Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 kwietnia 2023 r.

W pozwie z dnia 24 października 2022 r. (data nadania – k. 43) strona powodowa Z. B. sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej B. M. S.A. z siedzibą w W. kwoty 11.570,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w następujący sposób:

a)  od kwoty 1.493,33 zł od dnia 27 października 2018 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 1.925,90 zł od dnia 9 listopada 2018 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 1.484,16 zł od dnia 30 października 2018 roku do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 1.226,74 zł od dnia 11 października 2015 roku do dnia zapłaty,

e)  od kwoty 718,29 zł od dnia 25 października 2018 roku do dnia zapłaty,

f)  od kwoty 109,68 zł od dnia 15 lutego 2014 roku do dnia zapłaty,

g)  od kwoty 308,56 zł od dnia 6 października 2012 roku do dnia zapłaty,

h)  od kwoty 1.114,88 zł od dnia 30 września 2017 roku do dnia zapłaty,

i)  od kwoty 1.114,88 zł od dnia 30 września 2017 roku do dnia zapłaty,

j)  od kwoty 2.074,01 zł od dnia 20 października 2017 roku do dnia zapłaty.

Żądanie pozwu obejmowało również zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazano, że kredytobiorcy W. H., Z. N. (1), Z. N. (2), L. F. zawarli ze stroną pozwaną umowy kredytu/pożyczki. Każdy z kredytobiorców dokonał całkowitej spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie. Strona pozwana nie obniżyła całkowitego kosztu kredytu o okres niewykorzystany przez kredytobiorcę. Następnie wyjaśniono, że na mocy umów przelewu wierzytelności strona powodowa nabyła od kredytobiorców przysługujące im wierzytelności istniejące lub przyszłe w postaci roszczeń o zwrot m.in. prowizji, opłat przygotowawczych oraz składek na ubezpieczenie. Nadmieniono, że wysokość roszczenia powstałego po wcześniejszej spłacie każdej z umów kredytowych oparto na wyliczeniach polegających na proporcjonalnym pomniejszeniu kwoty prowizji o pozostały okres niewykorzystany. Jako podstawę roszczenia wskazano art. 48 ust. 1 i art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim

(pozew – k. 1-12)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Nadto wniosła o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany podniósł w szczególności zarzut przedawnienia.

W uzasadnieniu wskazano, że roszczenie powoda jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Pozwany nie uznał roszczeń powoda zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Strona pozwana zaprzeczyła jakoby istniała podstawa do zwrotu na rzecz powoda części prowizji. Pobrana prowizja stanowiła tę część wynagrodzenia pozwanego, która związana była jedynie z przedkontraktowymi czynnościami i kosztami, obejmującymi swym zakresem wyłącznie świadczenia w postaci jednorazowych czynności, dotyczących rozpatrzenia wniosku kredytowego oraz udzielenia pożyczek i kredytu. Wysokość prowizji w żaden sposób nie była uzależniona od okresu trwania umowy, czy też od okresu kredytowania.

W ocenie pozwanego każda z umów przelewu na podstawie której poprzednik prawny powoda nabył od pierwotnego kredytobiorcy jest nieważna z mocy prawa wskutek takiego ukształtowania zobowiązań stron, które w sposób rażący naruszają ekwiwalentność świadczeń stron, co w tej konkretnej sprawie zostało uczynione w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Pozwany podkreślił, że w umowach nie wskazano wysokości zbywanej wierzytelności, oraz że w umowach przewidziano bardzo niskie wynagrodzenie każdego z cedentów.

Nadto powództwo, w ocenie pozwanego, powinno został oddalone z uwagi na dopuszczenie się przez powoda nadużycia jego praw podmiotowych albowiem powód nabył wierzytelności już po wydaniu wyroku przez TSUE. Wyrok miał ustanowić zupełnie nowy porządek prawny, w którym art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim stał się interpretowany w zupełnie inny sposób.

Powód podniósł zarzut przedawnienia roszczeń powoda w części, w jakiej powód domagał się zasądzenia odsetek za okres przekraczający trzy lata od daty skutecznego przerwania biegu przedawnienia.

(odpowiedź na pozew – k. 52-59)

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały swoje stanowisko w sprawie.

(pismo powoda – k. 87-116, protokół rozprawy z dnia 28 marca 2023 r. – k. 127-128)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2015 r. L. F. zawarła z E. B. Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę pożyczki powtórnej nr (...). Kwota udzielonej pożyczki wynosiła 99.895,58 zł i miała być spłacana w 108 ratach. Termin płatności ostatniej z raty przypadał na dzień 31 października 2024 r. Prowizja bankowa od udzielonej pożyczki wynosiła 2.532,06 zł, opłata przygotowawcza za rozpatrzenie wniosku oraz sporządzenie i zawarcie umowy pożyczki wynosiła 100 zł, całkowita składka ubezpieczeniowa wynosiła 25.353,50 zł.

(dowód: harmonogram spłat do umowy pożyczki powtórnej nr (...) – płyta CD k. 14)

W dniu 15 lutego 2012 r. W. H. zawarł zB. M. S.A. w W. aneks do umowy Pilnej Pożyczki o nr (...). Zgodnie z aneksem całkowita kwota pożyczki wynosiła 19.325,22 zł i miała być ona spłacona w 31 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 30 dniu każdego miesiąca począwszy od marca 2012 r. a zatem okres kredytowania wynosił 958 dni. Zgodnie z § 3 ust. 2 aneksu prowizja liczona od przyznanej kwoty pożyczki wynosiła 400 zł.

(dowód: aneks do umowy Pilnej Pożyczki o nr (...) – płyta CD k. 14)

W dniu 20 września 2012 r. W. H. zawarł z B. M. S.A. w W. aneks do umowy Pilnej Pożyczki o nr (...). Zgodnie z aneksem całkowita kwota pożyczki wynosiła 21.591,96 zł i miała być ona spłacona w 36 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 30 dniu każdego miesiąca począwszy od października 2012 r. a zatem okres kredytowania wynosił 1.105 dni. Zgodnie z § 3 ust. 2 aneksu prowizja liczona od przyznanej kwoty pożyczki wynosiła 200 zł.

(dowód: aneks do umowy Pilnej Pożyczki o nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 20 grudnia 2012 r. W. H. zawarł z B. M. S.A. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 47.250,00 zł i miała być ona spłacona w 84 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 10 dniu każdego miesiąca począwszy od lutego 2013 r. a zatem okres kredytowania wynosił 2.578 dni. Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy prowizja liczona od przyznanej kwoty pożyczki wynosiła 2.250 zł.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 30 października 2014 r. W. H. zawarł z B. M. S.A. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 25.000 zł a kwota do wypłaty wynosiła 29.693,00 zł i zawierała w sobie całkowitą kwotę pożyczki i kredytowany koszt prowizji i ubezpieczenia pożyczki. Pożyczka miała być spłacona w 36 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 10 dniu każdego miesiąca począwszy od grudnia 2014 r. a zatem okres kredytowania wynosił 1.107 dni. Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wynosiła 1.750 zł.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 6 sierpnia 2015 r. W. H. zawarł z B. M. S.A. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 60.450 zł a kwota do wypłaty wynosiła 79.089,15 zł i zawierała w sobie całkowitą kwotę pożyczki i kredytowany koszt prowizji i ubezpieczenia pożyczki. Pożyczka miała być spłacona w 84 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 15 dniu każdego miesiąca począwszy od września 2015 r. a zatem okres kredytowania wynosił 2.556 dni. Zgodnie z § 3 ust. 2 umowy prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wynosiła 2.720,25 zł.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 12 września 2017 r. W. H. zawarł z B. M. S.A. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 45.000 zł a kwota do wypłaty wynosiła 56.020,50 zł i zawierała w sobie całkowitą kwotę pożyczki i koszt prowizji i kredytowaną składkę z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia. Pożyczka miała być spłacona w 60 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 25 dniu każdego miesiąca począwszy od października 2017 r. a zatem okres kredytowania wynosił 1.839 dni. Zgodnie z § 6 ust. 2 umowy prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wynosiła 2.475,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 5 grudnia 2017 r. W. H. zawarł z B. M.S.A. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 17.200 zł a kwota do wypłaty wynosiła 21.839,28 zł i zawierała w sobie całkowitą kwotę pożyczki i koszt prowizji i kredytowaną składkę z tytułu zawarcia umowy ubezpieczenia. Pożyczka miała być spłacona w 48 miesięcznych ratach. Termin płatności raty przypadał w 25 dniu każdego miesiąca począwszy od stycznia 2018 r. a zatem okres kredytowania wynosił 1.481 dni. Zgodnie z § 6 ust. 2 umowy prowizja liczona od całkowitej kwoty pożyczki wynosiła 1.890,28 zł.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...)– płyta CD k. 14)

W dniu 28 lutego 2017 r. Z. N. (1) i Z. N. (2) zawarli zE. B. Spółką Akcyjną z siedzibą we W. umowę pożyczki powtórnej nr (...) w kwocie 12.600 zł na okres od dnia 28 lutego 2017 r. do 15 marca 2022 r. Zgodnie z § 1 ust. 4 pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty opłat, prowizji i innych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki w wysokości m.in: a) opłaty przygotowawczej za rozpatrzenie wniosku oraz sporządzenie i zawarcie umowy pożyczki: 100 zł; b) prowizji bankowej od udzielonej pożyczki: 2.400 zł. Pożyczkobiorca zobowiązany był do spłaty pożyczki w 60 równych ratach, których wysokość wynosiła 208,34 zł z wyjątkiem ostatniej raty wyrównawczej, której wysokość wynosiła 207,94 zł (§ 2 ust. 1 umowy). Raty płatne były do każdego 15 dnia miesiąca. Pierwsza rata płatna była w dniu 14 kwietnia 2017 roku, a ostatnia rata wyrównawcza do dnia 15 marca 2022 roku (§ 2 ust. 2 umowy).

(dowód: umowa pożyczki powtórnej nr (...) – płyta CD k. 14)

W dniu 5 października 2017 r. L. F. dokonała wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

(dowód : potwierdzenie zamknięcia pożyczki/kredytu – płyta CD k. 14)

W dniu 21 września 2012 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

W dniu 21 lutego 2014 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

W dniu 10 października 2018 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

W dniu 26 września 2016 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

W dniu 15 października 2018 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

W dniu 25 października 2018 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...).

W dniu 12 października 2018 r. W. H. dokonał wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej na podstawie umowy pożyczki nr (...)

(dowód : raport BIK dotyczący W. H. – płyta CD k. 14)

W dniu 15 września 2017 r. Z. N. (1) i Z. N. (2) dokonali wcześniejszej spłaty pożyczki wynikającej z umowy pożyczki powtórnej nr (...).

(dowód : potwierdzenie zamknięcia pożyczki – płyta CD k. 14))

W dniu 5 lipca 2019 r. L. F. jako cedent, zawarła z Związkiem (...) sp. z.o.o, jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności istniejące lub przyszłe w stosunku m.in. do E. B. S.A z siedzibą we W. wynikające z tytułu m.in. zwrotu opłat administracyjnych, prowizji i składek na ubezpieczenie spłaconych kredytów, które zostały poniesione w związku i na podstawie umów kredytu/pożyczki: nr (...) z dnia 10 listopada 2015 r.

(dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 19-20)

W dniu 28 sierpnia 2019 r. W. H. jako cedent, zawarł z Związkiem (...) sp. z.o.o, jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności istniejące lub przyszłe w stosunku m.in. do B. M.S.A. wynikające z tytułu m.in. zwrotu opłat administracyjnych, prowizji i składek na ubezpieczenie spłaconych kredytów, które zostały poniesione w związku i na podstawie umów kredytu/pożyczki: nr (...), nr (...), nr (...), nr (...), nr (...), nr (...), nr (...).

(dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 25-)

W dniu 27 lipca 2019 r. Z. N. (1) jako cedent, zawarł z Związkiem (...) sp. z.o.o, jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności istniejące lub przyszłe w stosunku m.in. doE. B. S.A z siedzibą we W. wynikające z tytułu m.in. zwrotu opłat administracyjnych, prowizji i składek na ubezpieczenie spłaconych kredytów, które zostały poniesione w związku i na podstawie m.in. umowy kredytu/pożyczki: nr (...) z dnia 28 lutego 2017 r.

(dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 31 zeznania świadków Z. N. (1) – k. 127)

W dniu 27 lipca 2019 r. Z. N. (2) jako cedent, zawarła z Związkiem (...) sp. z.o.o, jako cesjonariuszem umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności istniejące lub przyszłe w stosunku m.in. do E. B. S.A z siedzibą we W. wynikające z tytułu m.in. zwrotu opłat administracyjnych, prowizji i składek na ubezpieczenie spłaconych kredytów, które zostały poniesione w związku i na podstawie m.in. umowy kredytu/pożyczki: nr (...) z dnia 28 lutego 2017 r.

(dowód : umowa przelewu wierzytelności – k. 37 zeznania świadka Z. N. (2) – k. 127)

L. F., W. H., Z. N. (1) i Z. N. (2) ustanowili Związek (...) sp. z.o.o pełnomocnikiem upoważnionym do występowania w ich imieniu wobec kredytodawców w szczególności do uzyskiwania wyjaśnień, dokumentów, kserokopii, notatek, oświadczeń czy też informacji obejmujących zawarte przez nich i spłacone umowy kredytowe, o których mowa wyżej, wraz z umowami towarzyszącymi, rozliczenia wynikające z zawartych i rozwiązanych umów kredytowych wraz z umowami towarzyszącymi oraz domagania się zwrotu świadczeń należnych. Nadto udzielili upoważnienia do przekazania Związkowi (...) sp. z.o.o z siedzibą w W. informacji obejmujących zawarte i rozwiązane umowy kredytowe (w tym spłacone przed terminem) i inne podobne wraz z umowami towarzyszącymi, rozliczenia wynikające z zawartych i rozwiązanych umów kredytowych (w tym spłaconych przed terminem) wraz z umowami towarzyszącymi oraz zwrotu opłat administracyjnych, prowizji i składek na ubezpieczenie spłaconych kredytów na numer konta wskazany przez pełnomocnika. L. F., W. H., Z. N. (1) i Z. N. (2) ustanowili Związek (...) pełnomocnikiem upoważnionym do rozwiązania, odstąpienia, wypowiadania, występowania z, i zmiany umów na warunkach dowolnie obranych, z kredytodawcami wymienionymi wyżej.

(dowód : pełnomocnictwo – k. 21, 26, 32, 38 upoważnienie do udzielenie informacji – k. 22, 27, 33, 39 upoważnienie – k. 23-24, 28, 34, 40, zeznania świadków Z. N. (1) i Z. N. (2) – k. 127)

Na podstawie art. 492 § 1 pkt. 1 k.s.h. nastąpiło połączenie B. M. Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z E. B. Spółką Akcyjną z siedzibą we W. poprzez przeniesienie całego majątku E. B.Spółki Akcyjnej we W..

( okoliczności bezsporne, a nadto: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców KRS - płyta CD – k. 14)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów z dokumentów i kserokopii dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz na płycie CD oraz na podstawie zeznań świadków Z. N. (1) i Z. N. (2), uznając je za wiarygodne. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków W. H. i L. F. na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. W ocenie Sądu, fakt zawarcia umów przelewu wierzytelności został udowodniony przez załączone umowy przelewu. Odnosząc się do zarzutów dotyczących zawarcia umowy cesji z konsumentami w wyniku wyzysku, co zostanie szczegółowo przedstawione w dalszej części uzasadnienia, jedynie osoba, która dokonała czynności prawnej w wyniku wyzysku może żądać unieważnienia umowy. W niniejszej sprawie tą osobą byli W. H. i L. F. zaś z akt sprawy nie wynika, aby próbowali oni na którymkolwiek etapie wzruszyć zawarte umowy przelewu wierzytelności. Z tych względów Sąd uznał zeznania świadków za nieprzydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i zmierzające jedynie do przedłużenia postępowania.

Nadto strona powodowa wnosiła o zobowiązanie strony pozwanej do złożenia umów kredytów. Sąd nie uwzględnił tego wniosku albowiem powód załączył na płycie CD dokumenty pozwalające ustalić treść umów w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy w formie skanów.

W przypadku pożyczkobiorcy L. F. powód przedstawił harmonogram spłat do umowy pożyczki powtórnej nr (...). Dowód ten Sąd uznał jednak za potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki albowiem znalazły się w nim postanowienia istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. okres na jaki zawarto pożyczkę, jej kwotę i wysokość prowizji pobranej w związku z zawartą umową.

Sąd dokumenty przedłożone przez powoda na płycie CD uznał za wiarygodne zwłaszcza wobec braku zaprzeczenia ich prawdziwości przez stronę pozwaną. Pozwany ograniczył się jedynie do ogólne zaprzeczenia podnoszonym przez powoda twierdzeniom.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd miał na uwadze, że każda ze stron obowiązana jest do złożenia zgodnych z prawdą wyjaśnień odnośnie do okoliczności sprawy i oświadczeń, co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych oraz wyszczególnić fakty którym zaprzecza (art. 3 k.p.c. i 210 § 2 k.p.c.), przy czym ogólnikowe zaprzeczenie wszystkim twierdzeniom strony przeciwnej nie czyni zadość temu obowiązkowi (por. uchwała pełnego składu SN z 15.0.1974 r., sygn. akt KW. Pr 2/74, publ. w OSNC 1974/12/203). Strona winna wypowiedzieć się szczegółowo co do konkretnych twierdzeń strony przeciwnej, zaś często stosowane w praktyce zaprzeczenie ogólne wszystkim twierdzeniom wyraźnie nie przyznanym jest obejściem powyższego obowiązku, a co za tym idzie pozbawione jest skutków wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony i nie pozbawia sądu możliwości skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 230 k.p.c.. Ów obowiązek wypowiedzenia się co do twierdzeń strony przeciwnej i przytoczenia własnych twierdzeń co do okoliczności faktycznych na poparcie swojego stanowiska ma na celu zakreślenie kręgu okoliczności spornych i bezspornych między stronami, co z kolei decydująco wpływa na kierunek prowadzenia ewentualnego postępowania dowodowego. Należy więc przyjąć, że w sytuacji, gdy jedna ze stron zaprzecza określonym twierdzeniom strony przeciwnej, powinna to uczynić w sposób wyraźny i jednocześnie przytoczyć własne twierdzenia odnośnie do spornej kwestii. Tylko konstruktywne zaprzeczenie twierdzeniom strony przeciwnej czyni zadość obowiązkowi wynikającemu z powołanego przepisu 210 § 2 k.p.c.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie strona powodowa wystąpiła przeciwko stronie pozwanej B. M. S.A. z siedzibą w W. z roszczeniem o zapłatę kwoty 11.570,44 zł. Podniosła, że wierzytelność wobec strony pozwanej stanowi niezapłaconą należność, wynikającą z wcześniejszej spłaty umów zawartej pomiędzy pierwotnymi wierzycielami, a pozwaną lub poprzednikiem prawnym strony pozwanej. Strona powodowa twierdziła, że w związku ze spłatą całości zobowiązań przed terminem określonym w umowach, przysługiwał mu zwrot części prowizji pobranej przez Bank, proporcjonalnie do okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy.

Strona pozwana zakwestionowała prawo strony powodowej do żądania zwrotu prowizji wskazując, że nie była ona powiązana z okresem obowiązywania umowy, zatem nie podlega obniżeniu w przypadku przedterminowej spłaty zobowiązania. Ponadto strona pozwana zakwestionowała ważność umowy cesji wierzytelności, zawartej pomiędzy pożyczkobiorcami, a stroną powodową, podniosła zarzut przedawnienia i zarzut nadużycia prawa.

Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność jako prawo podmiotowe co do zasady może być przedmiotem przelewu, niezależnie od źródeł jej powstania (art. 509 k.c.) Zarówno wierzytelność pieniężna, jak i niepieniężna jest zbywalna, chyba że zakazuje tego ustawa (art. 499, art. 595, art. 602 czy art. 912 k.c.) lub umowa bądź sprzeciwia się temu właściwość zobowiązania. Jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności również powinien być stwierdzony pismem (art. 511 k.c.).

W niniejszej sprawie nie zmaterializowały się przesłanki do uznania przedmiotowych umów cesji za nieważne, czy nieskuteczne. W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie wykazano, aby umowa łącząca spółkę Z. B. sp. z.o.o z siedzibą w Ł. z konsumentami zawarta została pod wpływem ich błędu czy wyzysku oraz, aby złożone zostało w terminie stosowne oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych czynności prawnej. W realiach niniejszej sprawy nie sposób uznać, że doszło do wyzysku, skoro zgodnie z art. 388 k.c. na okoliczność tę może powoływać się jedynie strona, której przymusowe położenie zostało wyzyskane.

Co więcej, przedmiotowa prowizja była konsumentom należna, a zatem z pewnością przedmiotowa wierzytelność istniała, natomiast kwestia jej wysokości jest drugorzędna i nie wpływa na ważność umowy przelewu wierzytelności. Oczywiste jest, że na mocy przedmiotowej umowy zbywca wierzytelności w zamian za umówione wynagrodzenie, które ma charakter pewny, rezygnuje z praco- i czasochłonnego dochodzenia wierzytelności niepewnej. Wskazywali na to nawet przesłuchani w sprawie pożyczkobiorcy. Nie było także możliwości stwierdzenia nieważności przedmiotowej umowy w postępowaniu, w którym konsument, który miałby uzyskać rażąco nieekwiwalentne świadczenie nie brał udziału. Co więcej, nawet ewentualne następcze stwierdzenie nieważności przelewu wierzytelności będzie skutkowało powstaniem po stronie konsumentów uprawnienia do domagania się od strony powodowej, czy jego następcy prawnego stosownych kwot. Brak stwierdzenia nieważności umów przelewu wierzytelności na podstawie powołanych powyżej przesłanek implikował uznanie ich za ważne, skuteczne i obowiązujące strony.

Odnosząc się do kwestii braku ekwiwalentności świadczeń, wskazać należy, że strony umowy cesji mogą ustalić cenę nabycia wierzytelności zgodnie z zasadą swobody umów (art. 353 ¹ k.c.). W tym kontekście ekwiwalentność świadczeń nie oznacza wyłącznie sytuacji, w której za sprzedaż wierzytelności o określonej kwocie druga strona otrzymuje cenę równą kwocie tej wierzytelności. W ramach wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów mieści się również przyzwolenie na faktyczną nierówność stron, która może się wyrażać nieekwiwalentnością ich wzajemnej sytuacji prawnej. Nieekwiwalentność ta stanowiąc wyraz woli stron nie wymaga, co do zasady, wystąpienia okoliczności, które by ją usprawiedliwiały. Jednakże obiektywnie niekorzystna dla jednej strony treść umowy zasługiwać będzie na negatywną ocenę moralną, a w konsekwencji prowadzić do uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego w sytuacji, gdy do takiego ukształtowania stosunków umownych doszło wskutek świadomego lub tylko spowodowanego niedbalstwem, wykorzystania przez drugą stronę silniejszej pozycji. Sama dysproporcja między wartością określonych w umowie świadczeń stron nie jest jeszcze wystarczającym powodem dla uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego. Dla uznania takiego konieczne jest stwierdzenie rażącego zachwiania ekwiwalentności świadczeń. Przy ustaleniu, czy do niego doszło należy zaś mieć na uwadze wszelkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na rzeczywistą wartość świadczeń (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2013 r., w sprawie I CSK 651/12, LEX nr 1383037, z dnia 13 października 2005 r., w sprawie IV CK 162/05, LEX nr 186899, z dnia 18 marca 2008 r., w sprawie IV CSK 478/07, Lex nr 371531).

Zauważyć również należy, iż strona powodowa, zawierając umowę przelewu, przejęła na siebie ryzyko związane z dochodzeniem nabytej wierzytelności oraz wszelkie związane z tym koszty. Dodać należy, iż cena nabycia wierzytelności w żaden sposób nie rzutuje na obowiązek spełnienia dochodzonego pozwem roszczenia na jej rzecz jako cesjonariusza. Dłużnik nadal ma obowiązek spełnienia świadczenia, z tą różnicą, że na rzecz innego podmiotu – cesjonariusza, a nie cedenta. Ustalenie ceny wierzytelności leży wyłącznie w interesie stron umowy cesji, a nie dłużnika.

W konsekwencji, w ocenie Sądu, wszystkie powyższe okoliczności świadczą o tym, że nie doszło do rażącego zachwiania ekwiwalentności świadczeń stron umowy cesji. Brak było zatem podstaw do uznania spornych umów, czy to za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c., czy zawarte w warunkach wyzysku (która to wada może być podnoszona jedynie przez stronę stosunku zobowiązaniowego, a nie podmiot trzeci, nie będący stroną tego stosunku). Nadto, Sąd nie widzi podstaw do stwierdzenia nieważności umów cesji w niniejszym procesie, w których stronami nie są cedenci.

Odnosząc się do zarzutów strony pozwanej związanych z brakiem obowiązku proporcjonalnego rozliczenia pobranych przy zawieraniu umów prowizji, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, obowiązującej w chwili zawarcia przedmiotowej umowy (dalej jako „u.k.k.”), przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. W świetle art. 3 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego. Zgodnie z art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe, obowiązującej w chwili zawarcia przedmiotowych umów (dalej jako „p.b.”) przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

Sama dopuszczalność zastrzeżenia prowizji oraz innych opłat w umowie kredytu nie budzi wątpliwości i wynika to wprost z brzmienia art. 69 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, zgodnie z którym kredytobiorca zobowiązuje się do zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Prowizja, jako element umowy bankowej ma charakter fakultatywny i jej ustanowienie jest zależne od woli stron. Za prowizję uznać należy swoiste wynagrodzenie przedsiębiorcy za pośrednictwo w transakcji handlowej, w realiach niniejszej sprawy – rozpoznanie wniosku i przyznanie pożyczki. Poza prowizją pobieraną za udzielenie kredytu, tzn. za tzw. czynności przygotowawcze (np. rozpoznanie składanego przez klienta banku wniosku o udzielenie kredytu, przygotowanie umowy itp.), banki co do zasady, uprawnione są także do pobierania prowizji od kredytu postawionego do dyspozycji kredytobiorcy i przez niego niewykorzystanego, a także od wcześniejszej spłaty kredytu. W tym zakresie prawo bankowe pozostawia stronom umowy kredytu swobodę, co do sposobu sformułowania zastrzeżenia prowizji pobieranej przez bank. Możliwe jest zatem określenie stosunkowe (w procentach, ułamkach) lub kwotowe, określenie w samej umowie. W każdym jednak przypadku wysokość naliczanych z tytułu prowizji świadczeń powinna być określona w sposób zrozumiały i jednoznaczny. Nie ma również ograniczeń w określeniu sposobu jej pobierania (por. Prawo bankowe. Komentarz., red. G. Sikorski, Legalis 2015).

Niewątpliwie zatem strona pozwana miała prawo do pobrania prowizji. Konsument natomiast był uprawniony do wcześniejszej spłaty w całości lub w części, co wynika zarówno z przepisów prawa (art. 48 ustawy o kredycie konsumenckim), co uczyniono – jak wynika materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie.

Kluczowa dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była wykładnia art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, który stanowi, że w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Definicja całkowitego kosztu kredytu zawarta została w art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim, który stanowi, że całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz b) koszty usług dodatkowych w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu - z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Przepis ten, przewidujący w istocie mechanizm automatycznego i proporcjonalnego obniżenia kosztów kredytobiorcy z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo kosztów związanych z taką umową, stanowi efekt procesu implementacji postanowienia art. 16 ust. 1 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającą dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.U. UE.L.2008.133.66 ze zm.), zgodnie z którym konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt. W takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty pozaodsetkowe przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy.

Ostateczne sprecyzowanie charakteru kosztów kredytu podlegających proporcjonalnemu zwrotowi w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu dokonane zostało przez Sąd Najwyższy w uchwale z 12 grudnia 2019 r. ( III CZP 45/19, Legalis nr 2259276), w której przesądzono, że przewidziane w art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.

W powyższym wyroku Sąd Najwyższy powołał się między innymi na stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ( (...)) w wyroku z 11 września 2019 r. w sprawie C-383/1 L. sp. z o.o. przeciwko S. K.im. F. S., S. B.S.A. oraz m. (...) S.A. (www.eur-lex.europa.eu), w którym dokonano wykładni ww. art. 16 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/48/WE i wskazano, że przepis ten należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia TSUE podniósł, że ww. art. 3 lit. g dyrektywy 2008/48/WE definiuje całkowity koszt kredytu jako obejmujący wszystkie koszty, łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych. Definicja ta nie zawiera zatem żadnego ograniczenia dotyczącego okresu obowiązywania danej umowy o kredyt.

W kontekście tym podkreślić należy, że celem ww. dyrektywy 2008/48/WE było zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów, w oparciu o założenie, że są oni stroną słabszą niż przedsiębiorca zarówno pod względem możliwości negocjacyjnych, jak i ze względu na stopień poinformowania. Ochronę tę ma gwarantować art. 22 ust. 3 dyrektywy 2008/48/WE zobowiązujący państwa członkowskie do zapewnienia, aby przepisy, które przyjmują one w celu wykonania dyrektywy, nie mogły być obchodzone poprzez sposób formułowania umów.

Skuteczność prawa konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu stałaby się iluzoryczna, gdyby obniżenie kredytu miałoby ograniczać się jedynie do kosztów przedstawionych przez kredytodawcę, jako zależnych od okresu obowiązywania umowy. Po pierwsze, wysokość i podział tych kosztów są w istocie określane jednostronnie przez bank, a ich rozliczenie może obejmować pewną marżę zysku. Po wtóre, zakres swobody działania instytucji finansowych, w szczególności w przedmiocie zapisów wzorców umownych przewidujących dodatkowe opłaty, w sposób znaczny utrudnia zarówno konsumentowi, jak też na późniejszym etapie – sądowi – identyfikację poszczególnych kosztów, jako związanych z okresem obowiązywania umowy i kosztów jednorazowych. Po trzecie, ograniczenie możliwości obniżenia całkowitego kosztu kredytu jedynie do kosztów wyraźnie związanych z okresem obowiązywania umowy, pociągałoby za sobą ryzyko obciążenia konsumentami wyższymi jednorazowymi opłatami w chwili zawarcia umowy o kredyt, co stanowiłoby w istocie obejście przepisów zarówno ustawy o kredycie konsumenckim, jak też powołanej powyżej dyrektywy unijnej. W kontekście tym słusznie zwrócił uwagę TSUE, że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu kredytodawca wcześniej odzyskuje pożyczoną sumę, która jest wówczas dostępna do celów ewentualnego zawarcia nowej umowy o kredyt.

W konsekwencji, zaprezentowany przez stroną pozwaną sposób interpretacji omawianych przepisów, przewidujący – na potrzeby proporcjonalnej redukcji kosztów kredytu konsumenckiego – nowe kategorie kosztów stanowiących części składowe całkowitego kosztu kredytu tj. te, które dotyczą okresu kredytowania i tym samym podlegają wspomnianej zasadzie oraz te, które nie dotyczą tego okresu, a ich wysokość jest niezależna od czasu trwania umowy i niezmienna w czasie, jest niezgodny z założeniami zarówno powołanej dyrektywy, jak też ustawy o kredycie konsumenckim i przewidzianymi w nich instytucjami zmierzającymi do zapewnienia rzeczywistej ochrony konsumentowi.

Konkludując, jak wynika z omawianych judykatów, art. 16 ust. 1 dyrektywy 2008/48, włączony do prawa polskiego w postaci art. 49 ust. 1 ww. ustawy o kredycie konsumenckim, należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta. Redukcja całkowitego kosztu kredytu obejmuje także koszty o charakterze jednorazowym, których wysokość pozostaje bez związku z okresem kredytowania.

Odpowiadając na zarzut strony pozwanej dotyczącej braku związku przedmiotowego orzeczenia TSUE z niniejszą sprawą, podkreślić należy, że z istoty i funkcji postępowania prejudycjalnego i autonomii prawa unijnego względem prawa krajowego wynika zasada powszechnego związania wykładnią prawa unijnego dokonaną przez TSUE, do czego odniósł się także Sąd Najwyższy w uchwale z 12 grudnia 2019 r. (III CZP 45/19). Dokonując zatem interpretacji oraz subsumpcji art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, stanowiącego rezultat implementacji do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2008/48/WE, należało uwzględnić wykładnię przedstawioną przez TSUE w ww. wyroku z 11 września 2019 r. w sprawie C-383/18, tym bardziej, że przedmiot sporu był tożsamy z niniejszym postępowaniem. Nie zgodzić się można z pozwanym, że przytoczone wyroki TSUE lub Sądu Najwyższego wytworzyły nowy stan prawny, który nie ma zastosowania do umów zawartych przed datą wydania tych orzeczeń. Ani TSUE, ani Sąd Najwyższy nie mają bowiem uprawnień prawotwórczych. Kwestia ta leży w gestii prawodawcy unijnego lub krajowego a nie w gestii organów sądowniczych.

Niewątpliwie zatem art. 49 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi podstawę proporcjonalnego obniżenia wszelkich kosztów kredytu, w tym prowizji i opłaty przygotowawczej, w przypadku wcześniejszej całkowitej spłaty kredytu. Tym samym nie znajdowało podstawy prawnej stanowisko o podziale tych kosztów kredytu, na te, których wysokość została rozłożona w czasie, wobec czego zależą one od czasu obowiązywania umowy np. odsetki lub koszty ubezpieczeniowe oraz koszty mające charakter stały i nierozłożony w czasie, w związku z czym ich wysokość jest niezależna od długości obowiązywania umowy. Należy mieć na uwadze, że przepis art. 5 pkt 6 ustawy o kredycie konsumenckim jednoznacznie wskazuje, że całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Z powyższych względów nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut nadużycia prawa podmiotowego przez stronę powodową. Na mocy umowy cesji dochodzi do pochodnego nabycia wierzytelności. Cesjonariusz nabywa wierzytelności w takim kształcie i stanie w jakim ona przysługiwała cedentowi, tj. o takich samych właściwościach prawnych. Przepisy o przelewie wierzytelności (art. 509-516 k.c.) zakładają zatem identyczność wierzytelności nabytej przez cesjonariusza z wierzytelnością zbytą przez cedenta. Oznacza to, że nowy wierzyciel może żądać od dłużnika spełniania świadczenia na takich samych zasadach na jakich był do tego uprawniony zbywca, zgodnie z treścią stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika wierzytelność. Podobnie, brak zmiany zakresu roszczenia dochodzonego przez przedsiębiorcę na skutek umowy przelewu wierzytelności zawartej z konsumentem, stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z 6 kwietnia 2018 r., sygn. akt III CZP 114/17, dotyczącej kwestii klauzul abuzywnych. Istotne jest, aby konsumentowi przysługiwały określone uprawnienia, wówczas nabywca wierzytelności nabywa je w takim kształcie, w jakim przysługiwały, czy przysługiwałyby konsumentowi. W realiach niniejszej sprawy bezsporne było, że cedentowi na podstawie przepisów ustawy o kredycie konsumenckim przysługiwało prawo do dochodzenia od strony pozwanej zwrotu części prowizji z tytułu wcześniejszej spłaty zobowiązania, zatem w takim samym kształcie i stanie w związku ze skutecznie zawartą umową cesji taka sama wierzytelności o takich samych właściwościach przysługiwała stronie powodowej. Stąd strona powodowa była uprawniona do dochodzenia roszczenia i powoływania się na przepisy ustawy o kredycie konsumenckim, z których wynika roszczenie. Brak jest zatem podstaw, aby uznać dochodzenie roszczenie, za stanowiące nadużycie prawa podmiotowego strony powodowej.

Wobec powyższego Sąd uznał, że strona powodowa udowodniła swoje roszczenie co do zasady. Roszczenie zostało także udowodnione co do wysokości, zwłaszcza wobec braku zaprzeczenia wysokości roszczenia przez pozwanego. Pozwany nie przedstawił bowiem własnych wyliczeń, co do wysokości roszczenia.

Nie ulega wątpliwości, że kosztem, który podlega obniżeniu o okres, o który skrócono czas obowiązywania umowy kredytu jest zarówno prowizja jak i opłata przygotowawcza (tak: Uchwała Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z 12 grudnia 2019 roku, III CZP 45/19 oraz Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 11 września 2019 roku, C-383/18, Lexitor vs. (...) ).

Obniżenie to – w ocenie Sądu – winno nastąpić w proporcji do czasu skrócenia umowy, czyli obniżenie prowizji powinno nastąpić o taki sam ułamek, o jaki doszło do skrócenia czasu trwania umowy kredytowej na skutek całkowitej spłaty.

W niniejszej sprawie powoduje to konieczność zwrotu prowizji w wysokości nie niższej niż wskazana w żądaniu strony powodowej. Sąd przy tym – porównując stosunek żądanych kwot do kwot pierwotnie pobranych prowizji ze stosunkiem czasu, o który skrócono umowę do pierwotnie planowanego czasu trwania umowy – nie dopatrzył się błędów w wyliczeniach strony powodowej.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. Kredytodawca jest bowiem zobowiązany do rozliczenia z konsumentem kredytu w terminie 14 dni od dnia dokonania wcześniejszej spłaty kredytu w całości (art. 52 ustawy o kredycie konsumenckim).

Na uwzględnienie zasługiwał zarzut przedawnienia roszczenia odsetkowego podniesiony przez stronę pozwaną. Termin przedawnienia odsetek jako świadczenia okresowego wynosi 3 lata, a zatem w przedmiotowej sprawie odsetki ustawowe za opóźnienie były należne od dnia 1 stycznia 2019 r., albowiem pozew został wniesiony w dniu 24 października 2022 r. Zgodnie z art. 118 zdanie drugie k.c. koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Roszczenie odsetkowe za rok 2019 uległoby zatem przedawnieniu z końcem roku 2022, jednak bieg przedawnienia został przerwany przez wniesienie pozwu w dniu 24 października 2022 r.

W związku z powyższym Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 11.570,44 zł orzekł od dnia 1 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Z tych względów Sąd orzekł jak w pkt I i II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczona na podstawie art.. 100 zd. 2 kpc, zgodnie z którym Sąd może włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. W niniejszej sprawie powództwo zostało oddalone jedynie w zakresie odsetek, a zatem strona powodowa uległa jedynie w nieznacznej części żądania pozwu, co uzasadnia zasądzenie na jej rzecz całości kosztów procesu w wysokości 4.367 zł. Na wysokość zasądzonej kwoty składały się: opłata od pozwu w wysokości 750 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 3 600 zł (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

asesor sądowy Karol Żółciński

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikom stron bez pouczenia

asesor sądowy Karol Żółciński