Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 sierpnia 2020 r. powód P. R. wniósł o zasądzenie od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 4.370 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód wskazał, że w dniu 27 marca 2020 r. odebrał zakupiony u pozwanego samochód marki V. (...). Już po odbiorze pojazdu okazało się, iż pojazd posiada uszkodzone systemy start & stop, system czujników parkowania z przodu i z tyłu, uszkodzone akumulatory oraz odkształcone opony. Uszkodzone opony zostały przez pozwanego zareklamowane u producenta opon, który jednakże reklamacji nie uznał. Pozwany zdecydował o samodzielnej, bezpłatnej wymianie opon w pojeździe powoda na nowe. Powód wskazał, iż pomimo dwukrotnej wymiany opon, pojazd nie nadawał się dalszej eksploatacji. Ponadto w jego ocenie w pojeździe nie zamontowano nowych opon, a zamontowano te dotychczas użytkowane. Wobec takiej postawy pozwanego powód udał się do stacji diagnostycznej, gdzie stwierdzono, iż opony posiadają bicie promieniowa, tj. opony obracając się miały bicie wokół własnej osi. Powód samodzielnie podjął działania mające na celu naprawę pojazdu. Powód dokonał zakupu nowego kompletu opon za cenę 3.380 zł. Opony te zostały wyważone, przetestowane i zamontowane w pojeździe powoda, dopiero wówczas powód mógł bezpiecznie eksploatować zakupiony u pozwanego pojazd. Powód wskazał, iż poniósł łącznie koszt 4.370 zł w celu możliwości bezpiecznego korzystania z pojazdu.

(pozew – k. 3-6)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 września 2020 r. Referendarz Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty – k. 30)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wniósł sprzeciw, w którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, iż w zakupionym przez powoda pojeździe zamontowane zostały wadliwe opony. Przyznał również, iż pomimo odmowy reklamacji opon przez ich producenta ( (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością) pozwany zdecydował się wymienić u powoda wadliwe opony na nowe na własny koszt. Następnie powód poinformował pozwanego, iż nowy komplet opon również jest wadliwy. W odpowiedzi pozwany zwrócił się do powoda o dostarczenie tychże opon do serwisu celem weryfikacji zgłaszanych wad, jednakże powód nigdy pozwanemu opon tych nie przedstawił. Powód wówczas samodzielnie podjął decyzję o rezygnacji z kolejnego postępowania reklamacyjnego i samodzielnie dokonał wymiany przedmiotowych opon. Tym samym powód pozbawił pozwanego możliwości sprawdzenia wadliwości opon i doprowadzenia rzekomo wadliwego przedmiotu sprzedaży do stanu zgodności z umową sprzedaży.

(sprzeciw od nakazu zapłaty – k. 33-35)

Sąd ustalił, co następuje:

P. R. w dniu 27 marca 2020 r. dokonał zakupu od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (autoryzowanego salonu marki V.) pojazdu marki V. (...) za cenę 237.005 zł. Nabyty pojazd był pojazdem powystawowym, wyprodukowanym w 2018 r. Powód zakupił pojazd jako nowy. Z uwagi na fakt długi okres stania pojazdu w pasażu handlowym jako ekspozycja, powód został zapewniony, iż przed odbiorem pojazdu zostanie przeprowadzony dokładny serwis pojazdu.

(dowód: przesłuchanie powoda – k. 93v.-94)

Tuż po odbiorze pojazdu z salonu powód stwierdził, iż w pojazd nie został zatankowany, powód nie mógł nawet dojechać do pobliskiej, oddalonej o 300 metrów od salonu stacji benzynowej. Ponadto w pojeździe pojawiła się awaria systemu start & stop oraz awaria czujników parkowania z przodu i z tyłu. Powód umówił się na przegląd serwisowy pojazdu na dzień 31 marca 2020 r. Podczas przeglądu stwierdzono uszkodzenie dwóch akumulatorów (głównego i pomocniczego) oraz odkształcenie opon, uniemożliwiające poruszanie się pojazdem z prędkością wyższą niż 10 km / h.

Pozwany zgłosił reklamację do producenta opon – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Na czas oczekiwania na rozpatrzenie reklamacji pozwany zamontował w pojeździe powoda zastępcze opony zimowe. Producent opon nie uwzględnił reklamacji pozwanego, o czym powód został powiadomiony 22 maja 2020 r.

W dniu 26 maja 2020 r. powód został poinformowany o uwzględnieniu reklamacji powoda przez pozwanego. Pozwany zadeklarował bezpłatną wymianę opon w pojeździe powoda na nowe. U powoda zamontowano opony letnie, wyprodukowane w 2018 r.

W dniu 15 czerwca 2020 r. powód ponownie zgłosił pozwanemu problemy z funkcjonalnością opon i brakiem możliwości bezpiecznego korzystania z pojazdu. Pomimo kolejnej wizyty w salonie pozwanego, problem z użytkowaniem pojazdu nie został naprawiony.

(dowód: korespondencja e-mail – k. 23-27v., przesłuchanie powoda – k. 93v.-94)

Z uwagi na brak otrzymania pomocy ze strony pozwanego powód w dniu 16 czerwca 2020 r. wykonał wyważenie kół wraz z testem drogowym w Centrum (...) w W.. Czynność ta nie poprawiła funkcjonalności opon, powód został powiadomiony, iż opony zamontowane w pojeździe nie nadają się dalszej eksploatacji.

Powód poniósł koszt usługi w wysokości 350 zł.

(dowód: faktura VAT – k. 18, przesłuchanie powoda – k. 93v.-94)

Powód zlecił sporządzenie prywatnej opinii do rzeczoznawcy mgr. I.. K. W. w zakresie określenia stanu technicznego i przyczyn niesprawności opon w pojeździe. Badane przez rzeczoznawcę opony były oponami marki P. seria (...) Zero, rozmiar 245/35 R 20, wyprodukowanymi w 25 tygodniu 2018 r. W ocenie rzeczoznawcy tylne opony (prawa i lewa) w pojeździe powoda nie nadawały się do dalszej eksploatacji z uwagi na występowanie wariacji (zmiany) siły promieniowej, świadczącej o nierównomierności sztywności promieniowej opony. Drgania generowane nierównomierną sztywnością promieniową mogły powodować dyskomfort użytkowników pojazdu i negatywnie wpływać na trwałość i niezawodność elementów zawieszenia pojazdu.

Powód poniósł koszt sporządzenia prywatnej opinii w wysokości 400 zł.

(dowód: opinia prywatna – k. 11-17, faktura VAT – k. 19)

W dniu 30 czerwca 2020 r. powód z własnych środków dokonał zakupu nowego kompletu opon marki P. (...) Zero (...) w (...).PL (...) z siedzibą w B. za cenę 3.496 zł. (...) opon na nowy komplet oraz wykonanie testu drogowego powód zlecił (...) .H.U. (...) z siedzibą w S.. Powód poniósł koszt usługi w wysokości 240 zł.

Dopiero po zamontowaniu nowego kompletu opon zakupionego przez powoda możliwe było bezawaryjne, bezpieczne korzystanie z pojazdu.

(dowód: faktury VAT – k. 20-21, przesłuchanie powoda – k. 93v.-94)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym w postaci przesłuchania powoda w charakterze strony, a także powołanych wyżej dokumentów.

Wiarygodność powołanych dowodów nie wzbudziła żadnych zastrzeżeń Sądu i nie była również kwestionowana w toku procesu przez żadną ze stron. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w całości, zwłaszcza, że znajdowały potwierdzenie w zgromadzonych w aktach sprawy dokumentach.

Ponadto Sąd ustalił stan sprawy częściowo na podstawie okoliczności niespornych między stronami, które nie wymagają dowodzenia, a tym samym mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych bez weryfikowania ich prawdziwości.

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2022 r. Sąd na podstawie art. 505 [ 7] § 1 oraz art. 235 ² § 1 pkt 2 i 3, pominął dowód z opinii biegłego, albowiem okoliczności, na które został zgłoszony zostały wyjaśnione już na podstawie pozostałego materiału zgromadzonego w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Spór dotyczył zasadności dochodzonych kosztów zakupu i montażu nowego kompletu opon do pojazdu powoda marki V. (...), jako wyniku nienależytego wykonania umowy, wobec podniesienia przez stronę pozwaną, że zamontowane opony były prawidłowe i zobowiązanie wykonano należycie, a koszt poniesiony przez powoda jest jedynie wynikiem samodzielnie podjętej decyzji przez powoda o zakupie nowego kompletu opon.

Strony łączyła umowa sprzedaży samochodu. W sprawie znajdują zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego o rękojmi (art. 556 i kolejne kc) oraz art. 494 kc regulujący kwestie zwrotu świadczeń w przypadku odstąpienia od umowy wzajemnej.

Rozważania prawne należy zacząć od stwierdzenia, że powód – kupujący, zawierając umowę sprzedaży samochodu z pozwanym – sprzedawcą, który był przedsiębiorcą trudniącym się sprzedażą detaliczną i hurtową samochodów, posiadał status konsumenta w rozumieniu art. 22 1 kc.

Stosownie do art. 556 kc sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia). Pojęcie wady fizycznej reguluje art. 556 1 § 1 kc. Wada fizyczna polega, najogólniej rzecz ujmując, na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W dalszej części wskazanego przepisu ustawodawca dokonuje przykładowego (o czym świadczy zwrot „w szczególności”) wyliczenia przypadków wspomnianej niezgodności. Rzecz sprzedana jest niezgodna z umową m. in. wówczas, jeżeli:

1) nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;

2) nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór.

Stosownie do art. 559 kc sprzedawca jest odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady fizyczne, które istniały w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego lub wynikły z przyczyny tkwiącej w rzeczy sprzedanej w tej samej chwili. Jednakże zgodnie z art. 556 2 kc jeżeli kupującym jest konsument, a wada fizyczna została stwierdzona przed upływem roku od dnia wydania rzeczy sprzedanej, domniemywa się, że wada lub jej przyczyna istniała w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego. Zgodnie zaś z art. 557 § 1 k.c., sprzedawca jest zwolniony od odpowiedzialności z tytułu rękojmi, jeżeli kupujący wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy.

Sąd podziela pogląd przedstawiony w literaturze i orzecznictwie, zgodnie z którym ustawowa odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi za wady sprzedanej rzeczy ma charakter absolutny, tzn. sprzedawca nie może się z niej zwolnić - obciąża go ona niezależnie od tego, czy to on spowodował wadliwość rzeczy, czy ponosi w tym zakresie jakąkolwiek winę, a nawet czy w ogóle wiedział lub mógł wiedzieć o tym, że sprzedawana rzecz jest wadliwa. Brak wiedzy, choćby nawet elementarnej, czy nawet podejrzeń w żaden sposób nie wpływają na wyłączenie odpowiedzialności czy nawet jej ograniczenie.

Stwierdzić należy, że wadliwe opony w pojeździe powoda, który był przedmiotem umowy sprzedaży zawartej między powodem a pozwanym musi zostać uznana za wadę fizyczną w rozumieniu powyższej powołanych przepisów. O istnieniu wskazanej wady (odkształconych oponach) sprzedawca (pozwany) nie poinformował kupującego (powoda) zapewniając, że samochód przejdzie przegląd i będzie nadawał się eksploatacji. Powód nie wiedział o wadzie w chwili zawarcia umowy. Nie ulega także wątpliwości, że wada ta, uniemożliwiając normalne korzystanie z samochodu, a nawet stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa zdrowia i życia powoda, jak i innych uczestników ruchu, sprawia że przedmiot sprzedaży nie ma właściwości jakie wynikają z jego przeznaczenia. Zgodnie z poczynionymi ustaleniami faktycznymi wada ta istniała już w chwili zawarcia umowy przez strony. Ponadto powód miał status konsumenta, a wada została przez niego wykryta przed upływem roku od dnia wydania rzeczy sprzedanej. Tym samym po stronie powoda istnieje domniemanie, że wada lub jej przyczyna istniała w chwili przejścia niebezpieczeństwa na kupującego.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynikało, iż pojazd wyprodukowany w 2018 r. przez okres dwóch lat stał jako wystawa w salonie pozwanego. Powód dokonał zakupu tegoż pojazdu w 2020 r. Pozwany sprzedając samochód nowy, ale z ekspozycji zobowiązał się do wykonania przeglądu pojazdu, tak by tenże nadawał się do bezpiecznej eksploatacji. Pozwany nie wykonał takich czynności, co skutkowało ujawnieniem się w krótkim czasie po zakupie pojazdu licznymi usterkami. Najpoważniejsza z nich pojawiła się w oponach, które po dwuletnim okresie stania pojazdu w miejscu odkształciły się i uniemożliwiały poruszanie się samochodem.

Stwierdzenie, że rzecz sprzedana jest rzeczą wadliwą w rozumieniu art. 556 kc rodzi po stronie kupującego uprawnienia sprecyzowane w art. 560 i 561 kc. Uprawnienia te to prawo do złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy oraz prawo żądania wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady. Kodeks nie przewiduje jakiejkolwiek hierarchii wskazanych uprawnień, to od kupującego zależy, z którego z nich skorzysta. Jednakże jeżeli kupujący zdecyduje się na złożenie oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, sprzedawcy przysługują tzw. kontruprawnienia. Sprzedawca może bowiem niezwłocznie i bez nadmiernych niedogodności dla kupującego wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad albo wadę usunąć.

Powód zgłosił reklamację co do opon w pojeździe. Pozwany wówczas zdjął oryginalne opony z pojazdu i przesłał je do producenta opon – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W pojeździe powoda zamontowano wówczas zastępcze opony zimowe. Co prawda producent opon nie uznał reklamacji składanej przez pozwanego, ale pozwany uwzględnił reklamację powoda w kwestii wadliwych opon. Pozwany, uwzględnił reklamację i jak twierdził - w ramach tejże reklamacji – zamontował w pojeździe powoda nowy komplet opon. Zachowanie pozwanego po zgłoszeniu reklamacji przez powoda reklamacji jeszcze wskazuje, że nie kwestionował on swojej odpowiedzialności, jednakże w ramach zgłoszonej reklamacji nie wymienił towaru na nowy, tj. nie zamontował w pojeździe nowy opon. Jak ustalono w sprawie, pozwany po zwrocie opon przez producenta i deklaracji zamontowania nowego kompletu opon - zamontował w pojeździe powoda opony uprzednio zdjęte, obarczone wadą wynikającą z ich odkształcenia. Powyższe okoliczności wynikały z zeznań powoda, którym Sąd dał wiarę w całości, ponadto Sąd posiłkował się w tym względzie prywatną opinią przedstawioną przez powoda. Opinia ta ma co prawda wyłącznie charakter opinii prywatnej, co za tym idzie stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która ją popisała złożyła oświadczenie zawarte w tej opinii (szerzej na ten temat wypowiada się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lutego 1999 r., sygn. akt 170/98). W rozumieniu art. 278 kpc – co stanowi ugruntowane stanowisko w judykaturze i doktrynie – opinią biegłego jest tylko opinia złożona przez osobę wyznaczoną przez Sąd. (...) ekspertyzy opracowane na zlecenie strony, czy to w toku procesu, czy jeszcze przed jego wszczęciem należy traktować, w razie przyjęcia ich przez sąd orzekający, jako wyjaśnienie stanowiące poparcie, z uwzględnieniem wiadomości specjalnych, stanowiska stron (tak: wyrok Sądu najwyższego z dnia 12.04.2000r., I CKN 92/2000). W orzeczeniu z dnia 08.06.2001r. ( I PKN 468/2000, OSNP 2003, nr 8, poz. 197) Sąd Najwyższy ponownie podkreślił, że pozasądowa ekspertyza rzeczoznawcy sporządzona na zlecenie strony nie podlega ocenie sądu, jako dowód z opinii biegłego. Dowód z opinii biegłego, z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową, ani wnioskiem na podstawie ustalonych faktów. Wykładnia przepisu art. 278 § 1 kpc akcentuje zakaz samodzielnego rozstrzygania przez sąd kwestii objętych „wiadomościami specjalnymi”. Kodeks postępowania cywilnego nie zna dowodu z pozasądowych oświadczeń znawców, które stanowią dowód z dokumentu prywatnego. W niniejszej sprawie Sąd skorzystał z opinii prywatnej nie w zakresie wiadomości specjalnych i nie uznał tejże opinii za dowód z opinii biegłego, Sąd posiłkował się jedynie w zakresie ustalenia, iż opony będące przedmiotem opinii prywatnej były oponami wyprodukowanymi w 2018 r. Fakt ten wynikał jasno z zeznań powoda, zaś opinia prywatna wzmocniła jedynie stanowisko strony powodowej.

Reasumując pozwany sprzedał powodowi samochód posiadający wadę fizyczną, która istniała w chwili sprzedaży samochodu. Wada ta ujawniła się po kilka dniach od zakupu pojazdu. Powód żądał wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady, tj. naprawy opon lub wymiany ich na nowe. Pozwany nie spełnił żądania powoda, a dodatkowo w sposób nieetyczny, wbrew wszelkim standardom, jaki winien zachować przedsiębiorca zajmujący się sprzedażą samochodów zamontował w pojeździe powoda uprzednio zdjęte, wadliwe opony. Działanie takie było mocno nieprofesjonalne, a nadto stwarzało zagrożenie zdrowia i życia powoda – jako kierowcy samochodu z uszkodzonymi oponami oraz innych uczestników ruchu.

Żądanie powoda dotyczyło zatem zasądzenia na jego rzecz odszkodowania w łącznej kwocie 4.370 zł, na którą to kwotę składały się: koszt zakupu nowego kompletu opon – 3.380 zł, koszt montażu nowego kompletu opon – 240 zł, koszt usługi wyważenia kół – 350 zł oraz koszt opinii prywatnej – 400 zł. Należy podkreślić, że skorzystanie z rękojmi nie wyłącza dochodzenia innych wynikających z zawartej umowy roszczeń, w szczególności zaś roszczeń odszkodowawczych. Nie ma przeszkód, by kupujący, który nie odstępuje od umowy ani nie żąda obniżenia ceny, mógł wystąpić z przewidzianym w art. 471 k.c. roszczeniem za nienależyte wykonanie umowy sprzedaży. Może ono być nawet tożsame z tym, jakie, między innymi, przewidują przepisy o rękojmi, występujące bowiem między nimi różnice dotyczą głównie szerszego w przypadku rękojmi katalogu roszczeń, szerszego zakresu odpowiedzialności (w przypadku rękojmi nawet wykazanie, że szkoda jest następstwem okoliczności, za które sprzedawca nie odpowiada, nie wyłącza jego odpowiedzialności w granicach ujemnego interesu umownego) oraz czasu, w którym można ich dochodzić i skutków upływu terminu (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach w sprawie I ACa 421/11, LEX nr 1102908). Roszczenie odszkodowawcze, o którym mowa w art. 566 § 1 k.c., nie ma charakteru uprawnienia rękojmianego. Jest to odrębne roszczenie z tytułu odpowiedzialności kontraktowej, które można zgłosić jako roszczenie samodzielne (art. 471 k.c.) lub towarzyszące realizacji uprawnień z rękojmi (art. 566 § 1 k.c. w zw. z art. 471 k.c.) (tak Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 10 listopada 2011 roku w sprawie I ACa 496/11, OSAB 2011/4/25-30). Kwestię sposobu wyliczenia kwoty należnej z tytułu odszkodowania na podstawie art. 566 § 1 k.c. wyjaśnił natomiast Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2005 w sprawie II CK 291/05 (LEX nr 188547) wskazując, że sprzedawca odpowiada z mocy art. 471 k.c. nie za wady, ale za szkodę spowodowaną wadą wynikłą z nienależytego wykonania umowy polegającego na wydaniu kupującemu rzeczy wadliwej. Szkoda ta wyraża się różnicą między wysokością zapłaconej sprzedawcy ceny, będącej ekwiwalentem niewadliwego przedmiotu sprzedaży, a wartością rzeczy wadliwej w chwili jej wydania kupującemu. Wyłączenie odpowiedzialności wynikającej z art. 471 k.c. jest możliwe wówczas, gdy zostanie wykazane przez spełniającego świadczenie niepieniężne, że nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi on odpowiedzialności. Tym samym wskazać należy, że sposób wyliczenia szkody jest analogiczny do przewidzianego w art. 560 § 1 k.c. sposobu wyliczenia obniżenia ceny sprzedaży.

Wyrządzona szkoda jest normalnym następstwem nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego. Wysokość szkody – jeżeli chodzi o koszty wykonania zabieżności kół, zakupu nowego kompletu opon oraz jego montażu, jak i koszt sporządzenia opinii prywatnej - ustalono w oparciu o faktury VAT, potwierdzające poniesione koszty w łącznej kwocie 4.370 zł.

Całkowicie bezpodstawne były zastrzeżenia strony pozwanej do konieczności wymiany wszystkich czterech opon. Na mocy § 11 ust. 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 951 z późn. zm.) pojazd nie może być wyposażony w opony różnej konstrukcji, w tym o różnej rzeźbie bieżnika, na kołach jednej osi. Stąd też na jednej osi winny znajdować się opony tej samej marki, tego samego rozmiaru i o równym stopniu zużycia. W przypadku samochodu powoda posiadającego napęd na cztery koła dokonując wymiany chociażby jednej z opon powód zmuszony był zatem dokonać również wymiany kolejnych opon, aby spełnić wymogi wskazanego wyżej rozporządzenia. Niedopuszczalnym było zatem pozostawienie nieuszkodzonej opony (chociaż w przedmiotowym postępowaniu pozwany nie wykazał, które z opon miały być uszkodzone, a które pozostawały nieuszkodzone) oraz zamontowanie opon zupełnie nowych nawet w przypadku, gdyby ich rozmiar oraz marka pozostawały takie same. Zakup czterech opon zatem wynikał z obowiązku dostosowania warunków technicznych pojazdu do obowiązujących przepisów prawa.

W niniejszej sprawie wystąpiły zatem wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej względem powoda w postaci szkody, bezprawności zaniechania strony pozwanej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a tymże zaniechaniem. Powód doznał szkody majątkowej w postaci konieczności wykonania zbieżności, zakupu nowych opon oraz ich montażu.

Co do poniesionych przez powoda kosztów opinii prywatnej, to podnieść należy, iż gdyby powód otrzymał sprawny samochód, a pozwany – po wykryciu przez powoda uszkodzenia opon – wymienił opony w pojeździe na nowe, nie zachodziłaby konieczność zlecania przez powoda wykonania prywatnej ekspertyzy w zakresie wadliwości opon. Zlecenie przez powoda prywatnej opinii w sytuacji, gdy pozwany nie prowadzi należycie postępowania reklamacyjnego lub w sposób nieuzasadniony odmawia naprawy pojazdu, czy wręcz w sposób oszukańczy montuje używane już wcześniej (wadliwe) opony w ocenie Sądu było niezbędnym. Naruszenie wzorca należytej staranności przez profesjonalistę (w tym przypadku pozwany) w zakresie zgłoszonej reklamacji uzasadnia uwzględnienie roszczenia powoda zatem w części obejmującej zwrot kosztu prywatnej ekspertyzy, wyrażającego się wydatkowaną przez niego kwotą 400 zł (potwierdzoną fakturą VAT).

Dlatego też żądane przez powoda odszkodowanie w łącznej kwocie 4.370 zł Sąd uznał za zasadne i zasądził je w całości, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., przyjmując, iż roszczenie powoda wobec pozwanego stało się wymagalne przed wytoczeniem powództwa, a pozwany został wezwany do zaspokojenia roszczenia powoda.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zawartą w nim zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W związku z tym należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składają się stosunkowa opłata od pozwu - 400 zł, kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa, a także wynagrodzenie pełnomocnika powoda – 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

ZARZĄDZENIE

(...)

25-07-2022