Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2018 r. (data nadania) powodowie Z. W. i K. W. (1) wnieśli przeciwko (...) W. - Zakładowi (...) w D. M. w W. pozew o uznanie wypowiedzenia przez (...) W. Zakład (...) w D. M. umowy najmu lokalu mieszkalnego numer (...) przy ul. (...) w W. dokonanego pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. za bezskuteczny. Powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu podniesiono, że w dniu 29 maja 1987 r. U. D. W. M. Wydział Spraw Lokalowych wydał decyzję o przydziale Z. W. i K. W. (1) lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w W.. Następnie w związku z powyższą decyzją w dniu 10 sierpnia 1987 r. między powodami a Przedsiębiorstwem (...) została zawarta umowa najmu ww. lokalu. Pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. pozwane (...) W. – Zakład (...) w D. M. wypowiedział Z. i K. W. (1) umowę najmu ww. lokalu mieszkalnego, wskazując, że powodem wypowiedzenia jest to, że powodowie oddali ww. lokal do bezpłatnego używania bez wymaganej zgody właściciela na rzecz K. K. (1) i B. K.. Ponadto w wypowiedzeniu wskazano, że pomimo wezwania do uregulowania stanu prawnego lokalu, powodowie nie przedstawili zgody właściciela na oddanie lokalu do korzystania osobom nie objętym skierowaniem do zajmowania lokalu. Ponadto wskazano, że powodowie nie zamieszkują w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, co stanowi podstawę do wypowiedzenia najmu lokalu, w którym czynsz jest niższy niż 3% wartości odtworzeniowej. Powodowie pismem z dnia 22 stycznia 2014 r. wnieśli odwołanie od wypowiedzenia z dnia 2 stycznia 2014 r. Pismem z dnia 4 lutego 2014 r. (...) W. – Zakład (...) w D. M. poinformowało o podtrzymaniu decyzji.

Powodowie podnieśli, że w przedmiotowym lokalu okazjonalnie, co pewien czas przebywali jako goście rodzice powódki Z. K. i B. K., ale ich pobyt miał miejsce, gdy powodowie wyjeżdżali na urlopy wypoczynkowe, pobyty w placówkach opieki zdrowotnej oraz podczas remontu mieszkania, w którym zamieszkują K. i B. K.. Powodowie podkreślili, ze takie okresowe przebywanie, bez zamiaru stałego pobytu, nie stanowi podnajmu. Powodowie z ostrożności procesowej podnieśli, że nawet jeśli powodowie w zaistniałym stanie faktycznym mogli oddać przedmiotowy lokal do bezpłatnego używania osobom bliskim, tj. rodzicom Z. W. bez pisemnej zgody wynajmującego, to taka zgoda w świetle obowiązujących w tym czasie przepisów nie była wymagana. Powodowie wskazali na brzmienie § 7 umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 10 sierpnia 1987 r., zgodnie z którym uprawnienia i obowiązki stron regulują postanowienia ustawy prawo lokalowe. Ponadto powołali się na brzmienie art. 36 pkt. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. prawo lokalowe, art. 12 oraz art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych oraz na brzmienie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów.

Odnosząc się do twierdzenia zawartego w wypowiedzeniu z dnia 2 stycznia 2014 r., zgodnie z którym powodowie nie przebywali w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, powodowie wskazali, że pozwane (...) W. – Zakład (...) w D. M. nie podało w jakim okresie pozwani mieli przebywać 12 miesięcy poza miejscem stałego zamieszkania w przedmiotowym lokalu. Powodowie wskazali, że od momentu zawarcia umowy najmu przedmiotowego lokalu w 1987 r. okazjonalnie przebywali w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. w związku z koniecznością sprawowania opieki nad K. i B. K. z uwagi na ich stan zdrowia.

Zdaniem powodów wypowiedzenie umowy najmu lokalu pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. było bezzasadne i nie może prowadzić do rozwiązania umowy najmu. Strona powodowa wskazała, że działanie pozwanego nie może podlegać ochronie prawnej, a okoliczności sprawy wskazują, że względy słuszności i zasady współżycia społecznego przemawiają za uznaniem, że pozwany naruszył art. 5 k.c. Powodowie wskazali, że lokal nr (...) położony przy ul. (...) w W. stanowi dla powodów centrum interesów życiowych, zamieszkują w nim oni wraz z dziećmi od 1987 r. i nie posiadają tytułu prawnego do jakiegokolwiek innego lokalu mieszkalnego. Ponadto powodowie wskazali, że wywiązują się ze swoich obowiązków jako najemcy opłacając czynsz i inne opłaty, dbają o lokal i jego stan techniczny oraz nie opuszczali ww. lokalu na okres dłuższy niż 12 miesięcy.

(pozew k. 1-9)

W odpowiedzi na pozew pozwane (...) W. – Zakład (...) w D. M. wniosło o odrzucenie pozwu w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż powództwo powinno zostać odrzucone, ponieważ powodowie nie mają interesu prawnego do jego wytoczenia. Pozwany wskazał, że w dniu 18 grudnia 2017 r. (tj. przed wytoczeniem przed powodów niniejszego powództwa) złożył pozew o nakazanie K., Z., G., K. oraz M. W., aby opuścili i opróżnili z rzeczy i osób ww. lokal mieszkalny bez prawa do lokalu socjalnego, wskazując, iż zajmują oni przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Wskazane postępowanie toczy się pod sygnaturą akt I C 501/18. Pozwany wskazał, że kwestia oceny czy między powodami a pozwanym istnieje stosunek prawny, który uprawnia ich do korzystania z ww. lokalu stanowi przedmiot badania w toczącej się sprawie o eksmisję, ponieważ jej rozstrzygnięcie będzie stanowić przesłankę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Wobec toczącego się przed tutejszym Sądem postępowania w sprawie I C 501/18 przeciwko powodom o opróżnienie przedmiotowego lokalu, uznać należy, że powodowie powinni usunąć istniejące wątpliwości co do tego, czy strony niniejszego procesu łączy stosunek prawny najmu przedmiotowego lokalu w postępowaniu o eksmisję, a zatem brak jest po stronie powodowej interesu prawnego w rozpoznaniu niniejszej sprawy.

Z ostrożności procesowej, w razie nieodrzucenia pozwu przez Sąd, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, że postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez Wydział Zasobów Lokalowych doprowadziło do ustalenia, ze powodowie oddali do bezpłatnego użytkowania lokal nr (...) w budynku położonym przy ul. (...) w W. bez wymaganej zgody właściciela na rzecz K. i B. K. i mimo wezwania do uregulowania stanu prawnego lokalu powodowie nie przedstawili zgody właściciela lokalu do korzystania osobom nieobjętym skierowaniem do zajmowania lokalu. Pozwany wskazał, że powodowie nie zamieszkiwali w przedmiotowym lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, co stanowi podstawę prawną do wypowiedzenia umowy najmu lokalu, w którym czynsz najmu jest niższy niż 3% wartości odtworzeniowej. Pozwany podniósł także, iż w niniejszej sprawie zastosowanie ma art. 688 ² k.c., jednocześnie wskazując, że powodowie nie byli obciążeni obowiązkiem alimentacyjnym względem zamieszkujących w lokalu B. i K. K. (1). Wypowiedzenie umowy najmu jest zdaniem pozwanego skuteczne na mocy art. 11 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie praw lokatorów z dnia 21 czerwca 2001 r.

(odpowiedź na pozew k. 31-37)

Strony w toku postępowania podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

S ąd uznał za ustalone następujące okoliczności.

Lokal mieszkalny nr (...) położony w budynku przy ul. (...) w W. stanowi własność (...) W. i wchodzi w skład mieszkaniowego zasobu gminy.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 29 maja 1987 r.U. D. W. - M. Wydział Spraw Lokalowych wydał decyzję o przydziale lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W. K. i Z. W.. Do zajmowania lokalu uprawnieni byli na mocy ww. decyzji także P. i G. W..

(decyzja o przydziale k. 14-15)

W dniu 10 sierpnia 1987 r. pomiędzy Przedsiębiorstwem (...) a K. i Z. W. została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W..

(umowa najmu k. 16-17)

Pismem z dnia 2 stycznia 2014 r. (...) W. D. M. - Zakład (...) jako wynajmujący wypowiedział Z. i K. W. (1) najem lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 28 lutego 2014 r. W uzasadnieniu pisma wskazano, że przedmiotowy lokal został przez Z. i K. W. (1) oddany do bezpłatnego używania bez wymaganej pisemnej zgody właściciela na rzecz K. i B. K.. Mimo wezwania do uregulowania stanu prawnego lokalu nie przedstawili oni zgody właściciela lokalu na korzystanie z niego przez osoby nie objęte skierowaniem do zajmowania lokalu. Ponadto wskazano, że Z. i K. W. (1) nie zamieszkują w lokalu przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, co stanowi podstawę prawną do wypowiedzenia umowy najmu lokalu, w którym czynsz jest niższy 3% wartości odtworzeniowej.

(wypowiedzenie umowy najmu Z. W. k. 18 oraz wypowiedzenie umowy najmu K. W. (1) k .16 w aktach I C 501/18)

Pismem z dnia 22 stycznia 2014 r. K. i Z. W. wnieśli o cofnięcie wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W..

(pismo z dnia 22 stycznia 2014 r. k. 19-20)

Pismem z dnia 4 lutego 2014 r. Zakład (...) w D. M. (...) W. poinformował K. i Z. W., iż podtrzymuje w mocy wypowiedzenie umowy najmu lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...). W uzasadnieniu wskazano, że po ponownej analizie akt sprawy i przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego ustalono, że w przedmiotowym mieszkaniu od wielu lat mieszkają B. i K. K. (1). Ponadto poinformowano, że w okresie od 1.01.1995 r. do 31.12.2002 r. opłaty za media naliczane były za 6 osób, natomiast w okresie od 1.01.2003 r. do stycznia 2014 r. opłaty za media były naliczane za dwie osoby.

(pismo z dnia 4 lutego 2014 r. k. 21)

Pozwem z dnia 23 stycznia 2018 r. (data nadania) (...) W. – Zakład (...) w D. M. (...) W. wniosło o eksmisję z przedmiotowego lokalu mieszkalnego K. W. (1), Z. W., G. W., K. W. (2) i M. W..

(pozew k. 1-3 w aktach I C 501/18)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wskazanych powyżej kopii dokumentów, których autentyczności i treści strony procesu nie zakwestionowały oraz akt sprawy I C 501/18. Sąd nie miał wątpliwości co do ich wartości dowodowej.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie zasadniczo nie był sporny. Okoliczność istnienia między stronami stosunku najmu nie była kwestionowana. Spór dotyczył natomiast prawidłowości dokonanego przez pozwanego wypowiedzenia umowy najmu.

W ocenie Sądu jednak, dokonując oceny przedstawionego roszczenia powodów należało mieć przede wszystkim na uwadze, iż jest ono oparte na normie art. 189 k.p.c., zgodnie z którym powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny.

Do przesłanek powództwa o ustalenie stosunku prawnego lub prawa należy istnienie interesu prawnego po stronie powoda w dokonaniu żądanego ustalenia oraz istnienie stosunku prawnego lub prawa, którego powództwo dotyczy. Jeżeli strona powodowa nie domaga się ustalenia istnienia prawa w określonej wcześniejszej chwili, obie te przesłanki powinny być spełnione w czasie zamknięcia rozprawy przez sąd (art. 316 § 1 k.p.c.).

Ciężar dowodu tych przesłanek spoczywa, zgodnie z art. 6 k.c., na powodzie (wyrok Sąd Najwyższy z 30 listopada 2000 r., I CKN 903/00, niepubl. oraz orzeczenia Sądu Najwyższego z 21 listopada 1945 r., III C 733/45, OSN 1948, Nr 2, poz. 30). On też obowiązany jest przytoczyć fakty uzasadniające ten interes, przy czym muszą być one udowodnione, a nie tylko uprawdopodobnione. Przyznanie tych faktów może być przyjęte za wystarczające tylko wtedy, gdy zachodzą przesłanki z art. 229 k.p.c. Przepis art. 189 k.p.c. ma - w zakresie przesłanek warunkujących uwzględnienie powództwa - charakter materialnoprawny (wyrok Sądu Najwyższego z 3 kwietnia 2000 r., I CKN 582/98, niepubl.).

Wskazać także należy, iż Sąd obowiązany jest badać istnienie interesu prawnego powoda z urzędu. Pojęcie interesu prawnego powinno być wykładane z uwzględnieniem szeroko rozumianego dostępu do sądu w celu zapewnienia ochrony prawnej w takiej postaci, opartej jednak na istnieniu rzeczywistej potrzeby jej udzielenia (wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2003 r., I CKN 58/01, niepubl.). Ponadto musi on istnieć obiektywnie i uzasadniać zgłoszone żądanie.

Powództwo o ustalenie istnienia lub nieistnienia prawa lub stosunku prawnego jest, co do zasady, dopuszczalne tylko wtedy, gdy nie jest możliwe powództwo o świadczenie. Interes prawny nie zachodzi z reguły, gdy zainteresowany może na innej drodze osiągnąć w pełni ochronę swoich praw (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2002 r., IV CKN 1519/00, niepubl.). Jeżeli zatem istnieje możliwość wystąpienia z powództwem o świadczenie to powód nie ma interesu w tym, aby w odrębnym postępowaniu domagać się ustalenia. Żądanie zasądzenia świadczenia implikuje bowiem żądanie ustalenia istnienia (bądź nieistnienia) stosunku prawnego lub prawa (wyrok Sądu Najwyższego z 25 września 2002 r., I CKN 1133/00, niepubl.). Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. z reguły nie zachodzi również wtedy, gdy osoba zainteresowana może w innej drodze, np. w procesie o ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego, a nawet w drodze orzeczenia o charakterze deklaratywnym, osiągnąć w pełni ochronę swych praw (zob. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 1965 r., II CR 266/64, OSP 1966, Nr 7-8, poz. 166 z aprobującą glosą J. Klimkowicza; wyr. SN z 18.12.1968 r., I PR 290/68, Biul. SN 1969, Nr 6, s. 106; orz. SN z 6.6.1997 r., II CKN 201/97, MoP 1998, Nr 2, s. 3). Rozważania dotyczące rozumienia interesu prawnego na gruncie kolizji powództw o ustalenie i powództw o zasądzenie świadczenia dotyczących tych samych podstaw faktycznych są adekwatne również do sytuacji, gdy dochodzący ochrony w procesie o ustalenie jest pozwanym w innym procesie o świadczenie. W takiej sytuacji ochrona powoda żądającego ustalenia jest możliwa na gruncie powództwa o zasądzenie skierowanego przeciwko temuż powodowi. Sytuacja taka również wyłącza potrzebę występowania z odrębnym procesem o ustalenie i, w konsekwencji, usuwa materialnoprawną przesłankę zasadności takiego powództwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 października 2013 r., I ACa 620/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2014 roku I ACa 866/13). Powyżej zaprezentowana wykładnia pojęcia interesu prawnego uzasadnia konkluzję, iż powództwo wytaczane na podstawie art. 189 k.p.c. jest subsydiarnym środkiem ochrony praw, stosowanym w sytuacji, gdy wyłączona jest możliwość korzystania z innych środków ochrony prawnej.

Na gruncie kolizji powództw o ustalenie skuteczności wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego oraz powództw eksmisyjnych powyższa wykładnia prowadzi do wniosku, że interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie wypowiedzenia umowy najmu za bezskuteczne nie występuje, gdy toczy się już wszczęta sprawa o eksmisję (tj. o świadczenie) przeciwko powodowi ze sprawy o ustalenie. W sprawie o eksmisję przysługuje bowiem powodowi sprawy o ustalenie możliwość obrony swych praw właśnie poprzez ustalenie, iż przysługuje mu skuteczny wobec powoda sprawy eksmisyjnej tytuł prawny do lokalu, np. na podstawie stosunku najmu. Powód sprawy o ustalenie może więc szukać w pełni ochrony swych praw na polu postępowania eksmisyjnego, wobec czego brak w jego przypadku interesu prawnego w wytoczeniu odrębnego powództwa o ustalenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 grudnia 1998 r., III CKN 56/98).

Dokonując zatem subsumpcji cytowanego art. 189 k.p.c. do ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego, w kontekście powyżej przytoczonych rozważań prawnych wskazać należy, że w niniejszej sprawie po stronie powodów nie została spełniona podstawowa przesłanka zgłoszonego roszczenia (spełnienie której pozwala dopiero na badanie pozostałych przesłanek roszczenia), a mianowicie istnienie interesu prawnego w uznaniu bezskuteczności wypowiedzenia umowy najmu, skoro okoliczność ta będzie badana w toczącym się przed tut. Sądem w sprawie I C 501/18 przeciwko m.in. powodom z powództwa (...) W. postępowaniu eksmisyjnym z przedmiotowego lokalu. W postępowaniu tym powodowie będą mogli bronić swych praw w takim samym zakresie jak w postępowaniu o ustalenie istnienia stosunku prawnego. Zresztą, zgodnie z zamysłem powodów środek ten miał właśnie chronić ich przed eksmisją, skoro pozwany skierował do nich pismo, w którym wypowiedział im umowę najmu i wezwał do opuszczenia lokalu i wydania mu go. Powodowie opierają się na tej samej argumentacji i na tych samych twierdzeniach jak w procesie eksmisyjnym.

Przypomnieć należy, że uzależnienie powództwa o ustalenie od interesu prawnego należy pojmować elastycznie z uwzględnieniem celowościowej wykładni pojęcia interesu prawnego, konkretnych okoliczności danej sprawy, i od tego, czy w drodze powództwa o świadczenie strona może uzyskać pełną ochronę swoich praw. Poza tym pojęcie interesu prawnego powinno być interpretowane z uwzględnieniem szeroko pojmowanego dostępu do sądów w celu zapewnienia ochrony prawnej (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2003 r., I CKN 58/01, nie publ. oraz z dnia 30 maja 2003 r., III CKN 1137/00, nie publ.). Wyrok wydany na podstawie art. 189 k.p.c. usuwa bowiem niepewność stanu prawnego zachodzącą w stosunkach pomiędzy legitymowanym interesem prawnym powodem, a wyznaczonym tym interesem pozwanym. Interes prawny oznacza więc istniejącą po stronie powoda potrzebę wprowadzenia jasności i pewności prawnej w sferze jego sytuacji prawnej, wyznaczonej konkretnym stosunkiem cywilnoprawnym, a zagrożonej, a niekiedy nawet naruszonej już przez pozwanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 kwietnia 2004 r., II CSK 125/03, nie publ.). Należy też odnotować, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki z dnia 2 lutego 2006 r., II CK 395/05 oraz z dnia 18 czerwca 2009 r., OSNC-ZD 2010, Nr 2, poz. 47) przyjęto, że interes prawny należy rozumieć szeroko, z uwzględnieniem także ogólnej sytuacji prawnej powoda ocenianej w płaszczyźnie zarówno obecnych, jak i przyszłych (możliwych), ale obiektywnie prawdopodobnych stosunków prawnych z jego udziałem.

Nie ma interesu prawnego strona, która w drodze powództwa z art. 189 k.p.c. zamierza uzyskać dowody potrzebne do obrony swych spraw w innym postępowaniu (wyrok SA w Łodzi z dnia 27.06.2014 roku I ACa 35/14).

Istotą postępowania o opróżnienie lokalu mieszkalnego jest m.in. zagadnienie czy Z. i K. W. (1) przysługuje skuteczny względem (...) W. tytuł prawny do władania lokalem mieszkalnym nr (...) położnym przy ul. (...) w W.. Istnienie bądź brak tego stosunku prawnego jest bowiem prejudycjalną przesłanką rozstrzygnięcia w innym sporze, a mianowicie w procesie o eksmisję wytoczonym m.in. Z. i K. W. (1). W postępowaniu eksmisyjnym nie ma żadnych ograniczeń dowodowych, które nakładałyby na stronę ograniczenia w dowodzeniu swoich racji. O braku istnienia po stronie powodów interesu prawnego w wytoczeniu niniejszego powództwa o ustalenie rozstrzyga także brak samoistnego celu w uzyskaniu wyroku ustalającego bezskuteczność wypowiedzenia umowy najmu. Powodowie nie wykazywali, iżby uzyskanie tego wyroku wykraczało ponad interes, który chroni broniąc się przed powództwem eksmisyjnym. W tym stanie rzeczy powodowie powinni wykazać, że ich interes w uzyskaniu wyroku ustalającego leży w płaszczyźnie, której sprawa eksmisyjna nie dotyczy i nie obejmuje, czemu powodowie jednak nie sprostali.

Z tych też względów należało uznać, iż po stronie powodów nie istnieje interes prawny w domaganiu się ustalenia bezskuteczności wypowiedzenia umowy najmu, wobec czego powództwo wytoczone na podstawie art. 189 k.p.c. podlegało oddaleniu bez badania treści stosunku prawnego, ustalenia którego domagali się powodowie. Kwestia ta będzie przedmiotem rozstrzygnięcia w postępowaniu toczącym się z powództwa (...) W. o eksmisję.

W przedmiocie kosztów postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w k.p.c., w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy. Powodowie przegrali niniejszą sprawę w całości, zatem obowiązani są solidarnie do zwrotu na rzecz pozwanego kosztów procesu w całości. Pozwany poniósł w niniejszym postępowaniu koszty w łącznej kwocie 917 zł, na którą to kwotę złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika pozwanego w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwota 17 zł tytułem uiszczonej opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

SSR Krystyna Dąbrowska

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powodów;

2.  wniosek o uzasadnienie przeszyć do akt sprawy II C 3781/18;

3.  po uprawomocnieniu zwrócić akta sprawy I C 501/18.

SSR Krystyna Dąbrowska