Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W dniu 19 kwietnia 2017 r. wpłynął do S. R. dlam. (...)w Warszawie pozew K. L. przeciwko P. P. S.A. w W. o uznanie postanowień zawartej przez strony umowy kredytu za niedozwolone oraz o stwierdzenie wyrządzenia szkody z winy pozwanego. W piśmie z dnia 8 czerwca 2017 r. powódka wskazała, że „wstępnie” określa wartość przedmiotu sporu na 10.000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej S. R. dla m. (...) w W. i wniósł o przekazanie sprawy do rozpoznania S. R. dla W. M. w W.. Nadto pozwany wniósł o sprawdzenie wartości przedmiotu sporu. Pozwany domagał się przy tym oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma pozwany podkreślił, że żądania pozwu zostały sformułowane w sposób niejednoznaczny, wzbudzają istotne wątpliwości, zatem konieczne jest wezwanie powódki do sprecyzowania owych żądań.

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2017 r. S. R. dlam. (...)stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Po przekazaniu sprawy, na podstawie zarządzenia z dnia 13 lipca 2018 r. powódka została wezwana do uzupełnienia braków formalnych pozwu poprzez sprecyzowanie roszczeń, to jest do wskazania, czy są to roszczenia o ustalenie, a jeżeli tak – zobowiązana została do wskazania, w czym upatruje istnienia po jej stronie interesu prawnego, jeżeli nie – do sprecyzowania charakteru tych roszczeń, jak również do wskazania odrębnie dla każdego z żądań oznaczonych w pozwie jako pkt. I, II, II oraz 2 wartości przedmiotu sporu, w terminie tygodnia pod rygorem zawieszenia postępowania; powódkę pouczono jednocześnie o treści art. 189 k.p.c. Wezwanie zostało powódce doręczone w dniu 26 lipca 2018 r.

W dniu 31 lipca 2019 r. powódka złożyła pismo procesowe oznaczone datą 27 lipca 2019 r., w treści którego wskazała, że cofa powództwo w zakresie żądania ustalenia wyrządzenia szkody przez pozwanego, a przedmiotem powództwa pozostaje wyłącznie żądanie oparte na postanowieniach art. 385 ¹ k.c. Następnie w dniu 6 września 2018 r. powódka złożyła kolejne pismo procesowe, gdzie zawarła argumentację odnoszącą się do spełnienia przesłanek abuzywności w odniesieniu do kwestionowaną przez nią postanowień umowy kredytu.

Postanowieniem z dnia 10 października 2018 r. Sąd umorzył postępowanie w zakresie żądania stwierdzenia wyrządzenia szkody, objętego punktem 2) pozwu, a w pozostałym zakresie zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., zgodnie z rygorem zastrzeżonym w zarządzeniu z dnia 13 lipca 2018 r. Odpis tego postanowienia został doręczony pełnomocnikowi pozwanego w dniu 20 listopada 2018 r. W dniu 27 listopada 2018 r. pozwany złożył wniosek o uzupełnienie postanowienia z dnia 10 października 2018 r. poprzez rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Powódka natomiast żadnych dalszych pism procesowych nie składała.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. postępowanie podlegało umorzeniu - w zakresie, w jakim powództwo nie zostało cofnięte pismem z dnia 27 lipca 2018 r. - bowiem powódka nie złożyła wniosku o podjęcie postępowania, ani też nie uzupełniła braków formalnych pozwu, z uwagi na które postępowanie zawieszono. Wobec powyższego orzeczono jak w pkt. 1. sentencji postanowienia.

Wniosek pozwanego o uzupełnienie postanowienia z dnia 10 października 2018 r. podlegał oddaleniu na podstawie art. 351 § 1 k.p.c. a contrario – pkt 2. sentencji postanowienia. Zgodnie bowiem z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c.: Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Postanowienie z dnia 10 października 2018 r. nie było zaś orzeczeniem kończącym postępowanie w niniejszej sprawie w I instancji. Taki charakter ma dopiero postanowienie z dnia 9 grudnia 2019 r.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt. 3. na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd uznał, że okoliczności tej sprawy przemawiały za odstąpieniem od zasady odpowiedzialności za wynik postępowania na rzecz zasady słuszności. Sąd miał tu na względzie przede wszystkim okoliczność, że pozwowi powódki nadano bieg, mimo że był on obarczony szeregiem braków formalnych. Roszczenia zgłoszone przez powódkę były nieprecyzyjne i wątpliwości do tej pory budzi, jakie roszczenia procesowe wedle woli powódki miały być przedmiotem tego postępowania. Powódka nie wskazała także w sposób prawidłowy wartości przedmiotu sporu – ta powinna zostać określona odnośnie do każdego z roszczeń procesowych oddzielnie. W sytuacji, gdyby wszczęte zostało w czasie właściwym postępowanie naprawcze, z dużym prawdopodobieństwem pozew zostałby zwrócony z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych i żadne czynności przez pozwanego nie byłyby w tej sprawie podejmowane. Z uwagi jednak na przedwczesne wydanie zarządzenia o doręczeniu odpisu pozwu pozwanemu, wszczęte następnie w tutejszym Sądzie postępowanie naprawcze nie mogło już prowadzić do zwrotu pozwu, a jedynie do zawieszenia postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt. 6 k.p.c., a finalnie do umorzenia postępowania.

Nie można też pomijać okoliczności, że ostatecznie nie odbyła się w sprawie rozprawa, a aktywność pozwanego ograniczyła się do złożenia odpowiedzi na pozew, a następnie niezasadnego wniosku o uzupełnienie postanowienia.

Jednocześnie Sąd miał na uwadze fakt, że w świetle informacji przekazywanych społeczeństwu przez media oraz wobec drastycznego wzrostu kursu franka szwajcarskiego na przestrzeni ostatnich lat, powódka mogła mieć usprawiedliwione okolicznościami subiektywne przekonanie, że jej powództwo jest zasadne. Pamiętać należy, że umowy bankowe co do zasady pisane są językiem niezrozumiałym dla przeciętnego konsumenta. Powódka mogła zatem sądzić, że zawarta przez nią umowa kredytu była nieuczciwa i winę za to przypisywać pozwanemu Bankowi. Weryfikacja abuzywności postanowień tej umowy ostatecznie nie była w tym postępowaniu możliwa z uwagi na to, że sprawa nie doczekała się merytorycznego rozstrzygnięcia. Należało natomiast zauważyć, że z roszczenia „o stwierdzenie szkody na podstawie art. 415 k.c.”, którego konstrukcja budziła duże wątpliwości, powódka stosunkowo szybko w tym postępowaniu zrezygnowała.

Nie budzi wątpliwości, że pozwany podjął w sprawie obronę przed roszczeniami powódki, składając obszerną odpowiedź na pozew, obejmującą przy tym liczne wnioski dowodowe. Natomiast, w ocenie Sądu, w zaistniałej sytuacji procesowej jawiłoby się jako niesłuszne, niesprawiedliwie w poczuciu społecznym obciążanie powódki obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego.

s. Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Z.: odpis postanowienia z uzasadnieniem doręczyć pełn. pozwanego.