepadku dowodów rzeczowych (k. 1278).

W odpowiedzi, która wypłynęła do tut. Sądu dnia 10 marca 2016r. Prokurator zaznaczył (k. 1284), iż dowodami w niniejszej sprawie są dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, które nie zostały podrobione. Wobec czego, na mocy art. 230 § 2 k.p.k., powinny one zostać zwrócone osobie uprawnionej, po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Orzeczenie zaś w niniejszej sprawie przepadku dowodów rzeczowych stanowiłoby naruszenie przepisów prawa karnego materialnego.

Zgodnie z dyspozycją art. 335 § 1 zd. 4 k.p.k. prokurator, zamiast z aktem oskarżenia, występuje do sądu z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających również prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Uzgodnienie może obejmować także wydanie określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu. Orzeczenie innych środków przewidzianych za zarzucany występek obejmuje wszystkie środki karne (art. 39 k.k.), przepadek (art. 44 i 45 k.k.), środki kompensacyjne (art. 46–48 k.k.) oraz środek probacyjny w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary (art. 69–74 k.k.). Wyżej wskazane uzgodnienie nie obejmuje zaś rozstrzygnięcia na mocy art. 230 § 2 k.p.k.

Dlatego Sąd w niniejszej sprawie samodzielnie orzekł, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. a contrario, o pozostawieniu w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci 2 umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). (...) i (...). (...) zawartych w dniu 31 października 2011 r., zarejestrowanych w wykazie DRZ nr (...), (...) na k. 1009 akt sprawy. Nie można bowiem już stwierdzić, iż te dowody są zbędne dla postępowania (art. 230 § 2 zd. 1 k.p.k.).

Należy powtórzyć za judykaturą, iż dowodami zbędnymi dla postępowania są takie dowody, które nie mają dlań znaczenia, a więc nie są przydatne ani do ustalenia istoty przestępstwa, ani do wykrycia jego sprawcy, ani też do udowodnienia mu sprawstwa (postanowienie SN z dnia 19 maja 1999 r., I KZP 13/99, LEX nr 46044; R.A. Stefański, Kodeks, s. 237). Nie mogą być zbędne w postepowaniu, w którym wydano nieprawomocny wyrok, dowody rzeczowe, stanowiące osnowę popełnionego przestępstwa.

W niniejszej sprawie wydany wyrok nie jest prawomocny, stąd nie można jeszcze stwierdzić zbędności dla postepowania niewątpliwie istotnych dowodów w postaci w/w umów, które zawarł oskarżony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadzając (...) Sp. z o.o. (obecnie (...) SA) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 676,00 zł, przez wprowadzenie w błąd przedstawiciela w/w operatora, co do zamiaru wywiązania się z tych umów.

Obecne pozostawienie w/w dowodów w aktach sprawy, na mocy art. 230 § 2 k.p.k. a contrario, nie zamyka uprawnionej osobie możliwości ich odbioru, po spełnieniu przesłanki ich zbędności dla postępowania.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w pkt III sentencji wyroku.