Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W., II W. C. w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Niewiadomski

Protokolant: Klaudia Majsterek

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2018 roku w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa S. G. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko E. G.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej E. G. na rzeczS. G.spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 2.339,33 zł (dwa tysiące trzysta trzydzieści dziewięć złotych i trzydzieści trzy grosze) z odsetkami:

a. umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od kwoty 1.490 (tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt) złotych od dnia 27 stycznia 2017 roku do dnia wyroku;

b. ustawowymi za opóźnienie od kwoty 849,33 zł (osiemset czterdzieści dziewięć złotych i trzydzieści trzy grosze) od dnia 27 stycznia 2017 roku do dnia wyroku;

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III. należność główną zasądzoną w pkt I wyroku rozkłada na 6 (sześć) miesięcznych rat, w tym pierwsza rata w kwocie 475,62 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych i sześćdziesiąt dwa grosze), a kolejne 5 (pięć) rat w kwocie po 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych każda, płatne do dnia 15 – go każdego miesiąca, poczynając od miesiąca tego, w którym wyrok się uprawomocnił – z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od każdego uchybionego terminu płatności którejkolwiek z rat;

IV. nie obciąża pozwanej kosztami procesu.

Sygn. akt. II C 1209/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 27 stycznia 2017 roku do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny ( data wniesienia pozwu k.1) , powód - S. G. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. - wniósł o zasądzenie od pozwanej E. G. kwoty 1.490 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kwoty 849,33 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Żądanie pozwu obejmowało także zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż wierzytelność dochodzona przez powoda wynikać miała z zawartej z pozwaną umowy pożyczki pieniężnej stanowiącej kredyt konsumencki i wypłaconej pozwanej w dniu 8 grudnia 2015 roku. Zgodnie z umową, kwota pożyczki wynosiła 1.490 złotych, a pozwana zobowiązała się ją zwrócić zgodnie z harmonogramem spłat zawartym w umowie, wraz z odsetkami umownymi w wysokości stałej stopy oprocentowania 10% w stosunku rocznym.

Na dzień wniesienia pozwu (tj. na dzień 27 stycznia 2017 roku), zadłużenie pozwanej wynikające z w/w umowy pożyczki, wynosić miało 2.339,33 złotych, na którą to należność składać się miały: kwota 1.490 złotych stanowiąca kwotę udzielonej pożyczki; kwota 109,73 złote stanowiąca skapitalizowaną kwotę odsetek umownych w wysokości 10% w stosunku rocznym od kwoty niespłaconego kapitału; kwota 739,60 złotych wynikająca z podjętych wobec pozwanej czynności windykacyjno – upominawczych.

Mimo podjęcia przez powoda czynności windykacyjno – upominawczych, pozwana nie spłaciła zadłużenia. Powód podniósł, iż dochodzona wierzytelność jest bezsporna, ponieważ pozwana nie kwestionowała wysokości ani podstawy powstałej należności. ( pozew k. 2-6).

Wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, postanowieniem z dnia 23 marca 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi ( postanowienie z dnia 15 lutego 2017 roku k. 8).

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2018 roku pozwana oświadczyła, że nie uchyla się od zapłaty należności, o które wnosi powód i uznaje je za zasadne. Wskazała jednak, że nie jest w stanie spłacać zaległych należności w ratach zaproponowanych przez stronę powodową, tj. w wysokości 600 złotych miesięcznie i wniosła o rozłożenie należności na raty w niższej wysokości przez Sąd ( protokół k. 76).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 grudnia 2015 roku S. G. Sp. z o.o. (pożyczkodawca) zawarł z E. G. (klientem) umowę pożyczki konsumenckiej o nr (...), której przedmiotem była kwota 1.490 złotych. Roczna stopa oprocentowania wynosiła 10%. Okres obowiązywania umowy został oznaczony na czas od dnia jej zawarcia do dnia 7 stycznia 2016 roku, tj. terminu spłaty ostatniej raty pożyczki. Umowa została zawarta za pośrednictwem internetu. E. G. dokonała przed jej zawarciem na rzecz pożyczkodawcy kwotę 1 złoty w celu weryfikacji jej danych.

Zgodnie z postanowieniami umowy E. G. była zobowiązana zwrócić kwotę pożyczki poprzez zapłatę całkowitej kwoty pożyczki w wysokości 1919,60 zł oraz prowizji w wysokości 417,30 zł i oprocentowania w wysokości 12,30 zł, tj. łącznie kwoty 1490 zł – poprzez zapłatę jednej raty w terminie do dnia 7 stycznia 2016 roku.

Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 1.919,60 złotych - przy założeniu, że klient wykonuje zobowiązania w terminach określonych w umowie. Opłaty związane z nieterminową spłatą pożyczki, koszty monitów oraz innych kosztów, jak równie szereg dodatkowych elementów umowy określała ramowa umowa pożyczki wraz z regulaminem świadczenia usług oraz tabelą prowizji i opłat ( umowa ramowa pożyczki k. 21-27, potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki k. 29-30, formularz informacyjny dot. kredytu konsumenckiego k. 43-48, potwierdzenie wykonania transakcji k. 52, zeznania pozwanej k.76, bezsporne).

W przypadku opóźnienia klienta w spłacie rat pożyczki, zgodnie z § 15 ramowej umowy pożyczki z dnia 8 grudnia 2015 roku („Umowa ramowa”) pożyczkodawca był uprawniony do dochodzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w wysokości czterokrotnej stopy kredytu lombardowego określanego przez Narodowy Bank Polski oraz do opłaty upominawczej, której wysokość wynikała z Tabeli Opłat stanowiącej załącznik do Umowy ramowej i której koszty każdorazowo ponosił klient. Na kwotę opłaty upominawczej wynoszącej co do zasady 60 zł składały się następujące opłaty: 5 zł – tytułem kosztów upomnienia wysyłanego drogą elektroniczną w formie SMS, 10 zł – tytułem kosztów upomnienia wysyłanego drogą elektroniczną w formie wiadomości e-mail, 15 zł – tytułem kosztów telefonicznego upomnienia, 25 zł – tytułem kosztów upomnienia i wezwania do zapłaty w formie listu. Koszty opłaty upominawczej naliczane były kolejno, szóstego, dwunastego, osiemnastego, dwudziestego czwartego i trzydziestego dnia po terminie spłaty. Z tymże, koszty naliczane trzydziestego dnia po terminie spłaty wynosiły 70 zł, a nie tak jak w pozostałych przypadkach 60 zł. Zgodnie z § 18 ust. 4 lit. b Umowy ramowej, pożyczkodawca mógł wypowiedzieć umowę pożyczki ze skutkiem natychmiastowym, w przypadku, gdy Pożyczkobiorca opóźniał się ze spłatą pożyczki lub jej części o więcej niż 30 dni kalendarzowych ( ramowa umowa pożyczki k. 26, załącznik do umowy ramowej pożyczki k. 28, regulamin dot. świadczenia usług k. 31-42).

E. G. otrzymała do dyspozycji kwotę 1.490 złotych ( potwierdzenie przelewu k. 51, 52). Nie wywiązała się jednak z obowiązku spłaty tej kwoty w terminie. W związku z opóźnieniem pożyczkobiorcy w spłacie zadłużenia, pożyczkodawca począwszy od dnia 10 stycznia 2016 roku do 11 kwietnia 2016 roku, wzywał E. G. do dobrowolnego uregulowania zaległego zobowiązania poprzez wiadomości sms, od dnia 10 stycznia 2016 roku do 6 lutego 2016 roku wysyłano wiadomości e-mail wzywające E. G. do spłaty zadłużenia oraz od 8 stycznia 2016 roku do dnia 24 kwietnia 2016 roku podjęto 37 prób podjęcia kontaktu telefonicznego z E. G. ( wykaz wiadomości skierowanych do pozwanej sms k. 53, wykaz prób kontaktu telefonicznego k. 54, wykaz wiadomości e-mail skierowanych do pozwanej k. 55-60).

Mimo podjęcia tych czynności E. G. nie zwróciła jednak w/w kwoty. Pismem z dnia 13 kwietnia 2016 roku pożyczkodawca wezwał ją do zapłaty kwoty 2.269,37 złotych w terminie 5 dni od dnia otrzymania wezwania. Mimo tego również i wtedy klientka nie spłaciła swojego zadłużenia w wyznaczonym terminie ( wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania k 61-63).

E. G. znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Z tego powodu wpadła w „spiralę długów”. Obecnie jest na emeryturze której miesięczna wysokość to 2.014,58 złotych ( kopia decyzji k. 77). Na jej utrzymaniu pozostaje syn który niedawno opuścił zakład karny. E. G. ponosi samodzielnie koszty utrzymania mieszkania na który składają się czynsz w wysokości ok. 350 złotych, opłat ze prąd w wysokości 100 złotych, za wodę i inne media w wysokości ok. 115 miesięcznie ( potwierdzenia przelewów k. 79 - 81). Spłaca szereg innych pożyczek w łącznej kwocie niemal 1.000 złotych ( potwierdzenia przelewów k. 78, 88 - 85). Ponadto cierpi na problemy zdrowotne – m.in. na cukrzycę ( wyjaśnienia pozwanej k. 76).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów. Odnosząc się do dowodów z dokumentów złożonych do akt w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia, ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Także Sąd badając te dokumenty z urzędu nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń. Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie. Podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia podjętego w niniejszej sprawie stanowił materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1360 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 1025 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, str. 37). Zatem w niniejszej sprawie to powód był zobligowany do wykazania, iż zgodnie z przepisami prawa cywilnego pozwana jest zobowiązana do uiszczenia na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Ponadto w odniesieniu do umowy pożyczki z udziałem konsumenta jako pożyczkobiorcy zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz.U. z 2018 roku, poz. 993 ze zm.).

Sąd uznał, że powód w toku procesu przedstawił wiarygodne dowody na istnienie wymagalnego roszczenia wobec pozwanej, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Poza tym pozwana nie kwestionowała okoliczności istnienia zobowiązania wynikającego z zawartej umowy, ani jego wysokości. W niniejszej sprawie okolicznością bezsporną między stronami był fakt zawarcia umowy pożyczki nr (...) na kwotę 1.490 złotych, wypłaty tej kwoty na rzecz pozwanej, a także opóźnienie z jej strony w wykonaniu zobowiązania.

Zgodnie z zawartą między stronami umową, zwrot pożyczki udzielonej pozwanej miał polegać na spłacie jednej raty, której termin płatności został wyznaczony do dnia 7 stycznia 2017 roku. Na kwotę raty składały się następujące należności: kapitał, odsetki (o wartości 10%), oraz prowizja. Pozwana nie uiściła raty w łącznej wysokości 1919,60 złotych, której termin płatności został wyznaczony do dnia 07 stycznia 2017 roku, co potwierdzają liczne monity skierowane do niej przez powoda, wzywające do uregulowania zadłużenia.

Zadłużenie pozwanej wynikające z umowy pożyczki wyniosło 2.339,33 złote, na którą to należność składa się: kwota 1.490 złote stanowiąca kwotę niespłaconej raty kapitałowej; kwota 109,73 złote stanowiąca skapitalizowaną kwotę odsetek umownych w wysokości 10% w stosunku rocznym od kwoty niespłaconego kapitału oraz kwota 739,60 złotych wynikająca z podjętych wobec pozwanej czynności windykacyjno – upominawczych oraz prowizji. Na koszty czynności windykacyjnych złożyły się: 15 upomnień SMS po 5 złotych każdy, 15 upomnień e-mailowych po 10 złotych każdy, 4 upomnienia telefoniczne po 15 złotych każdy oraz list z wezwaniem w wysokości 25 złotych. Kwota prowizji to 417,60 złotych. Wszystkie w/w koszty wynikają z tabeli opłat stanowiącej część umowy i zaakceptowanej przez pozwaną. Z tych względów, na podstawie art. 720 § 1 kc, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.339,33 złote.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek stanowi przepis art. 359 kc oraz art. 481 § 1 kc. Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu (359 § 1 kc).

Zgodnie z art. 359 § 2 kc w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 roku, jeżeli wysokość odsetek nie była w inny sposób określona, należały się odsetki ustawowe. Z kolei w myśl § 2 ¹ powołanego przepisu w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 roku, maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie mogła w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne).

Zgodnie natomiast z art. 359 § 2 kc w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych. Stosownie do art. 359 § 2 ¹ kc w jego brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku, maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne).

Zgodnie zaś z art. 481 § 1 i 2 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, przy czym jeżeli stopa odsetek nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z umową łączącą strony pozwana była zobowiązana do zwrotu pożyczki do dnia 7 stycznia 2016 roku, tym samym roszczenie powoda stało się wymagalne z dniem 8 stycznia 2016 roku. Zatem żądanie odsetek maksymalnych od kwoty 1.490 zł tj. od kwoty kapitału od daty późniejszej, tj. od daty wniesienia pozwu (27 stycznia 2017 roku) zasługiwało na uwzględnienie w całości. Podstawę ich naliczenia stanowił § 15 ust. 1 umowy ramowej ( k. 26).

W ten sam sposób Sąd orzekł co do żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 849,33 zł, których datę początkową powód oznaczył, podobnie jak w przypadku kwoty kapitału, na dzień wniesienia pozwu.

Powód domagał się odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 1.490 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Swoje roszczenie w tym zakresie powód wywodził z § 15 ust. 1 i 2 umowy zawartej z pozwaną w dniu 8 grudnia 2015 roku, zgodnie z którym odsetki za czas opóźnienia naliczane są w wysokości odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ kc, tj. czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Żądanie odsetek umownych od w/w kwoty według stopy wskazanej przez powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Mając na względzie powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1490 złotych z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie, od dnia 27 stycznia 2017 roku do dnia wyroku oraz kwotę 849,33 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2017 roku do dnia wyroku. Powyższe okoliczności legły u podstaw rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I sentencji.

W toku procesu pozwana wskazała, iż nie uiściła należności względem strony powodowej z uwagi na ciężką sytuację życiową i materialną. Zadeklarowała natomiast gotowość do spłaty zasądzonej należności w ratach, jednak w wysokości niższej niż zaproponowana przez stronę powodową – tj. 600 złotych miesięcznie. Nie ulega wątpliwości, iż pozwana E. G. znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Z tego powodu wpadła w „spiralę długów”. Obecnie jest na emeryturze której miesięczna wysokość to 2.014,58 złotych ( kopia decyzji k. 77). Na jej utrzymaniu pozostaje syn który niedawno opuścił zakład karny. E. G. ponosi samodzielnie koszty utrzymania mieszkania na który składają się czynsz w wysokości ok. 350 złotych, opłaty ze prąd w wysokości 100 złotych, jak również za wodę i inne media w wysokości ok. 115 miesięcznie ( potwierdzenia przelewów k. 79 - 81). Spłaca szereg innych pożyczek w łącznej kwocie niemal 1.000 złotych ( potwierdzenia przelewów k. 78, 88 - 85). Ponadto cierpi na problemy zdrowotne – m.in. na cukrzycę ( wyjaśnienia pozwanej k. 76).

W tym stanie rzeczy Sąd postanowił uwzględnić jej wniosek o rozłożenie na raty spłaty zasądzonego roszczenia. Możliwość taką dopuszcza art. 320 kpc zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć zasądzone świadczenie na raty. Powołany przepis nie wyklucza możliwości odroczenia zapłaty całej należności w powołaniu się na silniejszą ochronę materialnoprawną dłużnika, która wynika z art. 5 kc (podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 16 stycznia 2000 roku, I ACa 19/00, OSA Nr 12/2002, poz. 58).

W ocenie Sądu sytuacja życiowa i materialna pozwanej niewątpliwie jest trudna i uzasadnione jest rozłożenie zasądzonego roszczenia na raty. Sądu uznał, iż rozłożenie na raty spłaty zasądzonego roszczenia umożliwi jej spłatę swojego zadłużenia, bez konieczności przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego, generującego przecież dodatkowe koszty obciążające dłużnika. Zasądzone raty są niewątpliwe możliwe do spłaty biorąc pod uwagę wysokość dochodów pozwanej oraz obciążających ją wydatków.

Jednocześnie rozłożenie należności na raty nie spowoduje żadnego uszczerbku w interesach finansowych strony powodowej ani możliwości jej prawidłowego funkcjonowania. Warto wskazać, iż powodem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością o kapitale zakładowym wynoszącym 250.000 złotych. Analiza treści KRS dla tej spółki wskazuje, iż nie toczą się wobec niej jakiekolwiek postępowania egzekucyjne czy upadłościowe, nie ma także zgłoszonych wobec niej należności. Składa do KRS sprawozdania finansowe. Tym samym z pewnością rozłożenie zasądzonej należności na raty nie zagrozi nawet w symboliczny sposób stabilności finansowej powoda.

Kwota zasądzonej należności głównej wynosiła 1.490 złotych, natomiast kwota zasądzonych od tej kwoty odsetek na dzień wyroku wyniosła po dokonaniu matematycznej operacji ich wyliczenia – 300,61 złotych. Okres naliczania odsetek zaczął się 27 stycznia 2017 i trwał do 6 lipca 2018 roku. Wynosił więc 526 dni. Biorąc pod uwagę stawkę odsetek 0,14 w stosunku rocznym, wysokość skapitalizowanych odsetek od w/w kwoty do dnia wyroku to 300,61 złotych [tj. 1490x(0,14/365)x526 ≈ 300,61].

Kwota zasądzona tytułem skapitalizowanych odsetek oraz kosztów czynności windykacyjno – upominawczych wynosiła 849,33 złotych, natomiast kwota odsetek zasądzonych od tej kwoty na dzień wyroku wyniosła 85,68 zł. Okres naliczania odsetek zaczął się 27 stycznia 2017 i trwał do 6 lipca 2018 roku. Wynosił więc 526 dni. Biorąc pod uwagę stawkę odsetek 0,07 w stosunku rocznym, wysokość skapitalizowanych odsetek od w/w kwoty do dnia wyroku to 85,68 złotych [tj. 849,33x(0.07/365)x526 ≈ 85,68]. Tym samym cała należność zasądzona od pozwanej wynosiła 2.725,62 złote (tj. 1490+300,61+849,33+85,68= 2.725,62).

Spłata zadłużenia musi mieć realną wartość, dlatego Sąd uznał, iż odpowiednią i realną do spłaty dla pozwanej, bez uszczerbku dla interesów powoda, będzie kwota po 450 złotych miesięcznie, przy czym jedynie pierwsza rata należności została ustalona na kwotę 475,62 złotych ‒ co wynikało oczywiście z czysto matematycznego rozrachunku, wynikającego z podzielenia kwoty należności głównej przez raty w określonej wysokości. Termin płatności każdej z kolejnych 6 rat miesięcznych został ustalony na 15 dzień każdego miesiąca, poczynając od miesiąca, w którym wyrok się uprawomocnił, z zastrzeżeniem odsetek umownych w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

Orzeczenie zawarte w punkcie III wyroku przełożyło się na rozstrzygnięcie co do terminu płatności odsetek w punkcie I wyroku. W myśl bowiem zasady prawnej wyrażonej w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku (sygn. akt III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61) rozkładając z mocy art. 320 kpc zasądzone świadczenia pieniężne na raty, sąd nie może – na podstawie tego przepisu – odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Mając na względzie powyższe, Sąd zasądził odsetki umowne i ustawowe od podanych tam kwot w wysokości liczonej do dnia wydania wyroku. Powyższe okoliczności legły u podstaw rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II i III wyroku. Sąd oddalił powództwo w zakresie żądanych odsetek od dnia wyroku do dnia zapłaty.

W ocenie Sądu sytuacja życiowa pozwanej w pełni uzasadnia odstąpienie od obciążenia jej kosztami procesu na podstawie art. 102 kpc. Wielokrotnie w treści niniejszego uzasadnienia Sąd wskazywał, iż pozwana E. G. znajduje się w bardzo trudnej sytuacji finansowej. Z tego powodu wpadła w „spiralę długów”. Jedynym źródłem jej utrzymania jest – jak na warunki życia w W. - stosunkowo niewysoka emerytura. Na jej utrzymaniu pozostaje syn który niedawno opuścił zakład karny. E. G. ponosi samodzielnie koszty utrzymania mieszkania na który składają się czynsz w wysokości ok. 350 złotych, opłaty ze prąd w wysokości 100 złotych, jak również za wodę i inne media w wysokości ok. 115 miesięcznie. Spłaca szereg innych pożyczek w łącznej kwocie niemal 1.000 złotych. Ponadto cierpi na problemy zdrowotne – m.in. na cukrzycę. W tym stanie rzeczy obciążenie jej kosztami procesu w ocenie Sądu naruszałoby zasadę słuszności. Konstatacja ta legła u postaw rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV wyroku.

Mając na uwadze przywołane okoliczności oraz treść wskazanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.