Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Sygn. akt I C 703/24

Uzasadnienie wyroku z dnia 25 października 2024 r.

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., w pozwie wniesionym w dniu 17 listopada 2023 r. żądał zasądzenia od pozwanego (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10 942,28 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 października 2023 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że objętą żądaniem pozwu wierzytelność nabył od kredytobiorców Z. i W. W. w drodze umowy przelewu wierzytelności pieniężnych wynikających z zawartej w dniu 30 września 2021 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. a kredytobiorcami – konsumentami umowy kredytu konsumenckiego nr (...). Jako materialno-prawną podstawę roszczenia powód wskazał art. 45 w zw. z art. 30 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, podnosząc, że dochodzone pozwem roszczenie wynika ze skorzystania przez kredytobiorców z instytucji sankcji kredytu darmowego.

(pozew – k. 3-7)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. (dalej także jako Bank), żądał oddalenia powództwa oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł brak legitymacji czynnej powoda względem roszczenia objętego pozwem, a nadto zarzucił niedopuszczalność cesji wierzytelności wynikających z ustawy o kredycie konsumenckim z uwagi na charakter zobowiązania i sprzeczność umowy z ustawą, upływ terminu do skorzystania przez kredytobiorcę z instytucji sankcji kredytu darmowego oraz nieudowodnienie roszczenia. Jednocześnie pozwany zaprzeczył twierdzeniom powoda, iż umowa pożyczki z dnia 30 września 2021 r. naruszała przepisy o kredycie konsumenckim w zakresie wypełniania obowiązków informacyjnych, co miałoby usprawiedliwiać sankcję kredytu darmowego.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 34-36)

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia:

W dniu 30 września 2021 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z konsumentami Z. i W. W. umowę pożyczki nr (...) na łączną kwotę 47 554,79 zł, na którą złożyła się całkowita kwota pożyczki (kwota pożyczki bez kredytowanych kosztów pożyczki) w wysokości 40 426,33 zł oraz kwota 7 128,46 zł przeznaczona na prowizję za udzielenie pożyczki.

Okres kredytowania strony ustaliły na 48 miesięcy.

(...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. prowizja za udzielenie pożyczki została przez strony ustalona w kwocie 7 128,46 zł, do zapłaty której Z. i W. W. zobowiązali się przy wypłacie przez Bank pożyczki.

Strony ustaliły, że pożyczka będzie oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, w dniu zawarcia umowy pożyczki wynoszącej 7,20 % rocznie, a zależnej od stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego.

Zmiany oprocentowania pożyczki w trakcie obowiązywania umowy mogły nastąpić w przypadku wystąpienia okoliczności przewidzianych w § 5 ust. 3 i 4 umowy.

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosić miała 16,74 %.

Całkowity koszt pożyczki wynosić miał 14 702,41 zł.

Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę, obejmująca całkowitą kwotę pożyczki oraz całkowity koszt pożyczki, wynosić miała 55 128,74 zł.

W umowie pożyczki przewidziano ponadto uprawnienie (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. do pobierania opłat i prowizji za poszczególne czynności związane z obsługą pożyczki, według obowiązującej taryfy, zastrzegając jednakże możliwość obniżenia wysokości takich opłat i prowizji w trakcie obowiązywania umowy, a nawet rezygnację z ich pobierania. Natomiast wprowadzenie dodatkowych opłat mogło być uzależnione wyłącznie od skorzystania przez kredytobiorców z nowych produktów lub usług.

W umowie zastrzeżono ponadto uprawnienie Z. i W. W., jako pożyczkobiorców do dokonania przedterminowej spłaty całości lub części pożyczki. Spłata miała być dokonywana zgodnie z pisemną dyspozycją pożyczkobiorców.

W umowie wskazano także na uprawnienie Z. i W. W. jako pożyczkobiorców do odstąpienia od umowy w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia.

( okoliczności niesporne, ponadto dowód: umowa pożyczki – k. 11-14, wraz z harmonogramem – k. 15)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności nr (...) z 25 września 2023 r. Z. i W. W. przelali na (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. wszelkie wierzytelności pieniężne obecne i przyszłe, wraz z wszystkimi przynależnymi do wierzytelności prawami (m.in. odsetki za zwłokę i opóźnienie), m.in. wynikające z zastosowania sankcji kredytu darmowego określonej w art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim, w odniesieniu do umowy pożyczki nr (...) zawartej przez Z. i W. W. z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. w dniu 30 września 2021 r., gdzie górna granica wartości wierzytelności to wszelkie zapłacone przez konsumenta koszty kredytu, tj. m.in. odsetki umowne i prowizja.

( okoliczności niesporne, ponadto dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 16)

W dniu 4 października 2023 r. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., działając jako pełnomocnik Z. i W. W., złożyła w ich imieniu (...) Bankowi (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. oświadczenie przyjmujące za podstawę art. 45 w zw. z art. 30 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim i wskazujące, że ze względu na poniższe naruszenia stwierdzone w treści umowy pożyczki nr (...) z dnia 30 września 2021 r. pożyczkobiorca korzysta z instytucji sankcji kredytu darmowego, o której mowa w art. 45 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. W piśmie zawarte zostało ponadto wezwanie do zwrotu przez Bank wszelkich poniesionych przez kredytobiorcę kosztów odsetkowych i pozaodsetkowych w wysokości 15 199,33 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

W oświadczeniu tym wyszczególniono, że naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nastąpiło poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty i całkowitego kosztu kredytu przez konsumenta ustalonej w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki ze względu na nieuprawnione naliczanie odsetek także od kredytowanych kosztów kredytu. Wskazano także na naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim ze względu na niezupełne i nieprecyzyjne wyjaśnienie warunków, na jakich koszty kredytu, w tym prowizja, mogą ulec zmianie, zwłaszcza w razie wcześniejszej spłaty.

( okoliczności niesporne, ponadto dowód: oświadczenie wraz z pełnomocnictwami, zawiadomieniem o przelewie, dowodem nadania – k. 17-24)

Podstawę powyższych ustaleń stanowiły twierdzenia stron o faktach pozostających poza sporem oraz przedstawione dowody z dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu Rejonowego oraz nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Brak było podstaw do przyjęcia naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez nieokreślenie w umowie kredytu warunków, na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, w szczególności zastrzeżenie przez kredytodawcę na swoją rzecz możliwości jednostronnej i niejasnej zmiany oprocentowania, opłat i prowizji.

Według art. 30 ust. 1 pkt 10 tej ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna określać informację o innych niż odsetki kosztach, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, w szczególności o opłatach, w tym opłatach za prowadzenie jednego lub kilku rachunków, na których są zapisywane zarówno transakcje płatności, jak i wypłaty, łącznie z opłatami za korzystanie ze środków płatniczych zarówno dla transakcji płatności, jak i dla wypłat, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 16 tej ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna określać prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem oraz procedurę spłaty kredytu przed terminem.

Z kolei na podstawie art. 49 ust. 1 tej ustawy w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą.

Artykuł 30 ust. 1 pkt 10 tej ustawy wyraźnie wskazuje na koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki. Przepis ten należy wykładać z uwzględnieniem przepisu art. 10 ust. 2 lit k Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG, stosownie do którego w umowie o kredyt w sposób jasny i zwięzły określa się wszelkie inne opłaty powstałe w związku z umową o kredyt oraz warunki, na jakich opłaty te mogą ulegać zmianie.

Jako koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt konsumencki, nie kwalifikują się te koszty, o które obniżeniu ulega całkowity koszt kredytu w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, proporcjonalnie do okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy.

Z art. 49 ust. 1 wspomnianej ustawy wynika, że koszty, o które obniżeniu ulega całkowity koszt kredytu w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie stanowić mogą koszty poniesione przez konsumenta przed tego rodzaju spłatą.

Podkreślić należy, że koszty takie nie muszą być znane kredytodawcy na etapie zawierania umowy, skoro nie wie on, czy spłata całości kredytu przed terminem określonym w umowie nastąpi, a jeśli tak, to kiedy będzie ona miała miejsce.

Nie można zatem przyjąć, aby na kredytodawcy ciążył obowiązek wskazywania kosztów, których wysokość ani podstawa ustalenia nie są znane kredytodawcy w chwili zawierania umowy.

Ponadto brak było podstaw do przyjęcia naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez niewskazanie warunków zmiany kosztów kredytu w razie skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 45 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 tej ustawy w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c tej ustawy konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie.

Skoro w razie skorzystania z takiego uprawnienia konsument zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu, nie wchodzi nawet w rachubę jakakolwiek zmiana kosztów kredytu.

Powód nietrafnie zarzucił także naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez zastrzeżenie na rzecz kredytodawcy prawa do zmiany kosztów w sposób jednostronny i niejasny.

Nietrafnie bowiem powód wskazywał na niedookreślone sformułowanie klauzuli zmiennego oprocentowania kredytu. Posłużenie się odesłaniem do stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego nie budziło bowiem żadnych wątpliwości. Stopa referencyjna Narodowego Banku Polskiego jest ogłaszana przez ten bank centralny, jej wysokość stanowi okoliczność powszechnie znaną i nie musi być komunikowana każdemu kredytobiorcy osobno na trwałym nośniku. § 5 ust. 2-3 umowy przewidywał zaś obniżenie albo podwyższenie oprocentowania kredytu na wypadek spadku albo wzrostu stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego odpowiednio według stanu rzeczy na dzień 31 stycznia, 30 kwietnia, 31 lipca oraz 30 października każdego roku. Zmiana wysokości oprocentowania mogła natomiast nastąpić tylko o wartość zmiany tej stopy referencyjnej i zgodnie z kierunkiem zmiany tej stopy referencyjnej. Dowolność w ustalaniu zmiany oprocentowania kredytu po stronie pozwanego nie wchodziła zatem w rachubę.

Z kolei § 3 ust. 2 umowy dotyczył zmiany wysokości opłat lub prowizji określonych w Taryfie i niestanowiących głównych świadczeń stron, zaś zmiana stawek opłat została uzależniona od zmiany niezależnych od pozwanego mierników, takich jak m.in. zmiana miesięcznych lub kwartalnych lub półrocznych lub rocznych wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych publikowanych przez Główny Urząd Statystyczny o co najmniej 0,10 p.p., zmiana cen energii, połączeń telekomunikacyjnych, usług pocztowych, kosztów obsługi rozliczeń transakcji, rozliczeń międzybankowych o co najmniej 1,00%, zmiana przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku publikowanego prze Główny Urząd Statystyczny za dany miesiąc lub kwartał lub rok o co najmniej 1,00%. Powyższe warunki zostały sprecyzowane poprzez wskazanie minimalnego wzrostu wskaźników niezależnych od stron umowy, które umożliwiały podniesienie opłat. Nie można zatem uznać, aby pozwany zastrzegł na swoją rzecz prawo do zmiany kosztów w sposób jednostronny i niejasny, skoro powiązał je i uzależnił od jednolitych i obiektywnych wskaźników, zastrzegając ponadto minimalny ich wzrost, który umożliwia podwyższenie opłat. Jednakowo należy ocenić możliwość zmian opłat w przypadku wprowadzenia, zmiany lub uchylenia powszechnie obowiązujących przepisów prawa, uchwał, decyzji, rekomendacji oraz innych aktów wydawanych przez Komisję Nadzoru Finansowego, Narodowy Bank Polski, Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Bankowy Fundusz Gwarancyjny lub inne właściwe urzędy lub organy administracji publicznej, wydania orzeczeń sądowych, o ile w ich wyniku i w celu dostosowania się do nich, konieczna stała się zmiana postanowień Taryfy, wprowadzenia, zmiany lub uchylenia przepisów prawa wpływających na zasady i sposób świadczenia przez pozwanego usług w ramach umowy o prowadzenie rachunków bankowych oraz umów rachunku, w tym umów o karty lub wpływających na zasady korzystania z tych usług przez pożyczkobiorcę, powodujących zmianę ponoszonych przez pozwanego kosztów świadczenia tych usług.

Nie budzi natomiast wątpliwości możliwość zmiany opłat zastrzeżona na wypadek udostępnienia pożyczkobiorcom nowych usług o charakterze opcjonalnym, z zastrzeżeniem, że ta zmiana polega na ustanowieniu nowych opłat lub prowizji, dotyczących udostępnianych usług. Nie można bowiem kwestionować zasadności poboru nowych opłat w wypadku skorzystania przez pożyczkobiorcę z nowych, nieoferowanych uprzednio przez Bank opcji, skoro wybór ten jest dobrowolny oraz wiąże się z uzyskaniem przez klienta Banku możliwości skorzystania z dodatkowych usług.

Wobec tego nie można zarzucić pozwanemu niewypełnienia obowiązku wskazania warunków zmiany kosztów kredytu, w szczególności w razie skorzystania z uprawnienia przewidzianego w art. 45 ust. 1 tej ustawy.

Nie można również postawić pozwanemu zarzutu niewypełnienia obowiązku informacyjnego polegającego na niewskazaniu w tekście umowy treści uprawnienia przewidzianego w art. 45 ust. 1 tej ustawy czy w art. 49 ust. 1 tej ustawy, w szczególności poprzez przytoczenie treści tych przepisów. Te przepisy ustawy są bowiem przepisami prawa powszechnie obowiązującego, co sprawia, że każdy, nawet kredytobiorca legitymujący się statusem konsumenta, musi liczyć się z ich treścią, bez konieczności jej komunikowania przez drugą stronę umowy.

Ponadto brak było podstaw do przyjęcia naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 7 tej ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna określać rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Zgodnie z art. 5 pkt 10 wymienionej ustawy stopa oprocentowania kredytu to stopa oprocentowania wyrażona jako stałe lub zmienne oprocentowanie stosowane do wypłaconej kwoty na podstawie umowy o kredyt w stosunku rocznym.

Stosownie do treści art. 5 pkt 12 tej ustawy rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym.

W myśl art. 25 ust. 1 pkt 1 tej ustawy kredytodawca przy ustalaniu rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania uwzględnia całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, z wyłączeniem opłat z tytułu niewykonania swoich zobowiązań wynikających z umowy o kredyt oraz opłat innych niż cena nabycia towaru lub usługi, które konsument jest zobowiązany ponieść bez względu na sposób finansowania tego nabycia.

Podobnie według art. 3 lit. i Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG rzeczywista roczna stopa oprocentowania oznacza całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, w odpowiednich przypadkach, wraz z kosztami, o których mowa w art. 19 ust. 2.

W myśl art. 19 ust. 1 i 2 wspomnianej Dyrektywy rzeczywistą roczną stopę oprocentowania, która równa się w stosunku rocznym aktualnej wartości wszystkich zobowiązań (wypłat, spłat i opłat), przyszłych lub istniejących, uzgodnionych przez kredytodawcę i konsumenta, oblicza się zgodnie z wzorem matematycznym podanym w części I załącznika I, a do celów obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania ustala się całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta z wyłączeniem opłat należnych od konsumenta z tytułu niedotrzymania przez niego jakichkolwiek zobowiązań określonych w umowie o kredyt oraz opłat innych niż cena zakupu, które z tytułu nabycia towarów lub usług jest on zobowiązany ponieść bez względu na to, czy transakcja dokonywana jest w gotówce, czy za pomocą kredytu.

Z kolei w myśl art. 5 pkt 8 wspomnianej ustawy całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta to suma całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu.

Natomiast zgodnie z art. 5 pkt 6 lit. a i b tej ustawy całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach – z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta.

Odpowiednio według art. 3 lit. h wspomnianej Dyrektywy całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta oznacza sumę całkowitej kwoty kredytu i całkowitego kosztu kredytu ponoszonego przez konsumenta.

Zgodnie z art. 3 lit. g tej Dyrektywy całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta oznacza wszystkie koszty łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych; uwzględniane są tu także koszty usług dodatkowych związanych z umową o kredyt, w szczególności składki z tytułu ubezpieczenia, jeżeli, dodatkowo, zawarcie umowy dotyczącej usługi jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach.

W świetle przytoczonych przepisów trafnie pozwany uwzględnił kredytowane koszty za udzielenie pożyczki przy ustalaniu rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty.

W przypadku, gdy zgodnie z umową kredytu część kapitału jest przeznaczona na sfinansowanie odsetek, opłat, prowizji lub innych kosztów ponoszonych przez konsumenta w związku z umową o kredyt konsumencki, pojęcie wypłaconej kwoty, o której mowa w art. 5 pkt 10 wymienionej ustawy, obejmuje także część kapitału kredytu przeznaczoną na sfinansowanie koszów związanych z tym kredytem. Decyduje o tym wykładnia językowa wyżej cytowanego przepisu, który przecież nie wymaga, aby wypłata nastąpiła do rąk konsumenta. Wobec czego należy przyjąć, że wypłata może być również dokonana w celu pokrycia zobowiązań konsumenta, w tym zobowiązań do zapłacenia kosztów związanych z kredytem. Za taką argumentacją przemawia także wykładnia systemowa, bowiem w świetle art. 69 ust. 2 pkt 2 Prawa bankowego przyjmuje się, że odsetki nalicza się od całości kapitału kredytu, niezależnie od sposobu wypłacenia tego kapitału (por. Czech Tomasz, Komentarz do art. 5 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, teza nr 232, w: Czech Tomasz, Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Opublikowano: WKP 2018). Podkreślić również należy zalety funkcjonalne takiego rozwiązania. Dopuszczalność dyspozycji pokrycia za pomocą części kwoty kredytu udostępnianej kredytobiorcy kosztów udzielenia tego kredytu stanowi z reguły dla niego korzyść ekonomiczną, bowiem dzięki temu nie musi on wcześniej gromadzić środków, które byłyby mu niezbędne do pokrycia tych kosztów, a w związku z tym do uzyskania kredytu.

Wobec niestwierdzenia w sprawie niniejszej naruszeń przewidzianych w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, które mogłyby stanowić podstawę skorzystania przez pożyczkobiorcę z sankcji kredytu darmowego, oświadczenie pożyczkobiorcy w tym przedmiocie należało uznać za nieskuteczne.

Ze względu na to brak było podstaw do uwzględnienia powództwa obejmującego roszczenia wywodzone z sankcji kredytu darmowego.

Wobec uwzględnienia najdalej idących zarzutów podniesionych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew, pozostałe okazały się nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowiły art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z którymi przegrywający sprawę powinien zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Zachodziła zatem podstawa do zasądzenia na rzecz pozwanego od powoda tytułem kosztów procesu kwoty 3 617,00 zł obejmującej wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3 600 zł ustalonej na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Podstawę zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stanowił natomiast art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

sędzia Robert Bełczącki