Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Sygn. akt I C 1704/22

Uzasadnienie wyroku z dnia 14 kwietnia 2023 roku

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, w pozwie wniesionym w dniu 16 marca 2022 roku (data nadania przesyłki pocztowej) żądał zasądzenia od pozwanego Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 228,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 15 marca 2019 roku do dnia zapłaty. Powód zażądał także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Jako podstawę swojego roszczenia powód wskazał obowiązek zwrotu przez pozwanego proporcjonalnej części pozaodsetkowych kosztów udzielenia kredytu wobec wcześniejszej jego spłaty przez pożyczkobiorcę, co znajdowało oparcie w art. 49 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Wymienione roszczenie powód miał nabyć na podstawie umowy cesji wierzytelności.

(pozew – k. 2-4)

W dniu 22 marca 2022 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym uwzględnił w całości żądanie powoda.

(nakaz zapłaty – k. 27)

Pozwany Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł skutecznie sprzeciw od wskazanego nakazu zapłaty, w którym żądał oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 32-36)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

M. R. zawarła w dniu 18 maja 2017 roku z Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. udzieliła jej pożyczki w wysokości 5.285,60 zł (§ 5 ust. 2 umowy – k. 12-14).

Okres spłaty pożyczki ustalono na 24 miesiące, a początek spłaty na lipiec 2017 roku (§ 5 ust. 3 i 4 umowy – k. 12-14).

W umowie wskazano, iż pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty prowizji i innych kosztów związanych z udzieleniem pożyczki, w wysokości: 299,62 zł tytułem prowizji bankowej od udzielonej pożyczki oraz 355,00 zł tytułem składki ubezpieczeniowej z tytułu umowy ubezpieczenia (§ 6 ust. 2 i 3 umowy – k. 12-14).

Powyższe opłaty miały zostać pobrane przez Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. jednorazowo z kwoty pożyczki (§ 6 ust. 2 umowy – k. 12-14).

Spłata pożyczki miała następować poprzez obciążanie przez Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. rachunku pożyczkobiorcy M. R., która zobowiązała się zapewniać na rachunku kwoty rat spłaty udzielonej pożyczki w terminie ich wymagalności (§ 9 ust. 1 i 2 umowy – k. 12-14).

Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w wykonaniu umowy pożyczki gotówkowej nr (...) pobrała od pożyczkobiorcy M. R. kwotę 299,62 zł tytułem prowizji (okoliczność bezsporna).

W dniu 14 listopada 2017 roku pożyczkobiorca M. R. dokonała całkowitej spłaty zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) (wydruk raportu BIK – k. 16-17).

W dniu 21 lutego 2022 roku pożyczkobiorca M. R. zawarła z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. umowę cesji, której przedmiotem były wierzytelności pieniężne wobec Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. wynikające z umowy kredytu konsumenckiego nr (...) z dnia 18 maja 2017 roku, w tym m.in. wierzytelność o zwrot kosztów w związku ze wcześniejszą spłatą kredytu (umowa cesji – k. 20)

M. R. oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. określili cenę sprzedaży wierzytelności na kwotę 100,00 zł ( umowa cesji – k. 20).

Pismem nadanym u operatora pocztowego w dniu 23 lutego 2022 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. zawiadomiła Bank (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. o umowie cesji zawartej z pożyczkobiorcą M. R. w dniu 21 lutego 2022 roku oraz wezwała do zapłaty kwoty 228,47 zł w terminie 14 dni od otrzymania wezwania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (wezwanie – k. 22, dowód nadania – k. 25).

Podstawę powyższych ustaleń stanowiły przedstawione przez strony dowody z dokumentów znajdujące się w aktach sprawy, których wiarygodność nie była kwestionowana przez strony i co do których nie ujawniły się jakiekolwiek wątpliwości, gdy chodzi o ich wiarygodność.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle powyższych ustaleń powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie żądania zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 228,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie powództwo należało oddalić.

Należy podkreślić, iż powód udowodnił wcześniejszą spłatę pożyczki gotówkowej nr (...) w dniu 14 listopada 2017 roku. Wystarczającym dowodem spłaty całości kredytu przed umówionym terminem, okazał się dokument zawarty na k. 16 i nast, obejmujący informację pochodzącą od Biura (...) S.A. Wiarygodność tego dokumentu nie budziła wątpliwości zważywszy na to, że Biuro (...) S.A. zostało utworzone na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo Bankowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) w celu gromadzenia, przetwarzania i udostępniania informacji pochodzących m.in. od pozwanego. Z treści tego dokumentu jednoznacznie wynikało, że spłata pozwanemu całości kredytu przed umówionym terminem, gdy chodzi o umowę kredytu z dnia 18 maja 2017 roku, nastąpiła w dniu 14 listopada 2017 roku.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz. U. z 2022 r. poz. 246) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. W myśl art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Na podstawie art. 29 ust. 1 tej ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę.

Status pożyczkobiorcy jako konsumenta przy zawieraniu umowy pożyczki nie budził wątpliwości w myśl art. 22 ¹ Kodeksu cywilnego, według którego za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. W okolicznościach sprawy niniejszej nic nie wskazywało na to, aby zawarcie umowy pożyczki związane było z tego rodzaju działalnością powoda. Z kolei status pozwanego jako przedsiębiorcy nie budził wątpliwości w świetle art. 43 ¹ Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą.

W myśl art. 5 pkt 6 tej ustawy całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności:

a) odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz

b) koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach,

- z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Celem przepisów wspomnianej ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim jest wdrożenie przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. UE L 133 z 22.05.2008, str. 66).

Artykuł 16 ust. 1 tej dyrektywy przewiduje, że konsument ma prawo w każdym czasie spłacić w całości lub w części swoje zobowiązania wynikające z umowy o kredyt i w takich przypadkach jest on uprawniony do uzyskania obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy.

W myśl art. 3 lit g tej dyrektywy całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta oznacza wszystkie koszty łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych, a uwzględniane są tu także koszty usług dodatkowych związanych z umową o kredyt, w szczególności składki z tytułu ubezpieczenia, jeżeli, dodatkowo, zawarcie umowy dotyczącej usługi jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach.

Według poglądu przyjętego za podstawę wyroku Trybunału Sprawiedliwości wydanego w dniu 11 września 2019 roku w sprawie C-383/18, (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przeciwko Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej im. F. S. i in., (LEX nr 2717297), który to pogląd w sprawie niniejszej Sąd Rejonowy podziela, art. 16 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta.

Skuteczność prawa konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu byłaby osłabiona, gdyby obniżenie kredytu mogło ograniczyć się do uwzględnienia jedynie kosztów przedstawionych przez kredytodawcę jako zależne od okresu obowiązywania umowy, ponieważ (…) wysokość i podział kosztów są określane jednostronnie przez bank, a rozliczenie kosztów może obejmować pewną marżę zysku.

Ponadto (…) ograniczenie możliwości obniżenia całkowitego kosztu kredytu jedynie do kosztów wyraźnie związanych z okresem obowiązywania umowy, pociągałoby za sobą ryzyko, że konsument zostanie obciążony wyższymi jednorazowymi płatnościami w chwili zawarcia umowy o kredyt, ponieważ kredytodawca mógłby próbować ograniczyć do minimum koszty zależne od okresu obowiązywania umowy.

Zakres swobody działania, jakim dysponują instytucje kredytowe w swoich rozliczeniach i organizacji wewnętrznej, w praktyce bardzo utrudnia określenie (…) kosztów obiektywnie związanych z okresem obowiązywania umowy.

Fakt włączenia kosztów, które nie zależą od okresu obowiązywania umowy, do obniżki całkowitego kosztu kredytu nie może w sposób nieproporcjonalny działać na niekorzyść kredytodawcy. Jego interesy są uwzględniane w drodze, po pierwsze, art. 16 ust. 2 wspomnianej dyrektywy, który przewiduje prawo kredytodawcy do otrzymania rekompensaty za ewentualne koszty bezpośrednio związane z przedterminową spłatą kredytu, oraz po drugie, art. 16 ust. 4 tej dyrektywy, który przyznaje państwom członkowskim dodatkową możliwość zapewnienia, aby rekompensata była dostosowana do warunków kredytu i warunków rynkowych dla ochrony interesów kredytodawcy.

W przypadku wcześniejszej spłaty kredytu kredytodawca wcześniej odzyskuje pożyczoną sumę, która jest wówczas dostępna do celów ewentualnego zawarcia nowej umowy o kredyt.

Według poglądu przyjętego za podstawę uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2019 roku (sygn. akt III CZP 45/19, LEX nr 2751805), który to pogląd w sprawie niniejszej Sąd Rejonowy podziela, przewidziane w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu. Redukcja całkowitego kosztu kredytu obejmuje także koszty o charakterze jednorazowym, których wysokość nie ma żadnego związku z okresem kredytowania.

Pozwany w sprawie niniejszej nie przedstawił argumentów podważających trafność wykładni wymienionych przepisów przyjętej we wspomnianych orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości oraz Sądu Najwyższego.

Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie zaś do treści § 2 tego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Według art. 511 Kodeksu cywilnego jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

Stosownie do treści art. 512 Kodeksu cywilnego dopóki zbywca nie zawiadomił dłużnika o przelewie, spełnienie świadczenia do rąk poprzedniego wierzyciela ma skutek względem nabywcy, chyba że w chwili spełnienia świadczenia dłużnik wiedział o przelewie. Przepis ten stosuje się odpowiednio do innych czynności prawnych dokonanych między dłużnikiem a poprzednim wierzycielem.

Wobec powyższego należy wskazać, że skuteczność umowy cesji nie jest uzależniona od powiadomienia dłużnika o dokonaniu takiej czynności prawnej, co zostało wyrażone wprost w art. 512 Kodeksu cywilnego. Niemniej, ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, że pozwany został poinformowany o cesji wierzytelności przed dniem wytoczenia niniejszego powództwa.

W sprawie niniejszej nie ujawniły się okoliczności, które pozbawiałyby skuteczności prawnej umowy cesji zawartej przez powoda z pożyczkobiorcą w dniu 21 lutego 2022 roku.

Umowa cesji wierzytelności może być zawarta w każdej formie, nie wyłączając możliwości zawarcia jej w sposób dorozumiany. Kluczowe jest, aby obie strony umowy złożyły oświadczenia w tym przedmiocie. Przepis art. 511 k.c. stanowiący, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony, ustanawia formę czynności prawnej wyłącznie dla celów dowodowych. Zastrzeżenie formy pisemnej dla celów dowodowych ma zaś ten skutek, iż w przypadku niezachowania zastrzeżonej formy, nie jest dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron dla wykazania faktu dokonania czynności (art. 74 § 1 k.c.). W konsekwencji, brak zachowania formy pisemnej umowy przelewu w przypadku, gdy wierzytelność będąca przedmiotem przelewu była stwierdzona pismem, nie skutkuje sankcją nieważności umowy. W niniejszej sprawie powód przedstawił dokument umowy cesji zawartej na platformie powoda, na której to umowie pożyczkobiorca nie umieścił kwalifikowanego podpisu elektronicznego, a jedynie podpis elektroniczny w ramach platformy. Niemniej, powód przedstawił dokument potwierdzający przelew na rzecz pożyczkobiorcy kwoty 100,00 zł, stanowiącej cenę sprzedaży wierzytelności, co jest dowodem na zawarcie przez powoda z pożyczkobiorcą umowy cesji wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Przeszkody do uwzględnienia powództwa nie stanowił posiadany przez powoda status przedsiębiorcy. Powstanie roszczenia o proporcjonalny zwrot prowizji ze względu na wcześniejszą spłatę kredytu, opartego na art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, determinuje posiadanie statusu konsumenta przez stronę umowy kredytu. Cesja takiej wierzytelności na rzecz przedsiębiorcy nie jest w niniejszej sprawie zaś sprzeczna z ustawą, zastrzeżeniem umownym albo właściwością zobowiązania. Przeciwnie, możliwość przelewu takiej wierzytelności stanowi narzędzie do prostego i sprawnego dochodzenia roszczenia przewidzianego w art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez konsumenta, co pozostaje spójne z celem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 roku w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. UE L 133 z 22.05.2008, str. 66).

W myśl art. 353 ¹ Kodeksu cywilnego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Według art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Ponadto stosownie do treści § 2 tego przepisu nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Okoliczności niniejszej sprawy nie dawały wystarczających podstaw do kwestionowania zgodności z zasadami współżycia społecznego umowy cesji zawartej przez powoda z pożyczkobiorcą ze względu na ustaloną cenę sprzedaży wierzytelności.

Podkreślić należy, że ekwiwalentność świadczeń nie oznacza wyłącznie sytuacji, w której sprzedaż wierzytelności o określonej kwocie następuje za cenę równą nominalnie kwocie sprzedawanej wierzytelności. Dla uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego konieczne jest stwierdzenie rażącego zachwiania ekwiwalentności świadczeń, a przy ustaleniu tego należy zaś mieć na uwadze wszelkie okoliczności, które mogą mieć wpływ na rzeczywistą wartość świadczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2005 roku, sygn. akt IV CK 162/05, LEX nr 186899).

Mimo różnicy wartości nominalnej sprzedawanej wierzytelności oraz ceny jej nabycia należy zauważyć, że pożyczkobiorca uzyskał korzyść w postaci niezwłocznego uzyskania kwoty pieniężnej, przez co zaoszczędził czas oraz środki pieniężne, które mogłyby się wiązać z postępowaniem sądowym wszczętym w celu zasądzenia na jego rzecz spornej wierzytelności. Nie bez znaczenia pozostaje też postępujący spadek wartości pieniądza, ale przede wszystkim istotna okazuje się okoliczność, że sprzedawana wierzytelność oraz cena jej nabycia opiewały rzeczywiście na kwoty bagatelne.

Podobnie nietrafny okazał się zarzut wyzysku cedenta w związku z zawarciem umowy przelewu. Skoro pozwany nie był stroną umowy przelewu, nie mógł powoływać się na wyzysk związany z tą umową.

Wysokość roszczenia o zwrot części prowizji za udzielenie kredytu, proporcjonalnej względem umówionego okresu spłaty kredytu oraz okresu, po którym nastąpiła spłata całości kredytu przed umówionym terminem, nie budziła wątpliwości, zważywszy na to, że gdy chodzi o umowę kredytu z dnia 18 maja 2017 roku, prowizja za udzielenie kredytu wynosiła 299,62 zł, okres spłaty kredytu umówiony został do dnia 18 lipca 2019 roku, a spłata całości kredytu przed umówionym terminem nastąpiła w dniu 14 listopada 2017 roku.

Wobec powyższego zasadne okazało się żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kwoty 228,47 zł proporcjonalnej części prowizji za udzielenie kredytu, podlegającej zwrotowi.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego, uwzględniając okoliczność, że w dniu 23 lutego 2022 roku powód nadał u operatora pocztowego wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanego. Wobec braku dowodu potwierdzającego datę doręczenia pisma pozwanemu, należało przyjąć, iż wezwanie powinno było zostać doręczone pozwanemu w przeciągu tygodnia, najpóźniej z dniem 2 marca 2022 roku. Podkreślić należy iż od dnia 14 listopada 2017 roku, kiedy nastąpiła całkowita spłata pożyczki gotówkowej nr (...), powód występujący w roli cesjonariusza, ani również wcześniej pożyczkobiorca nie zwrócił się do pozwanego z roszczeniem o zwrot proporcjonalnej części prowizji na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim. Zgodnie z powyższym wezwanie skierowane do pozwanego w dniu 23 lutego 2022 roku należało uznać za reklamację, o jakiej stanowi art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 roku o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym (tekst jednolity Dz. U. z 2022 r. poz. 187). Stosownie do treści art. 6 wskazanej wyżej ustawy podmiot rynku finansowego rozpatruje reklamację i udziela klientowi odpowiedzi na piśmie bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania reklamacji. Wobec powyższego uzasadnione było orzeczenie ustawowych odsetek za opóźnienie od zasądzonej kwoty, poczynając od dnia 2 kwietnia 2022 roku, kiedy to pozwany popadł w opóźnienie.

Wysokość odsetek za opóźnienie należało natomiast ustalić na podstawie art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego, według którego jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Za podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu należało przyjąć art. 100 zd. drugie Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

W sprawie niniejszej powód uzyskał zasądzenie żądanej kwoty, a ustąpił jedynie częściowo w zakresie żądania odsetek, natomiast zależne było to od oceny Sądu Rejonowego.

Według art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 Kodeksu postępowania cywilnego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie reprezentującego stronę pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Powodowi przysługiwał zatem zwrot opłaty uiszczonej od pozwu w kwocie 30,00 zł, ustalonej w oparciu o art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztów zastępstwa procesowego w postaci wynagrodzenia pełnomocnika w kwocie 90,00 zł ustalonej na podstawie § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 265), a ponadto opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

Sędzia Robert Bełczącki