Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2015 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. wystąpił przeciwko D. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym z pozwem o zapłatę kwoty 1.584,70 zł wraz z odsetkami w następującej wysokości: od kwoty 1.400 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 01 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, od kwoty 123,70 zł – bez odsetek, i od kwoty 61 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Strona powodowa wniosła również o zasądzenie na jej rzecz od przeciwnika procesowego zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że w dniu 20 października 2014 r. pozwany D. K. zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki odnawialnej V..pl w formie elektronicznej, za pomocą środków porozumiewania się na odległość. W tejże umowie pozwany zobowiązał się m.in. do zwrotu kwoty pożyczki do dnia 18 listopada 2014 r., jednakże – wedle twierdzeń powoda - obowiązku tego nie wykonał. W związku z tym pożyczkodawca kilkukrotnie bezskutecznie próbował kontaktować się z pozwanym, skierował do niego również 3 pisemne wezwania do zapłaty. Jednakże w związku z bezskutecznością powyższych działań windykacyjnych scedował na powoda opisywaną wierzytelność względem pozwanego. Mając powyższe na uwadze, według stanowiska strony powodowej, żądanie pozwu znajduje uzasadnienie.

(pozew w (...) k. 1 – 7, pozew – k. 13 - 14)

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania i rozstrzygnięcia przez tut. Sąd.

(postanowienie – k. 8)

W piśmie procesowym z dnia 02 grudnia 2016 r. pozwany D. K. zaprezentował swoje stanowisko w niniejszej sprawie. A mianowicie przyznał, że zawarł z V..pl umowę pożyczki na kwotę 1.400 zł, nie kwestionował również faktu, że zobowiązania tego nie spłacił w przewidzianym w umowie terminie, tłumacząc to niedyspozycją wywołaną występującymi u niego chorobami i złym stanem zdrowia. Pozwany wskazał przy tym, że uiścił na rachunek pożyczkodawcy sumę 100 zł tytułem spłaty zaciągniętej pożyczki, i zobowiązał się do comiesięcznej zapłaty tej sumy za poczet obciążającego go zobowiązania. Wniósł przy tym nadto o zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych, kosztów kierowanych do niego wezwań do zapłaty, opłat manipulacyjnych, odsetek, itd., argumentując, że nie otrzymał na adres swojego zamieszkania żadnej korespondencji kierowanej do niego przez pierwotnego lub obecnego wierzyciela – przyznając przy tym, że nie poinformował o zmianie wskazanego w umowie adresu zamieszkania – a nadto uzasadniając swoje żądanie w tym przedmiocie niskimi zarobkami uzyskiwanymi z tytułu wynagrodzenia za pracę.

(pismo procesowe pozwanego – k. 48 – 50)

Na rozprawie w dniu 16 grudnia 2016 r. pozwany oświadczył, że chciałby zawrzeć ugodę ze stroną powodową, alternatywnie – wniósł o rozłożenie zobowiązania na raty w wysokości po 100 – 150 zł.

(protokół rozprawy – k. 89)

W piśmie z dnia 28 grudnia 2016 r. powód poinformował Sąd, że doszło do przekształcenia formy prawnej, w której działa, i obecnie firma strony powodowej to (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

(pismo procesowe – k. 102)

Z kolei w piśmie procesowym z dnia 10 sierpnia 2017 r. strona powodowa wskazała, że wyraża zgodę na spłatę przez pozwanego zadłużenia w miesięcznych ratach po 150 zł do czasu całkowitej spłaty zobowiązania, a nadto podtrzymała swój wcześniejszy wniosek o zasądzenie na jej rzecz od przeciwnika zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

(pismo procesowe – k. 148)

W piśmie procesowym z dnia 20 października 2017 r. powód oświadczył, że wobec dokonania zapłaty przez pozwanego w toku niniejszego procesu łącznej sumy 1.200 zł, zaliczył przedmiotową kwotę na poczet dochodzonego świadczenia głównego z tytułu udzielonej pożyczki, i w związku z tym cofa pozew co do sumy 1.200 zł, domagając się zapłaty: 200 zł tytułem świadczenia głównego, 123,70 zł tytułem skapitalizowanych odsetek oraz 61 zł tytułem opłat manipulacyjnych – wraz z odsetkami w wysokości wskazanej w pozwie.

(pismo procesowe – k. 164)

W kolejnych pismach procesowych – z dnia 01 lutego 2018 r., 26 lutego 2018 r. i 26 kwietnia 2018 r. – strona powodowa cofnęła pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie pierwotnie dochodzonego żądania głównego, tj. co do kwoty 1.584,70 zł wobec jej całkowitej spłaty przez pozwanego. Jednocześnie podtrzymała zgłoszone w pozwie żądanie zasądzenia odsetek (umownych od sumy udzielonej pożyczki oraz ustawowych od kosztów windykacji) do dnia całkowitej spłaty, co miało miejsce w dniu 22 stycznia 2018 r., które to odsetki zostały przez powoda skapitalizowane na łączną kwotę 219,44 zł.

(pismo procesowe z dnia 01 lutego 2018 r. – k. 170, pismo procesowe z dnia 26 lutego 2018 r. – k. 176, pismo procesowe z dnia 16 kwietnia 2018 r. – k. 183)

Wobec tak zmienionego żądania pozwany nie zajął stanowiska.

(protokół rozprawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. – k. 180, protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2018 r. – k. 187)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 października 2014 r. D. K. (jako pożyczkobiorca) zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pożyczkodawcą) umowę pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość (drogą elektroniczną). Zgodnie z treścią przedmiotowej umowy, po uiszczeniu przez pozwanego opłaty rejestracyjnej wynoszącej 0,01 zł, pożyczkodawca przelał na jego rachunek bankowy kwotę pożyczki wynoszącą 1.400 zł, z kolei pożyczkobiorca D. K. zobowiązał się do zwrotu tejże sumy w terminie 30 dni, tj. do dnia 19 listopada 2014 r. bez odsetek kapitałowych i prowizji. W zawartej umowie strony przewidziały również, że w przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawca zastrzega sobie możliwość naliczania odsetek za zwłokę w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, a nadto – w przypadku podjęcia czynności windykacyjnych koszty wezwań do zapłaty będą wynosić: 35 zł – za przesłanie pierwszego wezwania do zapłaty, 45 zł – za przesłanie drugiego wezwania do zapłaty, 55 zł – za przesłanie trzeciego wezwania do zapłaty (§ 10 umowy).

(okoliczności niesporne; dowód: przelew potwierdzający rejestrację – k. 15, umowa pożyczki odnawialnej V..pl wraz z załącznikami – k. 16 – 20, warunki umowy pożyczki – k. 21, przelew kwoty pożyczki na rachunek pozwanego – k. 22)

W przewidzianym w umowie terminie, tj. do dnia 19 listopada 2014 r. pożyczkobiorca D. K. nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie zwrócił pożyczkodawcy kwoty pożyczki w wysokości 1.400 zł. Nadto zmienił swoje dotychczasowe miejsce zamieszkania wskazane w umowie, o czym nie zawiadomił kontrahenta zgodnie z zobowiązaniem zawartym w § 15 pkt. 4 umowy.

(okoliczności bezsporne)

Wobec braku spłaty zaciągniętej pożyczki, pożyczkodawca skierował do pozwanego trzy wezwania do zapłaty: z dnia 05 grudnia 2014 r., z dnia 20 grudnia 2014 r. oraz z dnia 19 stycznia 2015 r., które to wezwania wygenerowały koszty windykacji wynoszące łącznie 61 zł. Wezwania te kierowane były na adres pożyczkobiorcy wskazany przez niego w umowie zawartej przez strony.

(okoliczności niesporne; dowód: wezwania do zapłaty – k. 26 – 28)

W dniu 31 marca 2015 r. wierzyciel pozwanego – pożyczkodawca (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z powodem (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (poprzednio (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W.) umowę przelewu wierzytelności, obejmującą m.in. również wierzytelności przysługujące cedentowi – pożyczkodawcy wobec pozwanego D. K., a wynikające z umowy pożyczki zawartej w dniu 20 października 2014 r. O powyższym strona powodowa zawiadomiła pozwanego pismem z dnia 01 kwietnia 2015 r., wzywając go jednocześnie do spłaty zobowiązania.

(okoliczności niesporne; dowód: porozumienie wraz z załącznikami – k. 23 – 25, pismo z dnia 01 kwietnia 2015 r. – k. 29)

Pozwany D. K. dokonał spłaty zobowiązania w łącznej wysokości 1.584,70 zł (kwota pożyczki – 1.400 zł, koszty windykacji – 61 zł oraz 123,70 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych od sumy pożyczki od dnia 19 listopada 2014 r. do 30 listopada 2015 r.) dopiero w toku niniejszego procesu, uiszczając m.in. kwoty po 100 zł miesięcznie od listopada 2016 r. do grudnia 2017 r., zaś ostatnia wpłata w wysokości 124 zł miała miejsce w dniu 22 stycznia 2018 r.

(okoliczności niesporne; dowody wpłat: k. 138, 155, 116, 139, 140, 156, 166)

Powyższy stan faktyczny pozostawał bezsporny pomiędzy stronami przedmiotowego postępowania. Ustaleń takich Sąd dokonał na podstawie wymienionych powyżej dowodów z dokumentów, których żadna ze stron nie poddawała w wątpliwość co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, jak również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu. Należy dodać, że okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c. albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów.

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne przedmiotowej sprawy, jak również legitymacja czynna strony powodowej jako nabywcy dochodzonej wierzytelności w drodze umowy przelewu (art. 509 k.c.) pozostawały bezsporne pomiędzy stronami niniejszego postępowania. A mianowicie poza sporem stron pozostawał fakt, że w dniu 20 października 2014 r. D. K. (jako pożyczkobiorca) zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (pożyczkodawcą) za pomocą środków porozumiewania się na odległość umowę pożyczki na kwotę 1.400 zł, której to sumy nie zwrócił w przewidzianym w tejże umowie terminie – do dnia 19 listopada 2014 r. pomimo przyjętego na siebie w tym przedmiocie zobowiązania. Niespornie również pierwotny wierzyciel trzykrotnie kierował do pozwanego wezwania do zapłaty (pisma z dnia 05 grudnia 2014 r., 20 grudnia 2014 r. i 19 stycznia 2015 r.) – jednakże nieskutecznie, były one bowiem wysłane na nieaktualny już wówczas adres pozwanego, który – wbrew obowiązkom wynikającym z umowy (§ 15 ust. 4) – nie wskazał kontrahentowi swojego aktualnego adresu korespondencyjnego. Podjęte w ten sposób działania windykacyjne wygenerowały koszty w wysokości 61 zł, co przewidywał zapis § 10 ust. 1 umowy pożyczki, zaś kwota ta nie była przez pozwanego kwestionowana (o czym świadczy również dokonanie spłaty tejże sumy w toku przedmiotowego procesu). Nadto powód naliczył i skapitalizował odsetki od sumy zaciągniętej pożyczki w związku z jej nieterminową spłatą – w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, co przewidywał zapis § 10 ust. 1 umowy, a na co pozwala również dyspozycja art. 481 k.c. Niespornie także całość powyższych sum została przez pozwanego zapłacona obecnemu wierzycielowi ratalnie w toku niniejszego postępowania, zaś ostatnia wpłata została dokonana w dniu 22 stycznia 2018 r. (czego strona pozwana nie kwestionowała). Finalnie – co również pozostawało niesporne – pozostawała jedynie do zapłaty suma skapitalizowanych odsetek umownych (w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP) od sumy udzielonej pożyczki – od dnia 01 grudnia 2015 r. (jak to wskazano w pozwie, bowiem odsetki za okres wcześniejszy zostały skapitalizowane w dochodzonej odrębnie kwocie 123,70 zł), oraz odsetek ustawowych od kosztów windykacji – od dnia wniesienia pozwu tj. 15 grudnia 2015 r. do dnia całkowitej spłaty, co miało miejsce w dniu 22 stycznia 2018 r. Powyższa suma skapitalizowanych odsetek została wyliczona przez powoda na kwotę 219,44 zł, i sumy tej pozwany nie kwestionował po doręczeniu mu odpisu pisma przeciwnika procesowego zawierającego przedmiotowe wyliczenie.

Umowa pożyczki uregulowana została w dyspozycji art. 720 k.c. Zgodnie z przywołanym przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (§ 1). W okolicznościach niniejszej sprawy – w związku z tym, że pożyczka została udzielona pozwanemu będącemu konsumentem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez pożyczkodawcę, zastosowanie miała również ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, zgodnie z zapisem której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 1 i 2 1. w/w ustawy w brzmieniu z daty zawarcia umowy).

Jak już wspomniano, pozwany D. K. spłacił w toku niniejszego procesu całość pierwotnie dochodzonego przez powoda roszczenia, a mianowicie sumę zaciągniętej pożyczki - 1.400 zł, 61 zł tytułem opłat manipulacyjnych oraz 123,70 zł z tytułu odsetek umownych od kapitału pożyczki, naliczonych w związku z opóźnieniem w jej spłacie i skapitalizowanych za okres od dnia, w którym pożyczka winna zostać spłacona, do dnia 30 listopada 2015 r. Strona powodowa cofnęła pozew w tym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, w związku z czym Sąd umorzył postępowanie w tej części – na podstawie art. 203 w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. (pkt. 3 wyroku). Do zapłaty pozostały jedynie suma 219,44 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych (w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP – zgodnie z umową) od sumy udzielonej pożyczki – od dnia 01 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, oraz odsetek ustawowych od opłat manipulacyjnych – od dnia wniesienia pozwu tj. 15 grudnia 2015 r. do dnia całkowitej spłaty, co miało miejsce w dniu 22 stycznia 2018 r. Przedmiotowe odsetki należne są stronie powodowej zgodnie z dyspozycją art. 481 § 1 k.c., według treści którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. A zatem wierzycielowi (w okolicznościach niniejszej sprawy – powodowi jako następcy prawnemu pierwotnego wierzyciela) odsetki należą się już tylko z samego powodu opóźnienia, niezależnie od jego przyczyn, zaś takie opóźnienie w spłacie zobowiązania z tytułu pożyczki niewątpliwie w przedmiotowej sprawie miało miejsce. Nie było zatem żadnych ustawowych podstaw do tego, aby zwolnić pozwanego z obowiązku zapłaty tychże odsetek, skoro dopuścił się opóźnienia w spłacie zaciągniętej pożyczki. Powód był więc uprawniony do naliczania (i skapitalizowania) odsetek od kwoty niespłaconej pożyczki za okres od dnia 01 grudnia 2015 r. (za okres wcześniejszy zostały już skapitalizowane i doliczone do sumy żądanej w pozwie tj. 123,70 zł) aż do dnia jej całkowitej spłaty, a także – od powstałych kosztów windykacji, które również stanowią świadczenie pieniężne i winny być zapłacone bez zbędnej zwłoki po wezwaniu do ich zapłaty, które to wezwania zawarte były w pismach kierowanych do pozwanego przez pierwotnego wierzyciela (art. 455 k.c.). Łącznie skapitalizowane odsetki z powyższych tytułów aż do dnia zapłaty świadczeń głównych wyniosły 219,44 zł i suma ta nie była kwestionowana przez pozwanego. W związku z powyższym w pkt. 1 wydanego orzeczenia Sąd zasądził powyższą kwotę od pozwanego D. K. na rzecz powoda. W pkt. 2 Sąd postanowił uwzględnić wniosek pozwanego, do którego przychyliła się również strona powodowa, i – na zasadzie art. 320 k.p.c. – rozłożyć zasądzone świadczenie na 2 równe raty po 109,72 zł każda, wskazując termin płatności do 10 dnia każdego miesiąca począwszy od miesiąca następnego po uprawomocnieniu się przedmiotowego wyroku. Sąd doszedł bowiem do wniosku, że biorąc pod uwagę udokumentowaną sytuację zdrowotną i zawodową pozwanego, jak również dotychczas dokonywane przez niego wpłaty w kwotach po 100 zł, jak również stanowiska stron w tym przedmiocie, zachodzi szczególny przypadek uzasadniający rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty.

W pkt. 4 orzeczenia kończącego postępowanie Sąd orzekł o jego kosztach na zasadzie art. 102 k.p.c., obciążając pozwanego D. K. obowiązkiem zwrotu na rzecz przeciwnika procesowego jedynie opłaty sądowej od pozwu (30 zł) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł). Natomiast w pozostałej części, a mianowicie w zakresie kosztów zastępstwa procesowego, Sąd zwolnił pozwanego z ich ponoszenia pomimo wygrania przez stronę powodową procesu w całości. Za takim rozstrzygnięciem przemawiała – po raz kolejny – sytuacja zdrowotna D. K., szeroko przedstawiona przez niego w złożonej dokumentacji lekarskiej, i niewątpliwie wiążąca się z koniecznością ponoszenia wielu wydatków na leczenie, a nadto niewielka suma uzyskiwanego przez niego wynagrodzenia za pracę. Uzasadniało to, zdaniem Sądu, częściowe zwolnienie pozwanego od obowiązku zwrotu na rzecz powoda kosztów procesu.