Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 18 maja 2015 roku (data prezentaty) Miasto stołeczne W. wniosło o zasądzenie od pozwanego P. C. kwoty 6.058, 27 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż na podstawie umowy najmu z dnia 14 listopada 2005 roku pozwany mieszkał w lokalu numer (...) przy ulicy (...) w W.. Pismem z dnia 20 listopada 2008 roku, powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu, ale po rozwiązaniu umowy pozwany nie wyprowadził się z lokalu. Ostatecznie, na podstawie wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W., w dniu 23 września 2014 roku, pozwany został eksmitowany z przedmiotowego lokalu mieszkalnego.

Nadto powód wskazał, że w okresie od dnia 1 czerwca 2012 roku do 23 września 2013 roku, pozwany nie regulował należności z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. Wyjaśnił, iż dochodzona pozwem kwota 6.058, 27 zł obejmuje należność z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w wysokości 5.523, 58 zł oraz skapitalizowane odsetki do dnia 31 stycznia 2014 roku w wysokości 534, 69 zł.

(pozew – k. 2-3)

W piśmie procesowym z dnia 28 stycznia 2016 roku powód sprecyzował powództwo wskazując, iż kwota należnego mu odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości wynosi 5455, 43 zł, kwota skapitalizowanych odsetek 534, 69 zł, a kwota zaległych świadczeń z tytułu korzystania z lokalu 68 zł.

Nakazem zapłaty w postepowaniu upominawczym z dnia 25 maja 2015 roku w sprawie II Nc 11777/15 Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. nakazał, aby pozwany P. C. zapłacił na rzecz Miasta stołecznego W. kwotę 6.058, 27 zł z ustawowymi odsetkami od dnia1 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1275 zł tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni albo wniósł w tym terminie sprzeciw.

(nakaz zapłaty w postepowaniu upominawczym –k.3)

W dniu 23 czerwca 2015 roku P. C. wniósł sprzeciw, w którym podniósł, iż jest osobą przewlekle chorą i niepełnosprawną, a Prezydent miasta stołecznego W. wielokrotnie odmawiał mu zasiłku na opłacenie czynszu. Zdaniem pozwanego zaskarżony nakaz zapłaty narusza dyspozycję art. 67 ust. 1 i art. 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 2, art.3, art.4 i art. 39 ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej.

(sprzeciw – k.34- 35)

Na rozprawie pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

(k. 64 – protokół rozprawy)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2005 roku pomiędzy Miastem stołecznym W. D. M. a P. C. została zawarta umowa najmu lokalu mieszkalnego numer (...) przy ulicy (...) w W. o powierzchni użytkowej 31 m ², w tym powierzchni mieszkalnej (...) m ².

(k. 5- 7- umowa)

Pismem z dnia 20 listopada 2008 roku, powód wypowiedział pozwanemu umowę najmu ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2008 roku.

(k. 8 – pismo w zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy wraz z potwierdzeniem doręczenia)

Pozwany nie wyprowadził się z przedmiotowego lokalu.

(k. 11 - oświadczenie)

Wyrokiem z dnia 26 marca 2010 roku w sprawie II C 406/09, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. nakazał P. C. opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...) i orzekł, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego. Postanowieniem z dnia 16 maja 2012 roku w sprawie II C 406/09 tutejszy Sąd nadal klauzulę wykonalności tytułowi egzekucyjnemu w postaci wskazanego wyżej wyroku.

(k. 9 – 9v - wyrok i postanowienie)

W dniu 23 września 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. eksmitował P. C. ze wskazanego wyżej lokalu do pomieszczenia tymczasowego, a opróżniony lokal wydał wierzycielowi, tj. Miastu stołecznemu W..

(k.16 – protokół)

W okresie od 1 czerwca 2012 roku do 31 października 2012 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiło 457,00 zł miesięcznie, w okresie od 1 listopada 2012 roku do 31 stycznia 2013 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiło 439, 89 zł miesięcznie, w okresie od 1 lutego 2013 roku do 28 lutego 2013 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiło 206, 15 zł miesięcznie, w okresie od 1 marca 2013 roku do 30 kwietnia 2013 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiło 226, 92 zł miesięcznie, od 1 maja 2013 roku do 31 sierpnia 2013 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiła 249, 55 zł miesięcznie, w okresie od 1 września 2013 roku do 23 września 2013 roku odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wynosiło 191, 31 zł. Termin płatności przypadał na 10 dzień każdego kolejnego miesiąca. Pozwany nie opłacił przedmiotowego odszkodowania.

Nadto zaległość pozwanego z tytułu opłat za korzystanie z lokalu wynosi 68 zł.

(k.17 - 30 – wydruk z kartoteki indywidualnego konta opłat,12-13 – zawiadomienia o wysokości opłat)

Właścicielem wskazanego wyżej lokalu jest Miasto stołeczne W..

(k.70 – 79 – odpis księgi wieczystej)

Pozwany P. C. jest osoba niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym.

(k. 58 – orzeczenie o niepełnosprawności)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów, których treść ani prawdziwość nie budziły wątpliwości Sądu.

Sad oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, gdyż wysokość odszkodowania, do którego zapłaty obowiązany jest pozwany była możliwa do ustalenia na podstawie innych środków dowodowych. W tej sytuacji przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego było zbędne dla rozstrzygnięcia.

Jednocześnie Sąd oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie postępowania w niniejszej sprawie do czasu rozstrzygnięcia postępowania w przedmiocie zwrotu nieruchomości przy ul. (...) pierwotnym właścicielom. Uzasadniając powyższe rozstrzygniecie, trzeba wskazać, iż aktualnie właścicielem nieruchomości jest powód, a zgodnie z obowiązującymi przepisami, to jemu należy się odszkodowanie za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego.

Sąd zważył, co następuje: Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, w okresie od 1 stycznia 2009 roku do 23 września 2013 roku, P. C. mieszkał bez tytułu prawnego w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność Miasta stołecznego W. w W. nr 16 przy ul. (...). W pozwie powód wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty stanowiącej odszkodowanie z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 1 czerwca 2012 roku do 23 września 2013 roku wraz ze skapitalizowanymi odsetkami od dat płatności poszczególnych wymagalnych świadczeń. Zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2001 nr 71 poz. 733), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z kolei zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu, co do zasady odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. W sprawie nie ma wątpliwości co do tego, że pozwany nie opłacał wymagalnego odszkodowania we wskazanych wyżej kwotach. Ta ostatnia okoliczność nie była w zasadzie kwestionowana przez pozwanego, na którym w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu zgodnie z dyspozycją art. 6 kc i 223 kpc. Pozwany podnosił po pierwsze, że Miasto stołeczne W. nie jest właścicielem lokalu, co okazało się zarzutem chybionym. Nadto pozwany wskazywał, że Prezydent Miasta stołecznego W. odmówił mu przyznania zasiłku celowego na uregulowanie zaległości czynszowych choć pozwany jest osobą chorą i niepełnosprawną. Odnosząc się do powyższego zarzutu pozwanego trzeba wskazać, iż wobec jednoznacznego brzmienia art. 18 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, sam fakt nieotrzymania zasiłku celowego nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Niepełnosprawność czy zły stan zdrowia również nie stanowią okoliczności, która usprawiedliwiałaby to, że pozwany nie opłacał wymagalnego odszkodowania czy zwalniałaby go z tego obowiązku. Jednocześnie trzeba stwierdzić, że nie ma racji pozwany o ile twierdzi, że ciążący na nim obowiązek uiszczenia odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu jest sprzeczny z art. 67 ust. 1 i 71 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Istotnie w myśl powołanych przepisów każdy ma prawo do zabezpieczenia socjalnego, ale jednocześnie to zabezpieczenie jest realizowane na zasadach określonych w szczególności w powołanej przez pozwanego ustawie z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163). Powołane przez pozwanego przepisy art. 2, art. 3, art. 4 i art. 39 tej ustawy nakładają na państwo i organy samorządu terytorialnego obowiązek prowadzenia takiej polityki społecznej, która umożliwi osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Zgodnie z art. 3 analizowanej ustawy, pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zgodnie natomiast z art. 39 ustawy, na zasadach określonych w ustawie, w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Bezspornym jest, iż pozwanemu taki zasiłek nie został przyznany. W niniejszej sprawie Sąd nie jest jednak uprawniony do kontroli prawidłowości decyzji Prezydenta Miasta stołecznego W. w przedmiocie odmowy przyznania P. C. zasiłku celowego, a – co wskazano już wyżej – na podstawie obowiązujących przepisów, brak takiego zasiłku nie zwalnia pozwanego z obowiązku uiszczania opłat związanych z korzystaniem z zajmowanego mieszkania. Co więcej, pomoc socjalna w rozumieniu powołanych przepisów nie polega na nieodpłatnym udostępnieniu pozwanemu mieszkania przez pozwanego. Wobec wymagalności poszczególnych kwot odszkodowania i opłat za korzystanie z lokalu do 10 dnia każdego miesiąca, Sąd podzielił stanowisko powoda i uwzględnił powództwo także w zakresie skapitalizowanych odsetek. Następnie zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki za opóźnienie w zapłacie kwoty 6.058, 27 zł od dnia 1 lutego 2014 roku. Odsetki te podlegały, ze względu na zmianę treści art. 481 k.c. rozbiciu na okresy do 31 grudnia 2015 r. i następnie od dnia 1 stycznia 2016 r. Przepis artykułu 56 Ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830) znajduje, w ocenie Sądu, zastosowanie do odsetek za opóźnienie. Norma ta nakazuje rozliczać wartość odsetek należnych za okres do dnia wejścia w życie powołanej ustawy na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. wedle dotychczasowej stopy odsetek ustawowych określonej zgodnie z art. 359 § 2, § 3 k.c. i wydanego na tej podstawie Rozporządzenia. Za okres po wejściu w życie nowelizacji w stosunku do odsetek ustawowych zastosowanie znajduje zaś art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu po nowelizacji. Takie rozumienie przepisu przejściowego sprawia, że koniecznym jest, wobec istnienia po 1 stycznia 2016 r. dwóch rodzajów odsetek ustawowych, dookreślenie, że obowiązkiem pozwanego po tym dniu jest zapłata odsetek ustawowych za opóźnienie. Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku. W punkcie II wyroku Sąd nie obciążył pozwanego P. C. obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu zgodnie z zasadą słuszności wyrażoną w art. 102 kpc. W ocenie Sądu powyższe rozstrzygnięcie uzasadnia obiektywnie trudna sytuacja materialna oraz życiowa pozwanego, który jest osobą niepełnosprawną, i bezrobotną. Z tego względu, w ocenie Sądu, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu byłoby zbyt uciążliwe. Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w sentencji.