Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2013 roku

Sąd Rejonowy dla W. M. w W. II W. C.

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Małysa

Protokolant: Łukasz Kosiór

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2013 roku w W. na rozprawie

sprawy z powództwa Z. J.

przeciwko Państwowemu Zakładowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie i zapłatę

1.  Oddala powództwo,

2.  Zasądza od powódki Z. J. na rzecz pozwanego Państwowego Zakładu (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

3.  Nieuiszczone koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla W. M.

Sygnatura akt II C 703/11

UZASADNIENIE

Powódka Z. J. pozwem z dnia 03 lutego 2009 roku wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lutego 2006 roku do dnia zapłaty, renty wobec zwiększonych potrzeb w wysokości 500 złotych miesięcznie płatnej do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki licząc od dnia 4 lutego 2006 r. i na przyszłość oraz o zwrot wydatków poniesionych w trakcie jak i na skutek wypadku według składanych w (...) oraz rachunków bieżących wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty. Powódka wniosła ponadto o zasądzenie od pozwanej odsetek ustawowych od kwot już wypłaconych dotyczących jedynie częściowej zapłaty za samochód oraz parking policyjny i holowanie oraz ustalenie, że pozwany ponosi odpowiedzialność za szkody mogące wystąpić w przyszłości, a wynikające z wypadku jakiemu uległa powódka w dniu 4 lutego 2006 roku. Powódka złożyła również wniosek o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje żądanie, strona powodowa wskazała, że w dniu 4 lutego 2006 roku uczestniczyła w wypadku drogowym. Wskutek tego wypadku samochód powódki uległ całkowitemu zniszczeniu i został przeznaczony do kasacji. W wypadku tym powódka doznała rozległych obrażeń ciała, w tym urazu głowy z chwilową utratą przytomności, jak również urazu klatki piersiowej, części grzbietowej kręgosłupa, poważnego uszkodzenia kręgosłupa lędźwiowego, w tym uszkodzeń centralnych na poziomie L2-L-3-L-4, uciskających na worek oponowy z wypukleniem do zachyłków bocznych oraz przepukliny tylnej dokanałowej, centralnej k.m. L4-L5, uciskającej worek opony twardej i zwężającej światło zachyłków bocznych, a ponadto ogólnych potłuczeń i siniaków, szczególnie w miejscach przebiegu pasów bezpieczeństwa. W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznała trwałego i poważnego rozstroju zdrowia oraz całego organizmu. Powódka wskazała, że po wypadku przez dłuższy czas była zmuszona do korzystania z płatnej pomocy innej osoby przy samoobsłudze. Ponadto towarzyszący jej stale ból kręgosłupa stwarza konieczność zażywania środków przeciwbólowych oraz stałego korzystania z pomocy innych osób. Te wszystkie okoliczności zdaniem powódki doprowadziły do pogorszenia jakości jej życia oraz zwiększenia kosztów codziennej egzystencji, z uwagi na konieczność kontynuacji leczenia, rehabilitacji oraz lepszego odżywiania się. Powódka wskazała, że szkodę w tym m.in. szkodę osobową i wniosek z uzasadnieniem o zaliczkę na leczenie zgłosiła do (...) S.A. w dniu 16 lutego 2006 roku (k. 2-4).

W uzupełnieniu pozwu powódka wskazała, że na kwotę żądaną przez nią w pkt 3 pozwu tytułem zapłaty wydatków poniesionych w trakcie jak i na skutek wypadku składanych w (...) oraz rachunków bieżących wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty, składają się: 1980 zł - pomoc przy obsłudze wypadku; 1500 zł – szacunkowa strata wynikająca z błędnego niezgodnego ze stanem faktycznym przyjęcia zaniżonego roczniku samochodu; 333,02 zł – niezbędne przejazdy taxi; 380 zł – wykonywane telefony z związku i na skutek wypadku; 380 zł – zniszczenie okularów optycznych fotochromatycznych z powłoką antyrefleksyjną dla kierowców; 400 zł – zniszczenie telefonu komórkowego; 200, 40 zł niezbędne wykupienie OC pomniejszone o kwotę zwróconą przez (...); 1780 zł – niedoszacowanie samochodu wynikające z kosztów niezbędnego ale niefabrycznego wyposażenia; 428,95 zł – 50% za złożone rachunki za paliwo w związku i na skutek wypadku. Powódka wskazała, że (...) S.A. zapłaciła jej jedynie kwotę 11350 zł w dniu 23 marca 2007 roku oraz kwotę 2720 zł w dniu 20 czerwca 2007 roku. Powódka doprecyzowała żądanie przedstawione w pkt 4 pozwu, wskazując, że składają się na nie odsetki ustawowe od następujących należności: rachunek za parking na kwotę 2135 zł – odsetki od kwoty 915 zł za okres od 1.07.2006 r. do 23.03.2007 r. oraz od kwoty 1220 zł za okres od 1.07.2006 r. do 20.06.2007 r., rachunek za holowanie samochodu odsetki od kwoty 366 zł za okres od 1.07.2006 r. do 23.03.2007 r., zwłoka w wypłacie za szkodę całkowitą samochodu – odsetki od kwoty 9850 zł za okres od 21.03.2006 r. do 23.03.2007 r. oraz od kwoty 3500 zł za okres od 21.03.2006 r. do 20.06.2007 r. Ponadto powódka podniosła, że na powyższe żądanie składają się odsetki od kwot wskazanych w pkt 3 pozwu od 7.06.2007 r. do dnia zapłaty (kwoty wymienione w pkt 1-7 oraz 9 pisma – uzupełnienie pozwu) oraz od 21.05.2006 r. do dnia zapłaty (kwota wskazana w pkt 8 pisma) (k. 41-44).

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Ustosunkowując się do roszczenia powódki pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że przedmiotowa szkoda majątkowa powstała w dniu 4 lutego 2006 r., zaś pozew został złożony w dniu 10 lutego 2009 roku. Ponadto zdaniem pozwanej, powódka nie zgłosiła jej szkody na osobie i likwidowała jedynie szkodę majątkową. Pozwana wskazała także, że powódka w żadnej mierze nie udowodniła zarówno zasadności jak też wysokości dochodzonych roszczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lutego 2006 roku w W. doszło do wypadku drogowego. Kierujący samochodem osobowym marki C. (...) zmieniając pas ruchu, wymusił na kierującej samochodem marki P. manewr gwałtownego hamowania, w wyniku którego P. zderzył się z kierowanym przez powódkę Z. J. samochodem osobowym marki D. (...). Na skutek zderzenia samochód prowadzony przez powódkę został kompletnie zniszczony i przeznaczono go do kasacji.

(fakt bezsporny)

Samochód kierowany przez sprawcę wypadku drogowego w chwili zdarzenia objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym (...) S. A. z siedzibą w W..

(fakt bezsporny)

Bezpośrednio po wypadku powódka odczuwała ból w odcinku szyjnym kręgosłupa. Na miejsce zdarzenia przyjechała karetka. Powódka została zabrana przez pogotowie ratunkowe do szpitala. Pacjentka skarżyła się na ból okolicy krzyżowo-ogonowej. Powódka nie wyraziła zgody na dalszą hospitalizację i na własne żądanie opuściła szpital.

(dowód: k.377 - zeznania powódki Z. J.; k. 5 - karta informacyjna z izby przyjęć Wojewódzkiego Szpitala (...). A. w W. z dnia 4 lutego 2006 roku)

Wskutek przedmiotowego wypadku u powódki stwierdzono: uraz głowy z podejrzeniem wstrząśnienia mózgu, stłuczenia okolicy krzyżowo-guzicznej, zasinienia na powłokach klatki piersiowej i powłokach brzucha, uraz okolicy przedrzepkowej prawej z otarciami naskórka.

(dowód: k. 171-175 i k. 235-239 – opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej P. K. i biegłego sądowego z zakresu ortopedii P. W. oraz opinia uzupełniająca)

W dniu 14 lutego 2008 roku powódka została poddana badaniu MR odcinka lędźwiowego kręgosłupa, w wyniku którego stwierdzono u niej m.in. uszkodzoną strukturę krążków międzykręgowych; obniżoną wysokość k.m. L2-L3, przepuklinę centralną k.m. L2-L3 uciskającą worek opony twardej i wypuklającą się do zachyłków bocznych; uwypuklinę centralną k.m. L3-L4; przepuklinę tylną dokanałową, centralną k.m. L4-L5, uciskającą worek opony twardej i zwężającą światło zachyłkom bocznym; zwężone otwory międzykręgowe L4-L5.

(dowód: k. 6 – wynik badania MR z dnia 14 lutego 2008 roku)

Taki stan zdrowia powódki był związany z zmianami dyskopatycznymi kręgosłupa na tle zwyrodnieniowym. U powódki stwierdzono dyskopatię wielopoziomową obejmującą odcinek lędźwiowy i szyjny kręgosłupa. Powyższe zmiany były rozpoznawane na dłuższy czas przed wypadkiem.

(dowód: k. 171-175 i k. 235-239, k. 351-353 – opinia biegłego sądowego P. K. i biegłego sądowego z zakresu ortopedii P. W. oraz opinie uzupełniające)

Powódka zgłosiła szkodę majątkową stronie pozwanej niezwłocznie po zdarzeniu.

(fakt bezsporny)

Powódka otrzymała od strony pozwanej odszkodowanie z tytułu uszkodzenia samochodu w wysokości 13.850 złotych.

(dowód: k.376 i k. 50-51 - zeznania powódki Z. J. oraz potwierdzenia przelewów z dnia 23 marca 2007 roku oraz 20 czerwca 2007 roku)

Powódka w 1995 roku uległa wypadkowi drogowemu, w wyniku którego doszło u niej do naderwania wiązadeł kręgosłupa szyjnego.

(dowód: k.376 - zeznania powódki Z. J.)

Powódka pozostaje pod opieką lekarza ogólnego, neurologa i laryngologa. Kontynuuje leczenie i rehabilitację, z uwagi na uszkodzenie kręgosłupa szyjnego i krzyżowo-lędźwiowego. Powódka cierpi na zwyrodnienia kręgosłupa i dyskopatie wielopoziomowe.

(dowód: k.376 - zeznania powódki Z. J.)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wiarygodne dowody w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, których wiarygodność i autentyczność nie została podważona przez żadną ze stron.

Obiektywnymi dowodami w niniejszej sprawie były również sporządzone na potrzeby niniejszej sprawy opinie, w tym opinie uzupełniające, biegłych z zakresu medycyny sądowej P. K. oraz ortopedii P. W.. Sąd uznając je za logiczne, spójne i merytoryczne, w pełni dał wiarę wnioskom w nich zawartym. Sąd miał także na uwadze, iż biegli sądowi w sposób wyczerpujący i przekonujący odnieśli się w pisemnych wyjaśnieniach do zgłoszonych przez stronę powodową zastrzeżeń do opinii. Należy zauważyć, iż stanowiły one najistotniejszy dowód w przedmiotowej sprawie albowiem, w sposób wyczerpujący i jasny oceniły następstwa zdrowotne urazów doznanych przez powódkę w wypadku z dnia 4 lutego 2006 roku oraz przyczyny obecnego stanu zdrowia powódki, co w decydujący sposób przyczyniło się do wyjaśnienia okoliczności przedmiotowej sprawy.

Sąd co do zasady przyjął również za odpowiadające prawdzie zeznania powódki Z. J.. Sąd uwzględnił jej twierdzenia przede wszystkim odnośnie złego stanu zdrowia i ogólnego samopoczucia powódki w okresie po wypadku, którego doznała w dniu 4 lutego 2006 roku. Niemniej jednak Sąd nie dał wiary jej zeznaniom w zakresie istnienia związku przyczynowego pomiędzy tą okolicznością a jej obecnym stanem zdrowia. Takie stanowisko stoi bowiem w sprzeczności z wnioskami przyjętymi w opiniach, sporządzonych przez biegłych z zakresu medycyny sądowej i ortopedii.

Analizując okoliczności przedmiotowej sprawy należało uznać, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003, nr 124, poz. 1152 ze zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl art. 35 cytowanej ustawy, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Zgodnie zaś z art. 36 ust. 1 tejże ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Zasady i granice wskazanej wyżej odpowiedzialności określa Kodeks cywilny, który w art. 805 § 1, stanowi, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (pkt 1 art. 805 § 2 k.c.). Stosownie do art. 821 k.c., przedmiotem ubezpieczenia majątkowego może być każdy interes majątkowy, który nie jest sprzeczny z prawem i daje się ocenić w pieniądzu.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Przepis § 2 tego artykułu stanowi zaś, że jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 3 k.c.). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.).

W realiach niniejszej sprawy poza sporem pozostawała okoliczność, że w chwili przedmiotowego zdarzenia z dnia 4 lutego 2006 roku właściciel pojazdu marki C. (...), którym kierował sprawca wypadku, posiadał polisę ubezpieczeniową OC, wykupioną w pozwanej (...) S.A. Winę za spowodowanie wypadku ponosił kierujący pojazdem, ubezpieczony u strony pozwanej – naruszył on zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, doprowadzając do gwałtownego hamowania osoby kierującej samochodem marki P., który następnie uderzył w samochód powódki.

Wobec powyższego, pozwana (...) S.A. jest zobowiązana do naprawienia szkody, poniesionej przez powódkę Z. J., wskutek tego zdarzenia tj. odszkodowania za szkodę majątkową i szkodę na osobie, w tym zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W świetle art. 445 § 1 k.c. istotnym staje się określenie pojęcia krzywdy, stanowiącej przesłankę przyznania zadośćuczynienia. Przez krzywdę (niemajątkową szkodę na osobie) należy rozumieć cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania określonej działalności, wyłączenia z normalnego życia, itp.) (por. wyrok SN z dnia 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, LEX nr 50884). Krzywda polega zatem na ujemnych przeżyciach poszkodowanego, cierpieniach fizycznych (ból i inne dolegliwości) i psychicznych (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Zasądzając zadośćuczynienie za doznaną krzywdę należy mieć na uwadze jednak to, że art. 445 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. znajduje zastosowanie do szkody na osobie, w sytuacji gdy poszkodowany żąda naprawienia szkody na podstawie reguł odpowiedzialności deliktowej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. to na powódce spoczywał ciężar wykazania winy strony pozwanej oraz pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a mianowicie: powstania szkody, zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu oraz związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Stosownie bowiem do treści art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Dopiero wykazanie takiego działania podmiotu, którego normalnym następstwem jest powstanie szkody, stwarza przesłanki odpowiedzialności podmiotu z art. 415 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania do okoliczności niniejszej sprawy, stwierdzić należało, iż powódka nie wykazała odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej co do zasady.

W pierwszej kolejności, w świetle poczynionych ustaleń, należy zauważyć, iż strony niniejszego procesu nie pozostawały w sporze co do stanu zdrowia powódki. Pozwany nie kwestionował bowiem faktu, iż powódka jest osobą cierpiącą na schorzenia kręgosłupa i wymagającą stałego leczenia i rehabilitacji.

Niemniej jednak, analizując okoliczności przedmiotowej sprawy podkreślić należy ,iż zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie wykazał, aby wypadek z dnia 4 lutego 2006 roku pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zdiagnozowanymi u powódki zmianami w obrębie kręgosłupa.

Na uwagę zasługuje bowiem okoliczność, iż biegli z zakresu medycyny sądowej i ortopedii wykluczyli, aby w następstwie zdarzenia z dnia 4 lutego 2006 roku doszło do wystąpienia u powódki zmian pourazowych w obrębie kręgosłupa upośledzających funkcję narządu ruchu. Biegli wyjaśnili przy tym, że zmiany zdiagnozowane u powódki w obrębie kręgosłupa lędźwiowego odpowiadają zmianom dyskopatycznym kręgosłupa o charakterze zwyrodnieniowym. W konkluzji opinii wskazano, że występująca u powódki dyskopatia wielopoziomowa obejmująca odcinek lędźwiowy i szyjny kręgosłupa była rozpoznawana u powódki na dłuższy czas przed wypadkiem, w związku z czym nie istnieją obiektywne podstawy do przyjęcia, że powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku zaistniałego w dniu 4 lutego 2006 roku. (k. 171-175). Wprawdzie w opinii uzupełniającej biegli wskazali, że zaobserwowany u powódki wzrost laboratoryjnych wykładników stanu zapalnego mógł być związany z wypadkiem, jednakże wyniki tych badań nie są swoiste i ich interpretacja wymaga przede wszystkim ustalenia związku ze stanem klinicznym osoby badanej. Ponadto biegli nie stwierdzili istnienia jakiegokolwiek wpływu krwawienia powódki spowodowanego przegryzieniem języka w następstwie wypadku na stan jej zdrowia. (k. 353).

Powyższe ustalenia i wnioski biegłych Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne.

W świetle powyższego należało stwierdzić, iż wypadek drogowy, któremu uległa powódka w dniu 4 lutego 2006 roku nie miał związku z powstałymi u powódki schorzeniami kręgosłupa. Z tych przyczyn uznać należało, iż brak było podstaw do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego Zakładu za pogorszenie się stanu zdrowia powódki. Nie została bowiem spełniona jedna z podstawowych przesłanek warunkujących odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego.

Jakkolwiek bowiem niekwestionowanym jest, iż powódka cierpi na poważne schorzenia kręgosłupa, wymagające stałego leczenia i rehabilitacji, niemniej jednak postępowanie dowodowe nie wykazało, by przyczyną tego stanu rzeczy był przedmiotowy wypadek drogowy.

Z tych przyczyn należy podkreślić, iż powódka – wbrew spoczywającemu na niej obowiązkowi wykazania faktów, z których wywodziła skutki prawne (art. 6 k.c.) - dochodząc roszczeń odszkodowawczych, nie udowodniła okoliczności pozwalających na przyjęcia istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a doznaną przez nią szkodą.

Tym samym uznać należało, iż zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie wykazał słuszności twierdzeń powódki w zakresie jej żądania zasądzenia odpowiedniej kwoty tytułem zadośćuczynienia.

Stąd powództwo powódki w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Z tożsamych względów nie zasługiwało również na uwzględnienie roszczenie powódki w zakresie zasądzenie od pozwanego renty na zwiększone potrzeby w wysokości 500 złotych miesięcznie. Brak bowiem ustalenia związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym zdarzeniem a zwiększeniem się potrzeb powódki na przyszłość, co pociąga za sobą brak odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę również w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należało, iż powódka nie wykazała przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej. Wobec tego, powództwo należało oddalić jako bezzasadne także w tym zakresie.

Powyższe należy odnieść także do roszczenia powódki o ustalenie, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za szkody mogące wystąpić w przyszłości, a wynikające z wypadku jakiemu powódka uległa w dniu 4 lutego 2006 roku. Zważywszy na wskazane wyżej okoliczności podlegało ono oddaleniu.

Odnośnie żądań powódki zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 7 402,37 złotych tytułem wydatków poniesionych w trakcie jak i na skutek wypadku, składanych w (...) S.A. oraz rachunków bieżących wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty, stwierdzić należało, iż okazały się one bezzasadne w całości.

Niewątpliwie powódka wskutek przedmiotowego zdarzenia doznała szkody majątkowej, jednakże nie jest to przesłanka wystarczająca dla ustalenia, że przysługuje jej z tego tytułu odszkodowanie za wszelkie koszty, w tym za pomoc przy samoobsłudze po wypadku, za niezbędne przejazdy taxi, za zniszczone okulary i telefon komórkowy oraz za rachunki za paliwo, powstałe w związku z wypadkiem. Powódka powinna była zatem wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a więc: 1) zdarzenie powodujące szkodę; 2) szkodę i jej wysokość oraz 3) związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą.

Stosownie do treści art. 6 k.c. w związku ze zd. 1 art. 232 k.p.c., to na powódce spoczywał zatem ciężar wykazania, że strona pozwana ponosi wobec niej odpowiedzialność, za to, że wskutek wypadku z dnia 4 lutego 2006 roku poniosła wydatki w kwocie 7 402,37 złotych. Jednakże strona powodowa w niniejszym postępowaniu nie wykazała istnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie pozwanej – nie wykazała, iż pomiędzy poniesionymi przez nią wydatkami w wysokości 7 402,37 złotych a wypadkiem zaistniałym w dniu 4 lutego 2006 roku zachodził adekwatny związek przyczynowo -skutkowy.

Bezzasadne okazało się także powyższe roszczenie powódki w zakresie żądania zasądzenia od strony pozwanej dodatkowego odszkodowania w wysokości 1780 złotych za niedoszacowanie samochodu, wynikające z kosztów niezbędnego ale niefabrycznego wyposażenia oraz kwoty 1500 złotych tytułem szacunkowej straty wynikającej z błędnego, niezgodnego ze stanem faktycznym przyjęcia zaniżonego rocznika samochodu.

Zauważyć należy bowiem, iż powódka w niniejszym postępowaniu nie wykazała, aby strona pozwana w sposób niewłaściwy wyceniła wartość jej samochodu. Tym samym nie udowodniła, aby strona pozwana zobowiązana była wobec niej do wypłaty dodatkowego odszkodowania za uszkodzenie samochodu.

Skoro powódka twierdziła, że jej samochód wyposażony był w dodatkowe wyposażenie oraz, że ubezpieczyciel przyjął błędny rocznik samochodu przy wyliczeniu szkody, to stosownie do powołanego wyżej art. 6 k.c. – powinna była te okoliczności wykazać. Natomiast w toku niniejszego postępowania powódka nie wykazała ani tych okoliczności, ani tego, że (...) S.A. nie naprawił w całości wyrządzonej jej szkody majątkowej.

Również żądanie powódki w zakresie zasądzenia odsetek ustawowych od należności za parking i holowanie oraz za zwłokę w wypłacie za szkodę całkowitą samochodu, okazało się niezasadne z wyżej podanych już względów.

Strona powodowa nie wykazała zatem w niniejszym postępowaniu, iż strona pozwana ponosi wobec niej odpowiedzialność odszkodowawczą.

Na marginesie należy zauważyć, iż zarzut przedawnienia roszczeń powódki, podniesiony przez stronę pozwaną jest całkowicie bezzasadny, albowiem roszczenia powódki zostały wniesione przed upływem trzech lat od powstania szkody.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności , powództwo należało oddalić jako nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. stosownie do którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty procesu. Przegrywającą jest strona powodowa. Natomiast strona pozwana poniosła koszt wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 2400 złotych (ustalone zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2002 r., nr 163, poz. 1349) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Z tych przyczyn powódka jako strona przegrywająca winna zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu, które w niniejszej sprawie obejmowały kwotę 2 400 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Mając to na uwadze, Sąd w pkt 2 sentencji wyroku zasądził od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 2417 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu. Nieuiszczone koszty sądowe, Sąd przejął natomiast w pkt 3 wyroku na rachunek Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla W. M..

Z tych względów na podstawie przytoczonych przepisów należało orzec, jak w sentencji wyroku.