Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w 20 września 2016 r. (data prezentaty tut. Sądu) W. K., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego A. Towarzystwo (...) S. A. w W. kwoty 2267,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że pomiędzy stronami zawarta została umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...) Program (...) 2008 (...) na warunkach określonych w ogólnych warunkach ubezpieczenia, potwierdzoną polisą ubezpieczeniową nr (...). Przedmiotowa umowa uległa rozwiązaniu, w konsekwencji czego doszło do umorzenia środków zgromadzonych na rachunku powódki. Od umorzonych środków pozwany pobrał opłatę likwidacyjną w wysokości 2267,85 zł. Z uwagi na niezasadne – w ocenie powódki – potrącenie w/w kwoty powódka wezwała pozwane Towarzystwo (...) do zwrotu kwoty 2267,85 zł. Mimo upływu zakreślonego terminu, pozwany nie dokonał spełnienia żądanego świadczenia. Powódka podniosła, że postanowienia OWU oraz treść polisy regulujące prawo pozwanego do pobrania opłaty likwidacyjnej i jej wysokość, nie były ustalane indywidualnie z powódką, w związku z tym nie wiążą jej, gdyż kształtują jej prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami jednocześnie rażąco naruszając jej interesy. Powódka wskazała jako podstawę art. 385 ¹ § 1 k.c. oraz przytoczyła liczne orzecznictwo w tym zakresie. Powódka wskazała dalej, że postanowienia dotyczące opłaty likwidacyjnej analogiczne do tych zawartych w polisie numer (...) oraz OWU wielokrotnie były już przedmiotem analizy Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz zostały wpisane na listę klauzul niedozwolonych.

(pozew k. 1-4v)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów postępowania. Pozwany zaprzeczył abuzywności postanowień, na mocy których pobrał od powoda opłatę likwidacyjną. Pozwany podniósł zarzut nadużycia prawa przez powódkę, wskazują powódka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego i sprzedaży produktów ubezpieczeniowo-inwestycyjnych w tym pozwanego. Pozwany zaznaczył, że wiedza i doświadczenie powódki w dziedzinie funduszy kapitałowych wykraczały poza profil przeciętnego konsumenta. Z ostrożności procesowej pozwany podniósł, iż korzyść jaką uzyskał pozwany została zużyta w taki sposób, iż nie jest on i nigdy nie był wzbogacony względem powoda. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia.

( odpowiedź na pozew k. 27-36).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska, przy czy powódka przyznała, że pośredniczyła przy zawieraniu umów ubezpieczenia jednak tak okoliczność dla oceny abuzywności postanowień odnoszących się do opłaty likwidacyjnej nie ma według niej znaczenia.

(pismo k. 64-68).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie wniosku z dnia 15 września 2008 r. (data wpływu) wypełnionego przez W. K. pomiędzy powódką, a A. Towarzystwem (...) S.A. z siedzibą w W., w którego imieniu występowała, jako pośrednik, jej ówczesna koleżanka z pracy, w dniu 18 września 2009 r. została zawarta umowa ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, potwierdzona polisą ubezpieczeniową (...) 2008 o numerze (...). Powyższa umowa ubezpieczenia została zawarta na podstawie ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...) 2008 PLUS o oznaczeniu (...)OWU- (...) (dalej „OWU") oraz załącznika do ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym o oznaczeniu (...)-21, będących integralną częścią tej umowy. Na podstawie ww. umowy powódka zobowiązana była do regularnego uiszczania składek w kwocie 2.000 zł rocznie. Status polisy opłaconej wynosił 20.000 zł. W dacie zawarcia powyższej umowy powódka prowadziła działalność gospodarczą, w ramach której zajmowała się m.in., jako agent ubezpieczeniowy, sprzedażą i prowadzeniem negocjacji dotyczących polis ubezpieczeniowych. W powyższym okresie powódka współpracowała z towarzystwami ubezpieczeń, a także z pozwanym, odbyła m.in. zorganizowane przez A. szkolenie z zakresu dystrybucji umów z ufk, co było warunkiem współpracy z pozwanym. Powódka pośredniczączyła z ramienia pozwanego w sprzedaży produktów ubezpieczeniowych z ufk. Przed zawarciem ww. umowy, określono profil inwestycyjny powódki, aby zaoferować mu produkt najbardziej odpowiadający jej preferencjom i oczekiwaniom, w oparciu o wypełniony przez powódkę formularz. Powódka oświadczyła w nim, że zapoznała się m.in. z wysokością opłat, w szczególności opłaty likwidacyjnej, wstępnej, administracyjnej, od wykupu i za zarządzanie. Oświadczyła, że przyjęła do wiadomości, że A. T. na (...) S.A. nie gwarantuje osiągnięcia celu programu inwestycyjnego (w postaci zgromadzenia kapitału), a przedstawione kalkulacje mają charakter symulacyjny i są oparte na historycznych wynikach poszczególnych ufk i nie stanowią gwarancji osiągnięcia podobnych wyników w przyszłości, zaś suma wypłacona na koniec okresu oszczędzania może być niższa od pierwotnie zainwestowanej. Powódka oświadczyła, że przyjmuje powyższe zastrzeżenia do wiadomości i akceptuje ryzyko wynikające z przyjęcia przez niego wskazanej wyżej polityki inwestycyjnej. Zawierając ww. umowę ubezpieczenia powódka wiedziała, że okres jej trwania jest przewidziany na 10 lat, miał też dostęp do treści ogólnych warunków ubezpieczenia. ( wniosek k. 45-46załacznik do OWU k. 47, polisa k. 8 ogólne warunki ubezpieczenia z załącznikami k. 9-13, wydruki z (...) k. 50, potwierdzenie dokonania wypłaty k. 16, przesłuchanie powódki akta I Cps 62/17).

Zgodnie z treścią ogólnych warunków ubezpieczenia (dalej jako „OWU”) umowa ubezpieczenia miała na celu udzielanie ochrony ubezpieczeniowej ubezpieczonemu oraz długoterminowe gromadzenie środków finansowych przez nabywanie jednostek uczestnictwa ze środków pochodzących ze składek. Przedmiotem umowy było ubezpieczenie życia ubezpieczonego (§ 3 OWU). Zakres ubezpieczenia obejmował takie zdarzenia, jak śmierć ubezpieczanego oraz dożycie przez ubezpieczanego stu lat (§ 4 OWU). Przed zawarciem umowy ubezpieczenia Towarzystwo miało obowiązek doręczyć ubezpieczającemu tekst ogólnych warunków umowy (§ 10 OWU). Towarzystwo zostało uprawnione do pobrania m.in. opłaty likwidacyjnej (§ 18 ust. 1 pkt 5 OWU). Wysokość opłaty likwidacyjnej została ustalona procentowo i miała być pobierana z subkonta składek regularnych poprzez umorzenie jednostek uczestnictwa, przed całkowitą wypłatą, w razie wygaśnięcia umowy ubezpieczenia w sytuacjach wskazanych w § 12 ust. 2, § 25 ust. 2 pkt 2, 3 i 5 OWU, od wartości środków wypłacanych z Rachunku Ubezpieczającego (§ 18 ust. 6 OWU).

W myśl § 2 pkt 2 całkowita wypłata dokonywana jest na podstawie zlecenia ubezpieczającego, dokonywana jest w złotych całości środków zgromadzonych na rachunku ubezpieczającego, po pobraniu opłat oraz stosownego podatku dochodowego od osób fizycznych. Wysokość opłaty likwidacyjnej określona została w załączniku do ogólnych warunków ubezpieczenia (§ 19 ust. 1 OWU), jak również została uwidoczniona na odwrocie polisy.

Zgodnie z treścią ust. 15 ww. załącznika do OWU, opłata likwidacyjna jest pobierana z subkonta składek regularnych, poprzez umorzenie jednostek uczestnictwa, przed całkowitą wypłatą, w razie wygaśnięcia umowy ubezpieczenia w sytuacjach wskazanych w § 12 ust. 2, § 25 ust. 2 pkt 2, 3 i 5 OWU oraz od tej części częściowej wypłaty z subkonta składek regularnych, która powoduje, że wartość subkonta składek regularnych staje się niższa od kwoty odpowiadającej statusowi polisy opłaconej przed wskazaną poniżej rocznicą polisy, w następującej wysokości:

do dnia poprzedzającego 1 Rocznicę Polisy - 100,0%

od 1. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 2. Rocznicę Polisy - 100,0%;

od 2. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 3. Rocznicę Polisy - 80,0%

od 3. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 4. Rocznicę Polisy - 70,0%

od 4. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 5. Rocznicę Polisy - 60,0%

od 5. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 6. Rocznicę Polisy - 50,0%

od 6. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 7. Rocznicę Polisy - 40,0%

od 7. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 8. Rocznicę Polisy - 30,0%

od 8. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 9. Rocznicę Polisy - 20,0%

od 9. Rocznicy Polisy do dnia poprzedzającego 10. Rocznicę Polisy - 10,0%

od 10. Rocznicy Polisy - 0%.

( polisa k. 8, ogólne warunki ubezpieczenia z załącznikami k. 9-19).

W trakcie drugiego roku trwania ww. umowy, powódka zrezygnowała z jej kontynuowania i przestał opłacać składki. W konsekwencji powyższego umowa uległa rozwiązaniu, w związku z czym w dniu 20 listopada 2009 r. pozwany dokonał umorzenia zgromadzonych na rachunku powódki jednostek uczestnictwa o wartości 2.290,76 zł, potrącając na swoją rzecz kwotę 2.267,85 zł tytułem opłaty likwidacyjnej oraz kwotę opłatę od wykupu 22,91 zł tym samym nie wypłacając powódce żadnej kwoty ( potwierdzenie dokonania całkowitej wypłaty k. 16).

Pismem z dnia 24 czerwca 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty na jego rzecz kwoty 2267,85 zł pobranej tytułem opłaty likwidacyjnej w terminie do dnia 8 lipca 2016r. Pozwany odmówił spełnienia powyższego żądania. (bezsporne wezwanie do zapłaty k. 17).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów i kserokopii dokumentów złożonych przez strony. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że strony nie kwestionowały wiarygodności i mocy dowodowej ww. dokumentów. W ustaleniach faktycznych Sąd oparł się również o dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, uznając jego zeznania za wiarygodne. Przy czym podstawą do dokonywanych ustaleń faktycznych nie była polisa załączona przez pozwanego do odpowiedzi na pozew albowiem dotyczyła ona innej umowy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne miedzy stronami były w niniejszej sprawie okoliczności dotyczące zawarcia, jak i wygaśnięcia umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (...). Między stronami było również bezsporne, że powódka w stosunku ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi występował z pozycji konsumenta w rozumieniu art. 22 ¹ k.c., co wynika tak z jego oświadczenia, jak również z przeznaczenia umowy, ściśle związanych z przedmiotem ubezpieczenia, którym było życie i dożycie przez powoda stu lat. Nie ulega wątpliwości również i to, że strona pozwana jest przedsiębiorcą w świetle art. 43 ¹ k.c., gdyż działa ona profesjonalnie na rynku ubezpieczeń, zaś zawarta z powodem umowa jest jedną z wielu zawieranych przezeń powszechnie z udziałem innych konsumentów. Poza sporem między stronami było również to, że umowa została zawarta z wykorzystaniem umownego wzorca autorstwa strony pozwanej, którego treść nie była przedmiotem indywidualnych uzgodnień. Strona pozwana przyznała, że kwotę dochodzoną niniejszym pozwem zatrzymała w oparciu o postanowienia załącznika do OWU oraz postanowienia polisy. Powódka nie kwestionowała wartości środków zgromadzonych na rachunku rozliczeniowym umowy, stanowiącej podstawę ustalenia przez stronę pozwaną opłaty likwidacyjnej.

Sporna pozostawała natomiast kwalifikacja postanowień ogólnych warunków ubezpieczenia uprawniająca stronę pozwaną do naliczenia opłaty likwidacyjnej w związku z wygaśnięciem stosunku ubezpieczenia na danym etapie wykonywania umowy przez pryzmat przepisów chroniących konsumentów a zakazujących stosowania klauzul abuzywnych we wzorcach umownych przez przedsiębiorców (art. 385 ¹ § 1 k.c. - art. 385 ³ k.c.).

Sąd, oceniając zasadność obciążenia powódki opłatą likwidacyjną określoną w postanowieniach ogólnych warunków ubezpieczenia, miał na uwadze, że obowiązująca strony umowa ubezpieczenia na życie miała charakter umowy adhezyjnej, której gotowe warunki ubezpieczyciel przedstawił powódce jako konsumentowi. Co więcej, powołane wyżej postanowienia odnoszące się do ustalenia i pobrania opłaty likwidacyjnej, jak wynika z załączonej do akt sprawy polisy ubezpieczeniowej (stanowiącej dowód zawarcia umowy), zostały inkorporowane przez strony do umowy ubezpieczenia na życie.

Stosownie do treści art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny (§ 1). Jeżeli postanowienia umowy zgodnie § 1 nie wiążą konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§ 2). Postanowienia umowy zawieranej z konsumentem zgodnie z art. 385 ¹ k.c. podlegają kontroli pod względem zgodności z dobrymi obyczajami oraz interesami konsumentów. Postanowienia umów sprzeczne z dobrymi obyczajami oraz rażąco naruszające interesy konsumenta nie wiążą go. Pojęcia te mają charakter niedookreślony i ocenny, wymagają dokonania ich wykładni w każdej sprawie indywidualnie, z uwzględnieniem celu umowy, charakteru stosunku zobowiązaniowego, jak również zwyczajów i norm przyjętych w konkretnej dziedzinie aktywności gospodarczej. W myśl art. 385 ² k.c., oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględnienia umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienia będące przedmiotem oceny.

W ocenie Sądu, na gruncie OWU nie można uznać opłaty likwidacyjnej za główne świadczenie powódki. Głównym świadczeniem powódki było regularnie uiszczanie składki w wysokości oznaczonej w polisie, zaś po stronie pozwanego - spełnienie danego świadczenia w przypadku zajścia określonego w umowie ubezpieczenia wypadku. Przeciwko uznaniu opłaty likwidacyjnej za główne świadczenie umowne przemawia również sam fakt, iż została ona przewidziana jedynie w wypadkach przedterminowego rozwiązania, czy wygaśnięcia umowy. Wobec powyższego była ona świadczeniem ubocznym, zastrzeżonym na wypadek zakończenia stosunku ubezpieczenia przed uzgodnionym terminem.

W związku z tym, że postanowienia dotyczące opłaty likwidacyjnej nie określały głównych świadczeń stron, mogły być one co do zasady uznane za niedozwolone postanowienia umowne.

Dla stwierdzenia abuzywności kwestionowanych przez stronę powodową postanowień umownych dotyczących opłaty likwidacyjnej w oparciu o które strona pozwana uprawniona była do pobrania 99% środków zgromadzonych na rachunku powódki Sąd musiał również zbadać, czy ich treść pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz, czy wskutek tej sprzeczności doszło do rażącego naruszenia interesów powódki, jako konsumenta.

W okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie sposób uznać, że kwestionowane przez powódkę postanowienia umowne godziły rażąco w jego interesy, jako konsumenta, naruszały zasady lojalności obrotu, czy też pozostawały w sprzeczności z dobrymi obyczajami. W ocenie Sądu, nie ulega bowiem wątpliwości, że powódka była świadomym konsumentem, w pełni zorientowanym co do szczegółów treści i znaczenia postanowień zawartych w umowach ubezpieczenia oferowanych przez stronę pozwaną, w tym w szczególności w zakresie zapisów umownych zawartych w łączącej go ze stroną pozwaną umowie ubezpieczenia.

Pomiędzy stronami było bezsporne, że w dacie zawarcia ww. umowy z pozwanym powódka prowadziła działalność gospodarczą m.in. w zakresie pośrednictwa przy zawieraniu umów ubezpieczenia z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi. Co więcej, powódka sama współpracowała z pozwanym jako agent ubezpieczeniowy, odbył m.in. szkolenie zorganizowane przez pozwanego w przedmiocie sprzedaży powyższego rodzaju umów. Wreszcie należy zaakcentować, że przy zawarciu ww. umowy z powódką, stronę pozwaną reprezentowała koleżanka z pracy, która prowadziła działalność gospodarczą w tej samej branży, co powódka. W ramach tej współpracy powódka, pośrednicząca w zawarciu przedmiotowej umowy ubezpieczenia, oferowała określone ubezpieczenia na warunkach, które obecnie powódka uważa za niedozwolone. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że już w dacie zawarcia ww. umowy powódka znała warunki rozliczania się przez stronę pozwaną z agentami pośredniczącymi w zawieraniu tego rodzaju umów z konsumentami, wszak sam był takim agentem. Powódka miała zatem świadomość istnienia i wysokości kosztów ponoszonych przez ubezpieczającego w związku z zawieraną z powodem umową. Powódka, jeszcze przed zawarciem umowy z pozwanym, uczestniczył w zorganizowanym przez A. specjalistycznym szkoleniu z zakresu umów ubezpieczenia z ufk, a zatem znał specyfikę tych umów, w szczególności skutki rozwiązania umowy przed upływem 10 lat od jej zawarcia. W niniejszej sprawie nie ulegało zatem wątpliwości, że powódka była świadomym konsumentem, który w pełni orientował się w treści i znaczeniu postanowień zawartych w umowach ubezpieczenia oferowanych przez pozwanego, w tym w szczególności w zakresie zapisów umownych zawartych w łączącej go ze stroną pozwaną umowie ubezpieczenia.

Zważywszy zatem na całokształt okoliczności niniejszej sprawy, w ocenie Sądu nie sposób traktować powódki jak każdego innego przeciętnego konsumenta, nie posiadającego świadomości co do treści, znaczenia i warunków zawartych w łączącej go ze stroną pozwaną umowie ubezpieczenia. Nie sposób również uznać, że doszło do zachwiania zasady równości stron i naruszenia praw powoda jako konsumenta, wobec jego świadomości co do warunków umów ubezpieczenia zawieranych przez pozwane towarzystwo z konsumentami. Od powódki, będącego agentem ubezpieczeniowym, należy bowiem wymagać znacznie większej staranności przy zawieraniu umowy ubezpieczenia w porównaniu z przeciętnym konsumentem. Rażące naruszenie interesów konsumenta w sytuacji zawierania umów polisolokat wynikać może przede wszystkim z jego niedoinformowania odnośnie opłaty likwidacyjnej. W przypadku natomiast powódki, który sam zawodowo zajmował się sprzedażą tego rodzaju polis, o takim niedostatku wiedzy w żaden sposób nie może być mowy, bowiem u powódki świadomość warunków zawarcia umowy ubezpieczenia jest dużo większa niż u przeciętnego konsumenta.

Należy też podkreślić, że opłata likwidacyjna miała na celu pokrycie kosztów pozwanego związanych z wypłatą wynagrodzeń dla pośredników. Powódka uczestniczyła w oferowaniu polis po stronie pozwanego i czerpała profity z systemu, w którym opłata likwidacyjna służyła przerzuceniu ostatecznych kosztów funkcjonowania sektora ubezpieczeniowego, w tym pośredników ubezpieczeniowych, na konsumenta. Okoliczności te w ocenie Sądu sprawiają, że w konkretnej sytuacji nie może być mowy o naruszeniu przez postanowienia umowy zastrzegające opłatę likwidacyjną, interesów powódki, jako konsumenta.

Trzeba podkreślić, że aby uznać daną klauzulę za niedozwoloną, nie wystarczy wykazać, że jest ona wpisana do rejestru klauzul i że jest się konsumentem. Każda sprawa wymaga indywidualnej oceny pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek z art. 385 ¹ k.c., której wynik w niniejszej sprawie nie pozwana na udzielenie ochrony prawnej powodowi.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że kwestionowana przez powódkę klauzula zawarta w umowie zawartej przez niego z pozwanym nie spełnia wymogów z art. 385 ¹ k.c., a tym samym nie stanowi niedozwolonego postanowienia umownego, albowiem postanowienie to nie narusza dobrych obyczajów, nie jest też sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Za sprzeczne z dobrym obyczajami uznać trzeba działania zmierzające do niedoinformowania, dezorientacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub braku doświadczenia, a więc działania traktowane powszechnie za nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające od przyjętych reguł, standardów postępowania. Rażące naruszenie interesów konsumentów polega zaś na nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków na ich niekorzyść ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 13.07.2005 r., I CK 832/04, Lex nr 159111).

W niniejszej sprawie istotne jest to, że powódka profesjonalnie zajmowała się działalnością ubezpieczeniową, zawierając ww. umowę powódka niewątpliwie była świadoma konsekwencji tak sformułowanych postanowień. O ile przywołane przepisy kodeksu cywilnego chroniłyby przeciętnego konsumenta, który nie posiadał wiedzy w przedmiocie kosztów, jakie może ponieść, o tyle sytuację powódki należy oceniać odmiennie i traktować ją za świadomego w tej kwestii konsumenta. Nie sposób jest w związku z tym udzielić roszczeniu powódki ochrony prawnej. W przypadku W. K. nie sposób byłoby uznać, że kwestionowane postanowienia umowne rażąco godziły w jej interesy, jako konsumenta, naruszały zasady lojalności obrotu, czy też pozostawały w sprzeczności z dobrymi obyczajami.

Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo (pkt 1. wyroku).

O kosztach postępowania (pkt 2. wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Stroną przegrywającą niniejszą sprawę jest powód. Na zasądzoną od powódki na rzecz pozwanego kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu składają się koszty zastępstwa procesowego pozwanego przez adwokata w kwocie 1200 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

ZARZĄDZENIE

(...)