Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 kwietnia 2016 r. ( data prezentaty biura podawczego Sądu) powód (...) W. – Zakład (...) w D. M. (...) W. wniósł o rozwiązanie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...) w W., zawartej z pozwanymi H. G. i K. G. w dniu 08 stycznia 1987 r. oraz nakazanie pozwanym H. G., K. G., U. O., małoletniemu N. O. i małoletniemu K. O. opuszczenia i opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. wraz ze wszystkimi osobami i rzeczami prawa ich reprezentującymi oraz wydanie go powodowi, a także o orzeczenie o braku uprawnień pozwanych do otrzymania lokalu socjalnego i lokalu zamiennego oraz zasądzenie na rzecz powoda od pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwani zamieszkują w lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w W., wchodzącym w skład mieszkaniowego zasobu gminy, na mocy umowy najmu z dnia 08 stycznia 1987 r. Uchwałą nr 868/2009 Zarządu D. M. (...) W. z dnia 07 stycznia 2009 r. w sprawie zasad ustalania polityki gospodarowania i prywatyzacji budynków wielolokalowych o funkcji mieszkalnej lub mieszkaniowo - usługowej, stanowiących 100% własność m.st. (...), położonych na terenie D. M. (...) W. postanowił przeznaczyć do zbycia nieruchomość przy ul. (...), w której znajduje się lokal zamieszkały przez pozwanych. Powód podał, iż na podjęcie takiej decyzji miał wpływ fakt, iż budynek wymaga nakładów, składa się tylko z 5 lokali z czego zamieszkałe są jedynie 2 (w tym lokal pozwanych), a także atrakcyjność nieruchomości stwarzająca możliwość uzyskania wysokich dochodów ze zbycia. Ważną przyczyną uzasadniającą rozwiązanie umowy najmu z pozwanymi jest to, że powód obowiązany jest gospodarować zasobem mieszkaniowym (...) W. w sposób racjonalny, a dalsze utrzymywanie budynku posadowionego przy ul. (...) w W. jest nieekonomiczne. Powód zaznaczył jednocześnie, że pomimo spoczywającego na nim obowiązku zapewnienia lokalu zamiennego, nie złożył pozwanym propozycji udostępnienia takiego lokalu z uwagi na posiadanie przez nich dwóch nieruchomości gruntowych, znajdujących się w dzielnicy U., których wartość powód oszacował na kwotę ok. 2 mln. zł. Pismem z dnia 31 lipca 2015 r. powód wystąpił do pozwanych z prośbą o zgodę na rozwiązanie umowy najmu lokalu, jego opróżnienie i przekazanie powodowi. Do dnia dzisiejszego pozwani nie zajęli stanowisko. Wobec powyższego żądanie pozwu jest uzasadnione i konieczne.

(pozew k. 1-3)

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 lipca 2016 r. ( data prezentaty biura podawczego Sądu) pozwana U. O. wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc, iż żądanie powoda jest niesprawiedliwe, nieuzasadnione i krzywdzące dla rodziny pozwanej.

(odpowiedź na pozew k. 48)

Na rozprawie w dniu 07 września 2016 r. pozwani H. G. i K. G., reprezentowani przez pełnomocnika będącego adwokatem wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(protokół z rozprawy k. 62v)

Na rozprawie w dniu 20 grudnia 2016 r. powód poparł powództwo, podnosząc, iż utrzymanie budynku, nawet przy pełnym zamieszkaniu było nieekonomiczne, a na mocy porozumienia z innymi lokatorami zostały zaproponowane im lokale zastępcze. Wskazał, iż stan majątkowy pozwanych umożliwia zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych samodzielnie.

Pozwani H. G. i K. G. wnieśli o oddalenie powództwa. Podali, iż zamieszkują w rzeczonym lokalu od 30 lat na podstawie ważnej umowy najmu, na bieżąco regulują czynsz i nie mają z tego tytułu żadnego zadłużenia. Pozwani podnieśli, iż nie wiedzą jaka jest wartość posiadanych przez nieruchomości, nie mają środków aby wynająć lokalu na wolnym rynku i nie mogą zamieszkać u swoich córek. Jedynym żywicielem rodziny jest K. G., pozwana H. G. przeszła 3 zawały, cierpi na chorobę wieńcową, ponadto ma orzeczony stopień niepełnosprawności.

(protokół z rozprawy k. 114-115)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Właścicielem lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) w budynku przy ul. (...) w W. jest (...) W. (dalej również jako „powód”). Lokal ten wchodzi w skład mieszkaniowego zasobu (...) W. a jego gospodarowanie, w granicach zwykłego zarządu, w sposób i na zasadach określonych przepisami prawa oraz ustaleniami organów (...) W., w odniesieniu do spraw należących do zakresu działania D. M. powierzone zostało Zakładowi (...) w D. M. (...) W..

(okoliczność bezsporna)

W dniu 08 stycznia 1987 roku Przedsiębiorstwo (...) zawarło z H. G. i K. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego objętego sporem.

(dowód: umowa najmu z dnia 08.01.1987 r. k. 4-4v)

W dniu 07 stycznia 2009 r. Zarząd D. M. (...) W. podjął uchwałę nr 868/2009 w sprawie ustalenia polityki gospodarowania i prywatyzacji budynków wielolokalowych o funkcji mieszkalnej lub mieszkalno – usługowej, stanowiących 100 % własność (...) W., położonych na terenie D. M. (...) W. na podstawie której określił w załączniku nr 2 do niniejszej uchwały nieruchomości, które stopniowo, w miarę możliwości przeprowadzenia wykwaterowań, należy przeznaczać do zbycia w drodze przetargu. W załączniku nr 2 znalazła się nieruchomość budynkowa przy ul. (...) w W.. Odnośnie takiej nieruchomości postanowiono w miarę możliwości pozyskania i dostarczania lokali zamiennych lub pomieszczeń zastępczych, przeprowadzić przez Wydział Zasobów Lokalowych wykwaterowań zgodnie z priorytetami określonymi w załączniku. Nieruchomość przy ul. (...) w W. miała nadany drugi stopień priorytetu. W uchwale zaznaczono jednak, iż w uzasadnionych wypadkach (np. pogarszający się stan techniczny budynku, zamiana stanu faktycznego – liczba lokali do wykwaterowania) dopuszcza się prowadzenie wykwaterowań z pominięciem ustalonego priorytetu. W/w uchwała weszła w życie z dniem podjęcia.

(dowód: uchwała nr 868/2009 z dnia 07 stycznia 2009 r. k. 23-25)

Budynek przy ul. (...) w W. jest małą kamienicą z 5 lokalami mieszkalnymi, z czego 3 lokale są pustostanami. W jednym z dwóch pozostałych, tj. nr 6 mieszka H. G. i K. G.. Lokator z drugiego zamieszkałego lokalu – J. R. został skierowany do innego lokalu.

Do 2014 r. w rzeczonym lokalu wraz z najemcami zamieszkiwała ich córka U. O. i jej dzieci – N. O. i K. O.. Obecnie U. O. jest zameldowana w lokalu nr (...) w budynku przy ul. (...) w Nowej I.. Druga córka H. G. i K. K. R. wraz z mężem i dzieckiem mieszka w lokalu o powierzchni ok. 590 m ², należącym do jej teściów.

Pozwani H. G. i K. G. terminowo uiszczają czynsz oraz dokonują nakładów na lokal. Nie są również uciążliwymi lokatorami, nie działają w sprzeczności z porządkiem domowym.

(okoliczności bezsporne, nadto: notatka k. 26, wydruk z księgi wieczystej nr (...) k. 89-92, zaświadczenie k. 106, przesłuchanie pozwanego K. G. k. 109-19v, przesłuchanie H. G. k. 109v, rozliczenie świadczeń za 2012 r., 2013 r., 2014 r., k. 133, 144, 177, 194 akt w dołączonych aktach lokalu )

W piśmie z dnia 31 lipca 2015 r. powód wystąpił do pozwanych H. G. i K. G. z prośbą o wyrażenie zgody na rozwiązanie umowy najmu lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. na mocy porozumienia stron. Powód zakreślił pozwanym 30 dniowy termin na zajęcie stanowiska. Pismo została doręczone H. G. i K. G. w dniu 18 sierpnia 2015 r. Pismo o tożsamej treści zostało wystane pozwanym ponownie, w dniu 19 stycznia 2016 r. i doręczone im skutecznie w dniu 22 stycznia 2016 r.

(dowód: pismo wraz z zpo k. 27-27v, pismo wraz z zpo k. 28-28v)

H. G. i K. G. byli właścicielami na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej dwóch nieruchomości. Pierwsza z nich położona jest przy ul. (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., XIII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). W/w nieruchomość ma powierzchnię 2.907 m ², stanowi grunty orne i jest niezabudowana. W dziale IV księgi wieczystej wpisana jest hipoteka przymusowa na kwotę 1 584.842,22 zł z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne za okres od 07.2005 r. do 04.2013 r. oraz fundusz pracy i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych za okres od 10.2005 r. do 04.2013 r. wraz z odsetkami i innymi kosztami na podstawie decyzji nr (...) z dnia 24 czerwca 2013 r. wierzyciela hipotecznego – Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Odział w W.. Druga nieruchomość, stanowiąca niezabudowaną działkę o powierzchni 2.502 m ², usytuowana jest przy ul. (...) w W., dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W., XIII Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (...). Na w/w nieruchomości posadowiony jest metalowy kontener na narzędzia. Na podstawie umowy darowizny zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 29 grudnia 2016 r. przed notariuszem M. H. właścicielem w/w nieruchomości została K. R..

(dowód: księgi wieczyste nr (...) udostępnione w Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych )

H. G. i K. G. mają po 60 lat, oboje są po zawałach i cierpią na chorobę wieńcową. Pozwana dodatkowo ma stwierdzoną przewlekłą chorobę reumatologiczną K. G. z zawodu jest technikiem budowlanym, prowadzi działalność gospodarczą, zajmując się instalatorstwem sanitarnym i ogrzewalniami. Uzyskiwany z działalności przychód w latach 2013 -2015 wahał się od 15.809,10 zł do 24.282,31 zł. W latach 2008, 2009, i 2011 pozwany uzyskał odpowiednio dochód w wysokości 70.119,23 zł, 89.481,25 zł oraz 47.265,66 zł, jednak w 2010 r. i 2012 r. K. G. poniósł stratę w wysokości 69.928,82 zł oraz 32.082,78 zł. H. G. od marca 2010 r. pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy. Świadczenie przysługuje pozwanej do dnia 04 października 2017 r.

(dowody: dokumentacja medyczna k. 71-88v, informacja z US W. – M. k. 97-100)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, których prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była w toku postępowania kwestionowana przez żadną ze stron.

W zakresie sytuacji osobistej, zdrowotnej, mieszkaniowej i majątkowej pozwanych Sąd, poza złożonymi dokumentami, oparł się na zeznaniach pozwanych H. G. i K. G. złożonych w charakterze strony. Zeznania te były logiczne, szczere oraz znajdowały potwierdzenie w całokształcie zebranego materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Należy również zauważyć, że powód nie kwestionował treści zeznań pozwanych.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadka K. R. - zgłoszonego przez pozwanych, albowiem okoliczności na które świadek miałaby zeznawać nie były kwestionowane przez stronę powodową.

S ąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód oparł swoje roszczenie wobec pozwanych na przepisie art. 11 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.), zgodnie z którym właściciel z ważnych przyczyn, innych niż określone w ust. 2 tegoż przepisu, może wytoczyć powództwo o rozwiązanie stosunku prawnego i nakazanie opróżnienia lokalu, jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia co do warunków i terminu rozwiązania tego stosunku.

Pojęcie "ważnych przyczyn", o których mowa w art. 11 ust. 10 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jest pojęciem bliżej niesprecyzowanym, co powoduje, że przepis pozostawił do uznania sądu orzekanie w każdym poszczególnym przypadku, przy uwzględnieniu - z jednej strony - zasady ochrony własności i - z drugiej strony - zasady ochrony najemców lokali mieszkalnych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r. sygn. akt III CKN 404/00). W konfrontacji interesów stron, jakie wystąpiły w sprawie, skądinąd zasługujących na ochronę, niewątpliwie możliwe było udzielenie ochrony interesowi tylko jednej z nich. Wymagało szczególnej staranności wyważenie interesu zarówno powoda, jak i pozwanych oraz dokonanie oceny, któremu z tych interesów należy udzielić ochrony. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na to, że z punktu widzenia „ważności przyczyny” o jakiej mowa nie bez znaczenia pozostaje jej obiektywne pojmowanie, a więc próba oceny z punktu widzenia ogółu ludzi rozsądnie i uczciwie myślących.

Trzeba było zatem ustosunkować się do wszystkich okoliczności mających istotne znaczenie dla wyniku dokonywanej oceny.

Sąd nie miał wątpliwości, że w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., koncentruje się centrum życiowe pozwanych H. G. i K. G.. Pozwani w rzeczonym lokalu mieszkają od 30 lat, do 2014 r. zamieszkiwała w nim również córka – U. O. oraz wnuki K. O. i N. O.. Oczywiste, w świetle przedstawionego materiału dowodowego jest również to, że pozwani są osobami w dojrzałym wieku, zmagającymi się z różnymi chorobami. Niemniej jednak, w orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że "ważna przyczyna", a więc przyczyna uzasadniająca powództwo wynajmującego o rozwiązanie najmu i nakazanie najemcy opróżnienia lokalu zachodzi także wówczas, gdy lokal stanie się z istotnych względów potrzebny wynajmującemu, a nie jest niezbędny najemcy. W okolicznościach niniejszej sprawy istotne jest to, że budynek który pozwani zamieszkują jest niewielką kamienicą, w której znajduje się 5 lokali. Oprócz pozwanych w budynku pozostał tylko jeden lokator, który – zgodnie z oświadczeniem stron powodowej złożonym przez zamknięciem rozprawy zawarł z powodem porozumienie w sprawie rozwiązania stosunku najmu i został skierowany do innego lokalu. W tych okolicznościach w kamienicy pozostaliby jedynie pozwani. Niewątpliwie utrzymanie budynku w takiej sytuacji jest nierentowne i połączone w kosztami nieadekwatnymi do osiąganych dochodów z czynszu. Nie można tracić z pola widzenia – na co powód słusznie zwracał uwagę, że gmina odgrywa ważną rolę w prowadzeniu polityki mieszkaniowej ukierunkowanej na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych społeczności lokalnej. Mieszkaniowy zasób gminy wyodrębniony został przede wszystkim w celu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych gospodarstw domowych osiągających stosunkowo niskie dochody i nie będących w stanie sprostać temu zadaniu samodzielnie. Dlatego gmina powinna podejmować wszelkie działania sprzyjające efektywnemu wykorzystaniu istniejącego zasobu mieszkaniowego. Do takich czynności należy zaliczyć sprzedaż nieruchomości przy ul. (...) w W., skoro nieruchomość budynkowa nie przynosi pożądanych zysków i nie istnieje szansa, że zyski takie mogą zostać wypracowane. W tych okolicznościach utrzymywanie pomiędzy stronami stosunku najmu lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Dokonując oceny i ważkości interesów obu stron, Sąd miał na uwadze również to, że lokator nie ma być chroniony zawsze i wszędzie bez względu na okoliczności oraz własne zachowanie. Lokator jest chroniony ramami ustawy przed naruszaniem jego praw przez innych uczestników rynku, natomiast stosunek zobowiązaniowy nie może zostać uznany za nadrzędny nad prawem rzeczowym jakim jest własność. Argumenty, które pozwani powoływali dla uzasadnienia swych żądań oddalenia powództwa w niniejszej sprawie skupiały się głównie na kwestii ich trudnej sytuacji majątkowej, zdrowotnej i życiowej, co, zdaniem Sądu, nie miało decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia w świetle stanowiącej podstawę prawną żądania. W takiej sytuacji życiowej pozwanych wystarczającą ochronę ich interesów stanowią przepisy ustawy nakazujące orzec o przyznaniu im prawa do lokalu zamiennego , o czym jeszcze w dalszej części uzasadnienia.

Tym samym, uznając, że zostały spełnione przesłanki z art. 11 ust. 10 ustawy o ochronie praw lokatorów, Sąd rozwiązał umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku znajdującym się przy ul. (...) w W., zawartą w dniu 08 stycznia 1987 r. pomiędzy powodem (...) W. a pozwanymi H. G. i K. G. i nakazał opróżnienie ze wszystkich rzeczy, opuszczenie wraz z osobami ich prawa reprezentującymi oraz wydanie powodowi (...) W. przedmiotowego lokalu, o czym orzekł jak w punkcie 2. sentencji wyroku. Ponieważ pozostali pozwani tytuł swój do lokalu wywodzą od pozwanych H. G. i K. G., a ich prawo do lokalu jest prawem pochodnym w stosunku do prawa pozwanej, tj. powstaje i gaśnie wraz z nim, uwzględnienie powództwa w stosunku do pozwanych skutkuje uwzględnieniem powództwa w stosunku do pozostałych pozwanych.

W przypadku pozwanych K. G. i H. G. Sąd uznał, iż przysługuje im prawo do lokalu zamiennego, zgodnie z zobowiązaniem przyjętym przez stronę powodową na mocy uchwały nr 868/2009 podjętej przez Zarząd D. M. (...) W. w dniu 07 stycznia 2009 r. oraz na podstawie § 8 ust. 1 pkt 2 lit a uchwały nr LVIII/1751/2009 Rady (...) W. z dnia 09 lipca 2009 r. w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu (...) W. (Dz. Urz. Woj. M.. z 2009 r. Nr 132, poz. 3937 z późn. zm.), zgodnie z którym w ramach mieszkaniowego zasobu mogą być dokonywane zamiany lokali – z inicjatywy wynajmującego, jeżeli zamiana jest konieczna ze względu na realizację inwestycji miejskich, w szczególności na rozbiórce, zbyciu lub remoncie budynku bądź zmianie sposobu użytkowania budynku bądź jego części. Sąd nie przyznał racji powodowi, który twierdził, że pozwani samodzielnie mogą zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Pozwani pozostają w trudnej sytuacji życiowej, uniemożliwiającej zabezpieczenie ich potrzeb mieszkaniowych w jakikolwiek inny sposób niż zamieszkiwanie w lokalu zamiennym. Przez lokal zamienny – zgodnie z definicją zawartą art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o ochronie praw lokatorów należy rozumieć lokal znajdujący się w tej samej miejscowości, w której jest położony lokal dotychczasowy, wyposażony w co najmniej takie urządzenia techniczne, w jakie był wyposażony lokal używany dotychczas, o powierzchni pokoi takiej jak w lokalu dotychczas używanym; warunek ten uznaje się za spełniony, jeżeli na członka gospodarstwa domowego przypada 10 m ² powierzchni łącznej pokoi, a w wypadku gospodarstwa jednoosobowego - 20 m ² tej powierzchni. Sąd nie przyznał racji powodowi, który twierdził, że pozwani samodzielnie mogą zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Na żadnej z działek, którymi pozwani dysponują nie ma budynku, w którym mogliby zamieszkać. Za lokal nadający się do zamieszkania, co więcej spełniający kryteria lokalu zamiennego nie można uznać metalowy barak posadowiony na działce przy ul. (...) w W.. Ponadto, przedstawione przez stronę powodową szacunkowe wartości nieruchomości pozwanych są czysto hipotetyczne, nie uwzględniają indywidualnych cech nieruchomości – grunty orne, hipoteka przymusowa na kwotę 1 584.842,22 zł. Nawet miałka znajomość realiów rynku nieruchomości pozwala przyjąć, że działki jakimi dysponują pozwani nie klasyfikują się w kategorii nieruchomości atrakcyjnych, chętnie poszukiwanych przez kupujących.

Tym samym, w ocenie Sądu wbrew zasadom współżycia społecznego byłoby rozwiązanie umowy najmu z pozwanymi, nakazanie im opuszczenia i opróżnienia zajmowanego przez niech lokalu i niezapewnienie im lokalu zamiennego w sytuacji gdy ważne przyczyny rozwiązania umowy leżały po stronie powodowej, a pozwani H. G. i K. G. są w obiektywnie trudnej sytuacji zdrowotnej i finansowej. Ponadto, w przypadku wykwaterowania osób zamieszkujących lokale należące do zasobu mieszkaniowego m.st W., powód zobowiązany jest do zapewnienia lokalu zamiennego. Sąd nie znalazł podstaw do uchylenia się od powyższego obowiązku powoda w stosunku do pozwanych H. G. i K. G..

Odmiennie wygląda sytuacji pozwanej U. O. i jej synów – N. O. i K. O.. Pozwani nie zamieszkują w przedmiotowym lokalu od 2014 r., są natomiast zameldowani w Nowej I., a to pozwala na przyjęcie, że tam skoncentrowało się ich centrum życiowe. Pozwanym, którzy mają możliwość zamieszkania w innym lokalu, nie przysługuje prawo do lokalu zamiennego oraz socjalnego, nawet gdy są oni osobami, o których mowa w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów. Tym się kierując, Sąd orzekł jak w pkt IV sentencji wyroku.

O wstrzymaniu wykonania wobec pozwanych H. G. i K. G. opróżnienia lokalu do czasu złożenia im przez powoda (...) W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu zamiennego orzeczono w punkcie III. sentencji wyroku na podstawie art. 14 ust. 6 OchLokU, zgodnie z którym orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego (analogicznie lokalu zamiennego), sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego (lokalu zamiennego).

O kosztach postępowania, Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. uznając, iż okoliczności sprawy, sytuacja życiowa oraz majątkowa pozwanych uzasadniają jedynie częściowe zasądzenie kosztów od pozwanych na rzecz powoda. Sąd uznał, iż w rozpoznawanej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 102 k.p.c. Jak trafnie wskazuje się w orzecznictwie, do kręgu „wypadków szczególnie uzasadnionych”, o których mowa w art. 102, należą okoliczności zarówno związane z samym przebiegiem procesu - np. charakter żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenie dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, jak i leżące na zewnątrz - sytuacja majątkowa i życiowa strony ( porównaj: uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 8 stycznia 2013 roku, I ACa 697/12, Lex nr 1281107). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Za częściowym obciążeniem pozwanych obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów procesu, przemawia fakt, iż pozwani pozostają w obiektywnie trudnej sytuacji finansowej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 230 złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu, tj. w zakresie opłaty sądowej, nie obciążając pozwanych kosztami procesu w pozostałych zakresie (pkt. V wyroku).

09-04-2017 SSR Anna Wypych – Knieć

ZARZĄDZENIE

(...)).

(...)