Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

Sygn. akt I C 60/22

Uzasadnienie wyroku z dnia 27 stycznia 2023 r.

W pozwie z dnia 1 kwietnia 2021 r. powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. żądał zasądzenia od pozwanej A. L. (uprzednio W.) kwoty 1.332,38 złotych z tytułu umowy pożyczki zawartej w dniu 6 czerwca 2019 r. wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych od dnia 21 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty, a ponadto zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana żądała oddalenia powództwa, a ponadto zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia i wnioski:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie objęte żądaniem pozwu o zwrot kwoty pożyczki wynikającej z umowy zawartej w dniu 6 czerwca 2019 r., nie zostało bowiem udowodnione.

Z przedstawionych przez powoda dowodów z dokumentów i innych środków dowodowych, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, jednoznacznie wynikało, że w dniu 6 czerwca 2019 r. pozwana zawarła z cedentem A. B..V. umowę pożyczki gotówkowej w kwocie 1.154,58 złotych. Według postanowień tej umowy kwota pożyczki miała zostać wypłacona pozwanej na bliżej określony rachunek bankowy prowadzony na rzecz pozwanej, wysokość umówionych odsetek kapitałowych od wykorzystanej pożyczki wynosiła 0% rocznie, prowizja za udzielenie pożyczki wynosiła 180,00 złotych, pozwana zobowiązana była do spłaty wykorzystanej pożyczki do dnia 20 czerwca 2019 r., a wysokość umówionych odsetek za opóźnienie odpowiadała dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych rocznie.

Z przedstawionych przez powoda dowodów z dokumentów i innych środków dowodowych, których wiarygodność, jak wspomniano, nie budziła wątpliwości, wynikało, że w dniu 30 września 2019 r. powód jako cesjonariusz nabył wierzytelności względem pozwanej z umowy pożyczki.

Skuteczność dokonanego przelewu wierzytelności nie budziła wątpliwości w świetle art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, według którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W sprawie niniejszej żaden z wyjątków przewidzianych w tym przepisie nie zachodził. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W sprawie niniejszej tego rodzaju przepis szczególny nie znajdował zastosowania ani tego rodzaju postanowienie umowne nie zostało przewidziane w umowie przelewu wierzytelności.

Według art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Na podstawie art. 513 § 1 Kodeksu cywilnego dłużnikowi przysługują zaś przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Według art. 720 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r. (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.), znajdującym zastosowanie w sprawie niniejszej zważywszy na datę zawarcia umowy pożyczki, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości, a umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Na podstawie art. 77[2] Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r. do zachowania dokumentowej formy czynności prawnej wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie.

W myśl art. 77[3] Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r. dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią.

Z kolei według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz. U. z 2019 r. poz. 1083) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. W myśl art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Na podstawie art. 29 ust. 1 tej ustawy umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę.

Treść przytoczonych wyżej przepisów art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim oraz art. 720 § 2 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r. prowadzi do wniosku, że w przypadku umowy pożyczki zawartej po dniu 8 września 2016 r., której wartość przekracza tysiąc złotych i która to umowa kwalifikuje się jako umowa o kredyt konsumencki, dla skuteczności umowy wystarczające jest zachowanie formy dokumentowej przewidzianej w art. 77[2] i 77[3] Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r. (por. Tomasz Czech, Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim, pkt 16. - 22., opublikowano: WKP 2018, Lex/el.).

Przedstawione przez powoda dowody z dokumentów i innych środków dowodowych, niewątpliwie spełniały wymagania formy dokumentowej przewidzianej w art. 77[2] i 77[3] Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 8 września 2016 r.

W okolicznościach sprawy niniejszej, wobec braku dowodu spełnienia przez powoda świadczenia na rzecz pozwanej z umowy pożyczki, polegającego na udostępnieniu pozwanej udzielonej pożyczki w kwocie 1.154,58 złotych, należało przyjąć, że powód w tym zakresie nie wykonał należnego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powodzie w myśl art. 6 Kodeksu cywilnego, według którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwana kwestionowała, aby powód dokonał wypłaty na jej rzecz jakichkolwiek środków z tytułu udzielonej pożyczki. Powód natomiast, mimo zobowiązania go przez Sąd Rejonowy do przedstawienia wszystkich twierdzeń i wniosków dowodowych na okoliczność spełnienia świadczenia z umowy pożyczki będącej przedmiotem sporu, w zakreślonym terminie nie przedłożył żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że kwota udzielonej pożyczki została wypłacona pozwanej na pozostający w jej dyspozycji rachunek bankowy. Prowadzi to do wniosku, że powód nie mógł żądać zwrotu pożyczki, która nie została w ogóle udostępniona pozwanej.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowiły art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 Kodeksu postępowania cywilnego, według których przegrywający sprawę powinien zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie reprezentującego stronę pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Usprawiedliwiało to zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej tytułem kosztów procesu kwoty 287,00 złotych obejmującej wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 270,00 złotych ustalonej na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2018 r. poz. 265) oraz uiszczoną opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 złotych.

Podstawę zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie z zapłatą kosztów procesu od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stanowił natomiast art. 98 § 1[1] Kodeksu postępowania cywilnego, według którego od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

Sędzia Robert Bełczącki