Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 marca 2013 roku (data stempla pocztowego - k. 83) powódka K. D., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie od (...) Bank S.A. z siedzibą w W. łącznie kwoty 9.292,04 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 16 stycznia 2012 roku zawarła z pozwanym umowę kredytu hipotecznego nr DK/KR-H. (...)- (...), na mocy której Bank zobowiązał się do: wypłaty kredytu w kwocie 605.000,00 zł na zakup lokalu mieszkalnego na rynku wtórnym; kwoty 85.000,00 zł na wykończenie/remont/modernizację lokalu oraz kwoty 10.000,00 zł na refinansowanie zadatku.

Powódka wskazała, iż kwota 85.000,00 zł miała być wypłacana w transzach w zależności od postępu prac remontowych. Pozwany początkowo wywiązywał się z zawartej umowy wypłacając środki na zakup mieszkania oraz pierwszą transzę środków na remont/wykończenie lokalu. Kiedy jednak powódka zwróciła się o wypłatę ostatniej transzy kredytu w wysokości 42.500,00 zł dokumentując wykonanie prac zdjęciami lokalu, pozwany bank zakwestionował wykonanie prac remontowych na poziomie około 60 % i odmówił wypłaty.

Ostatecznie powódka zaciągnęła pożyczkę gotówkową w (...) Bank S.A. celem zapłaty za pozostałe do wykonania prace. Pozwany wypłacił ostatnią transzę kredytu w dniu 21 czerwca 2012 roku i wtedy powódka spłaciła pożyczkę gotówkową w (...) Bank S.A., ponosząc ostatecznie koszty udzielenia tej pożyczki oraz koszty jej oprocentowania w wysokości 995,22 zł.

Ponadto z uwagi na brak wypłaty ostatniej transzy kredytu doszło do opóźnienia w zakończeniu prac remontowych w mieszkaniu, przez co powódka zmuszona była do zamieszkiwania w swoim dotychczasowym mieszkaniu przy ul. (...) i nie osiągała zysku z jego wynajmu przez okres 2 miesięcy w wysokości 2.860,00 zł. Lokal ten powódka wynajęła dopiero w dniu 01 lipca 2012 roku.

Powódka wskazała, iż nieuzasadniona zwłoka w spełnieniu świadczenia z tytułu zapłaty ostatniej transzy kredytu, odmowa wskazania kryteriów wedle których bank szacuje stopień wykonanych prac oraz obawa co do możliwości nieuzyskania kredytu w innymi banku spowodowały u niej dyskomfort emocjonalny oraz stan niepokoju w związku z brakiem środków na remont mieszkania Zdaniem powódki działanie banku naruszyło jej dobro osobiste w postaci spokoju psychicznego i zdrowia, a w konsekwencji powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 5.000,00 zł.

Ponadto powódka podniosła, że pozwany nie wydał jej karty do konta, a następnie obciążył ją opłatą za niekorzystanie z konta w wysokości 319,82 zł.

Ostatecznie na dochodzoną pozwem kwotę 9.292, 04 zł składają się:

- kwota 995,22 zł jako szkoda z tytułu odsetek od oprocentowania i kosztów zaciągnięcia pożyczki w (...) Bank S.A.;

- kwota 117,00 zł tytułem opóźnienia w spłacie karty, która powódka obciążyła w związku z płatnościami za materiały budowlane;

- kwota 319,82 zł jako szkoda spowodowana przez pobranie opłaty za nieużywanie konta, do którego powódka nie miała dostępu;

- kwota 2.860,00 zł z tytułu szkody przyszłej stanowiącej równowartość utraconego zysku z czynszu najmu za 2 miesiące;

- kwota 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w postaci spokoju psychicznego i zdrowia.

(pozew – k. 1-6)

W odpowiedzi na pozew, wniesionej w dniu 28 czerwca 2013 roku (data stempla pocztowego – k. 110) pozwany (...) Bank S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Odnosząc się do żądania zapłaty kwoty 4.293,00 zł tytułem odszkodowania pozwany wskazał, że powódka nie wykazała spełnienia przez Bank przesłanek odpowiedzialności kontraktowej na podstawie art. 471 k.c

Pozwany podniósł, że w harmonogramie prac już na etapie zawierania umowy strony ustaliły jakie będą zasady wyliczania postępów prac dla potrzeb wypłat poszczególnych transz kredytu. Zgodnie z umową warunkiem wypłaty ostatniej transzy kredytu w kwocie 42.500,00 zł było dostarczenie przez powódkę dokumentacji fotograficznej potwierdzającej wykonanie 50 % zakresu prac. Powódka zaś wniosła o wypłatę tej transzy przedstawiając dokumentację fotograficzną potwierdzającą jedynie 30 % stopień zaawansowania prac – co skutkowało odmową wypłaty środków.

W tej sytuacji pozwany nie ponosi żadnej odpowiedzialności za koszty związane z kredytem zaciągniętym przez powódkę w innym banku. Ponadto za bezzasadne pozwany uznał zarzuty dotyczące odszkodowania z tytułu niewydania powódce karty do rachunku bankowego i obciążenie jej karą za niekorzystanie z konta.

Odnosząc się do żądania naprawienia szkody, którą powódka poniosła na skutek braku możliwości wynajęcia dotychczas zajmowanego mieszkania z powodu opóźnienia prac remontowych w nowym mieszkaniu, pozwany uznał je za nieudowodnione.

Odnosząc się zaś do roszczenia o zapłatę 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, pozwany wskazał, że jest ono rażąco bezzasadne, ponieważ w obecnym stanie prawnym naprawienie szkody niemajątkowej możliwe jest tylko w ramach odpowiedzialności ex delicto, a nie jak wywodzi powódka – w ramach odpowiedzialności kontraktowej. Prawo polskie przewiduje odpowiedzialność za szkodę niemajątkową wyrządzoną poprzez niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy jedynie wówczas, gdy przepis szczególny wyraźnie to przewiduje, a powódka takiego przepisu nie wskazała. Zdaniem pozwanego powódka nie wskazała również żadnych działań lub zaniechań po stronie pozwanego, które mogłyby stanowić naruszenie ogólnych obowiązków lub reguł wynikających z obowiązujących przepisów prawa, a zatem nie ma podstaw, by twierdzić, że pozwany bezprawnie naruszył dobra osobiste powódki.

(odpowiedź na pozew – k. 95-100)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie zmieniły się, aczkolwiek w piśmie procesowym z dnia 13 marca 2014 roku powódka podniosła dodatkowo, iż „brak zachowania elementarnej staranności przez bank w wykonywaniu jego obowiązków wytworzył po stronie powódki stan uzasadnionej obawy co do przyszłości funkcjonowania umowy kredytowej, a w konsekwencji co do losów jej majątku”. Obawy te uzyskały potwierdzenie w chwili przewalutowania kredytu na złotówki, którą to czynność bank wykonał niezgodnie z umową w sposób grożący powódce poniesieniem szkody majątkowej.

(pismo procesowe powódki z dn. 07.11.2013 r. – k. 143- 146; pismo procesowe pozwanego z dn. 28.11.2013 r. – k.152-155; załącznik do protokołu rozprawy z dn. 20.03.2014 r. – k. 212-214; protokół z rozprawy z dn. 22.05.2014 r. – k. 220-221; protokół z rozprawy z dn. 16.04.2015 r. – k. 283-283v.; pismo procesowe powódki z dn. 02.09.2015 r. – k. 361-362; pismo procesowe pozwanego z dn. 364-367; pismo procesowe pozwanego z dn. 16.11.2015 r. – k. 390-391v.; protokół z rozprawy z dn. 27.01.2016 r. – k. 395-395v.; protokół z rozprawy z dn. 09.05.2016 r. – k. 401)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 16 stycznia 2012 roku w W. K. D. (Kredytobiorca) zawarła – za pośrednictwem (...) S.A. - z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu hipotecznego nr DK/KR-H. (...)- (...) indeksowanego do EURO, której przedmiotem było sfinansowanie zakupu nieruchomości mieszkalnej na rynku wtórnym, tj. nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) za kwotę 605.000,00 zł, remont i modernizacja tej nieruchomości za kwotę 85.000,00 zł oraz refinansowanie zadatku w kwocie 10.000,00 zł. Ostatecznie całkowita kwota udzielonego kredytu wynosiła 700.000,00 zł (pkt III. części szczegółowej umowy).

Okres spłaty kredytu określony został na 360 miesięcy od dnia spłaty pierwszej raty zgodnie z Harmonogramem Spłat. Spłata kredytu przez okres pierwszych 24 miesięcy miała następować w walucie EURO, zaś po upływie 24 miesięcy od dnia uruchomienia kredytu (I transzy) nastąpić miało przewalutowanie (po kursie sprzedaży określonym w Tabeli kursów walut NBP dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych obowiązującym w dniu przewalutowanie) i spłata kredytu miała następować w walucie PLN (pkt IV. części szczegółowej umowy oraz pkt IX. części szczegółowej umowy).

Kredyt miał być uruchomiony bezgotówkowo, zgodnie ze złożonymi w Banku przez Kredytobiorcę Dyspozycjami Uruchomienia Środków. Kwota kredytu miała być wpłacana w transzach zgodnie z Harmonogramem Wypłaty Transz, po spełnieniu warunków do wypłaty kredytu (lub transz kredytu) określonych w pkt VI. części szczegółowej umowy (m. in. spełnienie warunków określonych w Harmonogramie Wypłaty Transz). Bank mógł wstrzymać wypłatę kolejnej transzy kredytu w przypadku, gdy stwierdził niezgodny lub niewystarczający w stosunku do Harmonogramu Wypłat Transz postęp prac budowlanych (…) (§ 3 części ogólnej umowy).

Warunkiem wypłaty kolejnej transzy kredytu (w drugim etapie) miało być przedstawienie w Banku w terminie 2 miesięcy od dnia wypłaty ostatniej transzy kredytu dokumentacji fotograficznej potwierdzającej wykonanie wszystkich prac zawartych w Harmonogramie Wypłaty Transz (pkt VII A. części szczegółowej umowy).

(dowody: umowa kredytu hipotecznego – k. 14-20; regulamin kredytu hipotecznego – k. 192-194; tabela A kursów średnich na dzień 23.12.2013 r. – k. 178-179; zeznania świadka M. B. – k. 215-216; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

Zgodnie z zestawieniem kosztów remontu/modernizacji/wykończenia, które K. D. złożyła pozwanemu w dniu 20 grudnia 2011 roku, na kwotę 85.000,00 zł składały się następujące prace w lokalu mieszkalnym przy ul. (...) w W.:

1)  tynki wewnętrzne: mokre, suche, glazura - na kwotę 6.000,00 zł;

2)  malowanie - na kwotę 4.000,00 zł;

3)  posadzki, podłogi, wykładziny, terakoty: tj. wymiana, renowacja glazury i parkietu – na kwotę 26.000,00 zł;

4)  meble wbudowane, balustrady, elementy dekoracyjne, tj. wymiana szaf wnękowych – - na kwotę 15.000,00 zł;

5)  roboty instalacyjne, wyposażenie kuchni i łazienek, tj. meble kuchenne, zabudowa, biały montaż – na kwotę 22.000,00 zł;

6)  inne, tj. wymiana drzwi – na kwotę 12.000,00 zł.

Remont miał być ukończony w maju 2012 roku.

(dowody: zestawienie kosztów – k. 21; zeznania świadka M. B. – k. 215-216)

Pozwany dokonał wypłaty na rzecz K. D. trzech transz kredytu, tj. pierwszej – na zakup nieruchomości mieszkalnej na rynku wtórnym w wysokości 605.000,00 zł; drugiej – na refinansowanie zadatku w wysokości 10.000,00 zł oraz trzeciej – na wykończenie/remont/modernizacje nieruchomości mieszkalnej w wysokości 42.500,00 zł. Ostatnia czwarta transza kredytu w wysokości 42.500,00 zł miała nastąpić po przedstawieniu dokumentacji fotograficznej potwierdzającej wykonanie 50 % zakresu prac.

Zakres prac remontowych (za kwotę 85.000,00 zł) miał obejmować:

1)  tynki wewnętrzne: mokre, suche, glazura - stanowiące 7% zakresu prac (6.000,00 zł);

2)  malowanie – stanowiące 5% zakresu prac (4.000,00 zł);

3)  posadzki, podłogi, wykładziny, terakoty – stanowiące 31% zakresu prac (26.000,00 zł);

4)  meble wbudowane, balustrady, elementy dekoracyjne – stanowiące 18% zakresu prac (15.000,00 zł);

5)  roboty instalacyjne, wyposażenie kuchni i łazienek – stanowiące 26% zakresu prac (22.000,00 zł);

6)  inne – stanowiące 14% zakresu prac (12.000,00 zł);

Prace remontowe obejmujące: tynkowanie i wykończenia ścian zewnętrznych, różne roboty wykończeniowe zewnętrzne, roboty elektryczne i telefoniczne oraz porządkowanie terenu i mała architektura nie były objęte procentowym zestawieniem prac.

(dowody: harmonogram wypłaty transz – k. 22-22v.; zeznania świadka M. B. – k. 215-216; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

W dniu 11 kwietnia 2012 roku K. D. przesłała drogą e-mail do M. B. – pracownika (...) S.A. – zdjęcia dokumentujące zakres prac dokonanych w zakupionym mieszkaniu. K. D. wskazała, iż w przedpokoju usunięta została ściana postawiona do drzwi wewnętrznych, w kuchni przeniesiono drzwi, zlikwidowano szafkę i zabudowano poprzednie wejście, połączono łazienkę z WC, wykonane zostały prace hydrauliczne oraz elektryczne, ponadto na ukończeniu było wkuwanie instalacji CO, w miejscu szafy ściennej miała być wstawiana ściana garderoby.

W dniu 16 kwietnia 2012 roku K. D. przesłała drogą e-mail z zapytaniem o uruchomienie wszystkich produktów bankowych, w tym karty do rachunku bankowego.

W dniu 17 kwietnia 2012 roku M. B. przesłała do K. D. informację, iż prace wykonane na załączonych przez nią zdjęciach zostały ocenione jako 5 % wykonanych robót zgodnie z Harmonogramem toteż Bank nie wypłaci ostatniej transzy kredytu.

W dniu 18 kwietnia 2012 roku K. D. ponownie zwróciła się do banku o wypłatę ostatniej transzy kredytu, ewentualnie o wskazanie sposobu procentowego oszacowania dotychczas wykonanych prac.

W dniu 24 kwietnia 2012 roku M. B. poinformowała K. D., iż analityk techniczny Banku dokonał weryfikacji przedstawionej dokumentacji fotograficznej. Z zakresu tynków wewnętrznych zaliczono 3 %, z zakresu posadzek i podłóg zaliczono 7 %, w zakresie prac instalacyjnych w łazience zaliczono 4 % prac objętych Harmonogramem.

W dniu 11 maja 2012 roku M. B. poinformowała K. D., iż na podstawie dostarczonych zdjęć Bank ocenił zaawansowanie prac objętych Harmonogramem na 30 %, a do wypłaty transzy w wysokości 42 500 zł konieczne jest wykonanie remontu w zakresie 50 %. Tynki i malowanie zaliczono na 7% (widać jedną warstwę farby oraz tynki na ścianach, posadzki oraz podłogi zaliczono na 10% (widać tylko uzupełniono klepki w parkiecie, nie wycyklinowany i nie polakierowany), roboty instalacyjne i wyposażenie kuchni i łazienek zaliczono na 6% (sprzęt AGD powinien być zamontowany), inne zaliczono na 7% (brak drzwi wewnętrznych).

(dowody: korespondencja e-mail – k. 32-73v.; pismo Banku z dn. 11.05.2012 r. – k. 74; pisma K. D. z dn. 12.02.2012 r., 30.04.2012 r., 16.05.2012 r., 04.06.2012 r. – k. 23-28v.; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

W dniu 17 maja 2012 roku K. D. zawarła z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 60.070,67 zł. Kwota pożyczki w wysokości 42.500,00 zł miała być przekazana na rachunek bankowy w Banku (...) S.A. Z tak uzyskanych środków finansowych K. D. sfinansowała dokończenie prac remontowych w lokalu.

(dowody: wniosek o pożyczkę/kredyt konsolidacyjny – k. 75-76; umowa o pożyczkę – k. 76v. – 80v.; dyspozycja uruchomienia pożyczki – k. 81; oświadczenie dotyczące ryzyka zmiennej stopy procentowej – k. 81v.)

W dniu 20 czerwca 2012 roku Bank uruchomił ostatnią transzę kredytu.

(dowody: pismo Banku z dn. 21.06.2012 r. – k. 184; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

W dniu 22 czerwca 2012 roku K. D. wynajęła należący do niej lokal mieszkalny nr (...) położony w W. przy ul. (...), od dnia 01 lipca 2012 r. na czas nieokreślony. Wysokość czynszu najmu została określona na kwotę 1.430,00 zł miesięcznie.

(dowody: umowa najmu – k. 12-13v.; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

K. D. w dniu 25 czerwca 2012 roku dokonała spłaty kwoty 50.000,00 zł, zaś w dniu 26 czerwca 2012 roku spłaty kwoty 10.000,00 zł - tytułem kredytu gotówkowego udzielonego jej przez (...) Bank S.A.

(dowody: szczegóły operacji – k. 11-11v.; zeznania powódki K. D. zapisane na płycie CD – k. 396)

W dniu 18 kwietnia 2012 roku w lokalu powódki przy ul. (...) w W. zostały wykonane następujące prace remontowo – budowlane: wszystkie rozbiórki ścianek działowych, wszystkie bruzdy celem schowania większości instalacji sanitarnych i elektrycznych, G. wraz z zabudową w sanitariacie z podłączeniem instalacji do kanalizacji i poziomów, reperacje lub nowe podłoże w pomieszczeniach nie wyłożonych parkietem, instalacje podposadzkowe grzejne w kuchni i w łazience, demontaż starego osprzętu sanitarnego, wykuto także z muru ościeżnice ze starymi drzwiami wewnętrznymi i wykonano nową instalację elektryczną.

W dniu 18 kwietnia 2012 roku powódka wykonała 6 % prac według wyliczenia kosztorysowego, tj.: tynki wewnętrzne – 1% (wykonanie niewielkich elementów tynku), malowanie – 0%, posadzki, podłogi, wykładziny, terakoty – 1%, meble wbudowane, balustrady, elementy dekoracyjne – 0%, roboty instalacyjne, wyposażenie kuchni i łazienek – 2% (duże zaawansowanie w różnych instalacjach sanitarnych wodnych i kanalizacyjnych, malowanie grzejników z przygotowaniem ich do montażu po wykończeniu miejsc pod ich zamontowanie) oraz inne – 2% (wykucie bruzd pod wszystkie instalacje).

W dniu 30 kwietnia 2012 roku w lokalu powódki zostały wykonane następujące prace: wszystkie bruzdy na schowanie większości instalacji sanitarnych i elektrycznych zostały zamurowane lub otynkowane, G. został obudowany płytą gipsowo – kartonową w sanitariacie po podłączeniu instalacji do kanalizacji i poziomów i pionów, w parkiecie wstawiono wszystkie deszczułki w miejsce luźnych, wykonano posadzkę na instalacji podposadzkowej grzejnej w kuchni i łazience, większość pomieszczeń została poszpachlowana, a sufity pokryto emulsją i impregnatem, zamontowano sedes, obsadzono wszystkie ościeżnice wewnętrzne na drzwi z obrobieniem glifów i ścian przy framugach, zakończono montaż instalacji teletechnicznych i podłączono je we wszystkich pomieszczeniach, zamontowano zewnętrzne drzwi do lokalu z reperacją glifów, zakupiono i dostarczono do lokalu sprzęt sanitarny i AGD w postaci lodówki, pralki, zlewozmywaka, natrysku z kabiną natryskową, baterii, kuchenki, zmywarki, kuchenki mikrofalowej, umywalki, zlewozmywaka, zagruntowano ściany jako przygotowanie pod malowanie, oraz pomalowano farbą olejną grzejniki żeberkowe.

Procentowe zaawansowanie wskazanych wyżej robót na dzień 30 kwietnia 2012 roku przy uwzględnieniu wyliczenia kosztorysowego wynosi 53 %, na co składają się: tynki wewnętrzne o procentowej wartości 7 %, położenie posadzek, podłóg, wykładzin i terakoty o wartości 17 %, roboty instalacyjne, wyposażenie kuchni i łazienek o wartości 15 % oraz inne prace o wartości 14 % obejmujące wykonanie tynków i zamurowania bruzd, założenie i wymianę wodomierzy, wymianę drzwi zewnętrznych do lokalu, wymianę drzwi wewnętrznych z ościeżnicami, wykonanie reperacji w ścianach i glifach po ich montażu, docinanie listew przyposadzkowych celem ich dopasowania i przygotowania do montażu po wycyklinowaniu parkietu.

Wskazane wyżej prace znajdowały swoje odzwierciedlenie w harmonogramie prac ustalonym przez strony.

(dowody: opinia biegłego G. S. – k. 287-305; ustna opinia uzupełniająca – k. 353-353v. opinia pisemna uzupełniająca – k. 373-380)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane dowody z dokumentów, z zeznań świadka M. B. oraz z – zastrzeżeniem o którym niżej - z zeznań powódki w charakterze strony. W ocenie Sądu nie zachodzą także żadne okoliczności prowadzące do podważenia wiarygodności dokumentów złożonych do akt sprawy przez strony, zwłaszcza że nie były one wzajemnie kwestionowane, choć strony były rozbieżne co do ich interpretacji. Z powyższych względów jako wiarygodne Sąd ocenił także zeznania świadka M. B. oraz zeznania powódki w tej części, w której korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Odnosząc się do zeznań powódki należy wskazać, że odpowiadając na pytanie Sądu powódka nie była w stanie sprecyzować wysokości poszczególnych składników składających się na szkodę, której naprawienia domaga się w niniejszym postępowaniu.

Ponadto Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa G. S. (2). Przedmiotowe opinie, tj. opinia pisemna, oraz uzupełniające opinie ustna i pisemna zostały oparte na wnikliwej analizie akt sprawy, w szczególności istniejącej dokumentacji fotograficznej oraz sporządzone rzetelnie i w sposób przekonujący uzasadnione.

Jako niewiarygodną Sąd ocenił natomiast opinię biegłego A. P., ze względu na to, że miała ona charakter hipotetyczny, warunkowy, a przede wszystkim była obarczona dyskwalifikującym błędem w postaci błędnego wskazania stron i sygnatury akt sprawy.

Sąd oddalił wniosek dowodowy zawarty w punkcie 6 pozwu, gdyż zmierzał on do przerzucenia na pozwanego ciężaru dowodu twierdzeń podnoszonych przez powódkę. Nadto zasady szacowania stopnia realizacji prac przez pozwaną zostały w sposób jednoznaczny określone w Harmonogramie stanowiącym załącznik do umowy kredytowej. Z kolei wysokość obowiązującego powódkę oprocentowania od dnia zawarcia umowy do dnia wniesienia pozwu nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w rozumieniu art. 227 kpc.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu w całości.

W niniejszej sprawie powódka wystąpiła przeciwko pozwanemu z dwojakiego rodzaju żądaniami:

- po pierwsze domagała się zapłaty przez pozwanego odszkodowania w wysokości łącznej 4.292, 04 zł z tytułu naruszenia przez niego zobowiązań wynikających z umowy kredytu, przy czym na powyższą kwotę składały się kwota 995,22 zł tytułem odsetek od oprocentowania i kosztów udzielenia pożyczki w (...) Bank S.A., kwota 117,00 zł pobrana od powódki za opóźnienie w spłacie karty, kwota 319,82 zł pobrana od powódki tytułem opłaty za niekorzystanie z konta bankowego, kwota 2.860,00 zł tytułem utraconego zysku w postaci czynszu najmu mieszkania przez okres 2 miesięcy;

- po drugie domagała się zapłaty przez pozwanego zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych w wysokości 5.000 zł.

Analizując żądanie powódki należy podkreślić, że bezsporną w niniejszej sprawie była okoliczność, że powódka zawarła z pozwanym umowę kredytu hipotecznego, z którego sfinansowała zakup mieszkania, pokryła koszty zadatku i częściowo koszty remontu nowonabytego mieszkania.

Sporną kwestię stanowiła natomiast ocena występowania na płaszczyźnie analizowanego stanu faktycznego przesłanek do zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki odszkodowania za nienależyte - zdaniem powódki - wykonanie umowy, a w dalszej kolejności bezprawnego naruszenia jej dóbr osobistych w wyniku nienależytego wykonania wskazanej wyżej umowy. Spornym faktem o znaczeniu fundamentalnym dla sprawy jest to czy powódka wykonała wszystkie zobowiązania nałożone na nią jako na kredytobiorcę umową kredytu w celu wypłaty ostatniej transzy kredytu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zgodnie z brzmieniem przepisu art. 471 k.c., dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zaznaczyć należy, iż odpowiedzialność kontraktowa dłużnika może mieć miejsce tylko wówczas, jeżeli spełnione są następujące przesłanki odpowiedzialności: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania) będące następstwem okoliczności, za które dłużnik - z mocy ustawy lub umowy - ponosi odpowiedzialność; wystąpienie szkody; związek przyczynowy między faktem niewykonania (nienależytego wykonania) zobowiązania a konkretną szkodą.

Ciężar dowodu faktu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, istnienia szkody w określonej wysokości oraz związku przyczynowego między niewykonaniem zobowiązania a szkodą, zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu tj. w tym konkretnym przypadku na powódce K. D. (uchwała SN z 25 czerwca 1973 r., III CZP 32/73, OSP 1974, Nr 7/8, poz. 153). Już w tym miejscu należy stwierdzić, iż powódka nie sprostała obowiązkowi udowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia, przede wszystkim w zakresie istnienia i wysokości szkody.

Uzasadniając powyższą konstatację trzeba podnieść, że szkoda stanowi samodzielną przesłankę powstania roszczenia odszkodowawczego. W ramach odpowiedzialności kontraktowej wierzycielowi przysługuje roszczenie o naprawienie szkody rozumianej jako uszczerbek majątkowy w prawnie chronionych dobrach, z którym ustawa wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Szkodę - zgodnie z ogólną zasadą art. 361 § 2 k.c. – stanowi strata, którą wierzyciel poniósł w wyniku zdarzenia szkodzącego ( damnum emergens) oraz nieuzyskane przez niego korzyści ( lucrum cessans).

Strata wyraża się w rzeczywistej zmianie stanu majątkowego poszkodowanego i polega albo na zmniejszeniu się jego aktywów, albo na zwiększeniu się pasywów. Utrata korzyści polega natomiast na niepowiększeniu się czynnych pozycji majątku poszkodowanego, które byłyby pojawiły się w tym majątku, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę.

Ogólnie rzecz ujmując, szkodą jest zatem powstała wbrew woli poszkodowanego różnica między obecnym jego stanem majątkowym a tym stanem, jaki zaistniałby, gdyby nie nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę (tak m.in. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 11.07.1957r., 2 CR 304/57, OSN 1958, nr III, poz. 76 oraz w uchwale składu 7 sędziów z 22.11.1963r., III PO 31/63, OSNCP 1964, nr 7 – 8, poz. 128).

Niezbędną przesłanką zaistnienia obowiązku świadczenia jest również spełnienie warunku, że między zdarzeniem, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, a szkodą istnieje adekwatny związek przyczynowy. Zgodnie zaś z regulacją art. 361 § 1 k.c. - wyrażającą teorię adekwatnej przyczynowości na gruncie prawa cywilnego - obowiązek naprawienia szkody obejmuje normalne następstwa zdarzenia, które szkodę wywołało. Następstwa określonego zdarzenia to skutki typowe, oczekiwane w świetle całokształtu okoliczności sprawy i z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego.

Pierwsza część zarzutów powódki dotyczyła nienależytego wykonania przez pozwanego umowy poprzez niewypłacenie w określonym czasie ostatniej transzy kredytu co skutkowało opóźnieniem prac remontowych. Z tego powódka wywodzi roszczenie o zapłatę odszkodowania w wysokości 2.860,00 zł tytułem utraconego zysku z czynszu najmu za 2 miesiące, kosztów i oprocentowania pożyczki zaciągniętej w (...) Bank S.A. w wysokości 995,22 zł, kosztów odsetek naliczonych na rachunku karty kredytowej w wysokości 117 zł. Nadto z tego powódka wywodzi roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia w wysokości 5.000,00 zł.

Druga część zarzutów powódki dotyczy nienależytego wykonania umowy w postaci obsługi i kontaktu z powódką jako kredytobiorcą w zakresie usług oferowanych przez pozwanego, a co skutkowało koniecznością uiszczenia przez powódkę kwoty 319,82 zł tytułem opłaty za nieużywanie konta.

Odnosząc się do roszczenia o zapłatę kwoty 2.860,00 zł tytułem utraconych korzyści z powodu niewynajęcia lokalu przy ul. (...) w W., należy wskazać, że powódka nie udowodniła zasadności powództwa w powyższej części. Podstawową zasadą polskiego postępowania cywilnego jest reguła wyrażona w art. 6 k.c. i 232 kpc, zgodnie z którą to strona, która wywodzi skutki prawne z zaistnienia konkretnego faktu powinna ten fakt wykazać. W niniejszym przypadku twierdzącym była powódka i to na niej ciążył ciężar wykazania szkody przyszłej w wysokości 2.860 zł. Do chwili zamknięcia rozprawy rolą powódki było dokonywanie bieżącej oceny czy fakty, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki zostały już udowodnione. Analizując treść zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na okoliczność tego, że w ówczesnych warunkach realnym było wynajęcie lokalu przy ul. (...) w okresie od 1 maja 2012 roku i to za cenę 1430 zł miesięcznie.

Za dowód taki nie może być uznana złożona do akt sprawy umowa najmu tego lokalu od dnia 01 lipca 2012 roku. Sam fakt woli wynajmującego oddania lokalu w najem nie oznacza wszak, że znajdą się osoby zainteresowane tym lokalem i za spodziewaną cenę. Oczywistym jest przecież, że możliwość wynajęcia lokalu zależy od szeregu czynników, takich jak choćby jego położenie, standard, czy wysokość oczekiwanego przez wynajmującego czynszu. Powódka natomiast w żaden sposób nie wykazała, że były jakiekolwiek osoby chcące wynająć od niej lokal od dnia 1 maja 2012 roku, a w konsekwencji, że nie wynajmując tego lokalu poniosła szkodę.

Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W niniejszej sprawie powódka dochodziła naprawienia szkody w postaci lucrum cessans, czyli nieuzyskanych korzyści z tytułu czynszu najmu lokalu. Szkoda związana z utraconymi korzyściami ma zawsze charakter hipotetyczny. Przyjmuje się, że szkoda taka musi być przez poszkodowanego wykazana z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniała ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1979 r., II CR 304/79, OSNCP 1980, nr 9, poz. 164).

Tego rodzaju okoliczności powódka nie uwodniła, dlatego roszczenie w zakresie szkody przyszłej w wysokości 2.860,00 zł musi podlegać oddaleniu.

Odnosząc się z kolei co do roszczenia o zapłatę kwoty 995,22 zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną powódce poprzez konieczność zapłaty na rzecz (...) Bank S.A. kosztów udzielenia pożyczki i jej oprocentowania wskazać należy, iż powódka nie udowodniła wysokości szkody w tym zakresie. W aktach sprawy znajduje się umowa zawarcia umowy pożyczki, potwierdzenie zapłaty kwoty 50.000,00 zł w dniu 25 czerwca 2012 roku oraz kwoty 10.000,00 zł w dniu 26 czerwca 2012 roku, ale brak dowodu wysokości i uiszczenia kosztów pożyczki w (...) Banku S.A.

Nie ulega natomiast wątpliwości, iż nie wystarczy zgłosić do Sądu żądanie zasądzenia odpowiedniej kwoty, ale trzeba to żądanie udowodnić, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Przedłożone dowody z dokumentów poświadczają sam fakt dokonania przez powódkę czynności bankowych, nie dają natomiast przesłanek do stwierdzenia realnych kosztów spłaty oraz kosztów poniesionych z tytułu odsetek od pożyczki.

Dlatego powództwo w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 995,22 zł również nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu również roszczenie o zapłatę kwoty 117 zł i 319, 82 zł nie zostały udowodnione.

Powódka przedstawiła wprawdzie dowód uiszczenia kwoty 117,00 zł w dniu 13 lipca 2012 roku tytułem odsetek, jednakże z owego dokumentu nie wynika, kto jest adresatem, a kto odbiorcą tejże kwoty i z jakiego tytułu i w związku z jaką umową płacone są odsetki. Sąd nie miał wiedzy co do warunków prowadzenia rachunku bankowego, ani korzystania z karty kredytowej, a tym samym nie miał możliwości zweryfikowania wysokości, ani zasadności roszczeń powódki. W zakresie zaś kwoty 319,82 zł tytułem opłaty za nieużywanie konta brak jest nawet dokumentu potwierdzającego zobowiązanie powódki do uiszczenia tejże kwoty, jak i dokumentu potwierdzającego, że powódka kwotę tą zapłaciła.

Reasumując powódka nie udowodniła zatem poniesienia szkody oraz związku między niewykonaniem umowy przez pozwanego, a szkodą w jej majątku. Tym samym brak było podstaw do uwzględnienia powództwa.

Na uwagę zasługuje przy tym pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku w sprawie I A Ca 613/12, który Sąd Rejonowy w całości aprobuje, iż strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał, a Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów . Ponadto jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 18 stycznia 2012 roku w sprawie I A Ca 1320/11, Lex 1108777).

Powódka utrzymywała, że pozwany nie wypłacił jej w terminie ostatniej transzy kredytu, mimo wykazania przez nią realizacji 50 % prac remontowych w dniu 18 kwietnia 2012 roku.

Fakt ten – sporny w toku postępowania – został ostatecznie zweryfikowany za pomocą dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa G. S. (2). Na tej podstawie Sąd ustalił, iż w dacie przedstawienia przez powódkę zdjęć prac w lokalu, tj. na dzień 18 kwietnia 2012 roku stan tych prac był zaawansowany na poziomie 6 % całości ujętej w Harmonogramie. Z. prac przekroczyło 50 % zamierzonych prac remontowych zgodnie z Harmonogramem Wypłaty Transz dopiero w dniu 30 kwietnia 2012 roku i oda tej daty nie wypłacenie ostatniej transzy kredytu może być ocenione jako nienależyte wykonanie zobowiązania. Jednak – jak wskazano wyżej – nawet gdyby przyjąć, że powódka udowodniła, iż pozwany wykonał umowę kredytową nienależycie to i tak nie udowodniła zaistnienia i wysokości szkody oraz związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą.

Rozważając z kolei zasadność roszczenia powódki o zapłatę zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych należało stwierdzić, iż stosownie do treści art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Podstawowa funkcja konstrukcji prawnej dóbr osobistych nie polega tylko na zapewnieniu reakcji systemu prawnego na ich naruszanie, ale na sprecyzowaniu ich katalogu, tak aby w praktyce społecznej i prawnej były one powszechnie respektowane. Podejmowane w toku procesu o naruszenie tych dóbr rozważania o ich istocie i granicach nie mogą być oderwane od istniejącej społecznej praktyki ich przestrzegania.

Zgodnie natomiast z art. 448 zdanie pierwsze k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Spośród pięciu roszczeń służących ochronie dóbr osobistych: o ustalenie, o zaniechanie naruszeń, o usunięcie skutków naruszenia, o zadośćuczynienie i o zapłatę sumy na cel społeczny, dla dochodzenia dwóch ostatnich wymagana jest dodatkowo przesłanka winy podmiotu dokonującego naruszenia. Niezbędne jest określenie w pozwie dobra, którego ochrony powód żąda na podstawie art. 23 i 24 kc (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1987 r., sygnatura akt II CR 199/87, opublikowane w PS 1992, nr 1, s. 33-34). Bezprawnym jest każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających takie działanie. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: 1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa; 2) wykonywanie prawa podmiotowego; 3) zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach) oraz 4) działanie w ochronie uzasadnionego interesu. Domniemanie przewidziane w art. 24 kc nie obejmuje winy sprawcy. W razie gdy istnienie winy sprawcy warunkuje możność domagania się ochrony z art. 24 k.c., winę tę musi udowodnić powód (tak: K. Piasecki, Kodeks Cywilny. Komentarz. Księga pierwsza. Część ogólna, Zakamycze, 2003).

Ogólne wskazanie zasad ochrony majątkowej uzasadnia stanowisko, że przepis art. 448 k.c. znajduje zastosowanie do naruszeń jakiegokolwiek dobra osobistego i to w zakresie oznaczonym w komentowanym przepisie, chyba że w kodeksie cywilnym bądź w odrębnych ustawach określone zostały szczególne reguły, dotyczące określonych naruszeń. Co do ciężaru dowodu pokrzywdzony żądający na podstawie art. 448 k.c. kompensaty krzywdy nie musi dowodzić bezprawności naruszenia dobra osobistego. Wobec brzmienia art. 24 § 1 kc to ewentualnie adresat roszczeń musiałby dowieść braku bezprawności naruszeń (por. wyrok SN z 28 lutego 2007 r., V CSK 431/06, OSNC 2008, nr 1, poz. 13). Natomiast na pokrzywdzonym spoczywa ciężar dowodu winy, chociażby w najlżejszej postaci, ponieważ przesłanką zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za naruszenie dóbr osobistych jest krzywda wyrządzona z winy umyślnej lub nieumyślnej, niekoniecznie wskutek rażącego niedbalstwa. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 24 stycznia 2008 r., I CSK 319/07, LEX nr 448025) (tak: A. Olejniczak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania – część ogólna [pod red.:] A. Kidyby, opubl. w SiP Lex, 2010r.)

Zgodnie z brzmieniem art. 6 k.c. oraz art. 232 zd. pierwsze k.p.c., na powódce spoczywał obowiązek – w pierwszej kolejności – wskazania konkretnych dóbr osobistych, następnie dowodzenia winy pozwanego, doznanej krzywdy oraz istnienia adekwatnego związku przyczynowo – skutkowego między bezprawnym, zawinionym naruszeniem dóbr a ujemnymi przeżyciami psychicznymi (krzywda).

Stwierdzić należy, że powódka nie wykazała przy pierwotnej podstawie faktycznej roszczenia, jakie dokładnie jej dobro osobiste miałoby zostać naruszone zachowaniem pozwanego. Przy czym, o ile z nieprecyzyjnych twierdzeń pozwu można wywodzić, że wnosi o zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego w postaci zdrowia psychicznego, to nie wykazała, że takiego naruszenia doszło.

Co więcej, z treści pozwu wynika, że naruszenie dóbr osobistych powódka wiąże z niewykonaniem przez pozwanego umowy kredytowej. Tak sformułowane roszczenie uznać należy za oczywiście bezzasadne, bo o ile kodeks cywilny nie zawiera definicji dóbr osobistych, poprzestając na ich przykładowym wyliczeniu, to nie sposób jednak nie zauważyć, iż ich istota polega na ich bezpośrednim i bardzo ścisłym związaniu z bytem danego podmiotu. W sytuacji prostego niewykonania umowy można mówić co najwyżej o odszkodowaniu za nienależyte wykonanie kontraktu, ponieważ – jak słusznie zauważa pozwany - prawo polskie przewiduje odpowiedzialność za szkodę niemajątkową wyrządzoną poprzez niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy jedynie wówczas, gdy przepis szczególny wyraźnie to przewiduje. Brak zatem podstawy prawnej do zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych poprzez nienależyte wykonanie umowy.

Należy dodać, iż powódka nie wykazała również żadnych działań lub zaniechań po stronie pozwanego, które mogłyby stanowić naruszenie ogólnych obowiązków lub reguł wynikających z obowiązujących przepisów prawa, a w konsekwencji stanowić podstawę do obciążania pozwanego odpowiedzialnością deliktową za naruszenie dóbr osobistych powódki.

W konsekwencji powództwo o zasądzenie kwoty 5.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowił art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym na żądanie strony wygrywającej proces, jej przeciwnik zobowiązany jest do zwrotu kosztów procesu. Skoro zatem powódka przegrała sprawę w całości została zobowiązana do zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego. Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. szczegółowe rozliczenie tych kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu.

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powódki (bez pouczenia o apelacji);

2.  zmienić okładkę I tomu akt;

3.  akta skierować do Referendarza Sądowego celem wydania postanowienia w zakresie rozliczenia kosztów sądowych oraz przyznania wynagrodzenia biegłemu sądowemu .