Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Wyroku z dnia 31 stycznia 2018 r.

Pozwem z dnia 11 września 2015 roku (data prezentaty – k.1) powódka R. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 6.500,00 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 23 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty, oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazano, że powódka jest osobą małoletnią. W dniu 7 lutego 2015 roku była uczestnikiem wypadku komunikacyjnego, wskutek którego doznała obrażeń w postaci urazu psychicznego. Sprawca wypadku był objęty ochroną ubezpieczeniową wynikającą z zawartej między właścicielem pojazdu a pozwanym Towarzystwem (...) umowy obowiązkowego OC pojazdów mechanicznych. W związku z powyższym, odpowiedzialność za zdarzenie z dnia 7 lutego 2015 r. ponosi pozwana. Pozwany przyjął odpowiedzialność za zdarzenie i wypłacił powódce kwotę 1.500,00 zł. tytułem zadośćuczynienia. Zdaniem powódki jest to kwota stanowczo za niska i nie rekompensuje krzywdy, jakiej doznała w wyniku wypadku drogowego z dnia 7 lutego 2015 roku. Powódka wyjaśniła, że uwzględniając dotychczas wypłaconą przez pozwanego sumę, dochodzi w niniejszym postępowaniu od pozwanej kwoty 6.500,00 zł (pozew: k. 1-7).

W odpowiedzi na pozew pozwane Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazał, że nie kwestionuje okoliczności zdarzenia drogowego ani faktu, iż w dniu w którym do niego doszło, był ubezpieczycielem pojazdu marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...). Podniósł jednak, iż powódka nie doznała w wyniku zdarzenia urazu fizycznego, dlatego kwota zadośćuczynienia w wysokości 1.500,00 zł, wypłacona powódce, w pełni rekompensuje skutki zdarzenia drogowego, które nie miało szczególnie dramatycznego przebiegu. Uczestnicy kolizji drogowej doznali jedynie niewielkich potłuczeń i nie wymagali hospitalizacji. Pozwany zakwestionował związek przyczynowy pomiędzy kolizją a stanem psychicznym powódki. Powołując się na treść opinii psychologicznej załączonej do pozwu, pozwany zarzucił, iż nie jest możliwe, by stan psychiczny powódki i jej zaburzenia były konsekwencją kolizji drogowej z dnia 7 lutego 2015 r. (odpowiedź na pozew: k. 49-54).

W piśmie procesowym z dnia 15 stycznia 2017 r. (data prezentaty – k. 184), powódka rozszerzyła powództwo w ten sposób, iż zamiast dotychczasowo dochodzonej kwoty 6.500,00 zł. wniosła o zasądzenie kwoty 7.624,00 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla kwoty 6.500,00 zł od dnia 23 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty, natomiast dla kwoty 1.124,08 zł. od dnia doręczenia pozwanej pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty. Powódka wskazała, iż na kwotę rozszerzenia powództwa w wysokości 1.124,08 zł składają się kwoty: 1.000 zł tytułem kosztów wizyt u psychologa oraz 124,08 zł tytułem kosztów dojazdów na wizyty lekarskie (pismo procesowe powódki: k. 184-185).

Na rozprawie w dniu 17 stycznia 2018 r. pozwany wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa. Jednocześnie zakwestionował wysokość kosztów dojazdu, zarzucając, że powódka nie wskazała sposobu ich wyliczenia, jak również podniósł, że brak jest dowodów na to, że wizyty u psychologa mają związek ze zdarzeniem drogowym opisanym w pozwie (protokół rozprawy k.203).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 lutego 2015 roku w miejscowości Z. nr 5 gmina K. kierujący samochodem osobowym marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) wjeżdżając z drogi podporządkowanej, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu pojazdowi marki F. (...) o numerach rejestracyjnych (...), którego pasażerką była małoletnia powódka R. S., zajmująca przednie miejsce pasażera, w wyniku czego doszło do kolizji drogowej. Pojazd, w którym znajdowała się powódka, prowadziła jej matka E. S.. Sprawca wypadku M. F., miał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej, potwierdzoną polisą nr (...). (okoliczności bezsporne; informacja policyjna: k.10; policyjna notatka urzędowa: k.62, zdjęcia k.11-15, zgłoszenie szkody: k.24-25).

Bezpośrednio po kolizji drogowej powódka trafiła do Szpitala (...) w R.. Rozpoznano u niej stłuczenie kręgu szyjnego, zwichnięcie, skręcenie, naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi, skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa oraz powierzchowne urazy obejmujące liczne okolice ciała. Nie stwierdzono wskazań do hospitalizacji i powódka została wypisana. (karta informacyjna leczenia szpitalnego: k.16; notatka urzędowa: k.62 opinia biegłego sporządzona na potrzeby prowadzonego dochodzenia w sprawie wypadku: k.71).

Począwszy od marca 2015 r. rodzice małoletniej powódki zdecydowali się rozpocząć spotkania z psychologiem ze względu na jej napady lęku, dużą emocjonalność, lękliwość i nerwowość, które pojawiły się po wypadku drogowym. W okresie od marca do listopada odbyli z córką w sumie 21 spotkań ( rachunki za wizyty – k.18-22, 37,47,76, opinie psychologiczne - k.17, 64,65, zeznania przedstawiciela ustawowego małoletniej powódki E. S. – k.177-179).

W wyniku wypadku drogowego z dnia 7 lutego 2015 r. małoletnia R. S. doznała urazu psychicznego w postaci objawów zespołu stresu pourazowego. Wypadek drogowy oraz związany z nim stres miał wpływ na życie małoletniej. U dziewczynki pojawiły się problemy z zasypianiem, moczenie, podczas snu budziła się z krzykiem. Zaczęły występować u niej nagłe wybuchy płaczu, rzucanie się, drażliwość, zachowania agresywne, wybuchy złości. Pogodne, energiczne i otwarte dziecko (5 lat) zmieniło się w lękliwą, trzymającą się kurczowo mamy dziewczynkę o chwiejnej emocjonalności i gwałtownych reakcjach, mającą problemy z koncentracją uwagi. U powódki pojawił się silny lęk przed podróżowaniem samochodem, nie chciała wsiadać do samochodu, uciekała z niego, płakała. Zaczęła się jąkać. Obecnie lęk przed samochodami, jąkanie oraz lęk przed rozłąką z matką nadal występują. Małoletnia powódka jest wycofana w kontaktach społecznych. Nadal przeżywa objawy stresu pourazowego. Powinna znajdować się pod opieką psychologiczną i ukończyć psychoterapię celem uzyskania poprawy stanu zdrowia psychicznego.

Istnieje związek przyczynowo-skutkowy między kolizją drogową z dnia 7 lutego 2015 r. a doznanym przez powódkę urazem.

Aktualnie u powódki nie rozpoznano zaburzeń dziecięcych niezależnych od zdarzenia z dnia 7 lutego 2015 r. W szczególności małoletnia nie spełnia kryteriów diagnostycznych dla jednostki chorobowej zwanej Całościowym Zaburzeniem (...) ( (...)).

(opinia biegłego sądowego psychologa J. B.: k. 99-106; opinia biegłego sądowego psychiatry M. B.: k. 141-143; zeznania przedstawicielki ustawowej małoletniej powódki E. S. – k. 177-179).

Pismem z dnia 20 marca 2015 roku skierowanym do pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. pełnomocnik powódki dokonał zgłoszenia szkody niemajątkowej, będącej następstwem kolizji drogowej, w której uczestniczyła powódka, wnosząc o zapłatę kwoty 10.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powódkę krzywdę w terminie 30 dni od dnia doręczenia pisma pozwanej. (zgłoszenie szkody: k. 24-25).

Pozwany uznał swą odpowiedzialność za szkodę, wypłacając na rzecz powódki łączną kwotę 1.500 zł. Zakład ubezpieczeń odmówił przyznania świadczenia w większej wysokości, argumentując, że leczenie powypadkowe powódki ograniczyło się do jednorazowej wizyty w szpitalu, wobec czego należy uznać, że poszkodowana doznała jedynie przejściowego rozstroju zdrowia, a leczenie nie wiązało się z żadnymi komplikacjami (pisma pozwanej: k. 26,67,68, okoliczność bezsporna).

W okresie od marca 2015 r. do stycznia 2016 r. łączny koszt terapii psychologicznej powódki wyniósł 1.000 zł (rachunki: k 191-202), zaś koszty dojazdów na terapię objęły kwotę 124,08 zł (Oświadczenie - k.189-190) - łącznie: 1.124,08 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o w/w dokumenty, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron procesu. Sąd oparł się również na opinii biegłego sądowego psychologa J. B. z dnia 7 kwietnia 2016 r. i opinii biegłego sądowego psychiatry M. B. z dnia 20 lutego 2017 r. W ocenie Sądu opinie biegłych są wyczerpujące, wnikliwe, szczegółowe i logicznie uzasadnione, zawierają też kategoryczne wnioski. Zostały one sporządzone w oparciu o dokumentację medyczną i badanie osobowe powódki, bazujące na wiedzy i doświadczeniu biegłych w zakresie ich specjalności.

Zeznania przedstawicielki ustawowej powódki - E. S. Sąd ocenił jako logiczne i spójne. Ponadto znalazły one odzwierciedlenie w treści dokumentów złożonych do akt sprawy, wobec czego nie było podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z akt sprawy II W 106/15 Sądu Rejonowego w R., albowiem okoliczności na które wniosek został złożony, zostały już udowodnione w oparciu o dokumenty znajdujące się w aktach niniejszej sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się usprawiedliwione zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia (ubezpieczony). Zgodnie z § 4 tego przepisu uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Do ustalenia pojęcia szkody i zakresu odszkodowania zastosowanie mają przepisy kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 34 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) odszkodowanie z ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów przysługuje, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl art. 19 ust. 1 wyżej powołanej ustawy, uprawniony do odszkodowania za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu, za którą odpowiedzialność cywilna objęta jest ubezpieczeniem obowiązkowym, może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Zatem między stronami bezsporne było także istnienie odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela wobec powódki.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, iż małoletnia powódka R. S. była uczestnikiem wypadku drogowego, który miał miejsce 7 lutego 2015 r. w miejscowości Z. nr 5 gmina K., i został spowodowany przez kierowcę pojazdu marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...), M. F., ubezpieczonego w zakresie umowy obowiązkowego OC pojazdów mechanicznych u pozwanego.

Kwestią sporną było natomiast, czy wypłacona poszkodowanej kwota 1.500,00 zł rekompensuje w pełni uszczerbek, jakiego doznała powódka w wyniku kolizji drogowej.

W niniejszej sprawie należało więc w pierwszej kolejności ustalić, czy dochodzone przez powódkę zadośćuczynienie jest odpowiednie i współmierne do poniesionej przez nią krzywdy.

Rozpoznając przedmiotową kwestię, Sąd miał na względzie, że zgodnie z art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc sąd może przyznać poszkodowanemu zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Krzywdą w rozumieniu cytowanych przepisów jest cierpienie fizyczne (ból) i cierpienia psychiczne (ujemne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi czy w następstwie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia).

Z art. 445 § 1 kc wynika, iż przyznanie zadośćuczynienia nie jest obligatoryjne, tj. nie należy się poszkodowanemu w każdym przypadku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia (tak też: wyrok SN z 29.04.1980 r., I CR 88/80, LEX nr 8230; wyrok SN z 27.08.1969 r., I PR 24/69, OSNC 1970/6/111). Odmowa przyznania zadośćuczynienia musi być jednak obiektywnie uzasadniona. Przy ocenie wysokości tego świadczenia należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym (por.: wyrok SN z 10.06.1999 r., II UKN 681/98, OSNP 2000/16/626). Rozpoznając zasadność powództwa z art. 445 § 1 kc, sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, w tym także fakt otrzymania przez poszkodowanego kwoty pieniężnej z tytułu ubezpieczenia (por.: wyrok SN z 27.08.1969 r., I PR 224/60, OSNC 1970/6/111).

Rozpoznając przedmiotową sprawę, Sąd zważył, że o słuszności oraz wysokości zadośćuczynienia pieniężnego decyduje rozmiar doznanej krzywdy. Uwzględniając całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania (w tym w szczególności opinie biegłych) Sąd ocenił, iż doznana przez powódkę była znacznych rozmiarów. Powódka w chwili zdarzenia miała 5 lat i była normalnie rozwijającym się dzieckiem – pogodnym, otwartym i energicznym. Dopiero po wypadku wskutek wywołanego stresu i urazu psychicznego zaczęła być lękliwa, drażliwa, chwiejna emocjonalnie, płaczliwa, miała problemy ze snem, zaburzenia koncentracji, stała się wycofana w kontaktach z rówieśnikami, zaczęła panicznie bać się jazdy samochodem oraz jąkać. Ze sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłych sądowych wynika jasno, iż stan psychiczny powódki jest następstwem kolizji drogowej, w której brała udział. Przybrał on postać zespołu stresu pourazowego, co zgodnie stwierdzili biegli zarówno w opinii psychologicznej, jak i sądowo-psychiatrycznej. Skutki wypadku miały charakter długotrwały, albowiem wyżej opisany stan psychiczny powódki utrzymuje się do chwili obecnej, a dziewczynka nadal potrzebuje terapii psychologicznej.

W tych okolicznościach Sąd ocenił, że żądana w pozwie kwota 6.500,00 zł. tytułem zadośćuczynienia nie jest zbyt wygórowana i spełni swoją rolę kompensacyjną, łagodząc doznane przez powódkę cierpienia psychiczne w postaci zespołu stresu pourazowego, który bez wątpienia – jak już wspomniano - był skutkiem zaistniałego wypadku.

Sąd uwzględnił również roszczenie odszkodowawcze objęte żądaniem pozwu i obejmujące zwrot kosztów terapii psychologicznej oraz kosztów dojazdu na wizyty u psychologa. Zgodnie bowiem z art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Sąd miał na względzie, że konieczność i zasadność terapii psychologicznej potwierdzili biegli sądowi, a zatem uznać należy, że wydatki na ten cel, udokumentowane rachunkami złożonymi do akt sprawy (k.191-202) w łącznej kwocie 1.000 zł , mają związek z wypadkiem.

Na podstawie art. 444 § 1 kc Sąd uwzględnił również roszczenie o zwrot kosztów dojazdu na wizyty u psychologa. Przyznając powódce kwotę 124,08 zł z tego tytułu, Sąd oparł się na oświadczeniu przedstawicielki ustawowej powódki (oświadczenie - k.189), w oparciu o treść art. 322 kpc - uznając, że w świetle doświadczenia życiowego jest wysoce prawdopodobne, by łączny koszt podróży na kilkanaście spotkań z psychologiem wyniósł w/w kwotę.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należną się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 zd. 1. kc). W wezwaniu do zapłaty skierowanym do pozwanego wyznaczono termin 30 dni od dnia 23 marca 2015 r. Skoro pozwana nie spełniła świadczenia w wyznaczonym terminie, odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 6.500,00 zł. należą się od dnia 23 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty. Odsetki od kwoty 1.124,08 zł, należą się od dnia doręczenia pozwanej pisma procesowego w przedmiocie rozszerzenia powództwa, tj. od dnia 17 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w pkt. 1 sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc. Pozwany w całości przegrał sprawę i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ciążył na nim obowiązek poniesienia kosztów procesu, w tym obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powódkę. Powódka poniosła koszty procesu w wysokości: 1.599 zł, w tym: opłata od pozwu w kwocie: 382zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.200 zł zgodnie z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu.

Na podstawie art. 83 i 113 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 623), Sąd nakazał pobrać od pozwanej kwotę 355,43 zł, tytułem kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa, na które składały się kwoty: 107,43 zł. tytułem wynagrodzenia biegłego J. B. oraz 248,00 zł z tytułu wynagrodzenia biegłego M. B..

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt 2 oraz 3 sentencji.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego