Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 26 sierpnia 2022 r.

Pozwem z 27 października 2021 r. powódka A. G. wniosła o zasadzenie od pozwanego W..pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością kwoty 8 266,60 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 29 maja 2021 r. do dnia zapłaty oraz o zasadzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 16 września 2019 r. na podstawie ramowej umowy pożyczki nr (...) zawartej z pozwanym otrzymała wypłatę pożyczki w kwocie 20 000 zł. Okres kredytowania wynosił 60 rat miesięcznych począwszy od 18 października 2019 r. Kwota prowizji została określona na kwotę 19 900 zł, a wysokość raty na kwotę 665,01, w tym spłata kapitału 333,34 zł i spłata prowizji 331,67 zł. Łączna kwota spłaty miała wynieść 39 900 zł. Następnie wskazała, że w trakcie okresu kredytowania do 29 kwietnia 2021 r. spłaciła 20 rat w kwocie po 665,01 zł, łącznie 13 300,20 zł, w tym 6 666,80 zł kapitału i 6 644,40 prowizji. W dniu 13 maja 2021 r. powódka dokonała wpłaty 21 599,80 zł tytułem całkowitej spłaty pożyczki. W sumie powódka dokonała spłaty łącznej kwoty 34 900 zł. Wskazała, że działając przez pełnomocnika wezwała pozwanego do zwrotu nadpłaconej kwoty prowizji, jednak pozwany do tej pory nie odpowiedział na wezwanie. Jak podstawę swojego roszczenia wskazała art. 48, 49 i 52 ustawy o kredycie konsumenckim. (pozew – k. 1-3)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Pozwany podniósł zarzut: nieistnienia roszczenia z uwagi na fakt, iż strona pozwana prawidłowo rozliczyła umowę pożyczki w związku z jej wcześniejszą spłatą, nieudowodnienia roszczenia powoda, co do zasady i co do wysokości, gdyż strona powodowa nie przedstawiła żadnych wyliczeń odnośnie wartości dochodzonego roszczenia, nieprawidłowej wykładni przez stronę pozwaną art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, pominięcia przez stronę powodową, że z charakteru czynności prawnej jaką jest umowa kredytu konsumenckiego wynika, iż tytułem wynagrodzenia z korzystanie z kapitału pożyczkodawcy należą się odsetki, które w przypadku zawartej przez strony umowy pożyczki były uwzględniane w prowizji stanowiącej jedyny koszt ponoszony przez pożyczkobiorcę oraz braku podjęcia przez powódkę polubownego rozwiązania sporu. Pozwany zaprzeczył również, że nie doszło do rozliczenia umowy pożyczki, w związku z wcześniejszą spłatą, wystosowane zostało przez powódkę wezwanie do zapłaty, przedstawionym przez powódkę twierdzeniom odnośnie wysokości dochodzonego roszczenia oraz przedstawionym twierdzeniom dotyczącym wyliczeń kwoty do zwrotu.

W uzasadnieniu wskazał, że roszczenie powódki nie zasługuje na uwzględnienie ponieważ powódka pominęła, iż pozwany obniżył już prowizję, w związku z wcześniejszą spłatą pożyczki. Wobec wcześniejszej całkowitej spłacie zobowiązania została pomniejszona prowizja o okres, o który skrócono czas obowiązywania umowy pożyczki tj. o 5 000 zł. Podkreślił, że powódka nigdy nie wysłała do pozwanej wezwania do zapłaty z 23 czerwca 2021 r. Należy wskazać, że załączony do pozwu wydruk nie jest podpisany, a także wbrew twierdzeniom powódki nie zostało do niego załączone potwierdzenie nadania listem poleconym, a w wezwaniu jest wskazana kwota do zapłaty w wysokości 22 264,81 zł, a co za tym idzie nie dotyczy niniejszej sprawy. Zaznaczył, że w momencie zawierania umowy pożyczki poniósł liczne koszty oraz z ostrożności procesowej wskazał, że roszczenie powódki powinno zostać pomniejszone przynajmniej o wartość odsetek kapitałowych, które od całkowitej kwoty pożyczki tj. 20 000 zł za okres jej trwania tj. od dnia 16 września 2019 r. do dnia wcześniejszej spłaty tj. 14 maja 2021 r. wynosiłyby 1 357,59 zł. (odpowiedź na pozew – k. 68-72v.)

Na dalszym etapie postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. ( pismo procesowe powódki – k. 48-50)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

A. G., będąca konsumentem jako pożyczkobiorca zawarła z W..pl sp. z o.o z siedzibą w W. jako pożyczkodawcą ramową umowę pożyczki nr (...). Umowa została zawarta poprzez założenie konta na stronie internetowej pożyczkodawcy i następnie złożenie wniosku o zawarcie umowy ramowej, który był jednocześnie wnioskiem o zawarcie pierwszej wypłaty. Na podstawie tej umowy pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy odnawialnej linii pożyczki (§ 1 ust. 1). Na wniosek pożyczkobiorcy oraz w zależności od wyniku przeprowadzonego badania jego zdolności kredytowej pożyczkodawca udzielał pożyczkobiorcy pierwszej wypłaty w wysokości od 50 zł do 750 zł (pierwsza wypłata - § 1 ust. 1). Po terminowej spłacie pierwszej wypłaty oraz każdej kolejnej wypłaty kwota dostępnej linii pożyczki dla danego pożyczkobiorcy mogła stopniowo wzrastać do maksymalnej wysokości 2500 zł (ust. 2)

Od wypłat dokonanych na podstawie umowy ramowej pożyczkodawca nie naliczał odsetek kapitałowych (oprocentowania) (§2 ust. 3 umowy ramowej).

Jak stanowił § 3 ust. 1 umowy ramowej z tytułu wypłaty lub przedłużenia terminu spłaty pożyczkobiorca był zobowiązany do zapłaty prowizji naliczanej na zasadach określonych w Tabeli Kosztów obowiązującej odpowiednio na dzień wypłaty lub dzień przedłużenia terminu spłaty. Kwota należna z tytułu prowizji pobierana była łącznie z należnością z tytułu wypłaty w terminie spłaty.

W myśl § 4 umowy ramowej linia pożyczki udzielona na podstawie umowy ramowej ma charakter pożyczki odnawialnej. Pożyczkobiorca mógł wielokrotnie dokonywać wypłaty i spłat w okresie obowiązywania umowy ramowej.

Zgodnie z § 5 umowy ramowej pożyczkobiorca miał prawo w każdym czasie do spłaty całości lub części należnej kwoty wypłaty, bez ponoszenia dodatkowych opłat, przed terminem spłaty. W przypadku spłaty całości należnej kwoty przed terminem spłaty, całkowity koszt wypłaty ulegał obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono ustalony okres spłaty, chociażby pożyczkobiorca poniósł je przed tą spłatą.

( dowód: ramowa umowa pożyczki – k. 8-18, regulamin – k. 19-22, zeznania powódki A. G. – k. 46-46v.)

W dniu 16 września 2019 r. A. G. na podstawie umowy ramowej pożyczki nr (...) zawartej z W..pl sp. z o.o z siedziba w W. otrzymała wypłatę pożyczki w kwocie 20 000 zł. Okres kredytowania został określony na 60 rat miesięcznych zgodnie z harmonogramem płatności od 18 października 2019 r. Kwota prowizji została określona na kwotę 19 900 zł, a wysokość raty na kwotę 665,01 zł, w tym spłata kapitału 333,34 zł i spłata prowizji 331,67 zł. Całkowita kwota do spłaty miała wynieść 39 900 zł.

( okoliczności bezsporne a nadto dowód : potwierdzenie wypłaty dla pożyczki ratalnej – k. 28-31)

A. G. w trakcie okresu kredytowania spłaciła 20 rat w kwocie po 665,01 zł, łącznie 13 300,20 zł. Następnie w dniu 13 maja 2021 r. A. G. dokonała wpłaty 21 599,80 zł. W sumie dokonała spłaty na łączną kwotę 34 900 zł.

( okoliczności bezsporne a nadto dowód: potwierdzenia przelewu rat – k. 32-51, potwierdzenie przelewu całkowitej kwoty pożyczki – k. 52, zeznania powódki A. G. – k. 46-46v)

W zaświadczeniu z 9 lipca 2021 r. W..pl sp. z o.o z siedziba w W. wskazała, że na chwilę wystawienia tego zaświadczenia wszystkie wypłaty środków, uruchomione dotychczas na podstawie umowy ramowej, zostały spłacone w całości, pożyczka z 16 września 2019 r. wypłacona w kwocie 20 000 zł, została spłacona 14 maja 2021 r., nie ma złożonych wniosków o dokonanie kolejnej wypłaty oraz, że umowa ramowa jest w mocy i nie zostało złożone jej wypowiedzenie, stąd możliwe jest dokonywanie nowych wypłat po złożeniu wniosku przez pożyczkobiorcę i jego akceptacji przez W..pl sp. z o.o.

( okoliczności bezsporne a nadto dowód: zaświadczenie z 9 lipca 2021 r. – k. 57, zeznania powódki A. G. – k. 46-46v)

W..pl sp. z o.o z siedziba w W. pomniejszyła koszt pożyczki w związku z wcześniejsza spłatą o kwotę 5 000 zł.

( okoliczności bezsporne a nadto dowód: rozliczenie pożyczek wypłaconych na podstawie umowy ramowej pożyczki nr (...) – k. 75, zeznania powódki A. G. – k. 46-46v )

Powyższy stan faktyczny – zasadniczo bezsporny pomiędzy stronami - Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów i kserokopii dokumentów złożonych przez strony postępowania. W ocenie Sądu dowody te tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że żadna ze stron, nie poddawała w wątpliwość ich wiarygodności i mocy dowodowej, również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu.

Dlatego też czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie Sąd kierował się również regułami art. 229 i art. 230 k.p.c. uznając za ustalone okoliczności faktyczne przyznane lub niekwestionowane przez stronę przeciwną.

Podstawę ustaleń Sadu stanowiły również zeznania powódki A. G., które Sąd uznał za wiarygodne. Były one spójne, jasne, logiczne i korespondowały z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Sąd pominął wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na podstawie art. § 1 pkt. 3 jako nieprzydatny do wykazania wskazanego faktu. Ustalenie okoliczności na które został złożony wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w ocenie Sądu nie wymagały wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r., o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1083 ze zm., dalej jako: u.k.k.), zgodnie z którym w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Art. 49 i 48 ustawy o kredycie konsumenckim stanowi efekt implementacji art. 16 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej Dyrektywę 87/102/EWG (dalej: Dyrektywa 2008/48/WE).

Definicja legalna terminu „całkowity koszt kredytu” znajduje się w art. 5 pkt 6 u.k.k. Zgodnie z powyższą definicją całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności są to odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy (lit. a), a także koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach (lit. b). Wyjątkiem są koszty opłat notarialnych ponoszone przez konsumenta, które nie stanowią całkowitego kosztu kredytu.

Przywołany przepis art. 49 u.k.k. przewiduje zatem mechanizm obniżenia kosztów kredytobiorcy z tytułu umowy o kredyt konsumencki albo kosztów związanych z taką umową, ustanawiając zasadę proporcjonalnej redukcji tych kosztów. Jak wskazano w literaturze, w sytuacji gdy konsument dokona spłaty kredytu przed terminem określonym w umowie, proporcjonalnemu obniżeniu powinny ulec wszelkie koszty składające się na całkowity koszt kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., włącznie z kosztami, których wysokość nie zależy od okresu obowiązywania umowy, czyli takimi jak opłaty i prowizje z tytułu wykonania przez bank czynności jednorazowych (Ł. O., Koszty związane z kredytem konsumenckim w związku z wyrokiem L. , LEX/el. 2019.). Podobne stanowisko zajął również K. O. wskazując, że koszty od których ponoszenia konsument zostaje zwolniony na podstawie art. 49 u.k.k., obejmują wszelkie świadczenia na rzecz kredytodawcy, które przekraczają wysokość kapitału. Zakres tych kosztów pozostaje szerszy od całkowitego kosztu kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 6 u.k.k., może bowiem obejmować również roszczenia powstałe już po zawarciu umowy i niemożliwe do przewidzenia przez kredytodawcę w chwili jej zawarcia (K. Osajda (red.) Komentarz do art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, Legalis 2019).

Wskazać należy, że ostatnia część zdania art. 49 ust. 1 u.k.k. wyraźnie stanowi, iż obniżeniu podlegają również te z kosztów, które zostały poniesione przez konsumenta przed spłatą kredytu. W związku z powyższym uznać należy, że intencją ustawodawcy było nieróżnicowanie obniżenia kosztu kredytu od tego jaki charakter ma dany koszt i kiedy (w jakim czasie) został poniesiony. Przepis ten należy interpretować zgodnie z istotą i celem ustawy o kredycie konsumenckim. Bez wątpienia bowiem ratio legis tego przepisu jest zmniejszenie ciężarów finansowych konsumenta kredytobiorcy.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w judykaturze. Uchwałą z dnia 12 grudnia 2019 r., sygn. akt III CZP 45/19, Sąd Najwyższy stwierdził, że uprawnienie konsumenta do obniżenia całkowitego kosztu kredytu w przypadku jego spłaty w całości przed terminem określonym w umowie obejmuje także prowizję za udzielenie kredytu.

Ponadto analizę niniejszego powództwa Sąd przeprowadził także przez pryzmat wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 września 2019 r. w sprawie o sygn.. C-383/18, gdzie wprost wskazano, że art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. nr 126, poz. 715) należy analizować w kontekście art. 16 Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/We z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylająca dyrektywę Rady 87/102/EWG, albowiem ustawa o kredycie konsumenckim transponuje dyrektywę (...) do polskiego porządku prawnego. Artykuł 16 ust. 1 dyrektywy (...) przewiduje uprawnienie konsumenta do dokonania wcześniejszej spłaty umowy i skorzystania z obniżki całkowitego kosztu kredytu, na którą składają się odsetki i koszty przypadające na pozostały okres obowiązywania umowy. Pojęcie „całkowitego kosztu kredytu” art. 3 lit. g) omawianej dyrektywy definiuje jako obejmujące wszystkie koszty, łącznie z odsetkami, prowizjami, podatkami oraz wszelkimi innymi opłatami, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, które to koszty znane są kredytodawcy, z wyjątkiem kosztów notarialnych. Definicja ta nie zawiera zatem żadnego ograniczenia dotyczącego okresu obowiązywania danej umowy o kredyt. Trybunał Sprawiedliwości dokonał analizy porównawczej różnych wersji językowych art. 16 ust. 1 dyrektywy (...) i doszedł do wniosku, że skuteczność prawa konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu byłaby osłabiona, gdyby obniżenie kredytu mogło ograniczyć się do uwzględnienia jedynie kosztów przedstawionych przez kredytodawcę jako zależne od okresu obowiązywania umowy, ponieważ wysokość i podział kosztów są określane jednostronnie przez bank, a rozliczenie kosztów może obejmować pewną marżę zysku. Ponadto określenie możliwości obniżenia całkowitego kosztu kredytu jedynie do kosztów wyraźnie związanych z okresem obowiązywania umowy, pociągałoby za sobą ryzyko, że konsument zostanie obciążony wyższymi jednorazowymi płatnościami w chwili zawarcia umowy o kredyt, ponieważ kredytodawca mógłby próbować ograniczyć do minimum koszty zależne od okresu obowiązywania umowy. Podsumowując, Trybunał doszedł do wniosku, że art. 16 ust. 1 dyrektywy (...) należy interpretować w ten sposób, że prawo konsumenta do obniżki całkowitego kosztu kredytu w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu obejmuje wszystkie koszty, które zostały nałożone na konsumenta.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było zawarcie przez powódkę z pozwanym ramowej umowy pożyczki. Spór dotyczył wysokości w jakiej prowizja z tytułu wcześniejszej spłaty kredytu winna zostać spłacona.

Wskazać należy, że ustawodawca nie wskazał wprost szczegółowego sposobu obliczenia kosztów kredytu podlegających zwrotowi na rzecz konsumenta, jednakże art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim nakazuje przyjąć, iż koszty te ulegają proporcjonalnemu obniżeniu w stosunku do czasu trwania zobowiązania, przy zastosowaniu tzw. metody liniowej. Metoda polega ta na odniesieniu poniesionych kosztów w stosunku do liczby dni na który został udzielony kredyt, a następnie proporcjonalnym wyliczeniu jaka część kosztów przypadała na okres faktycznego wykonywania umowy. Przytoczony artykuł ustawy mówi o obniżeniu kosztów w związku ze skróceniem okresu kredytowania, co zdaniem Sądu sugeruje dokonanie stosownych obliczeń należnych kosztów właśnie przy uwzględnieniu proporcji liczby dni w których spłacono kredyt, do liczby dni w których spłata miała być dokonana.

Pozwany wskazywał, że koszt prowizji od udzielonej pożyczki został obniżony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa automatycznie w momencie spłaty o kwotę 5 000 zł. Pozwany na tę okoliczność przedstawił zestawienie sposobu rozliczenia wcześniejszej spłaty pożyczki nr (...). Nadto wyjaśniał, że obniżenie prowizji w związku z wcześniejszą spłatą nastąpiło przy zastosowaniu efektywnej metody rabatowania, która polega na tym, że powódce został obniżony całkowity koszt pożyczki w taki sposób jakby powódka od początku wnioskowała o pożyczkę na okres w jakim dokonano wcześniejszej spłaty.

Wobec faktu ze umowa i regulamin nie przewidywała szczegółowego sposoby wyliczenia zwrotu prowizji na wypadek wcześniejszej spłaty zobowiązania, dla poczynienia prawidłowych wyliczeń sad kierował się art. 49 ustawy o kredycie konsumenckim, który wskazywał na proporcjonalne obniżenie kosztów w stosunku do czasu trwania zobowiązania. Także natura prowizji, jako świadczenia określonego, co do globalnej kwoty i doliczanego do kwoty kredytu (inaczej niż odsetki, które naliczane są od wartości aktualnego salda zadłużenia i w wypadku przyjęcia równych rat, ich udział w racie stopniowo się zmniejsza) nie przemawia za możliwością naliczania różnych wysokości części prowizji w poszczególnych, spłacanych przez konsumenta ratach. Brak było więc podstaw do odstąpienia od metody najprostszej tj. liniowej. W ocenie Sądu, gdyby pozwany przy zawieraniu umowy uzgodnił z powódką inny sposób rozliczeń zwrotu kosztów kredytu na wypadek jego wcześniejszej spłaty to takie ustalenia mogłyby być wiążące. Natomiast kwestia metody obliczania należnej prowizji pojawiła się dopiero na etapie po dokonaniu przez powódkę wcześniejszej spłaty kredytu, a jej dokładne wyjaśnienie dopiero na etapie postępowania sądowego. Zdaniem Sądu pożyczkobiorca – konsument nie może być takimi informacjami zaskakiwany po spłacie kredytu. Po pierwsze strony nie uzgodniły tej kwestii, po drugie odchodząc od najprostszej – liniowej metody obliczania kosztów do zwrotu, pozwany dokonał rozliczenia według swoich własnych kryteriów nieznanych powódce, które dodatkowo były dla niej dużo mniej korzystne niż zastosowanie metody liniowej.

Mając powyższe na uwadze, stosując liniowy mechanizm redukcji prowizji, należało uznać powództwo za zasadne w całości. Umowa została bowiem zawarta na 1 829 dni (umowę zawarto 16 września 2019 r., zaś ostatnia rata miała być płatna dnia 18 września 2024 r.). Spłaty dokonano po 606 dniach (tj. 14 maja 2021 roku). Zatem proporcjonalna wartość prowizji za 1 dzień wynosiła ~ 10,88 zł (19 900 zł / 1829 dni). Należna prowizja proporcjonalna do czasu trwania umowy wynosiła więc ~ 6593,28 zł (10,88 zł x 606 dni). Pozwana spółka zobowiązana była więc zwrócić pożyczkobiorcy kwotę 13 306,72 zł (19 900 zł – 6593,28 zł). Natomiast obniżyła koszty prowizji jedynie o 5 000 zł. Zatem należny dalszy zwrot prowizji stanowi kwotę 8 306,72 zł

Kwota dochodzona pozwem mieści się więc w granicach możliwego do uwzględnienia żądania. W związku z tym Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego kwotę w łącznej wysokości 8 266,60 zł.

Finalnie odnieść należało się jeszcze do twierdzeń pozwanego, który wskazał, że zasądzona kwota na rzecz powódki powinna zostać pomniejszona przynajmniej o wartość odsetek kapitałowych, które od całkowitej kwoty pożyczki tj. 20 000 zł za okres jej trwania tj. od dnia 16 września 2019 r. do dnia wcześniejszej spłaty tj. 14 maja 2021 r. wynosiłyby 1 357,59 zł. Twierdzenia pozwanego w tym zakresie okazały się bezpodstawne, bowiem z treści łączącej strony umowy, a konkretnie z § 2 ust. 3 wynikało, że od wypłat dokonywanych na podstawie umowy ramowej pożyczkodawca nie nalicza odsetek kapitałowych (oprocentowania) i brak było podstaw zarówno prawnych jak i faktycznych aby dopiero po wykonaniu umowy domagać się takich opłat od pożyczkobiorcy. Odsetki kapitałowe zgodnie z art. 359 § 1 k.c. należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. W niniejszej sprawie umowa stron postanowień odnoszących się do odsetek nie zawierała. Brak było także ustawowych przepisów nakazujących naliczyć dla pozwanego odsetki. Model współpracy stron wskazany w umowie zakładał, że powódka otrzyma nieoprocentowany kredyt konsumencki i z tego tytułu zapłaci znaczną kwotę prowizji. Umowa została zawarta już po wyroku (...), który dokonywał interpretacji w zakresie tego jakie koszty podlegają zwrotowi, zatem pozwany jako profesjonalista na rynku kredytów konsumenckich, musiał zdawać sobie sprawę z tego, jakie skutki będzie miało zastrzeżenie prowizji i nie zastrzeżenie odsetek w przypadku przedterminowej spłaty kredytu. Skoro zatem zdecydował się na taki model prowadzonej działalności to obecnie nie może z tego tytułu żądać od pozwanej nieuzgodnionych z nią wcześniej kosztów z tytułu odsetek.

Niezasadne okazały się także twierdzenia pozwanego odnośnie oddalenia powództwa ze względu na poniesienie przez pozwanego kosztów związanych z zawarciem umowy pożyczki, kosztów stałych prowadzenia działalności pożyczkowej jak też i wynagrodzenia pozwanego za zawarcie umowy. W tym zakresie pozwany nie wykazał w jakiej wysokości te koszty poniósł. Po raz kolejny należy zaznaczyć, że pożyczkobiorca – konsument nie może być przez pożyczkodawcę zaskakiwany żadnymi dodatkowymi kosztami, które nie zostały wcześniej przez strony uzgodnione. Zwrócić należy uwagę, że umowa została zawarta na formularzu stosowanym przez pozwanego, zatem to on przygotowywał postanowienia umowy – jeśli wiedział zatem, że z tytułu zawarcia umowy poniesie (jak teraz twierdzi) znaczne koszty to nic nie stało na przeszkodzie aby stosowne postanowienia w zakresie ich zwrotu umieścić w treści kontraktu z powódką. Tak się jednak nie stało i znów należy podkreślić, że nie można zaskakiwać drugiej strony umowy kosztami, o których nie wiedziała ona przy jej zawieraniu, a zatem nie mogła podjąć racjonalnej gospodarczo decyzji, czy chce takie koszty ponosić. Uwzględnienie zarzutów pozwanego doprowadziłoby do ukształtowania treści łączącego strony stosunku prawnego przez jedną ze stron, co jest niezgodne z ideą prawa zobowiązań. Z tych też względów żaden z zarzutów pozwanego nie mógł zostać uznany za skuteczny.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c uwzględniając fakt, że dochodzona wierzytelność, zgodnie z art. 52 u.k.k była wymagalna z dniem 29 maja 2021 r. (14 dni po przedterminowej spłacie kredytu, co nastąpiło 14 maja 2021 r.)

O kosztach procesu Sąd orzekł stosowanie do zasady odpowiedzialności za wynik sporu (art. 98 k.p.c), obciążając nimi w całości stronę przegrywającą spór – pozwanego. Na wysokość zasądzonych kosztów (2317 zł) składała się: kwota 500 zł tytułem opłaty od pozwu, kwota 1800 zł tytułem wynagrodzenia ustanowionego w sprawie pełnomocnika będącego radcą prawnym (§ 2 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U.2018.265) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

W., 23 sierpnia 2022 r.