Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 kwietnia 2019 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od J. K. kwoty 2.623,22 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie liczonymi od kwoty 1.990,07 zł od dnia 19 marca 2019 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 5 września 2015 r. strony zawarły umowę o przyznanie limitu kredytowej i wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Zawarta umowa miała charakter odnawialny, a powód przyznał powodowi kwotę limitu kredytowego w wysokości 2.000 zł. Pozwany zobowiązał się do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego w terminach i kwotach wskazanych w wyciągach. Pozwany nie spłacał w terminie swojego zobowiązania. (pozew w epu – k. 1-5.)

Pozwana, w toku postępowania, nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 5 września (...). J. K. zawarła z powodem (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o kartę kredytową C. V. nr (...). Pozwanej przyznano limit kredytowy do kwoty 2.000 zł, dla korzystania z którego Bank otworzył i prowadził rachunek karty kredytowej nr (...) oraz wydał kartę kredytowa C. V.. (§ 1 umowy). Spłata wykorzystanego limitu kredytowego miała następować w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez powoda wpłat na rachunek, których wysokość oraz termin były określone w wyciągu z rachunku generowanego każdego 26 dnia miesiąca. Za dzień spłaty uznawany był 24 dzień od daty generowania wyciągu. (§ 4 ust. 1 umowy). Brak wymaganej spłaty minimalnej w terminie określonym w wyciągu powodował naliczenie odsetek od kapitału przeterminowanego (…). Kwota naliczonych odsetek karnych była wykazywana w treści wyciągu w osobnej pozycji. Stopa odsetek karnych miała charakter zmienny, na dzień zawarcia umowy wynosiła 10 % i była równa czterokrotności aktualnej na dany dzień stopy kredytu lombardowego NBP. (§ 4 ust. 7 umowy). W przypadku opóźnienia w spłacie zobowiązania wynikającego z umowy przekraczającego 3 dni, Bank mógł podjąć czynności monitujące w następującej kolejności: monit telefoniczny lub listowny, wizyta windykacyjna. Bank obciążał posiadacza kosztami przeprowadzonych czynności monitujących w wysokości określonej (...) (tj. Tabeli Opłat i Limitów) (§ 4 ust. 8 umowy). Umowa limitu została zawarta na okres jednego roku, tj. do dnia 5 września 2016 r., przy czym Bank mógł odnawiać umowę na kolejne roczne okresy o ile posiadacz nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta, albo nie zajdą inne zdarzenia określone w Regulaminie, wykluczające możliwość odnowienia umowy. (§ 9 umowy).

(dowód: umowa wraz z załącznikami – k. 18-22)

Zgodnie z § 5 ust. 1 Regulaminu Karty Kredytowej C. V. umowa mogła zostać wypowiedziana przez każdą ze stron. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia w przypadku m.in. braku spłaty co najmniej dwóch wymagalnych spłat minimalnych ( §5 ust. 4 Regulaminu). O wypowiedzeniu umowy Bank zawiadamia posiadacza pisemnie, podając powód wypowiedzenia oraz informując o dalszym trybie postępowania, wysokości zadłużenia wobec Banku i terminie spłaty tego zadłużenia ( §5 ust. 5 Regulaminu). Wypowiedzenie umowy oznacza równoczesne wypowiedzenie umowy o kartę ( §5 ust. 6 Regulaminu). Natomiast zgodnie z (...), stanowiącej załącznik nr 1 do umowy, stawka za monit telefoniczny wynosiła 15 zł, natomiast za korespondencję kierowaną do posiadacza stawka wynosiła 15 zł w przypadku wysyłki listem zwykłym oraz 20 zł w przypadku wysyłki listem poleconym za zwrotnym potwierdzeniem odbioru.

(dowód: (...)k. 20, tabela opłat – k. 24, Regulamin – k. 26-29)

Pozwana korzystała z przyznanego jej limitu kredytowego dokonując transakcji bezgotówkowych i gotówkowych.

(dowód: wykaz transakcji – k. 30-35)

Pismem z dnia 10 lipca 2017 r. powodowy Bank wezwał pozwaną do spłaty zaległości z tytułu umowy nr (...) z dnia 5 września 2015 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Na dzień 10 lipca 2017 r. wymagalne należności wynosiły 741,56 zł, w tym niespłacone raty kapitałowe w wysokości 554,49 zł.

(dowód: wezwanie– k. 37)

W związku z tym pismem z dnia 20 października 2017 r. Bank wypowiedział łączącą strony procesu umowę nr (...), powołując się na stan zagrożenia terminowej jej spłaty. Jednocześnie powód zobowiązał pozwanego do spłaty kwoty 2.272,18 zł w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania. Powyższe wezwanie pozwana odebrała w dniu 30 października 2017 r.

(dowód: wypowiedzenie umowy - k. 36, wydruk z portalu śledzenia przesyłek – k. 38-38v)

Zarządzeniem Prezesa Zarządu (...) Bank (...) S.A. z dnia 4 grudnia 2017 r. o nr (...) doszło do zmiany nazwy karty kredytowej z C. V. na V. Standard.

(dowód: zarządzenie – k. 16)

W dniu 18 marca 2019 r. Bank wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych bankowych stwierdzający, iż w księgach Banku znajduje się zadłużenie względem J. K. w wysokości 2.623,22 zł, na którą składa się:

1.  należność główna w kwocie 1.990,07 zł;

2.  odsetki za okres od dnia 5 września 2015 r. do dnia wystawienia niniejszego wyciągu w kwocie 542,28 zł;

3.  koszty i prowizje w kwocie 90,87 zł;

4.  dalsze odsetki, które obciążają dłużnika od dnia następnego po dniu wystawienia niniejszego wyciągu do dnia zapłaty, obliczone od kwoty 1.990,07 zł, naliczane w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Wysokość odsetek na dzień wystawienia niniejszego wyciągu wynosi 10 % w stosunku rocznym.

(dowód: wyciąg z ksiąg banku– k. 15)

Powyższy stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami został ustalony przede wszystkim w oparciu o zgodne twierdzenia stron. Stan faktyczny znalazł również potwierdzenie w dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, a wymienionych w toku dotychczasowych rozważań. Dokumenty te nie były kwestionowane przez strony, jak również Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, zaś zgodnie z § 2 w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Pomimo, iż pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie, Sąd nie był zobligowały do wydania wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo czy też uwzględniającego je w całości. W judykaturze ugruntowany jest pogląd, że w sytuacji, gdy strona nie wypowie się co do faktów przytoczonych przez stronę przeciwną, sąd nie może tylko z tej przyczyny uznać tych faktów za przyznane, ponieważ zastosowanie przepisu art. 230 k.p.c. jest możliwe tylko wówczas, gdy sąd weźmie pod uwagę wynik całej rozprawy. Oznacza to, że Sąd musi powziąć - na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli wszystkich okoliczności sprawy, całego materiału procesowego - przekonanie, że strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną. W razie wątpliwości nie można stosować przepisu art. 230 k.p.c. (tak np. SN w wyroku z dn. 18.06.2004 r., sygn. akt II CK 293/03).

W art. 339 § 2 k.p.c. określono podstawę faktyczną wyroku zaocznego. Tylko jeżeli sąd nie ma uzasadnionych wątpliwości zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zgodne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (tak wyrok SN z dnia 7.06.1972 r., III CRN 30/72, LEX nr 7094). „Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości ( tak wyrok SN z 31.03.1999 r., I CKU 176/97 , LEX nr 37430, por. również uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Wobec tego, że działanie art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach. Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (H. Dalka, "Ciężar dowodu w polskim procesie cywilnym", s. 51, 83, 118-119, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1998). Wskazywane przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń.

Art. 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29.12.2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17.12.1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204).

Uznanie za prawdziwe twierdzeń pozwu, w przypadku zaistnienia przesłanek do wydania wyroku zaocznego, nie zwalnia sądu od oceny zasadności żądania opartego na tych twierdzeniach. Twierdzenia pozwu budzą uzasadnione wątpliwości, jeżeli zasadnym wydaje się, np. że nie odpowiadają one w pełni rzeczywistości lub nie zawierają jej pełnego obrazu, co występuje w rozpoznawanej sprawie. W wypadkach uzasadnionych wątpliwości nie można przyjmować za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych; w takiej sytuacji nie można wydać wyroku, opierać się tylko na tych twierdzeniach i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 14 sierpnia 1972 r. w sprawie III CR 153/72, OSNCP 1973, nr 5, poz. 60). Sam brak odpowiedzi na pozew nie jest wystarczający do wydania wyroku zaocznego, w sytuacji gdy dowody i twierdzenia powoda są niekompletne i pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu.

W ocenie Sądu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie można przyjąć, że okoliczności przytoczone w pozwie nie budzą uzasadnionych wątpliwości.

Otóż zgodnie z art. 210 § 1 k.p.c. strony zobowiązane są przedstawiać twierdzenia i wnioski na ich poparcie. Obowiązek powyższy nawiązuje do przepisu art. 3 k.p.c. nakładającym na strony dokonywanie czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Wskazać należy, iż strona powodowa co do zasady wykazała okoliczności faktyczne, z których wywodzi swoje roszczenie. Przedłożona została umowa nr (...) łącząca strony, a także załączniki mające do niej zastosowanie (tabela opłat i prowizji oraz Regulamin) oraz wezwanie do uregulowania należności i wypowiedzenie umowy. O ile zatem wątpliwości Sądu nie budzi żądanie powoda zapłaty przez pozwaną kapitału w kwocie 1.990,07 zł, o tyle zastrzeżenia Sądu budzi fakt obciążenia konsumenta odsetkami w wysokości 542,28 zł liczonymi od dnia 5 września 2015 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg Banku oraz kwotą 90,87 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji.

Jednocześnie w ocenie Sądu kwota wskazana przez powoda tytułem należności głównej nie uległa przedawnieniu skoro pozwana do dnia 24 października 2016 roku wykonywała umowę (vide: wpłata w kwocie 104,01 złotych k. 35), zaś bieg terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę zaległych kwot wynikających z płatności kartą kredytową rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej , a nie dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu ustalonego w umowie o kartę kredytową (vide: III CSK 243/08).

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w przypadku, gdy roszczenie strony dotyczy również zasądzenia odsetek obowiązana jest ona dokładnie określić ich wysokość oraz czas obliczeniowy. Tylko bowiem tak określone żądanie, pozwala z jednej strony sądowi zweryfikować jego zasadność, z drugiej natomiast gwarantuje pozwanemu, którym z reguły jest osoba nie posiadająca wiedzy prawniczej, realizację prawa do obrony oraz podnoszenia ewentualnych zarzutów. Powód dochodził w pozwie roszczenia, którego część stanowią skapitalizowane odsetki. Winien więc przytoczyć okoliczności faktyczne i uzasadnić wysokość tej części roszczenia. Na temat kapitalizacji odsetek wypowiedział się szeroko Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów z dnia 21 października 1997 r., III ZP 16/97. Wskazał on, że kapitalizacja odsetek w sensie potocznym jest czynnością rachunkową polegającą na wyliczeniu sumy na podstawie znanej stopy procentowej i okresu czasu. Jako kategoria prawna polega nie tylko na zsumowaniu, ale i dodaniu jej do kwoty kapitału. W ten sposób odsetki nie są już dochodzone obok świadczenia głównego, gdyż same stają się świadczeniem głównym bądź jego częścią.

Biorąc pod uwagę powyższe w ocenie Sądu, bazując na twierdzeniach pozwu, nie sposób ustalić z jakich przyczyn powód naliczał odsetki umowne za opóźnienie od daty 5 września 2015 roku tj. od dnia zawarcia umowy o kredyt odnawialny oraz w jaki sposób obliczył kwotę odsetek umownych w łącznej wysokości na kwotę 542,28 zł. W tym zakresie bowiem nie wskazał jakie jednostkowe wartości na kwotę dochodzonych odsetek się składają oraz od jakich kwot zostały naliczone, tak by mogły podlegać choćby same twierdzenia pozwu weryfikacji Sądu. Warto zaznaczyć, iż z dołączonego do pozwu wykazu transakcji (k. 30-35) wynika, iż przez cały czas trwania umowy powód naliczał pozwanej odsetki „bieżące” oraz odsetki „od kapitału przeterminowanego”. Jednocześnie powód nie wskazał, których z tych pobieranych odsetek domaga się obecnie spłaty. Podobnie również w ocenie Sądu rzecz się ma z datą początkową naliczania odsetek, którą powód w pozwie wskazał jako dzień 5 września 2015 roku tj. dzień zawarcia przedmiotowej umowy. Nie wskazał jakie zdarzenie wiąże się z faktem rozpoczęcia biegu terminu tak wskazanych i naliczonych odsetek. Jednocześnie nie sposób pominąć, iż zgodnie z treścią art. 117 § 2 ¹ kc po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przeciwko konsumentowi. Tak więc skoro powód domaga się od konsumenta odsetek liczonych od dnia 05 września 2015 roku, a pozew złożony został w dniu 30 kwietnia 2019 roku wskazać wypada, iż roszczenie o odsetki co do należności przed dniem 30 kwietnia 2016 roku uległy przedawnieniu, zaś wobec braku szczegółowego ich wyliczenia tym bardziej brak jest możliwości jakiejkolwiek weryfikacji roszczenia w zakresie ewentualnie istniejącego a nieprzedawnionego roszczenia odsetkowego, co do którego jako świadczenia okresowego ma zastosowanie termin trzyletni o jakim mowa w art. 118 kc.

Odnosząc się natomiast do kwoty 90,87 zł należy wskazać, iż powód nie wykazał, aby faktycznie poniósł te koszty oraz że poniósł je akurat w takiej wysokości. W ocenie Sądu powód również nie wykazał na jakiej podstawie naliczył wyżej wymienioną kwotę. Nie wskazał za jakie czynności bankowe bądź inne naliczał pozwanej koszty i w jakiej wysokości. W treści pozwu ograniczył się jedynie do wskazania, iż wspominana kwota stanowi „koszty, opłaty i prowizje”. Natomiast z treści samej umowy nr (...) wynika, iż powód uprawniony był do pobierania opłat wskazanych w umowie i (...) (§ 5 ust. 2 umowy). Do tych opłat zaliczały się m.in. opłata za prowadzenie rachunku oraz opłaty za czynności monitujące. W przypadku opłaty za prowadzenie rachunku należy wskazać, iż były one pobierane od pozwanej co miesiąc poprzez pobranie jej z prowadzonego na jej rzecz rachunku obsługującego limit kredytowy. Podobnie rzecz się miała z opłatami za wysyłane pozwanej monity, które również powód doliczał do rachunku pozwanej. Zgodnie z wykazem transakcji powód pobrał od pozwanej należności w kwotach po 15 zł za 4 monity (04.04.2016 r., 30.04.2016 r., 02.06.2016 r. oraz 30.08.2016 r.). Jednocześnie powód nie wykazał, aby poniósł inne koszty związane z czynnościami monitującymi. Dołączony przez powoda wykaz podejmowanych czynności windykacyjnych (k. 23) nie mógł stanowić dowodu, że takie czynności były podejmowane. Moc dowodowa wskazanego wykazu, jako dokumentu prywatnego ogranicza się jedynie do domniemania, że ich autor złożył oświadczenie nimi objęte.

Nie uszło również uwadze Sądu, iż w dniu 17 kwietnia 2019 roku - zgodnie z wyciągiem z rachunku karty pozwanej pozwany naliczył na jej rachunku tzw. „opłata koszty sądowo – komornicze” w wysokości 33,00 złotych co jest zbieżne z opłata od pozwu uiszczoną przez powoda w dniu 30 kwietnia 2019 roku – k. 1 w epu.

Wskazać należy, iż rzeczą strony w procesie jest przedstawienie swoich twierdzeń oraz ich uzasadnienie, a także wskazanie dowodów w taki sposób, aby sąd mógł je zweryfikować i ocenić zasadność żądania pozwu. Rozstrzygnięcie sądu winno opierać się na zgromadzonych w sprawie dowodach, a domniemania faktyczne i prawne mogą być stosowane jedynie pomocniczo w sposób ściśle określony w ustawie. Biorąc pod uwagę wszystkie wymienione okoliczności uznać należało, że powód nie wykazał, zgodnie z treścią art. 6 k.c., że żądanie w części roszczenia dotyczącej kwoty 90,87 zł mu się należy.

Należy zaznaczyć, że pozwana jest konsumentem a powód profesjonalistą. Zobowiązanie pozwanej winno być zatem wykazane w sposób jasny, jednoznaczny oraz szczegółowy i podlegać możliwości sądowej weryfikacji. Powód winien zatem zadbać o jej należyte udokumentowanie, z której wynikać będą poszczególne składniki tej wierzytelności. Dowody te powinny zostać przedłożone przez niego w prowadzonym postępowaniu sądowym w celu wykazania swych twierdzeń.

Wskazać należy, że dołączony do akt wyciąg z ksiąg banku w świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego nie posiada mocy prawnej dokumentu urzędowego w stosunkach umownych z konsumentem, nie korzysta zatem z domniemania, że jego treść jest prawdziwa. W takiej sytuacji powód winien wykazać w oparciu o stosowne dokumenty oraz inne środki dowodowe, iż należności we wskazanej w wyciągu z ksiąg funduszu wysokości mu się należą. Powyższe potwierdza również dokonana w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego nowelizacja art. 95 ustawy Prawo bankowe (Dz. U. z 1997r., nr 140 poz. 939 ze zmianami), do którego ustawodawca dodał ust. 1a. Zgodnie z dyspozycją art. 95 ust. 1 ustawy, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 1a art. 95 ustawy).

Zatem księgi rachunkowe banku i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzone pieczęcią banku mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności banku poza postępowaniem cywilnym, jakim jest przedmiotowe postępowanie. Wyciąg z ksiąg banku nie jest też żadnym szczególnego rodzaju dokumentem prywatnym. Powód nie jest bowiem sędzią w swojej własnej sprawie i wystawiony przez niego dokument nie ma żadnej szczególnej mocy. Jest jedynie oświadczeniem procesowym strony, że roszczenie w takiej wysokości jej przysługuje.

W tym stanie rzeczy należało przyjąć, iż roszczenie wywiedzione przez powoda podlegało w wyroku zaocznym oddaleniu w zakresie kwoty
542,28 zł stanowiącej kwotę wskazaną przez powoda jako odsetki umowne liczone od dnia 5 września 2015 r. do 18 marca 2019 r. oraz kwoty 90,87 zł tytułem kosztów, opłaty i prowizji.

Zdaniem Sądu zwrotowi podlega więc wyłącznie kwota wykorzystanego limitu w wysokości 1.990,07 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego rocznie, ale nie wyższe niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) na podstawie art. 481 k.c. od dnia 19 marca 2019 roku (zgodnie z żądaniem pozwu).

Z tych względów Sąd orzekł, jak w punkcie I i II wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie III wyroku w oparciu o treść art. 100 zd. pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.

Powód w niniejszej sprawie domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 2.623,22. Sąd zasądził od pozwanej kwotę 1.990,07 zł. Wobec powyższego, strona powodowa wygrała proces w 76 %, a jej roszczenie oddalono częściowo tj. w 24 %, a zatem pozwana winna ponieść 76 % kosztów procesu w niniejszej sprawie. Strona powodowa uiściła inicjując niniejsze postępowanie opłatę od pozwu w kwocie 100,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Łącznie koszty poniesione przez stronę powodową wyniosły 117,00 zł. Biorąc pod uwagę, iż powód wygrał proces w 76 %, należał mu się od pozwanej zwrot 76 % poniesionych kosztów, tj. kwotę 88,92 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie III sentencji.

W zakresie punktu IV orzeczono na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.

Z powołanych względów orzeczono jak w wyroku.

Zarządzenie: odpis wyroku zaocznego wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

25-01-2021